niet meer 'klikken'
 

Nooit gedacht dat ik hier een topic zou openen, maar goed, ik wil advies :)

M'n vriend voelt zich niet meer zo goed in onze relatie. Ik weet dat ie tegen iemand anders zei dat het "wel klikt op sommige vlakken, maar op andere dan weer niet" en dat ie niet weet of het wel is wat hij wil.
Mijn maag keerde om toen ik dat hoorde. Ook ik vind dat het de laatste tijd niet echt super gaat (veel 'gesprekken', niks leuks samen doen,...) en ik liet het eerlijk gezegd wat aanmodderen. Maar toen ik dit hoorde, voelde ik me enorm slecht, dus ik wil er echt voor vechten.

Maar hoe? Heeft iemand een idee?

Met hem over praten om mee te beginnen?

Sommige dingen kan je nu eenmaal niet opdringen of forceren...
als de vonk er niet (meer) is :(
Maar als jullie beiden het nog een kans willen geven, dan zou ik op de eerste plaats zelf initiatief nemen en dingen ondernemen.
Er zijn zoveel mogelijkheden, zoals sauna, etentje, wandeling, pretpark,...

Op wat voor vlakken klikt het dan niet? :confused:
Ik bedoel: mijn vriend en ik hebben een compleet verschillende smaak wat ijs betreft, maar dat boeit niet in een relatie. Tsja... beetje simpel voorbeeld, maar ik bedoel gewoon dat het helemaal niet op alle fronten hoeft te 'klikken', maar sommige dingen vind ik wel weer heel belangrijk.
Anyway: wanneer klikt het niet?

Er zijn zoveel topics waar mensen vragen hoe ze moeten vechten voor hun geliefde. Zo moeilijk is dat toch niet als het uit je hart komt en je die persoon kent?

Nee freud toch :(

Ik vraag me inderdaad ook af op welke vlakken het dan wel en niet klikt.

wat dallie zegt.

tsja je kan het proberen he, maar of het lukt hangt van jullie beiden af.

het is gewoon niet zo'n klikspaan zeker

ik heb ook zo'n moment gehad. Ik voelde ook wel dat het niet lekker ging en ik dacht dat het me niet zo veel kon schelen, totdat ik hoorde dat hij het niet echt meer zag zitten. Dat was een smack in mn face en toen realiseerde ik me ineens dat ik hem echt niet kwijt wilde raken.. Toen heb ik twee maanden lang ontzettend mn best gedaan en ook ontzettend lopen janken omdat ik merkte dat het allemaal van 1 kant kwam. Na twee maanden werd ik alsnog gedumpt en dat kwam dus echt heel hard aan. Maargoed, wat iedereen dus al zegt.. je kan het niet forceren. Praat met hem en als je denkt dat hij er niet met je mee wil of kan vechten dan, kun je misschien beter afstand nemen...

Mijn ervaring is dat dit het omslagpunt is van een relatie en dat in het grootste gedeelte van de gevallen, net zoals hierboven, het een kwestie van tijd is voordat de boel in elkaar stort.

Wie was die andere persoon dan? Ik kan me niet voorstellen dat een gezonde man zulke gaye vrouwentaal uit zou slaan als "het klikt niet", tenzij het is om pseudo-gevoelig over te komen en met iemand de koffer in te duiken.

Ja hoor, ik praat met hem. Maar dat is nu net het vlak waar het niet klikt.

Ik ben de prater, de analyse-maakster. En daar wordt hij zo moe van, want dikwijls zie ik dingen waar hij nog niet eens over dacht dat het een probleem is. :D
Misschien een voorbeeld om dat duidelijk te maken: Ik was een hele week weg (schoolgerelateerd) en hij had amper iets van zich te laten horen. Ik maak dan een volledig drama in mijn hoofd ('wat zou er zijn?' 'Is hij misschien boos?' 'Waarom dan?' 'Oh god, hij is waarschijnlijk boos daarom en daarom.'), en als ik dan later vraag waarom hij zo weinig liet horen, was dat gewoon omdat hij het druk had oid. Hij ziet er dan geen graten in, want ik hoorde hem toch toen ik zelf belde?

En hij heeft dus gezegd dat het op dat vlak niet klikte, ik ben te afhankelijk, hij wil onafhankelijk zijn. En vroeger had ik dat dus niet, zegt hij. Maar ik denk net dat dat komt omdat ik vroeger veel meer bevestiging kreeg. Hij zei vroeger vaker dat ie van me hield, wou me vaker zien, belde me vaker,... Een deel van die dingen zijn natuurlijk toe te schrijven aan het feit dat we nu veel langer samen zijn dan in het prille begin, en dat we gewoon nu in een vicieuze cirkel zitten. Hij zegt niets liefs, ik zaag erover, hij raakt geïrriteerd en zegt daarom niets liefs.

