hem vetellen?
 

zou ik mijn vriend moeten vertelen dat ik boulimia heb?

ik weet het echt niet...hij zou me kunnen helpen, maar aan de andere kant ben ik bang dat hij zich te veel gaat bemoeien.

Ik weet niet hoelang jullie al samen zijn?
Maar in een relatie zou ik toch altijd proberen eerlijk te zijn.
Ik zou het hem wel vertellen :) , en als hij echt van je houdt dan accepteert hij dat. Je kunt misschien ook zeggen, dat je liever hebt, dat hij zich er niet zoveel mee bemoeit. Ik denk wel dat hij eventueel geschokt kan reageren.

Succes! :)

hij kan je helemaal niet helpen... dus waarschijnlijk belast je hem er ontzettend mee...

heb je hiervoor wel hulp?

hij kan je wel helpen door bijv. te ondersteunen.. uiteindelijk ben JIJ wel degene die er aan moet werken en moet blijven werken.
maar ik denk dat het fijn is als iemand in je omgeving (zoals je vriend of een groepje vrienden) het weten, dat ze snappen wat er in je hoofd om kan gaan.
maar het is wel belangrijk om duidelijk te zeggen wat je van hem wil.. als jij duidelijk zegt dat je hem er wel bij wil betrekken maar dat hij zich niet te veel moet bemoeien omdat jij het moet doen lijkt het mij geen probleem

baat het niet dan schaad het niet toch?

En dan krijg je de situatie dat hij heel erg zijn best doet en vervolgens gaat zij moeilijk doen omdat hij zich er teveel mee bemoeit. Hij wil graag helpen, maar mag niet. Hij wil graag oplossen, maar dat kan niet, dat kan alleen zij. Het loopt uit op een hoop gezeik en die jongen is de lul...

Niet bij iedereen loopt het zo gelukkig.

Ik zou het gewoon vertellen, dan kun je op hem rekenen als je het moeilijk hebt en zal hij je beter snappen.

hij hoeft zich er toch niet mee te bemoeien?
misschien vind de ts het wel prettig met hem te kunnen praten zonder veroordeeld te worden ofzo.
als je hem duidelijk maakt dat hij niets kan oplossen of doen om het makkelijker te maken maar dat je het graag wilt delen om hem er in te betrekken maar hem niet wil meesleuren is het toch alleen maar goed?

Kan... Maar van tevoren aangeven dat hij behalve luisteren en eventueel wat tips geven niets kan doen helpt vaak al een heleboel. Natuurlijk wil hij helpen en natuurlijk wil hij een actieve rol spelen. Maar dan moet dus duidelijk zijn dat die hulp alleen in de vorm van morele steun gegeven kan worden. De meeste jongens kunnen daat prima mee leven.

Het ligt er aan hoe serieus jullie relatie is, denk ik... Als je relatie echt heel serieus is en je graag met hem verder wilt, dan lijkt het me wel handig om het hem te vertellen... Echt helpen zal hij je niet kunnen, meer dan luisteren en steunen kan hij idd niet doen...maar waarom zou dat niet voldoende zijn?

Als je het te moeilijk vindt kun je ook een tussenoplossing doen: wel vertellen dat je problemen hebt met eten, maar er meteen bij zeggen dat je er liever niet te diep op in wil gaan en dat als je er klaar voor bent om er meer over te vertellen, je dat vanzelf nog wel zal doen.
Als jullie relatie serieus is, zou ik het wel vreemd vinden om zoiets, wat toch best wat invloed op je leven heeft, te verzwijgen. En het is ook makkelijker voor jou als hij je kan steunen, en duidelijker voor hem als hij het beter begrijpt als je een keer 'raar' ergens op reageert.

Als je echt een serieuze relatie hebt, lijkt het me handig dat je het vertelt. Uiteindelijk komt er toch een moment dat je er problemen mee krijgt waar hij bij is. En dan zal hij vragen wat er is. En dan moet je ineens snel de keuze maken of je het vertelt of niet. Je kunt er veel beter voorbereid op zijn en het al eerder vertellen.

