hoogbegaafd?
 

op de basisschool heb ik een klas overgeslagen. ik had sterk het gevoel anders te zijn dan andere kinderen, gedroeg me dan ook raar (soms opvallend, soms onopvallend). ik was aardig snel van begrip, had veel gedachten (over andere onderwerpen dan mijn leeftijdsgenoten). ik was creatief, origineel, leergierig en ik deed mijn werkstukopdrachten altijd uitgebreid. taal en communicatie waren wel een beetje mijn ding. typisch vwogedrag, denk ik nu. mensen uit mijn omgeving beweren, als reactie op mijn negatieve gedrag van nu, van niet.

ik heb geen motivatie meer en mijn interesses zijn verdwenen. mijn gedachten zijn weg. ik denk wel (althans, ik geef nog antwoorden), maar niet meer bewust. (bewust) nadenken kost me moeite, vroeger mediteerde ik om gedachten weg te krijgen, nu wilde ik dat ik ze had. ik presteer gewoon gemiddeld op school (normale inzet, normale resultaten). ik denk dus dat ik geen hoog iq heb en met vakjes, balkjes en getalletjes op iqtests heb ik ook niet zoveel.

ofwel: nee, ik ben niet hoogbegaafd. ik wilde dat ik vroeger zo´n test had gedaan, omdat ik er nu niets meer van kan maken. ik heb het idee dat ik door de jaren heen langs allerlei wegen afgestompt ben, misgroeid ook (dan heb ik het niet zozeer over intelligentie, er liggen nu meer problemen). ik heb niet het idee dat ik mijn intelligentie niet kon ontwikkelen door mijn omgeving of iets dergelijks.
maar zulke dingen zijn moeilijk te zeggen. het klinkt simpel, terwijl het allemaal niet zo duidelijk is. daarom is mijn vraag: is vroeger van belang of moet ik alleen kijken naar wat de situatie nu is? zou je hoogbegaafdheid af kunnen leren of zijn er gewoon constante factoren?

Volgens die definitie daar bovenaan ben ik ook hoogbegaafd, en m'n vriendje ook, en m'n beste vriendin, en een aantal andere vriendinnen, en een aantal klasgenoten van de basisschool en middelbare..

Maar dat is niet echt een antwoord op je vraag, natuurlijk. Of je uberhaupt hoogbegaafd was, weet ik niet - het is sowieso een beetje belabberde term die m.i. te vaak wordt toegepast (of in ieder geval, die ouders maar al te graag toepassen op hun kinderen). Ik heb het idee dat je echt buitengewoon intelligent moet zijn om hoogbegaafd te zijn - wat jij daar boven beschrijft, vind ik 'normaal intelligent'.

Maar goed, ook dat kun je 'afleren', denk ik. Als je niet of negatief gestimuleerd wordt, ga je bepaalde dingen minder doen. Bovendien zijn kinderen sowieso creatiever, origineler en nieuwsgieriger dan volwassenen - puur omdat ze nog niet zo veel weten en er nog zo veel te leren is.

Ik vind het alleen vreemd dat je dat allemáál voor je gevoel kwijt bent. Is dat wel zo? Ben je op het moment gewoon niet te veel bezig met andere dingen? En hoezo denk je nu niet meer 'bewust'? Gedachten komen alleen maar en je redeneert niet meer, ofzo? Dat vind ik wel raar. Aan de andere kant - ik heb het mezelf afgeleerd om heel levendig te fantaseren, omdat ik dat deed over RL-mensen/situaties en op een gegeven moment een beeld van sommige mensen had dat niet strookte met hoe ze werkelijk waren - en mijn verwachtingen van hun dus telkens niet klopten, want die baseerde ik op die gefantaseerde verhalen.

Dus als je een periode hebt gehad waarin dat diepe nadenken op de een of andere manier voor jou nadelig was (bijvoorbeeld omdat je het gevoel had dat je te veel buiten de groep viel), dan snap ik wel dat je dat (al dan niet bewust) hebt geprobeerd af te leren, en dat dat dan ook gelukt is. Alleen denk ik dat dat 'op de oppervlakte' moet zijn, want volgens mij is het onmogelijk om zoiets als je manier van denken kwijt te raken (zonder hoofdtrauma, dan!). Je kunt het hooguit wegstoppen/vervangen door iets anders, denk ik.

