Je levensverhaal opschrijven....
 

Hey allemaal, mss zijn er mensen hier die mij al kennen, maar ik ben dus al een hele tijd een beetje down, aangezien er heel veel dingen in mijn leven zijn gebeurd waar ik nooit over heb gepraat en dingen die voor mij heel gevoelig liggen, waardoor het heel moeilijk is om erover te praten...

Nu ben ik dus begonnen met het opschrijven van al die dingen, in een voor mij, logische volgorde.

Zijn er hier meer mensen die dat al eens hebben gedaan, of mensen die misschien tips hebben?

Ik zit nu nog vrij in het begin van het verhaal, nu al 7 kantjes, en voor mij lucht het iig heel erg op...

Als er mensen zijn die hierover willen discussieren, reageer dan maar :)

Ik doe het niet met mijn levensverhaal, maar wel met mijn zelfkennis en mijn toekomstplannen en wat ik nog wil bereiken en doen (samen met vriendinlief). Het is fijn om over dat soort dingen te denken. Ik vind het minder moeilijk om over mezelf te schrijven maar een levensverhaal kan ik niet opschrijven. Ik ben niet zo op het verleden en kijk liever vooruit. :)

nja, bij mij ligt het probleem dus juist in het verleden... Daar zijn heel veel dingen gebeurd....

Ik denk dat ik, als ik al mijn verhalen bij elkaar leg, toch wel een vrij compleet levensverhaal is. Want wat voor mij heel veel vertelt, kan voor anderen niets betekenen. Iig, ik heb het afgelopen zomer wel geprobeerd - alles op te schrijven wat me dwars zat, en dat was een hoop - en mijn ervaring is dat ik me er eerst kut om ging voelen, maar dat het vervolgens wel opluchtte. Ik bedoel, ik was het kwijt, het was uit mijn hoofd, en dát hielp wel. Ik heb die brief - want ja in briefvorm schrijven vind ik makkelijker - nooit aan iemand laten lezen geloof ik, en ik denk dat dat ook het enige schrijfitem is wat altijd van mij blijft, en nooit voor iemand anders wordt. Het is simpelweg teveel. En ik lees het ook nooit meer terug je pense, bang dat het triggert.

Wat voor mij wel heel belangrijk zou zijn geweest toen, was dat er iemand bij me in de buurt was. Iemand die me vast kon houden als ik het moeilijk kreeg en kon zeggen dat alles wel goed kwam. Want ik liep mezelf zo op te fokken uiteindelijk dat ik een beetje flipte en dat was niet zo'n gezellige ervaring zeg maar. ;x Dus nu ja, wat mij belangrijk voor je lijkt is dat er mensen bij je in de buurt zijn, of dat je zelf weet wanneer het genoeg is. Want het kan best zwaar zijn, zoveel over jezelf schrijven, of een hoop losmaken, en dan zou je eigenlijk op iemand terug moeten kunnen vallen. Of je moet zoveel zelfcontrole hebben dat alles goed blijft gaan.

Maar goed, succes ermee iig, ik hoop dat het je helpt. ^^

Hmhm, opschrijven die shit, dan krijg je overzicht. (y)

Bij mij ook, daarom schrijf ik liever over wat ik nog wil doen en beleven. Dat vind ik veel fijner en geeft wat om naar uit te kijken, en daarnaast ben ik tegenwoordig echt heel erg gelukkig dus dat werkt heel erg mee :bloos: ^^

Roosje, check je pm

Ik heb niet echt nuttige tips voor je, maar ik zou het zelf ook willen doen. Alleen weet ik niet goed waar te beginnen, en het gaat volgens mij enorm moeilijk zijn om alles goed te verwoorden. Ik denk dat ik sowieso mijn 'diepste' en meest geheime gedachten niet op papier durf te zetten, omdat ik bang ben dat iemand ze ooit gaat lezen. Zo ook met bepaalde dingen uit m'n leven: bijna niemand weet er iets van, en dat wil ik zo houden. En dan ben ik toch bang dat iemand het ooit, op de één of andere manier, gaat lezen.
Maar ik denk dat het wel enorm zou opluchten. :)

Zoiets had ik nou ook toen ik dit las, ik zou het best willen, en volgens mij kan ik het ook wel, maar ik weet echt niet waar ik zou moeten beginnen en hoe ik het zou moeten doen.

