[Sociale situaties ontwijken] Ontwijkende Persoonlijkheids Stoornis
 

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis

Ik was een beetje aan het kijken tussen stoornissen. Nu kwam ik dit artikel tegen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontwijk...kheidsstoornis tot mijn verbazing kwam dit 100% overeen met mij. Ik heb weleens hulp gehad en onderzoeken maar dan kwamen ze met PDD-NOS, maar dit is nooit ter sprake geweest, ik wist er zelf ook niks van. Maar nu ik dit gelezen heb ben ik er 100% van overtuigd dat ik dit ook heb. (alleen dan al ongeveer 20 jaar)

Nu vraag ik me af of er mensen zijn die dit herkennen of het zelf ook hebben of gehad? En wat er aan te doen valt?

(Edit: Voor de zekerheid dat men zegt weetje dat wel zeker enz, alles komt LETTERIJK overeen.)

De stoornis uit zich voor het eerst in de jong volwassenheid volgens deze site. :p Dat klopt natuurlijk ook niet helemaal; met het onderkennen van persoonlijkheidsstoornissen is men over het algemeen wat voorzichtig, daarom wordt hij tot de volwassen leeftijd meestal niet onderkend maar is vaak wel aanwezig, tot op zekere hoogte.

OT: ik heb hier geen ervaring mee. Wel met een sociale fobie, welke hier veel raakvlakken mee heeft maar een stuk minder chronisch is en zich meer baseert op irreële gedachten en vermijding. Na dit een hele poos te hebben aangezien heb ik hulp gezocht en met een klein beetje therapie en inzet daarbuiten is het voor een groot deel verholpen.

Ik herken me er zelf ook compleet in. Maar net als jij heb ik het ook al sinds m'n jeugd. Ik weet niet of dat iets zegt. Maar goed, ik heb een sociale fobie en dit past ook compleet in dat fobie-plaatje.

Wat je kan doen is hulp zoeken, eerst bij de huisarts; ga gewoon dat rijtje af en leg uit dat je jezelf te ontwijkend vindt in sociale situaties, op zo'n niveau dat je het stoort. Mogelijk valt er op die manier iets aan te doen. Want 't is eigenlijk een soort irreele angst.

Ja ik herken mezelf er ook volledig in en ik heb gewoon een laag zelfbeeld en stel te hoge eisen aan mezelf en sowieso fobisch voor veel dingen met extreme angst om in de steek gelaten te worden. Ik denk wel dat meer mensen dit herkennen.

Ook al komt alles overeen (wat je zelf trouwens vaak maar lastig kunt beoordelen, omdat je niet objectief naar jezelf kunt kijken en je ook weinig tot geen vergelijkingsmateriaal hebt), dan hoeft het het nog niet per se te zijn. Er zijn zoveel stoornissen die er op lijken (waaronder ook stukjes van PDD-NOS), daarnaast kan je ook van dergelijke dingen last hebben zonder dat het een stoornis is.

Ga idd langs je huisarts en overleg het met hem/haar. Hij/zij kan je eventueel doorverwijzen, zodat gekeken kan worden of je dit idd hebt/bent. Informatie over behandelingen ed is via google wel te vinden, bv. http://www.e-psychiater.nl/html/psyc...jkende-ps.html

Hey, dat was ik op de middelbare school!

ach, angst om afgewezen te worden heeft iedereen wel in zekere mate. Ik had ook alle eigenschappen in zekere mate, zeker de eigenschappen die genoemd zijn in het begin. Maar ze zijn ook zo algemeen en niemand vind het leuk om kritiek te krijgen/afgewezen te worden. Pas als je ze meer dan gemiddeld/extreem hebt dan kan je pas spreken van een afwijking. Je hebt dus sowieso vergelijkingsmateriaal nodig zoals al eerder aangegeven werd.

Nouja ik ga helemaal met niemand om hier, en dat vind ik eigenlijk heel jammer, maar de angst is de baas, en ik wor al zeenuwachtig bij het idee dat ik contact ga zoeken met mensen. Ik heb dit trouwens al vanaf me 4e ofzo... Overigens heb ik er online geen last van en heb honderden contact personen... Maar dat neemt niet weg dat ik het eenzaam vind om in het echt eigenlijk niemand in de buurt te hebben.

Het maakt niet uit of je OPS hebt of niet; de eerste stap naar een oplossing begint bij de huisarts.

