Vaginisme
 

Hoi,

Ik heb al van jongs af aan vaginisme. Ik heb het nog nooit tegen iemand gezegd, omdat ik dat niet durf. Ik heb dan ook een soort van bindingsangst gekregen. Ik durf niet echt een relatie met een jongen aan te gaan. Vroeg of laat heb je toch seks met diegene. En dan..moet ik dan zeggen, nee dat kan niet, want je lul past er niet in..

Zijn er hier meiden die hier ook last van hebben?

En een vraag aan jongens:
Hoe zouden jullie reageren als je vriendin dat tegen je zou zeggen? Heb je er moeite mee of dump je haar vroeg of laat? Zou je het accepteren?
Ik denk dat seks over het algemeen voor jongens wat belangrijker is dan voor meisjes.

euhm ga naar de huisarts dan krijg je pelottes

Er zijn heel wat trainingen bij een seksuoloog die ervoor kunnen zorgen dat het vaginisme minder wordt. Misschien zou je dat eens kunnen proberen.

Zelf heb ik er geen ervaring mee (gelukkig :bloos: ).

mischien een domme vraag maar wat is vaginisme??
please dont kill me for asking :(

Een aandoening waarbij je de spieren in je vagina onbewust heel strak aanspant bij aanraking, waardoor er niets in kan (bij ernstige gevallen past er zelfs geen wattenstaafje in). Vaak komt het doordat mensen een nare ervaring met seks hebben gehad, maar er is niet altijd een oorzaak aan te wijzen.

Ontopic: ik heb er geen ervaring mee, maar als je er zelf daadwerkelijk last van hebt (en dat heb je lijkt me, als je hierdoor geen relatie aan durft te gaan terwijl je dat eigenlijk wel wil), is het inderdaad wel een goed idee om, zoals mensen al zeiden, je door de huisarts te laten doorverwijzen naar een seksuologisch therapeut. Die kan je dan oefeningen gefen met pelottes, dat zijn plastic staafjes van verschillende diktes, en oefeningen om te leren je bekkenbodemspieren bewust te ontspannen en zonodig oefeningen om te leren om op een 'normale' manier over seksualiteit te denken. Ik begrijp dat het eng is om dit tegen de huisarts te zeggen, maar die zal het echt niet gek of stom vinden. Als je huisarts een man is en je hiermee liever naar een vrouw gaat, kan dat altijd, je kunt gewoon een vrouwelijke huisarts in de omgeving opbellen en vragen of je daar voor een keer terecht kan.

Mag hoor.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Vaginisme Hier kun je erover lezen.
Overigens had je ook zelf kunnen zoeken, maar voor deze keer. ;)

over dat zelf zoeken....niet aan gedacht :bloos:
soms ben ik nogal dom :p
maar thnx for helping (y)

Heb je dit wel aangegeven bij je ouders? Ben je hiervoor al in behandeling?

Mijn eerste reactie zou zeker niet zijn om je direct te laten vallen.

Uiteraard zou ik wel heel benieuwd zijn naar hoe dat vaginisme precies in elkaar zit. Ik zou waarschijnlijk ontzettend veel vragen stellen over hoe je er achter bent gekomen, wat het is, hoe we er samen mee om moeten gaan, wat er aan te doen is, wat je zelf al gedaan hebt om het op te lossen.

Het lijkt me dan ook belangrijk dat je heel eerlijk en open vertelt over wat er precies in je omgaat en over het vaginisme zelf. Op die manier zou je eventuele vriend makkelijker begrip kunnen opbrengen.

Of ik je zou dumpen?
Als we na een week daten in bed belanden en ik er dus achter kom zou ik eerlijk gezegd niet verder willen.

Echter, wanneer we een band zouden opbouwen (lees: verliefd worden) zou ik natuurlijk niet zomaar weglopen.

meteen dumpen.

Een kennis/vriendin van me heeft dat en d'r vriendje heeft 'r niet gedumpt, integendeel, ondertussen zijn ze getrouwd. Maar goed, je kunt natuurlijk prima samen oefenen in neuken en ondertussen elkaar op alle andere mogelijke manieren verwennen. Zo'n enorme ramp is het nou ook weer niet om een tijd lang niet te neuken, zo lang je verder wel seks hebt. Leuk is anders, maar als je verliefd bent, ochja.