Dus ik denk niet dat praten de oplossing is, ik wil gewoon enkele leuke momenten met hem. Maar dat is moeilijk, aangezien hij weinig tijd heeft.
Ik word hier echt moe van :(

Gewoon druk, ja, maar hoeveel tijd kost het om één smsje te sturen? Ik vind dat zo'n bullshit, tuurlijk heb je geen tijd om uren te bellen, maar te druk om bijv. één smsje per dag te sturen.. Ik ben vorig jaar een week in Mallorca geweest, elke dag strand, winkelen, uitgaan, noem maar op, maar ik heb hem wel elke dag een paar gesmst en op de één-na-laatste dag hebben we 10 minuutjes oid gebeld. Druk? Was ik zeker, maar voor hem maak ik tijd. Niks laten horen een week lang om die reden vind ik gewoon een teken van desintresse.


Ik ken dat soort dingen van mijn ex, vroeger vaker bellen, vaker lief zijn, vaker willen afspreken.. Dit heeft denk ik echt niks te maken met je relatie vanzelfsprekend wordt, maar dat hij minder geinteresseerd is en minder zin heeft om tijd in jullie relatie te steken.

Sorry dat ik het misschien zo hard en grof breng, maar ik wil je behoeden voor de tijd die ik met mijn ex had: jij slooft je uit voor hem en hij doet minder voor je, belt minder, wil minder, is niet meer zoals 'ie was.. En uiteindelijk maakte ik het uit, maar het had net zo goed van hem kunnen komen.

auw.

Wat misschien helpt is jezelf minder afhankelijk opstellen. Wacht eens een keertje totdat hij belt of hij smst. Doe alsof je druk bent (of maak jezelf druk) en laat hem naar jou toekomen met het contact of om af te spreken.
Vaak merkt hij dan dat hij je toch mist en je toch wel graag wil zien.

Ik merkte het met mijn ex ook. Werkte perfect zo (y)

maar ik heb het ook druk, ben ook altijd bezig (zondag vertrek ik alweer voor twee weken en ik ben nu van vrijdag thuis), het is niet dat we elkaar te veel zien ofzo. Ik heb behoefte om te vertellen hoe het met me gaat, vragen hoe het met 'm gaat, alleen hij minder. ofzo.

ik zie 'm over een uur en 8 minuten, woaah.

Dan zou ik hem maar vragen of hij nog toekomst in jullie relatie ziet.

Daar ben ik het niet mee eens - het kan toch ook gewoon een 'principekwestie' zijn? Vriendlief en ik hebben best tijd om elkaar elke dag te smsen en in principe zouden we ook elke dag elkaar eventjes kunnen zien, als we tenminste elke nacht bij elkaar zouden willen slapen. Maar dat doen we niet, omdat we allebei liever wat onafhankelijker zijn en alleen smsen/bellen als we ook daadwerkelijk iets te vertellen hebben. Ik kan me goed voorstellen dat Freuds vriend ook zo is.

En natuurlijk is er niets mis met graag elke dag wat van elkaar willen horen, maar als je daar het type niet naar bent, kan ik me góed voorstellen dat het benauwend voelt als de ander zoiets graag wel wil, alsof het je afgedwongen moet worden ofzo. En als hij nou niet het type ervoor is en zij juist wel, dan zoek je toch gewoon een middenweg - hij smst iets vaker dan hij uit zichzelf zou doen, en zij leert eraan wennen dat een dagje niets horen niets betekent?

Hm, ik herken dit wel een beetje van ons van vorig jaar, alleen kwam het in mijn geval doordat ik erg niet lekker in mijn vel zat en daardoor veel afhankelijker was/deed. In ons geval is het zelfs zo ver opgelopen dat hij dacht dat hij niet meer van me hield, en ging het dus ook uit. Maar ja, na een maand of wat kwam hij wel tot de conclusie dat het daar niet echt aan lag. Toch heeft het wel enorm geholpen dat het een paar maanden uit is geweest - ik weet niet of ik zo gemakkelijk weer mijzelf had kunnen worden, onafhankelijker en minder onzeker, als we zo door waren gesukkeld. Het is érg moeilijk om te proberen uit een bepaalde gewoonte, vicueuze cirkel, omgangsvorm te komen zonder radicale acties.

