depressief? Ik weet het zelf niet meer.
 

Ik zal even bij het begin beginnen:

Ik ben al erg lang ongelukkig. Het begon op de basisschool waar ik als buitenstaander werd behandeld en praktisch niemand echt met me om wilde gaan.
Op gegeven moment kwam de middelbare school. Er werd mij voorgehouden dat daar (gymnasium) "meer" intelligente mensen zouden zijn, die mijn verhalen en ideeen wel zouden begrijpen en aardiger zouden zijn.
Niets was minder waar, op het gymnasium werd ik nog net zo behandeld als op de basisschool, als een buitenbeentje. Er waren wel een paar mensen die soms met me om gingen maar een echte band had ik niet.
Op gegeven moment werd mijn depressie zo erg dat ik besloot mezelf van kant te maken. Mijn ouders besloten me naar een psycholoog te sturen. Het hielp niet echt, d.w.z. ze leerde me wel beter contact e maken met mensen maar de "load on my chest" van mijn depressie zat er nog steeds. Ik heb toen maar besloten om het nog even vol te houden.

Dit was het moment waarop ik naar een andere school ging, ik had daar 1 goeie vriend waar ik veel mee om ging, via hem leerde ik een klein netwerk van aardige mensen kennen. Maar het duurde 1 jaar, toen moest hij naar de havo en bleef ik alleen achter, we probeerden het contact te houden maar het verwaterde wel een beetje.
Een paar jaar heb ik toen als remi op de middelbare school gezeten, ik kreeg op gegeven moment 1 "vriendengroep" lui die met me omgingen, uiteindelijk bleek dit alleen om mij te kunnen gebruiken als pispaaltje. Het lukte ze de eerste jaren, simpelweg omdat ik helemaal niemand had en al blij was met lui die mij in de groep toelieten, het kwam mijn depressie niet ten goede maar ik bleef het opkroppen.

Pas op het laatste jaar van de middelbare school ging het beter. Ik vond een andere groep vrienden, we blowden samen op het schoolplein en sloegen klassen over om joints te roken in speeltuintjes etc. Eigenlijk waren het destijds alleen nog maar cannabis-maten. Via hen leerde ik een wijd netwerk van alto's, goth's, krakers, junkies etc. kennen die me accepteerden voor wie ik was. Voor mij was dit grandioos, ik was praktisch nooit geaccepteerd voor wie ik was in mijn hele leven.
Maar een echte band had ik niet, naast het samen blowen en hangen kende ik de groep niet echt.
Dit heeft wel een tijdje de gedachte van depressie en zelfmoord uit mijn hoofd gezet.

Mijn examen haalde ik met gemakt en ik koos een studie. De mensen op de studie waren erg aardig tegen me, ik ging naar de faculteitsvereniging en bouwde toch een zekere band met mensen op zoals ik dat nog niet eerder had gedaan in mijn leven. Ook kreeg ik voor het eerste in mijn leven een relatie (ik was 19) we hebben elkaar ontmoet via het internet, dat wel, maar we spraken we dingen met elkaar af in de echte wereld, maar ze woonde ver weg. maar het was de eerste keer dat ik een relatie had, dus ik was gelukkig.
Ik hield van haar, maar ik heb haar nooit goed leren kennen, echt tijd om eens goed te praten hadden we niet, dit zat mij erg dwars dus ik heb het na enkele maanden uit gemaakt.

Hierna belande ik in een hele hele diepe depressie, ik verloor in dezelfde periode mijn baan en met al het gepieker begon ik slecht te scoren op de vakken van mijn studie. Het ging zelfs zo slecht dat ik vakken miste omdat ik depressief op bed lag.
Ik begon online games te spelen en gigantisch veel te blowen, drinken en roken om alles maar te vergeten. Ik was de wereld helemaal zat. Al die jaren van depressie kwamen weer naar boven en ik zat de hele dag door te piekeren over alle dingen die ik misschien anders had kunnen doen in mijn leven.

Zo heb ik 2 jaar lang geleefd. Ergens gedurende die 2 jaar heb ik een slaapritme ontwikkeld om om half 6 's avonds op te staan, boodschappen te doen, te gamen tot half 8 's ochtends en dan weer naar bed te gaan. Ik zag geen toekomst meer.

