"depressief" of schop onder je hol, en door
 

Dit topic open ik eigenlijk aan de hand van andere topics en het Lucht je Hart Topic...

Zeker in het LJH topic valt mij op dat het lijkt alsof ( en ik herhaal Lijkt ) mensen heel erg zitten te navelstaren. Helemaal niet verder willen en kunnen denken dan de eigen ego. En op die manier alle kleine ongemakjes enorm uitvergroten.

Het lijkt erop dat mensen zichzelf al heel snel het predikaat depressief geven.

Depressie is een ziekte, en die dient door artsen vastgesteld te worden, en daaraan dient gewerkt te worden, ( icm medicatie ).

Nogmaals: moodswings ( ik haat dergelijke damesblaadjes termen eigenlijk ) en tijdelijke dipjes, kan ik me heel goed voorstellen, en die heb ik ook. Maar ik krijg het idee dat mensen wel erg gemakkelijk blijven hangen in die buien

Nu zou ik graag willen weten wat mensen beweegt om zo ontzettend naar zichzelf te staren, en alles wat ze tegen komen onder een vergrootglas te leggen.

Let wel: ik wil hier geen mensen mee aanvallen. Gewoon nieuwsgierigheid.

.

Ik ben het met je eens. Ben benieuwd naar de reacties. Je raakt namelijk een gevoelige snaar vermoed ik ;)

Ik heb zelf de indruk dat de meeste mensen in het LJH topic die zichzelf depressief noemen, ook al daadwerkelijk bij een psych lopen en een diagnose hebben, en dat de mensen die dat niet doen, ook niet van 'depressie' spreken. In het 'dagelijks spraakgebruik' zie je veel vaker dan mensen bij een dipje al roepen dat ze een depressie hebben. En ik denk ook, dat in het LJH topic je een erg eenzijdig beeld krijgt van mensen - want als ze zich kut voelen posten ze wel, en als ze zich blij voelen hebben ze wel wat beters te doen.

Ja, ik ben het met Sarah eens:) Als ik me echt rot voel en dat ergens kwijt wil, dan post ik dat in het ljh-topic. Maar dan ben ik niet depressief, dan heb ik gewoon een slechte dag en dat is bij mij af en toe nogal extreem:P

En ik denk dat het nu eenmaal in de aard van sommige mensen zit om erg te navelstaren, om altijd maar over alles na te denken. Dan kun je dat beter in een topic posten dan dat je dat enkel maar in je hoofd houdt.

Idd.
Ik heb overigens wel een officiele diagnose van een psychiater.

Ik heb zeker geen dipje of weet ik veel, ben nu zo dat ik niet meer naar school kan, bijna nooit meer uitga, rijlessen heb moeten stoppen, altijd moe ben, me niet kan concentreren, elke nacht nachtmerries heb en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik denk achteraf dat ik al járen depressief ben, iig dat ik er niet ver vanaf zat. En al die jaren heb ik geprobeerd mezelf 'een schop onder de kont te geven', met als gevolg dat het alleen maar erger is geworden.

En over dat 'alleen maar mijn eigen ego', in het dagelijks leven houd ik alles voor me, wil mensen niet lastig vallen met mijn gezeur. Voel me ook altijd schuldig dat ik anderen tot last ben.
Dan is het fijn om ergens je hart te luchten, zeker als dat anoniem kan.

Waarom anderen zo posten in het LJH-topic weet ik niet, kan alleen voor mezelf spreken. Maar ik denk zeker niet dat het alleen maar aanstellerij en egoisme is.

Wat betreft het gebruiken van de term 'depressie' ben ik het met Sarah eens. Wat betreft het 'navelstaren' ben ik meer met Louis Armstrong eens, al zal een deel daarvan te verklaren zijn doordat sommige mensen ook werkelijk depressief zijn. Zelf ben ik alleen van mening dat je ook dan kunt proberen om op een andere manier naar dingen te kijken, kunt proberen wat te relativeren, kunt proberen om niet altijd alleen maar negatieve dingen te posten, juist ook eens te posten als het wat beter gaat, enz. Ik zeg niet dat dat makkelijk is, ik zeg ook niet dat dat altijd zal lukken en nog minder dat je daar zelf altijd in zult geloven, maar ik geloof wel dat het voor jezelf (en ook voor anderen) 'beter' is (en daar mogen andere mensen het gerust niet mee eens zijn, het is een mening).

