Großer Tiergarten, Berlin
 

Großer Tiergarten, Berlin

Een magnolia, deus ex machina.
De Grote Geschiedschrijver zag
er toch een oplossing in:

Verstikkende dag. Ze zochten schaduw.
Der Tiergarten bood hen geborgenheid.
Ze hielden van spazieren, het samen zijn
bij 't laatste groen, gekoesterde groen in
(nog niet) kapotgeschoten tijden of wijken

we uit naar een:

Andere tuin in een andere straat

Een bleek-roze explosie
streelde zijn ogen dicht, wimpervast
zodat wij niet konden zien hoe daar
onder Berlijn kromp en pupillen zich
verwijdden.

Een meisje hing zijn armen vol
verwijten: “zusammenbleiben,
wir soll'n ewig zusammenbleiben”
haar breekbaar kinderlijfje schurkt
het ruggetje, de schouderblaadjes
en spierwit vel-
over benigheid werpt de zon
sporadisch haar stralen.

Donkere jongen met de neus (kucht):
“sehen wir schon Schatten im Garten, Martha”
de stem snijdt vragend

een luchtbel open. Haar ogen
kiezelen, nemen op, ze zucht
in zijn hals. Het grind kniezelt
en de straat kraakt van ijzer op
zolen van woedende schoenen.
Ze kermt. Een tuinhek knarst
en ergens

Mitkomm'n! Sofort! Mitkomm'n!
ze knerpt klagend en knelt zijn
hals wat steviger, lawaai, ge-
onweer, geweerschoten, gedaver
Mitkomm'n! Du! Mitkomm'n!
gekrijs en verwarring, ze klemt
(hij rent)

maar moet loslaten.

Berlin, Ausgangssperre, etwa 22 Uhr bis-

De stad is hol en oorverdovend stil
geleegd, verlost of neergeschoten.

Martha's schaduw is zojuist
verruild voor definitieve
duisternis.

Ze sterft,
het kopje haaks op de schouders,
het nekje knakt als een brekend takje.
Ze kleurt
zo mooi solidair met het maanlicht,
haar wangen bleek-roze, bleek-wit.
Magnolia
kijkt en breekt want ze blijkt lijkwit.
De boom. De jongen. En ook Martha.

Wiens armen zijn er leeg vannacht?

Ik hooooou van Duits. Het is misschien wel mijn favoriete taal dus dat heeft je gedicht sowieso mee. Zoals je op msn al zei is het gedicht lang, maar dat hoeft niet negatief te zijn. Kan zelfs heel erg positief zijn.

Wat ik erg knap vind is dat je zulke mooie, onalledaagse woorden gebruikt. Het is zoo lastig om nog originele woorden te verzinnen, want hoe vaker je schrijft, hoe vaker je jezelf herhaalt. Daar heb ik dus wel bewondering voor, maar zulke woorden zijn van de andere kant ook een beetje 'gevaarlijk': Je gedicht verliest er 'lijn' door, als je snapt wat ik bedoel. Zo nu en dan wordt het een beetje een stortvloed van woorden in plaats van, zeg maar, een golfslag van mooie zinnen.

"Andere tuin in een andere straat" vind ik wel heel tof. Sowieso, dat soort 'details' in een gedicht zijn altijd leuk. Mensen moeten oog voor detail hebben. Wanneer je geen oog voor detail hebt, kun je alleen maar woorden als tranen en gescheurd hart bedenken voor verdriet, terwijl alles uit lagen bestaat.

Ik vind het laatste stuk trouwens het best, vooral het eerste deel van het laatste stuk. Aan het begin, met de dierentuin, komt je af en toe nog een beetje geforceerd over, je weet waar je over wil schrijven maar nog niet helemaal hoe je het wil brengen, en dan vanaf de andere tuin kom je op dreef en hoor ik ook echt schreeuwende Duitsers. Mmm, schreeuwende Duitsers.