Nou ja, eh, mij lijkt het in ieder geval een goed idee om nog één goed gesprek te hebben, waarin je dit soort dingen zegt, probeert te concluderen waardoor het niet zou klikken, aangeeft dat je oplossingen wilt zoeken - en vervolgens inderdaad proberen die oplossingen na te leven (bijvoorbeeld door te leren je niet zo druk te maken als hij even geen contact zoekt, of door niet te gaan zeuren over liefdesverklaringen, en hij bijvoorbeeld door je wat meer bevestiging te geven) en verder inderdaad gewoon leuke dingen proberen te doen.

Denk je dat enkele leuke momenten een relatie in stand kunnen houden. Het gaat toch om veel meer dan enkele leuke momenten?

Wow, zo herkenbaar. :(

Sommige gasten hebben gewoon minder de behoefte om alles wat ze mee maken te delen. Dat heeft niks met de vrouw in kwestie te maken.

Ik wilde net zeggen dat ik denk dat het iets is wat meer bij mannen hoort (al zijn er natuurlijk ook vrouwen die dat hebben). Ik merk het iig ook aan mijn man...hij vertelt vrij weinig van wat hij mee maakt uit zichzelf (maar ik moet er wel naar vragen, want anders ben ik degene die ongeinteresseerd is...is dat dan ook mannenlogica? ;) :p). En als we elkaar een paar dagen niet zien ben ik ook meestal degene die belt en als hij belt dan doet hij dat omdat hij weet dat ik dat op prijs stel en als hij niet belt, dan probeer ik om hem dat niet te verwijten.

En dat laatste zou ik hem dus ook zeggen: dat jij het op prijs stelt als hij ook eens contact met jou zoekt als je hem een aantal dagen niet ziet. En niet omdat je afhankelijk van hem bent, maar omdat je graag hoort hoe het met hem gaat, graag met hem praat, enzovoorts, kortom: omdat je van hem houdt. Als hij niet bereid is om ook een stapje jouw richting op te komen...dan zou zelf ik toch ernstig gaan twijfelen over de relatie (want dat is in mijn ogen geven en nemen - van beide kanten).

Ik heb 'm gisteren gezien, op een feestje. We hebben ons eh, geweldig geamuseerd. (y)
Maar elke keer als het over serieuze onderwerpen (bijv. 'ons'.) ging, werd het gesprek afgekapt.


En toen ging hij naar huis, en toen heb ik 'm bedrogen. (n) (n) (n) (n) :confused:


Oh jee. Hoe problemen ingewikkelder maken, deel I.

Tering. :D

Wat heb je gedaan dan?

Pf, klinkt niet alsof jij er dan wel echt voor wilt gaan :P

Ik weet niet juist wat het probleem is met je vriend, maar ik kan je bevestigen dat ik de indruk heb dat mannen minder die behoefte hebben om perse elke dag iets te horen van hun vriendin.

Belangrijk te weten is dat dit NIETS hoeft te betekenen ivm zijn vriendin in kwestie. Een sms zenden, enkel en alleen om een sms te zenden vind ik zinloos. Vrouwen daarentegen hechten zich daar meestal aan...

Een dag niets van mijn vriendin horen vind ik geen probleem...zij wel. Dan zoeken we maar de middenweg. Ik wat meer van me laten horen, zij er wat mee leren leven dat het niet altijd zoveel is als ze zou wensen.

Mannen willen onafhankelijk blijven, ze willen nog een plekje in hun leven hebben dat voor hun alleen is...en nogmaals: dat heeft niets te maken met zich slecht voelen in de relatie...Integendeel, je vriend wat ademruimte geven kan soms wonderen doen...

maar misschien zit er inderdaad wel echt wat mis bij jullie. Toch mijn tip: geef hem die ademruimte (op lange termijn!) en kijk of het beter wordt...

Een jongen een benauwd gevoel geven en hem het gevoel geven dat hij zijn eigen leven niet meer kan leiden is het slechtste wat je kan doen. (al zeg ik niet dat jij dat doet hoor! maar het kan...)

Ik denk dat ze hem nu juist het gevoel geeft dat hij heel goed zijn eigen leven kan (gaan) leiden :o.

Nee je hebt het probleem juist een stuk makkelijker gemaakt. Nou moeten jullie wel goed praten en flink ruzie maken en kan je gelijk zien of je relatie het wel of niet houdt :o :P


(Het is natuurlijk niet de meest efficiente manier :nono: )

:rolleyes:

Ik zou helemaal niets van me laten horen... en zien of hij je achterna komt of niet.
Een hele week lang.
Als je niets van 'm hoort, dan weet je voldoende.

uit wanhoop misschien? :(

Op een feestje? Over zoiets moet je het echt niet gaan hebben op een feestje.. :|
Huh?:o

Meiske toch!

