Ik leef in mezelf en dat is hoe het is & Standing by graves (Poem)
 

Ik leef in mezelf en dat is hoe het is.

Ik leef in mezelf en dat is hoe het is.
Als ik denk, hoor ik niet.
Als ik slaap, rust ik niet.
Als ik teken of schrijf, vind ik rust.

Ik leef in mezelf en dat is hoe het is.
Als ik praat, word ik niet gehoord.

En dan breek ik los.
Het negatieve word te veel.
Ik schreeuw, en weer word ik niet gehoord.
Mijn stem wel, maar ik niet.
Mijn boodschap niet.

Ik word gewoon niet begrepen.

Als ik blij ben, ben ik boos.
Ben ik boos, ben ik verdrietig.
Ben ik verdrietig, ben ik in de war.
Alle emoties tegelijk, dat is hoe ik leef.

Praat ik, word ik niet gehoord.
Word ik gehoord, is het vergeten, is het niet begrepen.

Ik leef in mezelf en dat is hoe het is.

Standing by graves.

I’m standing by graves,
the words pas me by.
I’ll never forget,
we were you and I.

People say, she’s the past, she’s gone.
But I don’t believe it.
I know that you’ll always be here.
I just know it.

You and me can’t be apart.
Nobody can break us apart.
We’ll always be one.

Ik hoop dat jullie deze beter vinden... :)

Bij het eerste gedicht heb ik het gevoel dat je gewoon uitlegt wat er (mis) is. Er zit totaal geen mysterie in, geen enkele verassing, wat zonde is - je hebt je gevoelens duidelijk omschreven, maar het is niet poëtisch. Het is een mooie monoloog. Het is een uitleg, letterlijk iets wat je kunt zeggen als iemand aan je vraagt wat er aan de hand is. De zinsopbouw en de woordkeuze- je omschrijft het duidelijker dan de meeste mensen zouden hebben gekund in zo'n situatie, wat mooi is, maar dit is geen gesprek en geen monoloog; je presenteert dit als een gedicht.

Ook de tweede vind ik wel leuk, maar hetzelfde probleem treedt weer op; het is meer een monoloog dan een gedicht. Ik zou dit best als een songtekst kunnen zien - je zou er muziek bij kunnen schrijven, maar zoals ik al zei, het mist het poëtische, de insinuaties en het ritme en de weggelaten dingen die toch oh zo duidelijk zijn.

wow, ik vindt dit gedicht wel mooi.