Intelligentie (en dus ook een belangrijk aspect van hoogbegaafdheid) kun je niet 'af leren' (wel de uiting ervan, maar ook dan blijf je intelligent), denk ik; je bent hoogbegaafd of je bent het niet (natuurlijk neemt je IQ over het algemeen met een aantal punten toe in de loop van je leven en varieert het ook per test ed, dus in theorie zou het wel zo kunnen zijn dat je soms net onder de officiële grens zit en soms net er boven).

Ik ben het eens met het verhaal van Morgan.

Mijn broer is hoogbegaafd, en heeft ook wel eens tijden dat zijn intelligentie even afzwakt. Hij heeft op zo'n moment gewoon geen zin om zich te verdiepen in de nieuwste technische snufjes, of om uit te vogelen hoe het 1 en ander in elkaar zit. Verklaring? Simpel, hij zit met zijn hoofd bij anderen dingen, en daarom interesseert het hem niet.

Dat wat jij noemt, komt ook op mij inderdaad over als een normale intelligentie. Tal van kinderen zijn creatief, origineel, perfectionistisch en leergierig, waarom? Alles is nieuw, alles is nog leuk, alles is nog interessant.

Ik heb ergens gelezen dat kinderen na een zomervakantie, waarin ze cognitief minder gestimuleerd worden, lager op IQ scoren dan vlak voor diezelfde vakantie. Dus ja, je intelligentiequotiënt is wel degelijk beïnvloedbaar (ik heb hier wel ergens een bronvermelding van, maar tenzij iemand echt razend nieuwsgierig wordt ga ik die er niet bijzoeken). Als ik vanuit die hoek ga redeneren kan ik me zo ook voorstellen dat wanneer kinderen constant last hebben van cognitieve onderstimulatie ze ook consistenter lager gaan presteren dan eigenlijk mogelijk was geweest. Dit valt natuurlijk niete echt te bewijzen omdat niemand mee zou willen werken aan een dergelijk experiment, maar het is wel beredeneerbaar.
Eigenlijk is het huidige systeem niet zo geschikt voor kinderen met meer capaciteiten dan gemiddeld. Hoewel er de laatste jaren meer aandacht aan is besteed dan voorheen gaat de aandacht nog steeds meer uit naar de zwakkere leerlingen en hebben veel docenten in het basisonderwijs de neiging te zeggen "ga maar tekenen of een boekje lezen als je klaar bent met rekenen" in plaats van op de capaciteiten van de leerling in te spelen door die uitdagendere taken te geven. Dat laatste zou waarschijnlijk wel het beste zijn voor de betreffende leerling. Scholen hebben echter te veel angst dat leerlingen voor gaan lopen op de klas en zich later gaan vervelen. (Daarom heeft mijn oude basisschool mijn moeder ook verteld dat ze me niet aan mocht moedigen in het lezen in de kleuterklas, terwijl ik niets liever wilde.)

Of mijn hypothese op jou van toepassing is valt niet te zeggen, maar het is inderdaad mogelijk.

@Kruimel: Ik ben wel benieuwd wat het verschil in IQ-score dan geweest is in dat onderzoek...? Het lijkt me toch vrij belangrijk hoeveel punten het verschil precies was ed?

IQ is bij volwassenen constant hoor. Bij kinderen kan inderdaad verschil optreden door stimulans en volwassenen kunnen zich eventueel nog oefenen in de taakjes die bij IQ tests worden gebruikt, maar in beginsel is IQ bij volwassenen behoorlijk constant.

Maar een IQ test als die van BNN is niet betrouwbaar. Als je echt je IQ wil weten, zul je dat wel door een diagnosticus moeten laten uitvoeren. En alleen daarmee kan je bewijzen of je wel of niet hoogbegaafd bent. Jouw beschrijving kan daarmee verklaard worden, maar andere verklaringen zijn ook mogelijk, dus een IQ test moet hierin uitsluitsel geven.

En om dus puur antwoord te geven op je vraag: nee, hoogbegaafdheid kan je niet afleren.