Ik kan het niet. Ik kan het gewoon echt niet. Er is één bepaalde periode in mijn leven die ik gedeeltelijk heb beschreven, dat was voor iemand anders maar stiekem ook in het kader van therapie, een bepaald trauma waarvoor ik in therapie zat.
Eerlijk gezegd voel ik me nu lekker en nu wil ik het niet opnieuw herbeleven. Het luchtte voor mij niet heel erg op, het gaf me alleen maar een nieuw kutgevoel - een gevoel dat ik al eens per week moest beleven door de therapie. En in mijn dromen. Daarom heb ik het daarbij gelaten.

Ik denk wel dat het kan helpen. Maar voor mij was het teveel, ik moest overleven.

Overigens is alles redelijk goedgekomen, depressie is voorbij, maar het is met vallen en opstaan.

Ik heb zelf een tijdje geleden in het kader van een therapie ook mijn levensverhaal geschreven. Ik vond het zwaar en ben er ook lang mee bezig geweest. Je moet inderdaad ook kunnen bepalen voor jezelf wanneer het even genoeg is, want het kan gewoon erg confronterend zijn.

Maar naast dat ik het aan de ene kant zwaar vond, vond ik het op een bepaalde manier ook een soort van 'fijn' om hier mee bezig te zijn. Ik weet niet precies waar dat in zit. Voor mij had het ook wel een soort bevrijdend iets. Misschien is dat het wel.

Ik denk dat je door het schrijven van je levensverhaal ook beter kunt begrijpen hoe en waarom je bent zoals je nu bent en het kan ook een proces van bijv. verwerking voor je zijn.

Ik weet niet of je het enkel en alleen voor jezelf opschrijft of dat je het eventueel ook wilt delen met iemand? Het kan prettig zijn om op iemand terug te kunnen vallen als je het zwaar hebt.
Verder vond ik het zelf ook belangrijk dat ik gewoon een vertrouwde plek had om te schrijven, waar ik mezelf gewoon ok en relaxed voelde.

Ik ben er een keer half aan begonnen.
Het werd opgegeven moment wel erg zwaar en voelde me er daarna erg slecht.
Volgens mij heb ik zelfs even een traantje laten vallen. Maar ik denk dat zulke dingen wel goed voor je zijn om de dingen beter te verwerken.Het leven valt niet mee, maar soms moet je de confrontatie met jezelf aan gaan om verder te komen. Het ontwijken van emoties die je dwars zitten is in de meeste gevallen met negatief effect. Dus ik vind het heel positief dat je dit doet.

Hey man, je bent 17 jaar oud.. je leven ligt hopelijk nog voor je :p

Bepaalde gebeurtenissen opschrijven kan inderdaad wel opluchten en helpen het te verwerken, maar je moet er geen levensverhaal van maken. Het ergste wat je kunt doen, is namelijk er in blijven hangen.

Nee, nooit gedaan. Ik wil het wel, maar ik weet niet waar ik moet beginnen en er is te veel pijn. Te veel teleurstellingen, te veel verdriet. Dan moet ik dat onder ogen komen. Een verhaal over je leven schrijven is dus alleen handig als je alle dingen onder ogen wilt komen, maar sommige dingen kun je beter dicht laten.

Nou, ik ben nu nog verder gevorderd, ik zit nu bij de middelbare school en heb alleen nog school behandeld en nu al 5.000+ woorden.

Voor mij lucht het nog steeds heel erg op, maar ik heb dan ook niet dingen meegemaakt zoals misbruik ofzo en die dingen, maar gewoon dingen waar je normaal over praat, maar waarbij mij dat nu niet meer lukt, omdat ik te lang niet heb gepraat.