Ik zit al vele jaren met hulp verlening (tussen haakjes, et was voorral medicijnen tegen depressie) en daar kan ik dit natuurlijk ook aankaarten, lijkt me beetje een omweg om weer helemaal bij voor af aan te beginnen, kan misschien net zo goed mijn contact persoon direct aanspreken, wat ik ook al heb gedaan ik wacht nog op reactie.

een persoonlijkheidsstoornis heb je niet in je jeugd omdat je persoonlijkheid dan nog in ontwikkeling is en dan simpelweg een dergelijke diagnose niet gesteld kan worden.
Ten tweede is een persoonlijkheidsstoornis niet iets wat overgaat. Hooguit gaan de scherpe kantjes eraf na je 40ste levensjaar..

www.moeilijkemensen.nl is trouwens een interessante site over alle persoonlijkheidsstoornissen.

Zoals Leonoor ook al stelde; het is bijzonder lastig jezelf te diagnostiseren. Normaliter gebruikt een arts de DSM-IV als classificatie systeem, niet om je een rijtje symptomen voor te houden of jij je daarin herkent..

iig sterkte, want wat het ook mag wezen het is/ blijft natuurlijk moeilijk en lastig.

Dit klinkt mij zeer ernstig in de oren, want ik heb regelmatig geen zin om zo door te leven...

Natuurlijk, dat is veel handiger :)

damn, dat bén ik :|

Ja zo reageerde ik dus ook toen ik dat las :p

Dat is met heel veel persoonlijkheidsstoornissen zo. Daarom moeten ze ook vastgesteld worden door een arts en kun je je zelf niet die diagnose geven.
Aldus de psychiater waar ik een tijdje bij liep: je herkent je zelf er zo makkelijk in, omdat het maar een dunne grens is wanneer iets een stoornis heet, eigenlijk heb je van de meeste stoornissen een beetje, maar zolang het in evenwicht is is het geen probleem.

Maja ik krijg er dus nu sociale vaardigheids training voor binnenkort, ben benieuwd. En psycho educatie voor de PDD-NOS.

Vind persoonlijk dit soort diagnoses voor jezelf stellen nogal gevaarlijk! Persoonlijk denk ik dat véél mensen in een persoonlijkheidsstoornis wel iets herkennen. Dus, zolang er nog geen diagnose gesteld is beter jezelf niet te veel label opleggen... ga je je alleen nog maar minderwaardiger van voelen lijkt mij persoonlijk. Misschien gedraag jij je wel zo omdat je veel hebt meegemaakt waardoor je sneller dichtklapt, of minder goed tegen kritiek kunt. Er zijn zoveel redenen... !

Groetjes,

Yup, ik denk dat je goed het onderscheid zal moeten leren kennen tussen deze ontwijkende persoonlijkheid stoornis en andere (de differentiaaldiagnose is echt belangrijk!!). Ik vond dat de symptomen eigenlijk goed te verwarren kunnen zijn met onzekerheid. Dus idd zeker een huisarts aanspreken of heel wat info opzoeken.

Ik herken me helaas ook daarin. Maar toch niet helemaal. Dit heb ik het meest met mijn leeftijdsgenoten. Mara ouderen of gewoon kleine kinderen niet.

Het is wel vervelend maar ik weet niet echt precies wat je er tegen kan doen. Ik ben soms zo boos opmezelf van:,,Waarom durf ik nou niet meer?’’ Ik denk iets aan doen niet kan maar dat je er zelf actie mee moet ondernemen. Gewoon ervoor gaan. Schijt hebben...

Het zoveelste staaltje flauwekul dat de moderne psychologie heeft afgeleverd. Dit is vooral een reden voor mensen om te denken dat ze een speciale behandeling verdienen, terwijl daar geen grond voor is. 'nee, val niet tegen hem uit! hij heeft een 'ontwijkende persoonlijkheids stoornis'.. Buckle up en houd toch eens op met gemekker over dergelijke miezerproblemen

Ontwijkende Persoonlijkheids Stoornis = Puberteit?

Ik denk dat iedereen wel eens een keer heeft dat tie iets niet durft.
En jezelf onaantrekkelijk vinden hoort geloof ik al helemaal bij de puberteit

Sorry volgens mij hebben jullie geen iedee waar jullie het over hebben. Ik noem het persoonlijk geen OPS want ik heb nooit een diagnose gesteld ofzo. Maar ik noem dergelijke dingen eerder verlegen.

En sommige mensen die zo zijn willen dan even spontaan zijn als de rest. En zitten daarmee. Je heb wel makkelijk praten dan met buckle op. Zulke problemen zitten vaak heel diep in je geworteld dat je er niet makkelijk uitkrijg. Als dat namelijk zo was dan was niemand verlegen/onzeker.

En ik vind het niet puberteit je heb toch ook stille/onzekere/verlegen ouderen? Ook met deze redenering ben ik er niet me eens.