Waarom anderen zo posten in het LJH-topic weet ik net als da leentjuh niet, het zal ook per persoon verschillend zijn. Zelf probeer ik om bovenstaand verhaal juist altijd niet te negatief te posten, steeds te relativeren, ook dingen te zoeken die niet negatief zijn, enz.

Ik ben het met TS eens dat mensen te vaak zichzelf "depressief" noemen. Maar depressie is ook gewoon een woord als je je kut voelt, zonder dat je ook daadwerkelijk depressief (als in: vastgesteld) bent. Het is gewoon taalgebruik denk ik, niets meer of minder.

Waar ik wel moeite mee heb is de bewering dat mensen alleen maar navelstaren en aan hun ego denken. Natuurlijk doen mensen dat als ze ze in een lucht-je-harttopic plaatsen. Mensen gaan niet naar internet om hun vrolijke gebeurtenissen met de rest van de wereld te delen, ze hebben wel iets beters met hun tijd te doen. Ze zoeken een uitlaatklep voor hun problemen en frustraties en zo'n topic is dan een ideale plaats daarvoor. In dat opzicht is het dus niet heel vreemd dat het LJH-topic een groot whine-topic lijkt te zien. Vergeet ook niet dat sommige mensen gewoon een aanleg voor piekeren hebben, en in dat opzicht is het dus niet een kwestie van 'willen'. Dat denken is een typisch teken van een bepaalde bekrompenheid die ik liever vermijd.

Ze willen gewoon aandacht..

Toch is dit forum wel een magneet voor ellende. Ik wist van veel dingen niet eens dat het bestond voordat ik hier kwam :o

Volgens mij draai je het een beetje om - veel mensen die psychisch in de knoop zitten, trekken automatisch naar Psychologie en naar het LJH-topic. Daar zie je dan dus ook relatief veel mensen die leven vaak moeilijk vinden.

En wat Sarah ook al noemt, geldt ook voor mij - ik post er eerder als ik me zwaar erger aan iets/kut voel ergens om dan als ik blij en vrolijk ben, want dan ben ik al zingend over de hei aan het huppelen met mijn beste vrienden. Bij wijze van.

Aan de ene kant ben ik het er zeker mee eens dat mensen moeten relativeren, loslaten, meer in het nu leven dan in het verleden of in angst om de toekomst. Maar aan de andere kant heb ik de laatste tijd wel geleerd dat sommige mensen dat domweg niet kunnen - of dat nu door een (psychische) ziekte komt of hun persoonlijkheid of omstandigheden. En dan kun je ze wel een schop onder de kont geven, maar dat werkt dan gewoon niet.

Volgens mij zijn er in het verleden hier wel meer topics over geweest en het enige wat ik er over kan zeggen is dat het gewoon logisch is dat dit forum redelijk veel ellende trekt. De drempel is vaak hoog om er met vrienden of familie ofzo over te praten en mensen willen het toch kwijt, daarom schrijven ze het van zich af. Dat heb ik ook, als ik me kut voel wil ik dat van me af schrijven, dan heb je op zwart op wit waarom niet goed gaat en dan kun je concreet bepalen wat je gaat doen om het allemaal weer goed te laten komen.

Ellende is nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met dit forum, daar doe je echt niets tegen.

Gebrek aan serotonine-doorstroom. (Ik ben geen fan van "stofjes in de hersenen" verklaringen maar zo werkt het hierbij.) Koppel dit aan chronische vermoeidheid en enkele tegenslagen waardoor je de dingen waar je voor leeft niet meer kan doen (blessures bijvoorbeeld) en je hebt al snel geen reden meer om nog ergens je best voor te doen.

Schop onder je kont werkt hier niet bij, want de psychologische oorzaak mixt zich op den duur met het fysieke gevolg.
Juiste sturing kan wel iets helpen, maar uiteindelijk is iedereen toch verantwoordelijk voor zijn eigen manier van leven, geluk, en vooral lijden.

veel mensen met een depressie voelen zich waardeloos enz. een vrij logische reactie daarop is jezelf omlaag halen, steeds verder waardoor je eigenlijk in het zelfde cirkeltje van de derpessie blijft hangen..
je voelt je rot -> je haalt jezelf omlaag -> je voelt je rotter -> je haalt je verder omlaag enz enz enz
maar omdat je dat door een depressie zelf niet echt ziet/ doorhebt of t wel ziet maar niet weet waar je moet beginnen om het cirkeltje te doorbreken kom je alleen maar verder vast te zitten.