@de mensen die dit ook een keer willen proberen: Begin gewoon ergens en dan gaat het vanzelf wel. Ik wist ook niet waar ik moest beginnen, maar ik heb voor mezelf gekozen om gewoon bij t begin te beginnen, bij mij hangt alles voor een groot deel samen met mn Asperger, en ik schrijf nu alles in een voor mij logische volgorde. In mijn geval zijn er wel één of twee mensen die het te lezen krijgen, maar je moet voor jezelf uitmaken of je dat wel of niet wil.

Zelf lees ik het niet terug ofzo, maar ik schrijf gewoon op wat in me opkomt, dus als ik iets schrijf en dan komen er herinneringen aan die persoon of leraar of wat dan ook in me op, dan schrijf ik daar wat over.

OT: Het loopt voor mij dus nog steeds heel goed, mja ik kan nu niet meer posten, aangezien ik net van buitenaf het signaal kreeg dat ik af moet sluiten (N)

Na het weekend post ik hier wel wat meer over :)
Ohja en als je effe genoeg hebt geschreven, moet je gewoon wat anders gaan doen, het moet wat dat betreft voor je gevoel goed zitten.

Ik hou sinds een jaar een beetje bij wat er speelt.
Verder ben ik bezig om alles wat mijn ziekte te maken heeft op te schrijven. Dat zijn dan vooral wat ik voelde toen ik echt ziek werd en geopereerd moest worden. Hoe ik me op die operaties voorbereid heb, wat ik in het ziekenhuis meemaakte. Maar ook van welke dingen ik nu bang word, en wat er gezegd wordt als ik op controle ga. Dit doe ik om het meer te accepteren, en om het verleden te verwerken, de dingen die fout gingen goed weet, zodat het de volgende keer wel goed gaat.
Het is de bedoeling dat ik vanuit dit verhaal samen met een ander meisje die hetzelfde heeft een boekje ga schrijven voor mensen met aangeboren afwijkingen van de aortaklep. Zodat ze weten wat ze te wachten staat, hoe je kinderen die het hebben kan helpen, en hoe je je geestelijk en lichamelijk voor kan bereiden op en een open hart operatie.

Ik zit er ook vaak aan te denken om maar alles een keer op te schrijven. Ik zou alleen niet weten waar ik zou moeten beginnen. Ik weet ook niet of ik er wat aan heb.

Een paar dagen geleden had ik nog het idee om alles wat ik me kan herinneren van mijn pas uitgegane relatie op te schrijven, maar ik zou niet weten met welk doel. Ik ben enorm bang dat ik te veel herinneringen heb van momenten waarop we gelukkig waren en dat het teveel pijn gaat doen. Bovendien vraag ik me af of ik het ooit terug zou lezen...

Jap ik heb het ook gedaan. Ik zou het op schrijven, maar daarna niet meer doorlezen. Dat teruglezen is nooit zo happy. Er hoeft ook geen echte volgorde in te zitten, zolang het maar uit je hoofd is. Wel kan het confronterend zijn, daarom heb ik mijn verhaal nooit écht afgemaakt. Iig heel veel succes :)

Hey Brian! :)

Ik had een tijd terug ook zo'n verhaal geschreven en het aan een goede vriendin en aan mijn vriend laten lezen.
Ik had, voor mijn gevoel, de "zwaarste" dingen opgeschreven en de dingen waarvan ik dacht die me nu nog negatief zouden beïnvloeden.

Het is een heel fijn om op die manier toch je gevoelens te kunnen uiten en als je het eng vindt om het rl te geven/laten zien dan kun je het ook gewoon mailen ofzo. (y)
Ik praatte vroegah ook nooit veel over mijn problemen en wachtte altijd totdat de laatste druppel viel. Geen goede methode dus. Dankzij mijn vriend heb ik geleerd te praten. Gewoon zeggen wat je dwars zit en niet erbij nadenken wat de ander zou zeggen. Desnoods kun je van te voren zeggen "ja, ik vind het zelf wat stom klinken/ik schaam me er wat voor" oid en dan zullen ze ook reageren op de manier die jij fijn vindt. :)

Confrontatie is juist iets waar je doorheen moet heb ik het idee.