Ik heb zelf een borderline persoonlijkheidsstoornis. Na een opname van 13 maanden in een kliniek,hebben ze bij mij nog meer geconstateerd.
Namelijk dat ik ook trekken heb van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en van de afhankelijke persoonlijkheidsstoornis.
Ik herken mezelf in de volgende punten van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis:

• vinden het niet prettig met anderen om te gaan tenzij ze er zeker van kunnen zijn dat deze hen aardig zullen vinden;

• gaan intieme relaties uit de weg, bang als ze zijn om voor schut gezet of uitgelachen te worden en zijn gepreoccupeerd met de vraag of ze in gezelschap bekritiseerd of afgewezen zullen

• voelen zich in nieuwe situaties geremd, omdat zij zich voelen tekortschieten;

• menen tekort te schieten in sociale vaardigheden, denken onaantrekkelijk te zijn voor of minder waard dan anderen;

(bron:www.moeilijkemensen.nl)

Binnenkort krijg ik een nieuwe psychologisch onderzoek, misschien komt het daar ook uit. Maar dat is even afwachten.

En wat er aan te doen valt, tja.. dat is lastig. Dat is sowieso lastig bij persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb gemerkt dat je in een goede therapie veel kunt leren, en dat het zo allemaal een beetje beter kan gaan.

~~dolce~~

Wat hij zegt.

he ik heb dit ook (n)

Ik zou er voorzichtig mee zijn jezelf dit etiketje op te plakken. Het is natuurlijk fijn om zoveel herkenning te vinden, maar het wil niet zeggen dat deze stoornis ook op jou van toepassing is.
Ik herken me ook volledig in de beschrijving van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, echte elke letter ( :p ), maar ik heb laatst een onderzoek gehad en daaruit bleek dat ze bij mij toch niet als eerst aan een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis dachten.
Het kan best zijn dat je dit herkent maar dat dat dan weer onder een andere stoornis valt. Het zit meestal heel gecompliceerd in elkaar en het is moelijk om jezelf een etiketje op te plakken.

opeens heeft iederéén het? Je kunt toch ook gewoon op sociaal gebied niet sterk zijn?

Ik vind het echt zo achterlijk dat mensen meteen roepen dat ze zich ergens helemaal in herkennen en dus die stoornis hebben.
(Persoonlijkheids)stoornissen bestaan op een dimensie, het is dus niet zo dat je het óf wel óf niet hebt, zo zwart-wit is het niet.

Als je serieus denkt dat jou iets mankeert, ga dan naar je huisarts. Die kan je doorverwijzen naar een psycholoog die ervoor geleerd heeft om zulke diagnoses te stellen. Pas na een dag testen kun je zo'n diagnose krijgen.

Dus hou op met jezelf diagnoses aan te praten, alsof het leuk, tof of interessant is om zoiets te hebben! Je volgt niet voor niet jarenlang een opleiding om zo'n diagnose te kunnen stellen...
Zoals hierboven blijkt herkent 1/3 zich in die stoornis. Dit geldt waarschijnlijk voor bijna iedere stoornis. Iemand die wel eens bang is om alleen naar buiten te gaan, heeft ook nog geen angststoornis. Als je zo gaat denken kun je wel 10 stoornissen bij jezelf diagnosticeren...

srry hoor, maar ik zie gewoon dat de topicstarter herkenning zoekt bij anderen. Volgens mij zegt ie niet, dat hij deze persoonlijkheidsstoornis heeft.

Dat kan je idd ook niet zelf vaststellen,ik zal mezelf maar als voorbeeld nemen, daar is lang (paar keer )onderzoek naar gedaan en veel geobserveerd in de kliniek.

Topic-starter zei ook het volgende, dat is waarop ik reageerde.


Verder is herkenning zoeken natuurlijk niet verkeerd, al kunnen mensen elkaar ook aansteken met hun verhalen. Heb een vriendin met anorexia waarbij herkenning van andere patienten totaal niet goed werkt, eerder averechts.
Zo werkt het vaak bij stoornissen: 'O ja, dat heb ik idd ook wel..' terwijl dat dingen zijn die ieder normaal mens heeft.
Het gaat om de grens normaal-abnormaal, maar ik krijg een beetje het idee dat het de laatste tijd een 'rage' is om abnormaal te zijn. Zoals mensen zichzelf stoornissen toeschrijven, echt alsof het leuk is om zo'n stoornis te hebben. Snap dat echt niet, is dat aandacht ofzo??

:bloos: :o goh, ben ik ff blond. Oke ik heb niks gezegd.