Dat staat niet in mijn bron. Maar ik heb mijn info ook uit een boek, en dat refereert naar een onderzoek van Ceci in 1991 waaruit dit bleek. De resultaten waren blijkbaar significant, of ze ook relevant waren weet ik niet.

Op myuu kan ik het trouwens niet vinden.

En dat is nou net zo belangrijk, volgens mijn docent(en) MTS. :nono: :D

Uiteraard. Nu is de kans dat een irrelevant resultaat in een basisboek over onderwijspsychologie opgenomen wordt minimaal, maar ga het na als je daar zin in hebt. ;)

ik wil zeker niet pretenderen hoogbegaafd te zijn. dat is ook niet aan mij te beoordelen. toch herken ik wel veel dingen, hebben meerdere mensen het wel eens gesuggereerd en zou het een verklaring kunnen vormen (intelligentie - verdringen - huidige situatie). als dat kan, dat betreft mijn vraag. misschien moeten er algemene constante factoren zijn, die niet afhankelijk zijn van "wat je ermee doet" (?).
kenmerken van hoogbegaafdheid in de kindertijd kan ik gedeeltelijk in de (vroege?) tijd plaatsen, maar daar is weinig meer van te herkennen. een volwassenensignalen lijst (bijv. http://www.hiq.nl/index2.htm, signalen, signalen volwassenen) herken ik wel op ieder punt (omdat die over algemeen gedrag gaat).

het voelt voor mij op dit moment alsof ik niet intelligent ben. terwijl ik dat vroeger wel was. ik bedoelde dat er geen gedachten meer komen en dat ik alleen nog kan redeneren. alsof ik die stroom heb moeten tegenwerken om het leven aan te kunnen en met succes heb weten te stoppen. dat is weer een heel verhaal apart eigenlijk (of misschien juist niet dus, thats the question). het is een heel gevaarlijke theorie, maar ik mérk wel dat ik niet normaal meer nadenk en dat mijn onderbewuste nog wel gewoon vwoniveau presteert.

volgens mij kan je iq wel degelijk dalen door gebrek aan stimulatie. mensen kunnen vroeger hoger begaafd zijn geweest en door nooit iets te doen ermee kan dan afzwakken

Het is toch niet omdat je motivatie en interesses verdwenen zijn dat je minder intelligent zou zijn.

Voor intelligentietests heb je vooral (ruimtelijk) inzicht, taalkennis en een goed geheugen nodig.

Volgens mij kun je dat niet zomaar verliezen als je het hebt. (dus stel dat je een IQ van 130 had, dan kun je niet plots naar 90 zakken ofzo) Ofwel moet je al serieuze problemen doormaken en ondergestimuleerd worden (en dan nog...stel dat je dan 20 punten verliest, dan lig je nog steeds boven gemiddeld (110)).

Het omgekeerde geldt ook. Je kunt niet van 90 naar 130 gaan ofzo.

Je kan nu toch nog altijd een iq-test doen?

Hersenen zijn net spieren.

Naarmate je ze traint, worden ze sterker. Doe je er niets mee, zwakken ze af.

Zo denk ik er graag over, simpel zat :D Het enige verschil dat er tussen mensen bestaat is als het ware het potentieel, net zoals iemand van zichzelf sterkere spieren kan hebben dan een ander.

Hoogbegaafd ben je in mijn ogen pas als je op een bepaald gebied onwijs uitblinkt. Als je bijvoorbeeld een bizarre wiskunde knobbel hebt of 10 verschillende talen vloeiend spreekt :) Je moet een 'gave' hebben.

Het lijkt mij belangrijker dat je je nu bezighoudt met waarom je je precies zo ongemotiveerd voelt. Intelligentie heeft daar weinig mee te maken. Veel mensen op dit forum (ik ook ooit :o ) hebben volgens mij de fout gemaakt oorzaken te vinden voor hun problemen om er maar vanaf te zijn.

Zo van "ik ben niet sociaal en ik hoor nergens bij, maar dat komt omdat ik hoogbegaafd ben. Dat is de reden, er moet toch iets speciaal aan mij zijn!" Nou echt niet :p

Je kan ook heel normaal zijn, maar gewoon moeite met iets hebben. En dan moet je daar gewoon aan werken. Een IQ test is wat dat betreft nutteloos.

