Nieuw vertrouwen
 

Tollen op mijn benen.
Hollen naar geluk,
waarop ik al tijden mis grijp.
Zoals het lijkt.
Zoals het blijkt.

Vastgeroest aan vroeger,
breek ik nu los.
Lik ik nu mijn wonden.
Toekijkend naar andere,
hecht ik mijn hart
klaar om lief te hebben.

Licht in me hoofd.
Onder invloed van vrijheid
versier ik mijn wereld,
met ambitie en liefde.

Een vervullend gevoel want,
voel me niet langer leeg.
Niet langer bedrukt,
met een akelig gevoel.
maar juist vrij en onbegrenst.
Klaar om te delen met anderen,
waar ik tijden lang mee in strijd lag.

Nieuw vertouwen,
Tollen op mijn benen,
Hollen naar geluk, waarop
Zoals het bijkt.

Ambitie's,
onbegrenst.


Laat die criticasters toch zuur fulmineren en laat ze in hun eigen sop klaarkomen. Er is niets mis met ons onderwijs. Prachtig gedicht!

Vooral het einde vind ik sterk, omdat je daar suggereert dat je een soort wedergeboorte beleefd, dat je vroeger problemen met anderen had en dat het nu beter gaat en je jezelf openstelt voor hen. Ik weet niet of het autobiografisch is, maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik voel de situatie. Goed gedaan. (y)

Een paar typ fouten gemaakt zie ik .:o
Al moet ik eerlijk zijn dat spelling niet mijn sterkste punt is(maar dat heeft een andere oorzaak )

Het voelt een beetje meer als een verhaal dan als een gedicht, als je begrijpt wat ik bedoel.

Je zinsopbouw en de dingen die je vertelt - volgens mij vertel je iets te veel. In een gedicht moet er plaats zijn voor je eigen interpretatie, en ik heb hier het gevoel dat alles is zoals het er staat en dat er verder niet veel meer over gefilosofeerd of nagedacht kan/hoeft te worden. Zonde!- ik denk dat je hier heel veel van kunt maken.

Probeer te schrappen, of maak er gewoon een prozastuk van, daar is ook niets mis mee. (Hoewel ik wel wil zeggen dat een verhaal dat open to interpretation is ook iets toevoegt aan het kwaliteit van het verhaal, maar dat terzijde.)

tornedorush schreef op 21-04-2007 @ 21:36 :
Tollen
Hollen
vind ik leuk, een ritmische opmaat voor de rest van het verhaal.

Vastgeroest aan vroeger, breek ik nu los.
Lik ik nu mijn wonden.
Toekijkend naar andere, hecht ik mijn hart, klaar om lief te hebben.
Ook hier kan ik mee leven, hoewel ik het niet spannend vindt of knap gevonden. Het doet me niet veel, maar dat is persoonlijk natuurlijk.


Licht in me hoofd. Onder invloed van vrijheid versier ik mijn wereld met ambitie en liefde.
Schattig stukje, de wereld met emoties versieren vind ik een leuke metafoor. Licht kan hier twee dingen zijn, letterlijk en figuurlijk. Ik denk dat je hier vooral de figuurlijke kant gebruikt maar toch vind ik de twee lagen leuk.

Een vervullend gevoel want,
voel me niet langer leeg.
Niet langer bedrukt,
met een akelig gevoel.
maar juist vrij en onbegrenst.
Klaar om te delen met anderen,
waar ik tijden lang mee in strijd lag.
Dit is inderdaad poëtische proza. Je zou het meer verhuld kunnen omschrijven, omdat het zo weinig meerwaarde heeft voor de al bestaande gedichten. Ook hier weer erg aardig, maar niet spannend of knap gevonden.

Slechte dingen aan het gedicht vind ik:
'mee in strijd lag' is een contaminatie van 'mee in de clinch liggen' en 'de strijd aangaan'. Dit mag maar ik vind het geen aanvulling op je gedicht.
'licht in mehoofd' Licht in mijn hoofd. (Doet me denken aan zo iemand: hebbun klap op me hoof gehad, kennie meer spelluh. )

Dat laatste moet ik je gelijk in geven :D
Bedankt voor de feedback!