Wanneer je problemen wilt oplossen is het goed dingen uit te schrijven. Zo kun je helemaal terugkomen tot de bron van je probleem en je probleem leren inzien. Wanneer je het inziet kan je het verwerken. Goede manier vind ik zelf. Schrijven zowiezo kan veel dingen duidelijk voor je maken of heel erg bevrijdend zijn. Een soort uitsorteren van je hoofd zodat je weet hoe wat zit. Dan weet je ook wat je kunt doen.

Ik heb een tijd geleden op mijn livejournal mijn (beknopte) levensverhaal gepost. Het is wel een goed middel om alles in perspectief te zien, je gaat ook beter begrijpen dat sommige dingen gebeuren als gevolg van iets anders. Confronterend is het uiteraard wel, maar ja, daar doe je niets tegen.

Nja, van de mensen die het te lezen krijgen, weet ik iig dat ze me niet raar zullen vinden enzo... maar dan nog zitten er heel gevoelige dingen in...

Ik heb ook mijn levensverhaal opgeschreven, puur om mezelf overzicht te geven op alles. Ik heb niet echt tips, maar probeer echt alles op te schrijven. En steun is ook heel belangrijk.

Het schrijven lucht op en geeft jezelf een reminder dat je op den duur wellicht sterker bent geworden.

Helaas heb ik het niet meer ge-update, maar sommige dingen kunnen beter ongeschreven blijven

Ik ben bezig met 2 levensverhalen zeg maar. 1 ervan is mijn tot nu toe groeiende hoeveelheid dagboeken. Het andere is een heel aparte biografie. Familie, vrienden en dergelijke komen er niet in voor en daar heb ik ze ooit wel eens mee beledigd. Maarja, het is mijn levensverhaal..

Hoe schrijf je een levensverhaal zonder andere mensen erin dan?

Alleen op de wereld.

Je hebt het boek duidelijk niet gelezen :p

Ik heb vroegah wel eens korte verhalen geschreven over gebeurtenissen die ik erg vervelend had gevonden. Met andere namen. En dan verzon ik er een happy end bij. Hielp wel om zo'n gebeurtenis van me af te zetten.

Ik bedoelde het letterlijk en refereerde niet naar Remy van het boek.

Ik heb nu een verhaal geschreven over mijn relatie die een maand geleden uitging. In mijn dagboek staat hoe ik me voel en dergelijke, maar dit is meer een objectievere versie. het is vier kantjes, had veel langer kunnen zijn, maar ik ben niet ingegaan op gebeurtenissen alleen op mijn gevoel.

Ergens lucht het wel op, maar ergens ook weer niet, waarschijnlijk omdat ik liever niet wil dat iemand het leest en omdat ik altijd maar blijf vinden dat het niet af is en dat er meer bij kan.

Als je het gevoel hebt dat er nog wat bij kan, dan moet je dat gewoon opschrijven :)

En mocht ik steun nodig hebben, dan is dat geen probleem. Over de persoon wie ik bedoel heb ik net 2.500 woorden geschreven :eek: Zo'n beetje 25% van het verhaal tot nu toe...

En maak niet zo'n droge opmerkingen over het levensverhaal van iemand als die persoon niets zegt over personen uit zijn of haar leven... Ieder schrijft zijn eigen dingen. Bij mij gaat tot nu toe alles over andere mensen, dat deel over mezelf komt later.. Hoe zou jij het vinden als jij iets doet op je eigen manier wat voor jou heel belangrijk is en zulke mensen gaan dan zoiets zeggen...

Als je zelf weet hoe lastig het kan zijn om al die dingen op te schrijven en de confrontatie ermee aan te gaan, zul je zoiets niet snel zeggen...

Sorry dat ik door zo'n opmerking zo geirriteerd raak..