Het is niet omdat iemand hoogbegaafd is, dat hij asociaal is hoor. Mijn ex was hoogbegaafd en hij was zelfs socialer dan de meeste mensen!

Dat beweerde ik ook niet.

Ik heb alleen het idee dat mensen gaan zoeken naar bepaalde eigenschappen die bovengemiddeld vaak voorkomen bij hoogbegaafdheid (en ook ADHD, borderline, schizofrenie, etc) en zich daarmee ten onrechte identificeren.

Het is haast een rage geworden.

Wat is er met die nederlandse nuchterheid gebeurd? :p

zwartwit, je probeert jezelf te veel te analyseren. je klinkt een beetje uitgeblust, dat zijn wel meer mensen, maar ook vaak hoogbegaafden inderdaad. probeer eens wat nieuwe interesses te zoeken, stort je op iets,... en neem contact op met een organisatie voor hoogbegaafden, leg hen je probleem voor, niet andere jongeren op een forum. je moet al echt specialist ter zake zijn om iets over hoogbegaafdheid te kunnen zeggen - en dan nog zijn er veel tegengestelde meningen in het wereldje.

(en op het internet staat er ook veel onzin/controversieels over, op wikipedia bijvoorbeeld (n) )

Zwart wit, als je nou gewoon eens ophield met te bedenken wat je allemaal wel of niet doet atm en een nieuw 'project' zoekt, kom je al een heel eind. Wat zijn je passies? Waar ben je in geinteresseerd? Kan je daar op de een of andere manier komen?

Ik weet niet of je nog op de middelbare school zit.. dit helpt vaak totaal niet mee. Maar leef je niet een beetje op van het idee dat je binnenkort naar een vervolgopleiding kan? Heb je geen interesses waar je over kan lezen, landen waar je naar toe wil, talen die je wil leren? Ik noem maar iets.

Vaak helpt het om gewoon iets te gaan doen (leren!) wat je echt leuk vindt, waar je echt geinteresseerd in bent. En dat is echt niet heel erg moeilijk te vinden hoor. Moet je maar eens naar een site van een universiteit gaan en naar de verschillende master-opleidingen kijken. Deze kun je waarschijnlijk nog niet doen, maar het levert bakken vol inspiratie (altijd als ik dat doe, wil ik alle masters doen :o).


Je bent je interesses, intelligentie en creativiteit echt niet kwijt. Het moet alleen weer geprikkeld worden. En daar kan je zelf voor zorgen. :)

Die kindertijddingen herken ik stuk voor stuk (behalve dat er met sommige van mijn juffen geen gesprek op niveau viel te voeren), maar die volwassenendingen juist weer niet.. Ik zie in mijn omgeving echter vrij veel mensen waarvan je je afvraagt of ze nou hoogbegaafd zijn of niet - ik heb het idee dat er zo'n grensgebied is waarin mensen erg intelligent zijn en zich dus in veel van die kenmerken herkennen, maar dan zijn het er te veel om van hoogbegaafdheid te spreken, denk ik. (teveel mensen om binnen die 2% te vallen, dus, niet te veel kenmerken :P).

Maar wat bedoel je nu met dat je wel kunt redeneren, maar er geen gedachten meer komen? Als jij niet iets redeneert, is je hoofd dan echt leeg? Kun je werkelijk helemaal níet denken, of is het gewoon heel onbewust allemaal? Wat voor gedachten kwamen er dan vroeger wel in je op en nu niet?

Als ik je stukje zou lezen zonder dat je er bij zou zeggen dat je eventueel hoogbegaafd zou kunnen zijn, zou ik hoogbegaafdheid toch wel als een mogelijkheid zien.
Het komt vaak voor dat hoogbegaafde kinderen belanden (meestal zeer ongelukkig) op het vmbo, of van het vwo naar de havo (en vanuit daar soms zelfs naar het vmbo).
Sommige hoogbegaafde kinderen zijn kinderen waar niemand het van zou verwachten, gewoon omdat ze zich niet gelukkig voelen en hun intelligentie net echt tot uiting komt (maar eigenlijk juist tegen hen werkt).

