Gedicht analyse
 

Ik heb wat moeite bij het analyseren van dit gedicht. Wie kan mij een beetje op weg helpen?
Het gedicht is van Jean Pierre Rawie.


Foto

Mijn moeder heeft de foto uitgekozen
die na zijn dood het meeste op hem lijkt.
Naarmate langzaam de meedogenloze,
mij nog veranderende tijd verstrijkt,

fixeer ik hem steeds meer in deze pose;
het raam, de stoel, het boek dat hij bekijkt,
en al mijn komende metamorfosen
worden door mij aan dit portret geijkt.

Straks ben ik even oud als hij op deze
foto. Nog even, en wat is geweest
wordt weer zoals het was in den beginne:

Dezelfde sluitertijd. Ik zit te lezen
in deze kamer, en het licht valt binnen
door een verdwenen raam waarbij hij lees.

Hiermee moet het lukken:

1. Wat betekend het gedicht?
2. Zitten er diepere lagen in?
3. Hoe heet het metrum?
4. Is er sprake van een enjament?
5. Is er iets wat je opvalt aan het gedicht?