Nee, ik ben nog niet in behandeling bij een specialist. Ik besef wel goed dat ik dit moet doen. Ik moet alleen nog even moed verzamelen.. :|. Ik vind het nog lastig om het te vertellen..
Ik snap alleen niet hoe het gekomen is.. Veel vrouwen met vaginisme hebben een traumatische ervaring meegemaakt, verkrachting, aanranding etc etc. ik dus niet dus :s

Daar valt ook niets aan te snappen. Zoiets ontwikkel je niet alleen om aanwijsbare redenen, en een verkrachting betekent ook weer niet dat je per definitie vaginisme ontwikkelt.
Verzamel je moed, prik een datum dat je tijd hebt om naar de dokter te gaan, maak een afspraak en ga gewoon. Het kan geen kwaad, alleen maar goed. En ja, het is eng, maar het moet wel gebeuren en het is een prachtexcuus om jezelf nadien te trakteren op een grote bak chocolade ijs. ;)

*doodschiet*

:)

(y)

Die vriendin van mij had het ook zonder aanwijsbare oorzaak.

Is het een fysieke uiting van een emotionele weerstand tegen relaties en dus de sex die daarbij hoort? Of protesteer je op deze manier tegen de "onderworpen" positie die je als vrouw binnen een (sexuele) relatie hebt, waarbij je moet "verdragen" dat iemand jouw lichamelijke integriteit schendt door sex met je te hebben?

Als dat het geval is, kan je beter daar aan gaan werken, want dat is de oorzaak.

Hoe is de relatie van je ouders, hoe is je thuissituatie?

ah juno de grote specialist. Vaginisme heeft heel erg vaak geen aanwijsbare oorzaak, dus jou leuke theorien gaan absoluut niet op zijn zeker kort door de bocht.

Heb je msn?

het is 'jouw', dus met een w extra ;)

seriously?:rolleyes:

:nono:

Alles kan ermee te maken hebben, dit dus net zo goed.
Maar ga er niet gelijk van uit dat dit soort situaties in álles de grote boosdoeners zijn

Ik noemde maar een paar dwarsstraten. Don't bite my head off.

Iets moet erachter zitten. Toch?

Anyhow, het schijnt erg goed te kunnen worden genezen.

Oefenen, oefenen, oefenen dus... :p :cool: (y)

http://www.vaginisme-info.nl/

ik ben het met je eens, het kan niet anders dat er iets achter zit. Het hoeft niet meteen met sex te maken te hebben, misschien wel met een andere (verborgen) pijn.

Ik zou haar daarin ondersteunen uiteraard, vertrouwen en steun zijn toch meer een basis van een relatie dan seks.

En ga naar je dokter.

True, sorry

Bedoelde het zelf ook niet verkeerd maar..laat ook maar

Zo vreemd is dat helemaal niet.
Ik heb hier een tijdje terug een artikel gelezen van een psychologe in een tijdschrift. Ik kan helaas geen link vinden, maar het kwam ongeveer op het volgende neer:

Het hangt er vanaf of je primair of secundair vaginistisch reageert. Primair houdt in dat je al vanaf de eerste (poging tot) penetratie vaginistisch reageert. Secundair houdt in dat je eerder wel een gemeenschap kon hebben zonder dat je vaginistisch reageerde, maar dat je later wel zo gaat reageren. Bij secundair vaginisme is vaak een duidelijke reden aan te wijzen, bijvoorbeeld een nare seksuele ervaring.
Bij primair vaginisme, wat jij hebt, blijken vrouwen niet vaker dan de gemiddeld een nare seksuele ervaring te hebben.
Redenen waarom vrouwen toch vaginistisch reageren, zijn niet geheel duidelijk. Volgens dat artikel gaat men er over het algemeen vanuit dat een vrouw bewust of onbewust een associatie heeft gelegd tussen penetratie en pijn. Het lichaam spant zich dan automatisch in om penetratie en daarmee pijn te voorkomen. Het ironische is helaas dat daardoor de pijn juist ontstaat. Omdat het zo reflexmatig is, hebben vrouwen er weinig controle over. Daarom is bewust ontspannen en oefeningen doen vaak nodig om er overheen te komen.
Waar die associatie vandaan komt, werd verder niet verteld.