ik zie t niet als aandacht vragen maar een onvermogen om er 'normaal' over te praten..

daarnaast ben ik het wel met de ts eens dat de term te vaak gebruikt wordt..
als het met mensen even niet goed gaat noemen ze zich zelf al deprie of zeggen ze; ik ben zoooo depressief
maar idem moet daar eerst een arts over oordelen

Ik wil nog iets toevoegen.
Uit eigen ervaring weet ik, dat je je ook kunt hechten aan je depressie, omdat je nu eenmaal gewend bent om je zo te voelen, het heel vertrouwd is op de een of andere manier....
ik denk dat dat ook meespeelt.
die mensen willen zich wel beter voelen, maar weten niet hoe.
En als ze dat willen, zullen ze eerst door hun pijn heen moeten om de circel te doorbreken, en dat is heel moeilijk.
Het makkelijkste is dan om je maar slecht te blijven voelen, dan weet je tenminste wat je aan jezelf hebt ofzo...
Daarmee wil ik het overgens niet goed praten ofzo hoor ;)

Ik denk overigens ook dat het voor mensen die geen psychische afwijking/stoornis/whatever hebben het onmogelijk is om écht te begrijpen hoe zoiets voelt. Dat ze daarom vaak denken 'stel je niet aan'.

Daar ben ik het niet mee eens. Ik denk wel dat het moeilijker is, omdat je het niet uit eigen ervaring weet. Onmogelijk is het zeker niet. Sommige mensen zullen misschien wel sneller denken; 'stel je niet aan'. Maar dat is echt niet bij iedereen het geval.

Ik denk dat ze het wel heel hard kunnen proberen, het ook wel gedeeltelijk kunnen begrijpen, maar verder ben ik nog nooit iemand tegengekomen die echt snapt hoe het voelt.
Maar verschilt per persoon.

Het zal wel per situatie liggen én persoon liggen. Ik ben namelijk wel (een paar) mensen tegen gekomen, die een situatie snapte.

ik ben t toch wel met da leentje eens op dat punt..
ik ben verpleegkundige en heb ook in de psychiatrie met depressieve mensen gewerkt maar vond het heeel moeilijk me in te leven en had soms ook wel iets van ach kom op joh
maar nu ik de andere kant ook ken snap ik dat mensen niet altijd weten hoe ze met een depressief iemand om moeten gaan of dat ze weten hoe ´zwaar´ het is

Er is een beroemd experiment uit de jaren 50 waarin ze mensen hadden die gek waren en mensen die niet gek waren. De mensen die niet gek waren deden alsof ze gek waren en de psychiaters konden geen onderscheid maken.

Conclusie: Het zegt dus niet per se iets dat ze bij een psychiater lopen.

Je kan serotoninelevels niet meten aan de hand van een combinatie letters op een forum.

Dus, het is geen argument en hij ontkent niet dat onze hersenen gebruik maken van neurotransmitters en diffuse modulatory systems.

Ik denk (weet) dat ook mensen die wel weten wat depressief zijn is, soms zo iets hebben van 'kom op'...

ja ik weet dat ook, maar dan is t ook nog eens iets van; iedere depressie is anders..
althans dat kreeg ik steeds te horen

Natuurlijk is elke depressie anders, net als dat of juist omdat ieder mens anders is. ;) Maar dat geldt voor alle mensen, depressief of niet depressief. :)

Dat scheelt zeker. Een vriendin van mij is nu ook depressief. En onze vriendengroep heeft het idee dat ik haar daarmee kan helpen. Maar ik word zelf ook nog behandeld, en die man weet het toch echt beter dan mij, hoewel ik wel word behandeld. Het is dus moeilijk om iemand te helpen die ook 'depressief' is met al zijn verschillende soorten, ook al ben je het zelf ook.
Wat ik wel merk is dat ik er wel vanaf begin te raken, langzaam maar zeker. Natuurlijk zit het er nog wel in, maar ik laat het beetje bij beetje achter me. Zij zit er nog midden in, waardoor het zelf-slachtoffer-zijnde-idee er nog steeds diep in zit. En dat heb ik zelf ook gehad (dus TS ik snap je punt helemaal).