Recent probeer ik mij hier uit te werken.
Ik ben gestopt met gamen, blowen en drinken. Ik sport weer en ik probeer weer iets aan mijn studie te doen.
Ik zit alleen nog steeds met een probleem.
Volgend de zelftests op verschillende sites ben ik depressief, maar als ik naar mezelf kijk ben ik gewoon volledig onverschillig geworden. Het boeit me nu niet meer wat met me gebeurt, ik heb alle hoop op een mooie toekomst al opgegeven.
Het enige wat mij er van weerhoud om mezelf van kant te maken is mijn koppigheid. Ik weiger het op te geven, desnoods als zwerver of whatever.

Regelmatig wordt ik verleid als ik een joint zie of een glas alcohol, dan is het echt zwaar om het te weerstaan, niet vanwege verslaving, maar omdat het zo'n makkelijke tijdelijke uitweg is. Voorlopig hou ik het nog wel even vol, maar als ik die depressieve gevoelens niet weet weg te krijgen ben ik erg bang dat ik weer in oude gewoontes ga vallen.

Weet iemand wat ik kan doen? Hoe bouw ik een gelukkig leven op? Hoe bouw ik een emotionele band met mensen op?

p.s. Ja dit is een undercover account en als je weet wie ik ben stel ik het erg op prijs als je dat voor jezelf houd.
Niet iedereen gaat even verantwoordelijk om met de zaken die hierboven staan en ik denk dat het imago wat ik hierboven van mezelf schets me niet bepaald helpt om een normaal leven op te bouwen. Het schrikt mensen af.

Je hebt anti-depressiva al geprobeerd?

Ik denk dat niemand je kan leren gelukkig te zijn. Je moet dingen uitproberen en doen waar je je fijn bij voelt. Meer kan ik eigenlijk niet zeggen...

Ik heb gelezen over anti-depressiva en ik weiger ze te nemen, ik heb gelezen over mensen die erg agressief werden en zichzelf niet meer waren.
Ik ben bang dat anti-depressiva me niet meer zullen helpen dan cannabis of drank.

Bij sommige mensen helpt het enorm, maar er zijn vast altijd wel neveneffecten. Zoveel weet ik niet van neurobiologie af, maar als ik het goed onthouden heb kan het zo zijn dat je een tekort aan bepaalde stofjes hebt waardoor je je ongelukkig voelt. Daar kan je dus weinig aan doen behalve een pilletje slikken want er is gewoon iets fysiologisch mis.

Maar misschien heb ik ongelijk. Where is the expert?

Maar waarom ben je ongelukkig?

Er stond op een van die depressiesites dat dat stofje ook kan worden aangemaakt door sporten, als betwijfel ik het, ik heb 11 jaar lang intensief aan sport gedaan en ook in die tijd was ik doodongelukkig (sport was destijds soms wel een afleiding).
Ik de tijd dat mijn zwaarste dip kwam (die 2 jaar nadat t uitging met mn vriendin) ben ik ook gestopt met sporten. Ik had er gewoon de wilskracht niet meer voor.

Ik weet niet helemaal zeker waarom ik ongelukkig ben, ik denk dat het een gebrek aan emotioneel contact is, een gebrek aan liefde en een gebrek aan zelfverzekerdheid en eigenwaarde.
Ik heb het gevoel dat niemand me wil en dat ik dus wel niets waard zou zijn. Dat mensen geen drive hebben om een band met me te beginnen omdat ik het gewoon niet waard ben.

Wat voor verhalen en ideeen heb je dan dat mensen ze niet begrijpen?

Om gelukkig te worden moet je vooral niet te veel willen. Geluk zit juist in het accepteren van dingen en het leven te waarderen zoals het is :)

Maar wat als het niet het stofje is, maar de receptor waarop het werkt die niet goed werkt?

Ik wil je nog niet depressiever maken ;)

Mjah, denk dat de eerste stap dan is om je zelfverzekerder te maken, maar hoe bereik je dat he?

Ik denk dat ik deels door mijn ADD te snel denk en bij het vertellen delen van mijn verhalen oversla. waardoor ik soms van de hak op de tak spring.

Ik wist zelf eerlijk gezegd destijds nog niet dat ze mijn verhalen niet begrepen en ik had niet echt sterke "sociale voelsprieten" dus ik lulde altijd maar door.
Later kwam ik er pas achter dat ze me niet konden volgen.