Ik weet niet hoe die twee vormen zich tot elkaar verhouden; enige cijfer dat ik kon vinden is dat waarschijnlijk ongeveer 3% van de vrouwen een vorm van vaginisme heeft, maar niet hoeveel procent welke vorm heeft. Als je die twee vormen bij elkaar neemt, kom je wel op een hoger gemiddelde vrouwen met een traumatische ervaring.
Maar dat jij geen traumatische ervaring hebt en toch zo reageert, is absoluut niet vreemd.

Verder is er inderdaad een goede kans op genezing, zeker als je moed hebt om ook naar een dokter te stappen.

Succes er mee :)

Joh dit is echt ontzettend herkenbaar, ik heb het ook een tijdje gehad, maar dacht dat dit erbij hoorde ofzo en verder nooit iets aan gedaan! Uiteindelijk zijn mijn vriend en ik steeds iets verder gegaan en uiteindelijk was het vaginisme (als dit het dus was..) weg, en is ook niet meer teruggekomen! Ik had ook nooit een nare seksuele ervaring o.i.d. gehad..

Echt waar, ik zou je soms wel willen schieten. Doe normaal, toon some respect!

1 dat was vast wel een grapje
2 'toon some respect' :D:D:D:D:D
3: seksuoloog, opbouwen/oefenen, glijmiddel, ontspanningsoefeningen (yoga/meditatie), jointje roken kun je proberen.. en vooral geen haast hebben.

1) Dat zal vast wel, maar er is een verschil tussen leuke en foute grapjes. Dit was een uber foute.
2) Dus?
3) Goed idee!

De vraag is 'Wat zou jij doen?' niet 'zeg allemaal even *oh wat zielig*'
ik zou zo'n meid meteen dumpen, jammer maar het is zo.
niet gaan whinen nu.

:cool: (y)

Eh nou even niet kortzichtig wezen, er zijn ook andere dingen die je ondertussen kan doen. Wat als deze meisje van binnen nou een super speciaal persoon is.

ja heel leuk en aardig, maar af en toe moeten ze goed uitgewoond worden.

koud & harteloos.

loser :rolleyes: (n)

Waarom zou je haar moeten dumpen. Waarom neem je dan met haar als je alleen een neuk chik wil :confused:

hitzor, ik wil je vriendelijk verzoeken je vanaf nu niet meer in deze discussie te mengen. :) Bij voorbaat dank.

hitzor brengt het natuurlijk bot en het is maar de vraag hoe serieus hij is enzo, maar als mijn vriendin geen seks zou willen hebben, en ook niet zou vertellen waarom niet (tenminste, ik begrijp dat de ts daar grote problemen mee heeft)...

Dan zou ik daar in ieder geval ook grote problemen mee hebben. Seks is voor mij een belangrijk onderdeel van een relatie, als het dan niet gebeurt, zou ik wel graag willen weten waarom niet, en liefst dat er geprobeerd wordt iets eraan te doen. :)

En dit: is uit de ervaringen die ik heb en wat ik zo om me heen hoor grote onzin. Seks is ook voor heel veel meisjes héél erg belangrijk.

wat niet wil uitrekken dat scheurt wel (y)

Ik heb dat ook gehad. We hebben het wel een keer of 5 moeten proberen voordat het eindelijk lukte. Ik stond net op het punt om maar eens een bezoekje aan de huisarts te brengen om haar van mijn vermoeden te vertellen toen het opeens wél lukte. Bij mij kan het aan de omstandigheden destijds gelegen hebben of het feit dat ik niet zulke geweldige ervaringen had met mannen. Er was dus wel een aanwijsbare oorzaak.

Bij mij doet het af en toe in het begin nog steeds pijn, maar ja dat moet dan maar...na een minuutje of 2 is het toch wel weg.

Ik vind het alleen nu wel moeilijk om voor mezelf te bepalen wanneer ik nou precies ontmaagd ben zeg maar....Reken ik dat vanaf de eerste keer dat we het probeerden, toen ie er nog maar een klein stukje in wilde, of vanaf het moment dat het echt lukte? Die eerste 5 keer had ik namelijk meer iets van 'au au' dan van 'ooooooh wat geweldig'....

Maar hoe erg is het dan? Ik bedoel hoeveel past er wel in?

In ernstige gevallen gewoon helemaal niets, of een wattenstaafje of iets.
Een vriendinnetje van mij heeft er last van, en die is nu zover dat ze, na 3 maanden dagelijks proberen net aan een 1 vinger naar binnen krijgt. Die heeft nu dan ook maar besloten, eindelijk naar de huisarts te gaan.