OT: Tot nu toe gaat het met mijn verhaal heel goed, ik zit nu al over de 9000 woorden, heb mijn schooltijd behandeld, behalve 4 en 5 havo, omdat dat het zelfde was als 2havo en ik heb dus een persoon behandeld die veel voor mij betekend.... Hoppa!!! 14 kantjes al

Wat een onzin. Ik mag me toch afvragen hoe je een levensverhaal schrijft zonder andere mensen erin, omdat ik me daar weinig bij kan voorstellen?

Sorry dat jij je aangesproken voelt, ik doelde meer op die opmerking van Spectrum en de volgende posts over dat boek... Dat had ik heel even erbij moeten vermelden...

Het is zeker wel een goede vraag die jij stelde, maar daar was mijn post ook geen reactie op. Ik weet denk ik wel het antwoord op die vraag, want het kan ook best wel zijn dat die persoon in de knoop zit met zichzelf en daarover wil schrijven, maar dat daarbij geen andere personen zijn betrokken...

Zeg ik het zo goed Volk?

Dan noem je het echter geen levensverhaal.

Geen enkel mens (tenzij je door wolven bent opgevoed) gaat in zijn leven niet met andere mensen om.

Goh, probeer niet te grappig te zijn he, maar goed..

In je leven ga je idd wel om met anderen, maar stel nu dat jouw leven heel slecht loop door een probleem dat in jezelf zit en waren anderen niet bij kunnen helpen enzo en je wilt daarover je hart luchten, kan het een levensverhaal zijn, zonder dat er andere mensen in voorkomen.

Als dat probleem in je leven de grootste rol speelt, kan dat jouw levensverhaal zijn. Mijn verhaal gaat voor het grootste deel over andere mensen, aangezien dat de mensen zijn die mij op de been houden

Dat weet ik niet. Soms kan de confrontatie het alleen maar erger maken.

le·vens·ver·haal (het ~)
1 de geschiedenis van iemands leven

Zoals jij omschrijft wat het 'levensverhaal' van Volk zou kunnen zijn komt dat niet overeen met de definitie. Zie het als vervelend of niet, ik ga in op elke storende (taalkundige) onjuistheid die ik zie. :)

Ik voorspel nu iets in de trant van: 'Ja leuk voor je, lekker belangrijk, wat voegt dat toe aan het topic etc.', waarop ik je alvast zeg: Ik probeer onbegrip te voorkomen, al naar gelang van de fout plaats ik een ietwat prikkende opmerking, of niet. Live with it ;)

Het ligt er maar net aan wat er allemaal is gebeurd en hoe je daar tegenaan kijkt.

Het ligt natuurlijk ook aan het moment van de confrontatie. In de eerste paar dagen, weken of maanden na een traumatische gebeurtenis sluiten veel mensen zich er voor een deel van af, en daardoor beschermen ze zichzelf tegen het al te hard aankomen van de klap, de ervaring kan dan rustig binnendruppelen bij wijze van spreken. Als je nog in dat stadium zit, is confrontatie niet ideaal.
En als je iets al verwerkt hébt, is het natuurlijk ook niet meer nodig om jezelf er mee te confronteren.
Maar in de periode daartussen kan het helpen om de waarheid onder ogen te zien, en schrijven is een goede manier om dat gestructureerd te doen zonder jezelf erin te verliezen.

En wat iedereen zegt, als je in die periode daartussen zit, is het ook nog belangrijk om de goede mensen om je heen te hebben, aangezien die je de steun kunnen geven als dat nodig is.

Ik heb het wel eens geprobeerd. Ik weet eigenlijk niet meer of ik er nou in was geslaagd of niet, ik geloof van niet. Ik weet alleen nog dat het heel veel emoties met zich meebracht, dingen omhoog haalde die ik eigenlijk had willen vergeten en ook deels vergeten was. Misschien dat ik op dit moment er beter op terug zou kunnen kijken dan op dat moment en ik zou het ook nog wel eens willen proberen, maar eigenlijk pas op het moment dat niet meer alle slechte dingen overheersen. Ik voel me op dit moment goed, ik ben niet depressief of iets dergelijks en dat wil ik graag zo houden. Ik ben bang dat wanneer ik alles weer op ga halen, dat ik dan weer depressief word en daar heb ik geen zin in. Vandaar dat het ik niet doe.
Ik lees hier dat veel mensen het doen in een kader van therapie, maar ik neem aan dat die therapie er dan juist ook om ging om ook de positieve dingen te benadrukken. Ik denk dat, zeker als je je al kut voelt, het niet verstandig is om alleen over de slechte dingen te praten, omdat je dan daarin kan verdrinken als het ware. Benadruk ook juist het goede. Er is altijd wel iets goeds, iemand die even lief voor je is, een goede daad van jezelf, iets wat je hebt bereikt, etc.
Succes!