Geeft niets!

Maar dat heb je met een subforum psychologie. De kans is groot dat je bijvoorbeeld bij lifestyle of de kantine heel andere reacties kunt verwachten.

Dat snap ik.
Maar ik mag toch mijn mening geven over het feit dat mensen zichzelf diagnoses toeschrijven terwijl daar waarschijnlijk geen sprake van is.

geloof je er zelf in?

Ik zal niet zeggen dat ik het ben, maar ik herken wel ongelooflijk veel.

Dit komt wel heel erg overeen met mij. Freaky. Ben altijd al verschrikkelijk onzeker, stil en bang geweest om afgewezen te worden, bijna overgevoelig eigenlijk, nu ben ik er gelukkig wel een beetje overheen, heb nog steeds wel vlagen van verschrikkelijk onzekerheid, maar door de zure appel heen bijten heeft mij flink geholpen. Als je dat doet kom je erachter dat je eigenlijk helemaal niet raar bent ofzo, het beste kan je gewoon je zelf zijn en proberen om los te komen, weet dat dit moeilijk is, bij mij is dit heel langzaam gegaan en heb er nog steeds wel moeite mee, maar vergeleken met een aantal jaar geleden is het ontzettend verbeterd!!

Natuurlijk en ik ben het ook wel een beetje met je eens.

Ik snap precies wat je bedoelt.

Je maakt, denk ik, alleen een denkfout als je stelt dat mensen het doen om interessant over te komen. Althans, lang niet iedereen. Het is volgens mij vaak meer uit een soort wanhoop, daadwerkelijke problemen waar je tegenaan loopt en waar je geen idee van hebt hoe ze op te lossen, waar ze vandaan komen etc, dat zijn denk ik eerder de redenen om jezelf iets toe te schrijven; immers, je kunt d'r op die manier een labeltje opplakken en je omgeving het ook 'uitleggen', ook nog eens het gevoel hebben dat d'r iets aan je problemen gedaan kan worden, en minder aan jezelf twijfelen. Het is net iets te makkelijk om mensen direct af te schrijven als aandachtvragende aanstellers.

Maar verder ga ik met je mee dat je gewoon verschrikkelijk moet uitkijken, of liever gewoon níet doen, om bij jezelf de een of andere stoornis te diagnostiseren.

Ja
Dat wil niet zeggen dat er nooit een verkeerde diagnose wordt gesteld, maar over het algemeen zijn het specialisten die een diagnose stellen. Net zoals artsen, maar dan geestelijk, dus psychologen en psychiaters.

Nee inderdaad, wat ik mee heb gemaakt wil je ook niet weten ;) maar ik bedoel ook maar dat het overeen komt wat er onder stond, niet dat ik het heb, al lijkt het sterk zo...

Ik heb me altijd al zo gevoeld dus ik zit me hele leven al in de pubertijd en nu nog?

Als ik nu mensen zou ontmoeten zou ik het serieus raar vinden dat ze mij zouden mogen, ik snap dat idee al niet zo goed, terwijl ik het ergens misschien toch wel kan begrijpen vind ik het raar...

Als ik jou vertel dat ik 0 mensen heb waar ik mee omga in mijn omgeving, omdat ik niet durf om contact te maken, omdat ik er vanuit ga dat ik waardeloos, lachwekkend etc ben? En dan praten we niet over een periode van een jaar ofzo, maar is altijd zo geweest.

Zonder diagnose heb je niks. :)

als alle mensen het hier daadwerkelijk zouden hebben, zou de wereld er raar uitzien. we spreken altijd van stoornissen als het dagelijks functioneren ernstig wordt belemmerd. geen puf hebben voor een receptie / niet naar de supermarkt durven.

mroizo, je zult er niet vrolijker van worden het wel of niet te hebben, beter ga je naar een psych die je met deze situatie kan hélpen.

zonder diagnose heb je exact hetzelfde probleem :):) :rolleyes:.

Sure. Maar je kunt toch moeilijk gaan lopen miepen als je niet weet wat je hebt.
http://en.wikipedia.org/wiki/Medical_students'_diseaseNiet dat de TS dat zou hebben, maar veel mensen lezen in al die ziekte-omschrijvingen zichzelf. Dus is een diagnose van een expert de enige manier om vast te stellen wat je hebt. Dat was mijn punt. :)

Mee eens!!!

Ik heb imiddels al iemand gesproken die mijn topic had gelezen, was gezellig. Ik bijt dus niet!

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Ik voel me soms wel minderwaardig en heb ook niet altijd een fijne jeugd gehad enzo, maar ik denk niet dat ik een stoornis heb.