Ik zit wel een beetje in dezelfde situatie, alleen kun jij meepraten met mijn vriend en ik met de jouwe. We kunnen anders wel ruilen? :s

In ieder geval, tjah, mijn vriend eist heel veel van me. Elke dag bellen wil ik al een tijd niet meer, hij is alleen zwaar beledigd en teleurgesteld. Hij wil heel vaak vrijen, ik heb daar eigenlijk al niet eens zin meer in. Als ik eens bedenkelijk kijk, echt, ik hoef maar één spiertje te verrekken, dan heb ik al twee armen om me heen en "ach meisje wat is er toch". Daar word ik dus zwaar gestoord van. Geef mij ruimte.

Ik stel voor dat je hem ruimte geeft. Na verloop van tijd gaat ie je wel missen. Alleen is zo'n vreemdgaanactie niet echt ideaal natuurlijk. Zaterdag ga ik uit met een goede vriend, en ik heb ook niet 't idee dat als ie me gaat zoenen - staat bij hem vrij hoop op de agenda - ik 'm ook niet tegen ga houden, maar toch. Ik weet dus ook wel een beetje wat je doormaakt.

Sterkte ermee.

Denk eraan: we zijn jong!

Haha, ik begin de humor er van in te zien. Nu heb ik één vriendje die niet vaak iets van zich laat horen en één aanbidder die me stalkt. Jochei, evenwicht.

Maar goed, alle rologen ten spijt, ik heb er enorm spijt van. Ik ga 'm echter niet vertellen, het is te stom voor woorden.

Meestal komen dat soort dingen uiteindelijk toch wel uit...kan ie het beter van jouzelf horen dan van een ander, lijkt me. (Ik heb er geen ervaring mee, maar dat lijkt me iig zo.)

Ik heb op zich geen problemen met die instelling, maar als dat ook inhoudt dat je bv. met een andere jongen gaan zoenen als de situatie zich aandoet..neem dan geen relatie; als vrijgezel kun je (min of meer) doen en laten wat je wilt, nu kwets je een ander er mee.

Nou ja, als het op dat feestje gebeurd is, heeft idd misschien iemand gezien. Anders hoeft het niet uit te komen.. maar het levert wel 10x zoveel problemen op als het op zo'n manier uitkomt.

:) Nee, jij bent te stom voor woorden.

^^

ja, waarheid


ik ga het opbiechten, denk ik.

tssk, toevallig is freud niet stom.

Hem vertellen over je 'bedrog' lijkt mij ook een goed idee om te kijken wat er gebeurt. Als 't daarna uiteenklapt zat dat er toch al aan te komen. En als dat niet gebeurt is het voor hem misschien een reden om eens echt goed met je te praten, ruzie te maken en daardoor uit de vicieuze cirkel te komen.

ja, maar wat als hij zegt: "nou ok, als jij zo met mij omgaat en me bedriegt, dan hoef ik je niet meer?", dan ben ik 'm kwijt. Als ik niks zeg, dan is er nog de kans dat hij er nooit achterkomt.

Als hij dan meteen zegt dat 't dan niet meer hoeft en niet eens de moeite neemt om boos te worden was 't sowieso al niet meer zoveel soeps.

Mwoa dat vind ik een beetje een lullige conclusie. Ik weet niet of ik het zou kunnen verdragen als m'n vriend was vreemdgegaan, dat betekent toch niet dat onze relatie niet veel soeps is?

Ja maar als je hem kunt uit leggen hoe het zover heeft kunnen komen, dringt het misschien wel tot hem door dat er iets moet veranderen. Zonder de schuld voor het bedrog bij hem te leggen natuurlijk.

Ja, maar 'ze' moeten zich ook een beetje inzetten, vind ik. :)

Sowieso maakte ik uit je beginpost op dat jij er wel voor wilt vechten, maar hij niet echt. En dat schiet helaas ook niet op.
Als jij eerlijk tegenover hem bent over je gevoelens ten opzichte van hem, dat je nog wilt vechten, en de reden waarom je vreemd bent gegaan, dan zit er een kans in dat hij wil vechten. Misschien is dat juist wel de trigger die hem laat zien wat hij heeft :)

Omdat ik gede zin heb zal ik voor mijn doen eens genuanceerd reageren:

Als je dit zo echt denk dan is de band van wederzeids vertrouwen en openheid er toch niet. Doe jezelf een lol en zoek iemand die bij je past.

Mits je dan wel eerijk en oprecht kan zijn wat op deze manier veriden je het gewoon om alleen te zijn.