Maar raak je daarmee een gevoelige snaar? Mijn psych heeft mij echt doorlaten drammen dat ik me voelde als een slachtoffer maar dat ik dat helemaal niet was. (niet dat het absoluut mijn eigen schuld was, maar zo riep ik meer problemen over mij op.) Het is dus moeilijk om het je te realiseren. Dus of je hiermee bij velen een gevoelige snaar raakt denk ik niet.

Je kan schrijven aan jezelf in je dagboek en jezelf proberen te verbeteren.
Als je schrijft op een forum hetzelfde wat je zou schrijven in je dagboek wat zoek je dan eigenlijk?

En depressie is een lachertje, ik zie het zo... Iedereen heeft de keuze om zijn eigen leven en ook eigen gevoelens in eigen hand te nemen. Of je maakt geen keuzes, dan ben je als een blad van een boom.

Hoe dan ook.. Geen vooruitgang == stilstand.

Jha togg?

Ik heb een vriendin die bij elke stemmingswisseling die ze heeft, of als ze buikpijn heeft klaagt dat ze o zo depressief is en twee uur later is ze zo melig als de pest. Maar goed, daar erger ik me dan de tering aan.

Mensen die écht depressief zijn en die diagnose ook zo hebben gekregen, dat is een heel ander verhaal natuurlijk.

ik hoop enkel dat mensen die depressief zijn het fatsoen hebben om achteraf hun excuses aan te bieden aan hun familie en vrienden...

Ja, en als je dat eenmaal doorkrijgt is het heel erg moeilijk. Het feit dat je inziet dat je iedereen zoveel pijn doet is misschien nog wel erger dan de depressie zelf. Tenminste dat zie ik zo.

@ Luki
Hoezo lachertje? Ik snap je punt niet zo. Tuurlijk Geen vooruitgang == stilstand.

Lachertje, omdat het zo nutteloos is om je met negatieve dingen bezig te houden. Negatieve dingen in het verleden laat je achter, negatieve dingen in het heden fixx je, negatieve dingen in de toekomst bereid je je op voor. Maar er moeten keuzes gemaakt worden. En het maakt niet uit hoe fukt up de situatie is. Je heb altijd keuze, om door te gaan met vooruitgang.

Das gewoon hoe ik het zie..

Aha.. nee het klopt. Maar soms is het moeilijk om door te gaan. vooral als je alles al die tijd hebt opgekropt. En dan is het ineens erg moeilijk om dingen achter je te laten, die stiekem toch veel invloed hebben gehad op jouw denken enzo.

Ja, sommige mensen kiezen ervoor om met hun negatieve shit te blijven sudderen.

Eh ja, of misschien heb jij wel geen idee waar je het over hebt.

Lijkt me er volledig aan liggen hoe je met je depressie omgaat. Als jij anderen niet 'tot last' bent, dan vind ik het onzin dat je je excuses aan zou moeten bieden.

En mbt het 'lachertje': een depressie kaneen lichamelijke oorzaak hebben. Dan kan je je leven nog zo in eigen hand nemen, de depressie verdwijnt daar niet door. Tegen iemand met diabetes zeg je toch ook niet dat ie maar geen insuline moet spuiten, maar dat ie z'n leven maar in eigen hand moet nemen?
En ook al is het niet lichamelijk, in het leven van sommige mensen gebeuren nu eenmaal dingen die je niet zo 1, 2, 3 kunt verwerken...daar gaat tijd overheen en soms heeft iemand hulp nodig om met dingen om te leren gaan. Zolang iemand dat probeert heb ik respect voor die persoon en vind ik het alles behalve 'een lachertje'.
En zelfs de mensen waarbij dit alles niet het geval is 'verdienen' het om serieus genoemen te worden, ook bij hen geldt wat mij betreft: zolang iemand probeert 'beter' te worden heb ik respect voor die persoon.

Ja,
of misschien heb jíj geen idee waar je het over heb.. Who knows. Mijn waarheid is toch niet vaststaand ook jouw waarheid ofniet? Misschien is dit wel geen kwestie van waarheid, maar een kwestie van emotie en leefstijl en visie. Misschien is de ene persoon met de ene leefstijl en levensvisie wel minder vaak depressief dan de andere persoon andere met andere Leefstijl en visie...