Awel, deze reactie hangt een beetje van onsamenhangendheid aan elkaar, maar wat ik wil concluderen: Stoppen met schrijven is nergens voor nodig. Je hebt echt wel briljante dingen. Wat ik alleen op wil merken, is dat je volgens mij eens hebt gezegd, dat je schrijft, weglegt en niet meer terugkijkt, herschrijft, en dat ik dat herschrijven absoluut zou gaan doen. Soms moet je dingen die wel aardig zijn schrappen om dingen die nog aardiger zijn fantastisch te maken. Ik denk dat dat is wat mensen bedoelen wanneer ze tegen je zeggen dat je aan bepaalde dingen nog moet werken. Dichten is, denk ik, voor een groot deel filteren.

Ook ik, fan van duits etc..

Wat ik in deze zo belachelijk mooi is, is juist de lengte omdat je daarmee eigenlijk een heel verhaal in dichtstijl zet. (En ik weet niet of je dat wilde, maar daar ben ik wel een fan van).

Eerst las ik het gedicht vluchtig en begreep er het fijne niet van, wat ik knap vind is dat na elke keer lezen er weer iets nieuws zich openbaart. Alsof het gedicht in lagen is opgebouwd dat na rustig lezen en herlezen zichzelf elke keer meer prijsgeeft. Dat vergt een bepaalde schrijfwijze en ook zelfdiscipline (niet alles in één keer op tafel willen gooien). Ik kan de plank misslaan, maar zo vat ik het op.
En dat vind ik, persoonlijk, geweldig. Ook die duitse zinnen erdoorheen en het verhaal wat je erachter schildert..

Dit zou er een zijn om te koesteren.

En beter weinig gedichten met briljante kopstukken zoals deze dan veel gedichten met weinig vernieuwends (hetgeen ik de laatste tijd tegenaan loop:P) toch?

Ga vooral door, zo hier en daar.

(en nee ik heb niets negatiefs te zeggen, entschuldigung).

Het verbaast (aangenaam) me dat jullie beiden zulke essentiële dingen zeggen over mijn gedicht, rake dingen.
Ik dacht: lang weggeweest, mensen zullen het misschien vreemd vinden. Lang weggeweest, lang gedicht.

Noujaaaa.
Ik heb een nieuw spoor ontdekt, qua dichten bedoel ik. Hoewel ik bij sommige stukken uit dit gedicht nog steeds mijn vraagtekens heb, en ik ook wéét dat het nog niet af is, heb ik toch het gevoel dat ik achter dit gedicht sta, dat dít gedicht belangrijk is voor wie ik ben als 'dichteres'. Wat je zegt over de onalledaagse woorden Lieke, ik ben blij dat je het zegt (en ik hoor het ook van andere mensen), ik hou ervan om die onalledaagse woorden te vangen. Het is grappig hoeveel woorden er bestaan, woorden die ik lang niet allemaal ken. Maar goed, wat ik ermee bedoel, dat soort woorden beschrijven het beste wat ik wil zeggen. De golfslag gaat inderdaad verloren, maar ach, ik hou niet van sagt en liev en vloeiendheid denk ik. Is het zo erg / storend?

Het klopt dat het begin van het gedicht het slechts is. Ik heb er té lang op gewerkt, het is inderdaad een beetje geforceerd. Ik wist niet meer hoe ik het wel kon zeggen. Maar toch vind ik de motivatie om er verder mee te gaan, je hebt gelijk: ik moet herschrijven, herschrijven, herschrijven. Met name het eerste deel.

Ik ben blij dat het Duits goed overkomt, en ook het verhaal. Duits is heerlijk ja, heb ik ontdekt, vooral om te schrijven, te denken. En de schreeuwende Duitsers zie je dan zo voor je :o Ik denk dat juist het lange van het gedicht wordt gecompenseerd (enigzins) door het fragmentarische van mijn schrijven. Het fragmentarische schept voor mij ook weer iets van gelaagdheid ofzo.. Ik moet alleen de balans zien te vinden. :o

Toch stel ik tips en kritiek zeer op prijs, ik heb iig nu de motivatie gevonden om weer verder te schrijven :)

btw Tiergarten is geen dierentuin, maar een groot park in Berlijn, in de wijk Tiergarten.

up, niemand? :(