Ik doe echt mijn best om gelukkig te zijn met wat ik heb, maar ik kan het piekeren gewoon niet stoppen, mijn onzekerheid zorgt er vaak voor dat ik vast zit in een wereld van negatieve gedachten.
Wat het extra zwaar maakt is dat ik het wel besef maar dat ik er niets aan kan doen.

Tsja, das o.a. waar ik over pieker, hoe bereik ik dat?
Moet ik het uit mezelf halen? en zo ja: hoe?
Moet ik het geluk hebben een vriendin te vinden of een leuek baan om een gevoel van zelfverzekerdheid te bereiken? (en zo ja, hoe bereik ik een van die 2 doelen zonder al zelfverzekerd te zijn?)

Het is net alsof elke oplossing voor mijn probleem niet bereikbaar is vanwege mijn probleem

Je onzekerheid overwinnen?

Niet teveel verwachten van anderen?

Wat versta jij onder een emotionele band met mensen?

mijn onzekerheid is een gevoel dat is opgebouwd door ervaringen uit mijn hele leven, het is dikwijls onderbouwd door gebeurtenissen, ik weet niet hoe ik het moet doorbreken zonder dat ik mezelf er van kan overtuigen, maar dat lukt me niet.

Een emotionele band, voor mij is dat een band met iemand waarbij ik die ander emotioneel begrijp en waarbij de ander mij begrijpt, niet op rationeel vlak maar op gevoelsvlak.

Als je het mij vraagt, maak je minder druk om wat andere mensen wellicht van je vinden. Ik herken veel dingen. Als je je anders voelt dan anderen, hoef je niet normaal te 'worden'. het is een kwestie van hoe je jezelf presenteert. En hoe je vertaalt wat van binnenuit komt in 'normale' taal. Niemand is hetzelfde. En depressief test op internet? Daar moet je helemaal niks van aantrekken, niks of niemand kan je vertellen wat je voelt of bent. Jha tog ;)

En verder als je echt weet wat je wil worden dingen gelijk makkelijker. In mijn ervaring.

Sociale contacten opbouwen... niet bang zijn dat het misgaat. Zelfvertrouwen komt uit jezelf en je moet jezelf ook een beetje voor de gek houden. Het doet er niet toe hoe je bent, als je maar in jezelf gelooft. Dat is zelfvertrouwen... En uiteraard haal je een deel van je zelfvertrouwen uit de omgang met anderen maar een groot deel kan je zelf in stand houden. Zonder sociale contacten kun je ook zelfvertrouwen hebben! Alleen dan ben je echt losgekoppeld van de wereld voor je zelfvertrouwen denk ik en ben je van nature vrij narcistisch ;)

Misschien dat het helpt om bij sociale contacten niet meteen over je problemen te beginnen (mensen interesseert dat in het begin meestal niks). Waarschijnlijk doe je dit al.

Eigenlijk moet je gewoon positief over jezelf denken zonder of je weet dat het waar is. Dan bereik je het tegenovergestelde effect wanneer je negatief over jezelf denkt zonder dat het waar is. Want wees eerlijk, over de meeste dingen waar je onzeker bent weet je niet met zekerheid dat het terecht is... dus kan je net zo goed positief denken toch? :)

Normaal worden heb ik al-lang opgegeven ;) heb ik ook in Openingspost gezet, dat was zo rond mijn basisschooltijd, brugklastijd. Normaal is een bergip dat verschilt per plek, per tijdvlak en zelfs per sociale groep, er bestaat niet echt zoiets als normaal.

Ik weet wat ik wil, maar ik weet dat ik dat niet ga bereiken zonder zelfvertrouwen.
vrij vertaald betekent dat dus eigenlijk dat ik op dit moment meer zelfvertrouwen wil zodat ik mijn doelen kan bereiken. Maar dat is nu waar ik klem zit, waar haal ik het vandaan?

Probeer via het internet leuke mensen te ontmoeten die dichtbij wonen? Als het misgaat blok je die persoon gewoon and next!

Dan moet je even de post van Dallie lezen :P

En vrij gezegd, als je je doelen heb, ga je d'r tegenaan! En stel doelen die haalbaar zijn. Hoog mikken is goed, maar verdeel je grotere doelen in kleinere doelen. Bitesize doelen weetje :P

Zo deed ik het.. mijn doel: Eindelijk MBO diploma halen ipv spijbelen en lanterfanten. Hoe doe ik dat? IN IEDER GEVAL DIT JAAR GOED FIXXEN, daarna zie ik verder.