:) ik ben altijd van de harde opmerkingen en jij nuanceert ze dan. je hebt -zoals bijna altijd- volledig gelijk natuurlijk :)

Misschien wel...heb je wetenschappelijk 'bewijs' daarvoor? Ben namelijk wel benieuwd op basis waarvan je het basseert (of het een gedachte van jouzelf is of dat het ook werkelijk vast is gesteld). :)

En hoe zit het volgens jou met de mensen waarbij de depressie een lichamelijke oorzaak heeft of waar het in de jeugd 'fout' is gegaan? (Zo ben ik bv. van mening dat een klein kind nog weinig eigen leefstijl, levensvisie, enz. kan hebben.)

Hoezo?

Ik zeg toch dat het hierbij misschien niet eens gaat om feiten.. Gevoel heeft weinig met feiten te maken. Nee ik heb geen wetenschappelijk bewijs.

Jah dat kan. En een kind word nog gevormd. Als een kind word opgevoed met ouders die ook aanleg hebben voor depressief gedrag kunnen ze dat zeker overnemen.

Ik bedoelde vooral dat een kind op jonge leeftijd dingen mee kan maken waar het nog niet mee om kan gaan. Een kind kan daardoor 'beschadigd' raken, waardoor dan en/of op latere leeftijd problemen kunnen ontstaan.

Mee eens.

Dan heeft die persoon hulp van buitenaf nodig, zoals een professional. Maar niemand kan een ander helpen als die persoon niet geholpen wil worden.

En ook kan ik me best voorstellen dat er 'professionals' zijn die hun vak niet verstaan zoals in ieder vak. Die mensen moet je dus niét hebben!

Het kan allemaal...

Alleen gaat het nog steeds om hoe het slachtoffer van depressie er zelf mee omgaat.

Dat ontkennen maar weinig mensen, volgens mij. Feit is alleen wel dat de depressie dan al ontstaan is op een moment dat iemand er zelf amper iets aan kon doen en daar ging het mij vooral om.

Er zijn idd veel slechte hulpverleners, maar zeggen 'die moet je dus niet hebben' is wel erg simpel; dat snapt iedereen, denk ik. Maar hoe weet je welke hulpverlener goed is en welke niet (en met welke het klikt ed, want ook dat is belangrijk)? Een slechte hulpverlener kan meer kapot maken, soms zonder dat je het zelf door hebt.

Sorry dit gaat me echt te ver. Een depressie (als het echt een depressie is) is een ziekte, daar kun je niets aan doen, waarom zou je daar je exuces voor aan moeten bieden? moet iedereen die ziek is (op welke manier dan ook) voortaan zijn exuces aanbieden? hij/zij kan er toch zelf ook niks aan doen dat hij/zij ziek is geworden?
Je zegt dat je van de harde opmerkingen bent en dat kan, maar dan wil ik wel graag dat je die opmerking beargumenteerd want zo'n harde opmerking alleen voegt wat mij betreft niet zoveel toe.

Dan in reactie op dit topic. Ik vind zelf dat je heel voorzichtig moet zijn met je een mening te vormen over een depressie. Mensen die echt depressief zijn kunnen niet verder na een schop onder hun kont, dat is eerder een schop in de verkeerde richting. Ik spreek uit ervaring, ik ben zelf behandeld voor een zware depressie en slik nog steeds medicatie (en het gaat met medicatie nu redelijk goed) . Een depressie is een ziekte.
Ik denk dat veel van de posters in bijv. het Gljh depressief zijn of depressief zijn geweest. Als je depressief bent voel je je op dat moment niet in staat om uit dat negatieve gedachtenpatroon te komen en als je depressief bent geweest is het moeilijk maar zeker niet onmogelijk om dat weer los te laten.
Ik ben het verder wel met Leonoor eens.

Mijn mening is misschien wel erg soft ten aanzien van een depressie en mensen die zich depressief noemen enz. maar dat komt omdat ik 'ervaringsdeskundige' ben op dat gebied en sterk geneigd ben om in de verdediging te schieten wanneer zo'n onderwerp ter sprake komt omdat ik vind dat mensen niet te lichtzinnig over een depressie moeten denken. Dat gebeurt in dit topic ook niet dus ik vind het goed dat het op deze manier bespreekbaar is. :)

Dunno?

Als je je beter voelt is het een goede hulpverlener, als je je slechter voelt een slechte?

Hoe dan ook als hij met pillen van de een of andere soort komt aanzetten is het bij voorbaat een kwakzalver naar mijn mening.