Misschien dat je gewoon eens een iq-test kunt laten ofnemen, door en psycholoog of orthopedagoog. Als je wel een erg hoog iq hebt kan je ook gericht geholpen worden door iemand om je weer wat gelukkiger te gaan voelen. En als je iq normaal is natuurlijk ook.

Wat ook al eerder gezegd is is het inderdaad niet zo dat je hoogbegaafd zou kunnen zijn 'geweest'. Als je het was ben je het nu nog steeds, alleen komt het gewoon niet tot uiting omdat je je niet prettig voelt met wat je nu doet.

Als je een iq test maakt moet je je er natuurlijk wel volledig voor inzetten, het is misschien wel saai maar het duurt maar even, en je hebt er wel wat aan.

Haha dat boek op die site heet "Hoogbegaafdheid, nou en?"
:D

antwoord: je moet naar nu kijken

waarom doet het er toe of je vroeger misschien meer dan gemiddeld begaafd was?

Ik heb het idee dat ik je begrijp. Ik voelde mij op de middelbare school absoluut niet gestimuleerd in mijn denken. Nu ik studeer is dat ontzettend veranderd, daar ben ik erg blij mee. Maar ik had zelf ook de uitdaging kunnen zoeken tijdens mijn middelbare schooltijd. Ik heb nooit geprobeerd om hoge cijfers te halen of om me in andere dingen te verdiepen.

Bij vrienden heb ik gemerkt dat je ook zelf intellectuele uitdaging kunt vinden. En er is zo ontzettend veel te leren :cool:

Trouwens begrijp ik niet zo goed waarom mensen aanraden om een iq test te doen. Stel nou dat ze hoogbegaafd is volgens deze test.. wat dan? Dat is informatie waar je verder geen donder aan hebt en het lost het probleem absoluut niet op. En stel nou dat ze niet hoogbegaafd is? Heeft ze dan opeens die intellectuele uitdaging niet meer nodig?


En ik sluit me dus helemaal aan bij Myuki die in iets duidelijkere bewoording zegt wat ik hierboven ook al probeerde duidelijk te maken. :)

Misschien moet je gewoon jezelf helemaal losmaken van het woord hoogbegaafd. Sterker nog, waarom zou je spijt hebben dat je vroeger geen iq-test hebt gemaakt. Niks mis mee met gemiddeld zijn en gemiddeld presteren. Al het feit dat je VWO doet is iets om trots op te zijn. En die interesses komen wel wanneer je begint met studeren. ;)

Je klinkt iig ingewikkeld. Ik zou je wat minder druk maken en wat meer dingen doen ;)

Overigens is de vraag of je hoogbegaafd bent bijzonder interessant naar mijn mening. Wat levert het op? Je blijft even slim...

Iemand die weet dat hij/zij hoogbegaafd is - dat kan een stap zijn naar zichzelf beter begrijpen. En naar anderen zoeken die ook hoogbegaafd zijn, en dan merken dat ze eigenlijk niet zo 'raar' zijn of zo. Gelijkaardige problemen en zorgen delen. Het kan net heel veel uitmaken.

Toch vind ik dat je het dan een groter ding maakt dan het is. "Kom joh, laten we gaan praten over hoe slim wij zijn, hoe langzaam de rest is en hoe verdomd frustrerend dat is!" Dat is het ook wel als je 'gewoon' slim bent. Jezelf beter begrijpen? Kom nou toch.

Ja, ik hecht ook niet veel waarde aan een diagnose hoogbegaafdheid.

Kijk, soms is het van belang in een groter verband en dergelijke. En als je bijvoorbeeld problemen op school hebt, kan het een aanwijzing zijn voor een betere aanpak. Maar anders? leidt het misschien wel tot onterechte arrogantie.

Ik vind de toon in de post van ts ook enigszins verdacht. Termen als typisch VWO-gedrag. Allemaal leuk en aardig dat je vroeger anders was, maar wat wil je nou? Jezelf goed voelen over jezelf? Daarvoor is een iq-test geen goede input.

Ga gewoon proberen nieuwe interesses te vinden. Je kunt vanuit je omgeving niet te veel stimulans verwachten, zeker niet als je begaafder bent dan je contacten. Maar je kunt natuurlijk wel mensen met dezelfde interesse opzoeken. Bijvoorbeeld een sterrenwacht vereniging, of whatever.