Ik hou de problemen die ik hier beschrijf en mijn sociale contact streng van elkaar gescheiden. Dat is de hele reden dat ik hier post onder een anonieme "undercover" account.
Ik heb in mijn jeygd wel geleerd hoe afstandelijk mensen worden als je meteen over negatieve zaken begint.

Het probleem is ook niet dat ik geen contact met mensen heb of geen vrienden heb, het probleem ligt hem meer bij het feit dat niemand die ik ken mij begrijpt en dat niemand die ik ken echt "closer" met mij wil zijn.


Het willen hebben van een relatie is een klassiek voorbeeld uit mijn leven:

Basisschool: vriendinnetjes hebben werd rond 7e 8e klas als "belangrijk" gezien, niemand wilde "verkering" met mij (ik weet, het klinkt absoluut retarded maar op die leeftijd heeft dat mij erg hard omlaag getrapt).
Destijds droeg ik ook nog een brilletje wat me niet bepaald ten goede kwam op die leeftijd.

Middelbare school (1e t/m 3e/4e):
Relaties van mensen om mij heen werden al een stukje serieuzer dan de relaties op de basisschool, wederom wilde niemand mij hebben. en ik zag hoe om mij heen iedereen zich ontwikkelde op reltie gebied terwijl ik stilstond (wederom, voor die leeftijd was dat belangrijk en het trapte me alleen verder omlaag)

Middelbare school (4e/5e/6e):
wederom: de relaties om mij heen werden al een stukje serieuzer, zaken als sex e.d. kwamen aan bod. Opeens was maagd zijn "not done" meer, ik had nog nooit een relatie gehad, dus een hoop mensen keken op mij neer, dit hielp me ook niet echt bij het krijgen van een relatie en wederom bleef ik stilstaan op dit gebied.

Na de middelbare school (1e jaar universiteit):
Ik kreeg, via i-net, een "relatie" deed een beetje ervaring op het gebied van relaties op, maar toch was de relatie niet "compleet" mijn eerste relatie was er een zonder al te veel sociaal contact, zonder echt emotionele binding. na 5 maand uit gemaakt

Daarna die enorm lange dip: Ik zat binnen, vrat diepvriespizza, speelde games, dronk, blowde, rookte, ik had relaties opgegeven. Als in: Ik was er kapor van dat na al die jaren falen het enige succes wat ik had niet echt goed had uitgepakt.
Dat maagdelijkheid geen schande is heb ik wel geleerd, we zijn zonder sex uit elkaar gegaan, leek mij beter gezien ik geen emotionele band had.
En ja, als je 2 jaar zo leeft krijg je ook niet echt een goeie relatie, sterker nog, alle scoiale banden die ik nog had gingen stuk voor stuk kapot.

Nu ben ik er weer een beetje uit, maar alsnog, Ik snak naar een relatie waarin ik echt een emotionele band met iemand opbouw, waar ik echt van iemand kan houden die ook van mij houd. Ik zie het overal om mij heen en heb het zelf nooit meegemaakt.


Nu wil ik hier niet mee zeggen dat het hebben van een relatie zo gruwlijk belangrijk is, maar wel dat dit dus een voorbeeld is van die dingen waar ik dag in dag uit over pieker.
Zoals dit zijn er nog veel meer dingen in mijn leven waar ik diep ongelukkig over ben die me de hele tijd afremmen als ik probeer vooruit te komen in mijn zelfvertrouwen. Ik dwaal telkens in mijn hoofd af. Ik kan mezelf gewoon niet voor de gek houden omdat dit soort gedachten de hele tijd door mijn hoofd blijven gaan.

Heb ik wel eens geprobeerd, mijn zoektochten zijn tot nu toe een beetje uitgelopen op mislukkingen.

Voel je je alsof je sociaal achterloopt?

Ik heb idd een lijst gemaakt met "de grotere doelen die ik wil bereiken in mijn leven" die heb ik onder elkaar gezet en elk ondergesplitst in "sub-doelen" die me uiteindelijk helpen de grotere doelen te bereiken.