Met vingeren en tampons heb ik nooit een probleem gehad, paste allemaal prima. Zijn lul wilde er ook wel in, maar hoogstens een centimeter of 3-4, daarna moest ie stoppen omdat ik aan gaf dat het te veel pijn deed. We hebben zo ongeveer alle standjes wel geprobeerd. Alleen erg veel genot heb je er niet van als ie maar hoogstens 4 cm erin wil he :o

De verhalen van niempie en milll lijken mij niet erg veel met vaginisme te maken hebben. Het zal er vast ook wel in milde vormen zijn, maar wat jullie beschrijven dat het eerst niet lukte met je vriendje en na een paar keer proberen wel, daar kan volgens mij de helft van Nederland zich wel in vinden.
Bij hoeveel stellen gaat het nou in één keer en pijnloos helemaal goed?
Als je met vingeren en tampons geen problemen hebt, is het volgens mij geen vaginisme. Volgens mij heeft het een aparte naam als je alleen spant als de penis in de buurt komt.

Van de site die hierboven gelinkt is:

Zo is er ook nog geen sprake van vaginisme wanneer je geen vinger of tampon kunt inbrengen omdat je te gespannen bent of wanneer een inwendig onderzoek door de dokter niet lukt. En evenmin wanneer je voor de 1e keer gemeenschap wilt hebben en dit niet meteen goed gaat. Pas wanneer je telkens weer en heel systematisch merkt dat je geen vinger of tampon in de schede kunt inbrengen, of geen gemeenschap kunt hebben ondanks dat je dat werkelijk wilt, ben je waarschijnlijk vaginistisch.

Soorten vaginisme

Sommige vrouwen reageren alleen vaginistisch bij een direct seksuele benadering, dus wanneer de penis de vagina nadert. Ze spannen niet voor hun eigen vingers, of die van hun partner of die van de arts bij een lichamelijk onderzoek. Deze vorm van vaginisme wordt ook wel apareunie genoemd: alleen de gemeenschap lukt niet, verder is de vagina wel toegankelijk.

Een vriendin van me heeft het ook. Ze heeft wel al 3 jaar een vriend en is een half jaar geleden ook maar eens naar de dokter gegaan. Nu gaat ze met regelmaat naar een specialist, die haar oefeningen leert. Zo moet ze bijvoorbeeld met een soort ballon oefenen. Eerst is die dus zo dun als een wattenstaafje en als dat er uiteindelijk inkan, kan je m wat groter maken. Nu is ze een tijdje verder en is dr ballonnetje dus ook al groter dan eerst, dus het werkt wel!
Af en toe vindt ze het moeilijk omdat ze elke keer weer opnieuw geconfronteerd wordt met haar probleem, het liefst zou ze gewoon zien dat het vanzelf overgaat, maar dat gaat duidelijk niet gebeuren. Ze moet er echt aan werken en oefenen en van zichzelf accepteren dat het misschien nog een hele tijd gaat duren, maar het gaat in ieder geval de goede kant op. Gelukkig heeft ze een hele lieve vriend, die haar nooit pusht ofzo...
Maar goed, punt van het verhaal... Ga naar de dokter, het gaat niet vanzelf over. De dokter gaat je ook echt niet raar vinden, dit komt vaker voor dan je denkt...

Dat een dokter het niet raar vindt, maakt het meestal niet minder ongemakkelijk. Maar weet je, al vindt die dokter het wel raar.. jij hebt een probleem waar een oplossing voor is door naar de dokter te gaan, dus je gaat. (y) Ongemakkelijk blijft het altijd, maar des te eerder je begint, des te eerder het ook weer over is en des te eerder jij je er niet meer onzeker over hoeft te voelen.

Ja; mij lijkt het ook super moeilijk om over dit soort dingen met een arts te praten, maar je moet uiteindelijk maar zo denken: de arts is er om jóu te helpen, daar wordt hij/zij voor betaald en hier heeft hij/zij voor gestudeerd dus maak je om de moeilijke situatie met de arts maar geen zorgen!

Ik wou zeggen; als vriendlief continu de boot had afgehouden zonder me te vertellen waarom, dan zou ik me vreselijk ongewild gevoeld hebben en erg gefrustreerd geloof ik :P