Het probleem is dat hoogbegaafdheid niet vast te stellen is. Richard Feyman, nobelprijswinnaar in de natuurkunde, was hoogbegaafd. Zijn IQ was 'slechts' 120.

Je kan het niet meten en hoogbegaafdheid is absoluut geen garantie voor geluk. Sterker nog, het correleert sterk met depressiviteit. Dus ik weet niet hoe blij je moet zijn als je het ontdekt ;)

Precies, dit punt probeerde ik te maken maar jij deed het beter...

Zo is het helemaal niet. Als je naar de oppervlakte kijkt, kunnen hoogbegaafden helemaal hetzelfde zijn als anderen, ze kunnen zich ook kinderachtig gedragen, worden ook verliefd, zijn ook sociaal of asociaal, allemaal normale dingen. Maar het is niet zo dat hoogbegaafden dan samenkomen en zeggen "hé, de rest is toch dom", dat is een beetje een simplistische, bevooroordeelde visie lijkt me. Het is gewoon zo dat hoogbegaafden zich in hun omgeving vaak niet aanvaard voelen, de anderen vinden hen soms een beetje "raar", of ze hebben interesses waar anderen niks aan vinden. Dan is het voor hen een hele geruststelling te zien: hé, ik ben niét raar, ik kan wél raakvlakken vinden met anderen. Dat gaat dan nog ietsje verder dan wanneer je 'gewoon slim' bent hoor.

wat een boel reacties. ik bedoelde met "geen motivatie" ook dat er geen dingen zijn die me interesseren. vroeger (het klinkt vervelend, maar het gaat me even om die vergelijking) konden projecten me mateloos interesseren, nu kan ik met de beste goodwill de relevantie er niet meer van inzien. natuurlijk zit er ook afleiding in en moet ik uit die negatieve spiraal.

dat lijkt me idd ook niet onwaarschijnlijk.

ik neem aan dat ik denk, want ik geef op dit moment antwoord. als ik in een gesprek stil val (dat is nog wel eens), dan moet je niet vragen "waar denk je aan", want het voelt dan alsof het stil is. er komt wel een antwoord. maar dat voel ik niet. vroeger zaten er wél enorm veel gedachten in mijn hoofd.
maar alles bij elkaar, niet verwonderlijk dat ik mij altijd raar heb gevoeld (hoewel ik dat als kind natuurlijk niet op deze manier "doorhad"), een opmerking als "wat heeft zij raar haar" zul je mij niet horen maken (niet relevant voor redenatie). zo kan ik even doorgaan. niet dat ik me niet aanpas natuurlijk, want er is niemand die het ziet.

omdat de situatie nu wat onhoudbaar is en ik mij afvraag of dat daar dus in zou kunnen liggen.

verder wat gezweetwel zegt. het lijkt me niet leuk of interessant, maar misschien kan het een verademing zijn voor al die jaren. omdat het een verklaring zou kunnen zijn voor al de dingen die nu ongecontroleerd op me af komen. (die verklaring hoeft overigens natuurlijk niet in hoogbegaafdheid te zitten, dat is dus mijn vraag nu). en ik zit op dit moment ook in depressiviteit ja. mijn probleemgedrag en het feit dat meerdere mensen (daarom) hier aan gaan linken is een oorzaak van dat ik op zoek ga, uit mezelf heb ik hier nooit aan gedacht of érgens maar de behoefte gehad hier aan te denken.

Misschien is het een idee om hulp te zoeken? Niet zo zeer om er achter te komen of je wel of niet hoogbegaafd bent, maar wel omdat je zegt dat de situatie onhoudbaar is.

Volgens mij maakt het niet uit of je hoogbegaafd bent, of niet.

Stel je doet zo'n test en je blijkt hoogbegaafd te zijn. Dan zal je met oplossingen moeten komen, zodat je je beter voelt, toch?
Stel dat je niet hoogbegaafd blijkt te zijn, dan denk ik dat je precies hetzelfde moet doen.