Ik probeer nu elke dag in ieder geval iets van het lijstje te doen, het werkt niet altijd.

Voorbeelden van de bytesize-doelen die ik nu heb zijn:
Studentenpsycholoog bellen voor een afspraak
Kamer opruimen (een geordende kamer, een geordender hoofd, en mijn kamer is na jaren lui niets doen omgetoverd in een puinzooi)
Meer sporten (dat doe ik momenteel wel weer)
Gezonder eten (kijk elke dag naar het lijstje en besluit geen snackbarvoedsel of pizza te eten maar iets gezonds)

Ik hoop dat het op termijn resultaat oplevert, voorlopig probeer ik het in ieder geval vol te houden. Ik geloof er niet echt in, ik heb er eigenlijk geen hoop meer in, maar ik probeer het toch, het is beter dan niets.

Wel een beetje, het ligt een beetje moeilijk.

Ik heb in mijn leven al zoveel groepen gehad waar ik mee ben omgegaan en echt mee heb rondgehangen omdat ik me nergens echt "deel" van voelde ben ik verder gegaan:
Nerds, Alto's, Gabbers, Goth's, Emo's (voor de tijd dat het trieste "snijden" echt "in" werd), Korpsballen, Krakers, arbeiders, "normale" studenten, Jeugdcrimineeljes (v/h soort hardstyle, zuipen en rondkloten) etc.

Op dat gebied heb ik me wel sociaal ontwikkeld, want ik heb me wel weer elke keer moeten aanpassen aan totaal andere omgangsvormen. Ik heb een licht autistische tik in combinatie met een bovengemiddeld IQ, wat betekend dat ik bij omgang sowieso mijn hele gedragspatroon als rationeel uitteken in de eerste week dat ik "in een nieuwe groep zit" en vervolgens naar dat gedragspatroon leef. Ik heb die sociale voelsprieten niet waarmee ik aanvoel wanneer mensen willen dat ik bijv. doorga of stop met praten.

Aan de andere kant heb ik me dus niet ontwikkeld op gebied van relatie (zie boven) en ook niet op gebied van echt emotionele banden met mensen. Alles wat ik doe staat al in een rationeel schema voordat ik het doe.

Ik herken echt teveel dingen die jij zegt in mijn eigen ervaringen.

Magoed, met sociale shit moet je niet teveel nadenken en meer gewoon doen. En je moet geduldig zijn. Als je met lichtsnelheid probeert nieuwe relaties enzo te fixxen, zullen mensen dat zien, en lijk je 'desperate'. Vertrouwen in jezelf laat je zien door tevredendheid in jezelf, en 'coolheid', dus ipv, dingen heel serieus te nemen, de wereld lichtzinniger te zien, en dat te laten zien ook. Dan is de drempel voor iemand om een gesprek met je te voeren lager.

En over die doelen, ga d'r plz mee door. Constructieve bezigheden zijn goed voor je discipline. :)

En als je helemaal de hoop kwijtraakt moet je gewoon denken, ik heb toch niks te verliezen dus fokit! :P

Mjah, vroeger was ik erg depressief en gaf ik overal heel erg veel om.

Op gegeven moment bij mijn psychische hulp heb ik idd de tip gekregen om de wereld lichtzinniger te zien, om meer scheit te hebben aan bepaalde dingen.

Nu kan ik dus uit ervaring vertellen dat er twee manieren zijn om overal scheit aan te hebben:

De positieve manier om overal scheit aan te hebben:
Positief blijve, scheit hebben aan alles en genieten van het leven.
Dit probeer ik te bereiken maar het lukt me telkens niet, ik kom namelijk altijd terecht in:

De negatieve manier om overal scheit aan te hebben:
Negatief zijn, overal scheit aan hebben en nergens meer iets om geven, incl. mijn eigen leven.
d.w.z. Ik ben niet van plan om zelfmoord te plegen, maar als iemand op straat een kogel door mijn kop zou willen jagen zou me dat niet zo veel uitmaken, ik zou ook niet echt tegenstribbelen ofzo.
Het probleem is dat het me niet lukt om scheit te hebben aan de zaken waar ik eigenlijk echt scheit aan wil hebben, zoals: 1 slecht cijfer, problemen met het liefdesleven en wat ik in de toekomst ga doen.