De klassieke fout die je maakt, is dat je invult wat de ander zal denken en hoe deze zal handelen.

Het lijkt me praktisch dat je in een serieuze relatie zeker dergelijke belangrijke zaken inzichtelijk maakt. Wanneer je aangeeft een eetstoornis te hebben, betekend dit niet dat jij geen verantwoording meer voor je daden hoeft/ kunt nemen. Je blijft in alle opzichten zelf verantwoordelijk. Deze verantwoording kun je tonen door in gesprek aan te geven wat je van je vriend verwacht/ zou willen. Vervolgens bespreek je of deze verwachtingen reëel zijn. Daarnaast zul je m.i. in ieder geval hulp moeten zoeken op een hoger niveau.

Jij, Gothic, gaat er direct vanuit dat iemand als 'redder' optreedt (dramadriehoek) terwijl dit niet per definitie zo zal zijn.

Mjah, iedereen die je het vertelt en van je houdt zal zich er mee gaan bemoeien en zeggen dat je er mee moet kappen.

Zoals je vast zelf al weet, als je het lang genoeg doet wordt je slokdarm aangetast en je tanden gaan kapot.

Dat ligt eraan hoe lang jullie bij elkaar zijn, hoe serieus je relatie is. In een relatie denk ik dat je tot op zekere hoogte wel geheimen voor elkaar mag hebben, maar dit heeft toch te maken met leven of dood. Dit soort dingen kan je denk ik beter niet verzwijgen als je het serieus met de ander voor hebt.

Hey,

Denk dat het afhangt van hoe hij als persoon in elkaar zit. Als jij niet wilt dat hij zich zal gaan bemoeien dan moet je ervoor kiezen het niet te doen, tenzij hij begrijpt dat jij het niet fijn vindt dat hij zich bemoeit en hij jou daarin gewoon je ruimte geeft. Gewoon doen wat denkt dat voor jou het beste is. Maar achterhouden is geen ernst ik bedoel het is iets privé van jou... en je hoeft niet alles te vertellen wat je niet prettig vindt... groetjes.

Moeten is zo'n groot woord.

Wìl je het hem vertellen?
En zo ja: Waarom?

Misschien dat je positieve gevolgen tegen negatieve af kan wegen. Dan kijken wat voor jou het beste is.

ik heb zelf anorexia gehad, en heb mijn vriend daar zeker deelgenoot van gemaakt. zeker omdat hij nu rekening houd met wat hij kookt, en omdat je er volgens mij, je hele leven redelijk last van blijft houden is het handig om degene die het dichtste bij je staat(ik neem aan dat jouw vrienddat ook is in dit geval) hier gewoon over te vertellen. hij hoeft je probleem niet op te lossen, maar hij begrijpt je daarna waarschijnlijk wel beter. althans..dat is mijn ervaring.

Ik geloof dat je een excuus wil om het niet te vertellen, zodat je lekker alleen kan zijn met je ziekte.

ja, daart heb je gelijk in: als hij niet weet kan ik lekker mijn gangetje gaan...

maar ik heb het ondertussen wel verteld en ik heb ook duidelijk gemaakt dat IK de ene ben die iets eraan moet veranderen en dat hij me alleen kan steunen.
Zo denk hij er ook over en dat is goed ook, want ik weet dat het zeer frustrerend is als je ziet dat het slecht gaat met iemand waar je iets om geeft en dat je daar niks aan kunt doen.

Ik ga gewoon nu mijn beste doen..

Wat goed dat je het verteld hebt! 't Is inderdaad zo dat je alleen zelf iets kan veranderen aan de situatie -hoe moeilijk ook- maar met de steun van iemand die dichtbij je staat, is het ongetwijfeld een stukje makkelijker op momenten dat je het even moeilijk hebt. Heel veel succes!!!