Dus in plaats van piekeren over hoe hoogbegaafd je bent, lijkt het me logisch om oplossingen en ideen te verzinnen die jou kunnen helpen, zodat je weer beter in je vel zit, weer zin krijgt om dingen te doen, weer interesse krijgt in * iets*.

Nou succes in ieder geval!

Ik ben zelf hoogbegaafd, ik weet waar ik het over heb. En ik weet dat hoogbegaafden bij elkaar niet zulk soort gesprekken hebben.
Wat ik probeer aan te geven is dat het labeltje hoogbegaafd zo ontzettend weinig voor je doet dat je het net zo goed niet kunt weten. Als je het labeltje hoogbegaafd nodig hebt om je beter over jezelf te voelen dan is er imo iets heel anders mis. Ook vind ik dat je het 'probleem' van het hoogbegaafd zijn groter maakt dan het is. En niet omdat dit geen probleem is, dat is niet waar. Iedereen die hoogbegaafd is zal zich thuis voelen in wat je net zei over niet aanvaard worden, 'raar' zijn, andere interesses hebben. Maar dat is niet alleen als je hoogbegaafd bent. En om er dus een labeltje op te plakken en te zeggen "oh het is niet erg, het komt gewoon allemaal omdat ik hoogbegaafd ben" lijkt mij onzinning en zwak. Van mij mag ze testen of ze hoogbegaafd is hoor.. het lijkt me alleen een beetje overdreven om te zeggen dat daarmee het originele probleem is opgelost.


Daarnaast heeft dit meisje het probleem dat ze intellectuele stimulatie mist. Dit probleem heeft ze of ze nou hoogbegaafd is of niet. Ik zie niet in hoe een test daarbij zou kunnen helpen. Ze moet intellectuele stimulatie hebben, geen labeltjes.

@grl: Hoogbegaafdheid kan ook een groot probleem zijn...veel is afhankelijk van hoe je omgeving er mee omgaat (dat heeft vaak ook invloed op hoe je er zelf mee omgaat), maar het is idd wel zo dat dat niet alleen een probleem hoeft te zijn wanneer je hoogbegaafd bent. Een labeltje kan voor de buitenwereld veel duidelijkheid kan geven en dat je doordat de buitenwereld zich anders opstelt minder problemen tegenkomt. Zo zou het niet moeten zijn, maar zo werkt het (te) vaak helaas wel... (Dit gaat meer op voor jonge kinderen dan voor jongeren/volwassenen, die kunnen zelf veel meer invulling aan hun leven geven ed, kinderen zijn toch heel afhankelijk van hun omgeving.)

Nou ja, Leonoor, we hebben allebei ruimschoots ervaring met labeltjes waar je maar gedeeltelijk wat aan hebt zou ik zeggen. Natuurlijk, voor je eigen rust kan het uitmaken. Maar ik vind het naief om te doen alsof je problemen zijn opgelost als je dat labeltje hebt. Daarnaast is het voor de buitenwereld lang niet altijd een voordeel, ook dat weet je (weliswaar door een andere situatie maar het werkt hetzelfde). Je bent al snel arrogant en veel "oh, maar als je hoogbegaafd bent, hoe komt het dan dat je niet alleen maar tienen haalt?!". Ik zou zeggen dat je van de buitenwereld minstens net zoveel onbegrip als begrip zal krijgen.

Kijk, je bent zelf hoogbegaafd, maar dat betekent niet dat wat opgaat voor jou, voor elke hoogbegaafde opgaat. Ik ben ook hoogbegaafd, werk bovendien met hoogbegaafde kinderen (ga met ze als moni mee op kamp), ik ben dus vertrouwd met het wereldje, en geloof me: vaak hebben ze wél dat soort gesprekken en vooral dat soort bevestiging nodig.

Als je zelf geen problemen hebt met je hoogbegaafd-zijn, dan maakt het labeltje inderdaad héél weinig uit. Maar helaas is dat niet voor iedereen zo. Ik begrijp wel dat je denkt, "oh dan kunnen ze zeggen 'zie je wel, het is allemaal de schuld van mijn hoogbegaafdheid' en dat is een foute redenering" - maar langs de andere kant, 'gewoon slimme mensen' die zich vervelen op school moeten misschien wel andere stimulansen zoeken dan hoogbegaafden.