Ik hoorde zoiets over dat bovenalles je je psych volledig moet vertrouwen.. Dus als dat niet gaat ook andere zoeken.

Het kost mensen sowieso niet veel moeite meer zichzelf een (geestelijke) afwijking aan te praten of meten, bewust of onbewust. Door de komst van psychologen en psychiaters voor elk wissewasje aan moeilijkheid in het leven is de mens zich ook meer aan gaan stellen. Je 'mag' het, want dat doet immers iedereen tegenwoordig. Je bént ook zielig en zwak en geestelijk niet in orde, nietwaar?

Zonder naar de dokter te gaan natuurlijk, want dan weten ze dondersgoed wat de uitkomst is.

Net als 'borderliner zijn' een tijd geleden een hype was, en 'biseksueel zijn' het nu is, zal er ook een groot deel (IK ZEG NIET IEDEREEN) zijn die bij de eerste beste puber-dip al gilt dat hij/zij aan een depressie lijdt.

Ik denk ook dat het persé presteren in je werk school of whatever ook een grote rol speelt in hou mensen zich geestelijk staande houden tegenwoordig.

^dit over het algemeen gesproken trouwens, niet zozeer over het LJH topic.

En ook als je depressief bent moet je verantwoordelijk zijn voor je eigen daden. Of je moet echt ontoerekeningsvatbaar zijn..

wat heeft depressiviteit te maken met 'verantwoordelijkheid nemen'?

Dat lijkt me niet kloppen, bv praten over je problemen en verwerking kunnen ervoor zorgen dat het eerst slechter gaat, dat is heel normaal en heeft, in mijn ogen, niets met de kwaliteit van de hulpverlener te maken.

Ook lijkt het me niet altijd kloppen dat een hulpverlener die over medicatie begint slecht hoeft te zijn: als de oorzaak lichamelijk is is dat de enige werkende oplossing.

En kan jij een (in eerste instantie vreemd) mens volledig vertrouwen?
Dat zou ik erg knap vinden. :o

Excuses aanbieden is wat anders dan iemand bedanken voor wat diegene heeft gedaan in die periode voor je. Dat zijn 2 verschillende dingen. Wat moon zegt. Je verontschuldigd je toch ook niet als je je been gebroken hebt en iemand anders moet je rondrijden of (op school) je tas dragen oid?
Je bedankt diegene.
Ik krijg toch ook geen kaartjes met sterkte enzo erop? Maar toen ik met mijn gewrichten zat wel. Moeilijk maar veel mensen zien depressiviteit niet als een ziekte, maar dat is wel degelijk. En niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk.

Ik snap opzich wel wat sterrenmeisje bedoeld...als jij je problemen bij anderen neerlegt, hen er de schuld van geeft, anderen meeneemt in je depressie, enz. dan kan ik me best voorstellen dat je je excuses aanbiedt wanneer je je weer beter voelt...zelf zou ik dat iig zeker doen (ook in 'lichamelijke gevallen' trouwens). Maar wanneer je anderen niet tot 'last' bent (beetje krom geformuleerd, maar goed), dan zie ik er niet echt een reden toe.

Ik stuur trouwens wel kaartjes met sterkte (of wat dan ook) naar mensen die het moeilijk hebben en/of depressief zijn, dus er zijn wel mensen die in dergelijke situaties wel kaartjes krijgen. ;)

Ja vervang de verslaving van pijn en verdriet door de verslaving aan voel-goed pillen? Ik heb antidepressiva nooit gesnapt, voel me nog liever oprecht klote dan dat ik feelgood drugs moet gebruiken. Ik zal die shit nooit ooit aanraken..

Misschien zijn het wel luie psychs die die shit voorschrijven aan hun patienten of misschien zijn het wel goede psychs die die shit voorschrijven aan luie patienten??

Of allebei..

Als je je psych niet kan vertrouwen met je gevoelens wie dan wel? Jezelf? Dan moet je ook zelf met een oplossing komen.

Dat bedoel ik, ook in depressie moet je verantwoordelijk zijn voor jezelf. Praten over je problemen is goed voor je. Proberen je negatieve shit te delen met anderen is nog steeds onetisch. Wat geeft iemand het recht om haat, verdriet jaloezie whatever over te brengen op een ander. Of laat staan het projecteren van je schuld of boosheid.