Het word vast een bestseller, wanneer kunnen we `m in paperback verwachten?

Toen ik begon met psychotherapie heb ik m'n levensverhaal niet op moeten schrijven maar wel moeten vertellen. Ik vond het wel fijn om het in chronologische volgorde te vertellen omdat er op die manier een beetje structuur in komt. Je kunt dan voor jezelf soms beter begrijpen wanneer bepaalde problemen ontstaan zijn en soms ook verbanden leggen. Ik vond dat wel helpen. :)

Succes ermee!

Uhuh, ik doe dat ook in chronologische volgorde, maar dan wel per onderwerp zeg maar, dus als ik eerst over de school bezig ben, ga ik niet heel uitgebreid over een persoon vertellen die ik toen leerde kennen.

Ohja en dankjewel :)

Ik heb mijn levensverhaal ook opgeschreven, nou ja in zoverre, dat ik de belangrijke gebeurtenissen en personen waarbij ik echt iets voel, beschreven heb. Wel in chronologische volgorde, maar niet per onderwerp, alles staat door elkaar... dit kwam voor mij meer logischer over. Verder lees ik het nu niet meer door, dat krijg ik een heel vervelend gevoel, dat hoeft niet zo van mij.

uhuh... mja, je moet het doen op een manier die voor jezelf logisch is :)

Hij is af :) Voor mijn gevoel hadden er op het laatst nog wat meer details ingekund, maar ik had daar niet zo'n zin meer in, aangezien ik het echt wilde finishen.

Het is me op zich best wel goed afgegaan, op sommige punten wasset wel effe lastig, maar er waren ook stukken waar ik bijna de tranen in mn ogen had van de herinnering daaraan, in de positieve zin

Had niet verwacht dat mijn post zoveel reacties zou krijgen. Wil er niet echt uitgebreid op ingaan ofzo. Ik kan een levensverhaal schrijven zonder de mensen om mij heen omdat ik.. zeg maar, meerdere personen in 1 ben, en die hebben allemaal weer hun eigen levensverhaal, wat dus eigenlijk ook mijn levensverhaal is. En om het minder chaotisch te maken voor onder andere mezelf leg ik het vast op papier.

Nu zou je bijna denken dat ik gek ben

Ik niet hoor :) Mja, iedereen ervaart zijn of haar leven op een eigen manier....

Ik heb het 1x moeten doen, voor een intake bij een kliniek..
Dat vond ik echt heel erg moeilijk, ik heb dagen erover gedaan om alles op papier te zetten..
Ik weet niet hoe het is gelukt, maar ik heb et voor elkaar gekregen met moeite..
Ik denk dat je eerst heel bewust moet zijn van wat er in je leven is gebeurd voordat je iets goed op papier kan zetten..

Heb eens mijn levensverhaal moeten neertypen voor school... In t begin zag ik het echt niet zitten... Ik ben wel nog erg bezig met mijn verleden maar het allemaal bundelen leek me een te moeilijke opgave... Uiteindelijk heb ik elke dag wat geschreven en kwam ik aan een 40tal bladzijden... Mijn verhaal gaat over een periode van acht jaar en dat is sinds ik 12 was...

Ik verstop het nu in een kistje... Als ik iemand leer kennen van wie ik voel dat het mijn vriend zou kunnen worden, voel ik wel de behoefte om hem in te lichten over mijn onzekerheid, vragen, angst, ... In plaats van hem met alle moeite mijn verhaal te vertellen laat ik hem dat wel eens lezen...

x