Zwart-wit heeft overigens zelf aangegeven dat ze de link misschien wil leggen naar hoogbegaafdheid, maar eerder om de oorzaak van haar probleem te zoeken. Dat is toch niet meer dan normaal, om te willen weten wat er met je aan de hand is? Dat ze intellectuele stimulatie wil hebben, is zeker waar. Maar 'hoogbegaafdheid' is niet zomaar een labeltje, het is een eerste stap naar meer gespecifieerde hulp, indien je dat zou nodig hebben (want dat is niet voor iedereen nodig).

Ik heb ook de indruk dat mensen vaak reageren met in hun achterhoofd 'o nee, als ze hoogbegaafd is, zal ze zich speciaal en beter dan de rest voelen', terwijl het vaak zo is dat hoogbegaafden een minderwaardigheidscomplex krijgen en net verlangen om meer zoals 'de rest' te zijn. Er komt vaak géén neerkijken aan te pas.

Ik had een paar seconde voor je gepost, daar wijs ik op terug als reactie hierop. :)

@grl: Ik heb ook ervaring aan labeltjes waar je wèl wat aan hebt en ik heb ook ervaring met kinderen die enorm veel aan die labeltjes hebben. ;) Het lost de problemen niet op, maar het maakt het vaak wel mogelijk gerichter naar oplossingen te zoeken en mijn ervaring is dat het vaker wel dan niet opeens wel geaccepteerd wordt door de 'buitenwereld', mits je er op de juiste manier me omgaat. En ook voor kinderen zelf kan het iets van duidelijkheid en geruststelling bieden. En naar mijn idee is geaccepteerd worden ed zeker bij kinderen toch wel iets heel belangrijks. (Misschien overbodig, maar voor de duidelijkheid: ik ben erg tegen het zomaar etikketjes plakken.)
Maar dit is nu eenmaal iets waar de meningen altijd over zullen blijven verschillen. :)

Het gaat natuurlijk net om dat beetje exta, gerichter begrip.

Maar goed, er is nu al genoeg over gezegd, geloof ik. :)

Narcistische hoogbegaafden misschien wel. En daar zijn er best wel veel van. Iemand moet van je houden bij een gebrek aan sociale vaardigheden ;)

Jij kent er duidelijk honderden :rolleyes:

Jij weet niet wat ik wel of niet ken, dus hou je sarcasme voor je.

:rolleyes: Ik bedoelde: met wat voor autoriteit denk je te spreken.

Je kan nog steeds gelijk hebben, zonder dat je een autoriteit bent.

Het is mijn mening en ik ben naar mijn mening geen autoriteit

Mensen die over hun intelligentie praten blijf ik per definitie uit de buurt. Als je 15 bent kan het nog wel, maar rond mijn leeftijd hoor je daar mee op te houden sinds het er toch niet toe doet. Ik ga met je om omdat je aardig bent en wellicht kan ik goed met je praten maar dat wil niet zeggen dat het mij interesseert hoe intelligent je jezelf wel niet vindt ;)

Ik ben "beter dan beter-dan-gemiddeld". Hoogbegaafd vind ik echt zo van, 65643x536 binnen 2 seconden uit kunnen rekenen of een stok kaarten uitleggen op tafel, 2 seconden bekijken, iemand een kaart weg laten nemen, de stapel schudden en dan kunnen zeggen welke kaart er mist na ze allemaal gezien te hebben (in andere volgorde). Ye, dat kan ik dus niet.

Ik ben begonnen op VWO, in de eerste was mijn laagste punt een 8 of zoiets, in de tweede was mijn rapport rampzalig. Ben overgegaan naar 3VWO, ben daar blijven zitten, en dit jaar toch maar naar 4HAVO gegaan, waar mijn cijfers voldoende zijn om over te gaan maar niet genoeg om over op te scheppen. Heb geen zin in school.

Wanneer iemand niet hoogbegaafd is, maar wel de zelfde problemen heeft, dan zou die persoon toch ook gewoon recht op hulp en begrip hebben. Ook labelloze mensen hebben daar behoefte aan. :(

Natuurlijk, daarom zeg ik ook "gerichter" begrip.