Tja soms is leven ook vechten en wel bikkelhard, zeg ik ook weer uit eigen ervaring. Tis best kut als je tegen jezelf en tegen anderen moet vechten. Ik ben geen religieus persoon, maar ik geloof wel dat leven een geschenk is. Dusjah vecht ervoor eh.

waar ik gewoon bang voor ben is de gewenning.
De depressie is nog niet het ergste, het ergste is dat ik er ongeveer vanaf halverwege de basisschool tot aan nu (3e jaar studie) in ben gegroeid. Ik weet niet beter als dat ik een hekel heb aan mezelf en de wereld. Dat is al zo voor zover ik me kan herrinneren. En ik begrijp niet waarom.
Ik zou zo graag eens een jaar gelukkig leven. Een dipje op zijn tijd is geen ramp, maar niet mijn hele leven.

Dat kan ik begrijpen..

Maar definiëer dan 'geluk' voor jezelf.. Geluk komt van binnenuit niet van buitenaf als je t mij vraagt.

Zeg maar als ik de plank missla hiermee, tis allemaal eigen mening wtje ;)

En verbrand je oude schip.

Deels true, maar binnenin en buitenaf staan met elkaar in verbinding.

Voor mij gaan de begrippen geluk en hoop hand in hand:

Geen zorgen hoeven te maken over de toekomst
&
Voldoen in mijn emotionele behoeften

Ik maak mij vanwege het verleden heel erg veel zorgen over de toekomst en andere zaken omdat ik geen veranderinen zie.
Ook zijn mijn emotionele behoeften verre van bevredigd, ik wil iemand waar ik mee kan knuffelen, een schouder om op te kunnen huilen zeg maar :/ en iets dergelijks kan denk ik alleen maar in een relatie.

Het spijt me om je slecht nieuws te brengen maar zorgen maken over de toekomst zal altijd blijven.

Waar je je geen zorgen over hoeft te maken is juist je geschiedenis. Wat gebeurd is is gebeurd. Het enige wat je aan je geschiedenis moet onthouden is de lessen die je ervan geleerd heb.

dan moet ik misschien toch maar naar een psycholoog zodat ik dat deel van mijn leven kan afsluiten.

Misschien zou huilen helpen, maar hoe verdrietig ik ook wordt, ik kan het gewoon niet meer, ben emotioneel flink afgestompt.

Hmm interessante vraag om eens over na te denken. Ben je depressief omdat je niet meer gelooft in jezelf of geloof je niet meer in jezelf omdat je depressief bent?

Hoe dan ook, ik weet zeker dat je mooie dingen in je leven hebt meegemaakt. Al is het maar iets kleins als een stukje fietsen in dit veel te mooie weer. Vaak zijn dat soort kleine stappen de eerste stap naar een gelukkiger leven. Ik zit ook regelmatig in een dip, maar dit soort kleine subtiele zaken helpen me er weer bovenop. Kijk ook eens naar wat je wel hebt, ik weet zeker dat er tenminste 1 iets is waar je talent voor hebt.

Je emoties zijn er nog wel, maar je ziet ze misschien niet echt meer. Wil je je hart volgen moet je ook je emoties voelen, ben ik achter gekomen.

En wat gebeurt er dan met je eigen identiteit?

die zit hem voornamelijk in mijn mening en af en toe een spontane uitspatting van droge humor.Waar vnl. mijn familie en een klein groepje echte vrienden kan genieten gezien ik daar redelijk mezelf kan zijn. En gezien ik daar niet de hele tijd een masker op hoef te zetten om met mijn combinatie van ADD (vnl het licht autistische deel) en IQ geaccepteerd te worden.

ADD is toch helemaal geen autistische stoornis...? :confused:

Zonder hoop werkt niets, is mijn ervaring...ik denk dat je om iets te laten werken dus toch iets van hoop zult moeten hebben...

De studentenpsycholoog die je wilt bellen voor een afspraak zal je wellicht ook kunnen helpen met het opbouwen van je zelfvertrouwen of je daar iig tips voor kunnen geven. Hem/haar bellen lijkt me sowieso verstandig trouwens.

Nee ADD is geen autisme (DDD), maar deze twee gaan toch vaak hand in hand. Ik ben ook niet sterk autistisch, maar ik vertoon wel regelmatig tic's die met autisme worden verbonden.
http://www.hersenstorm.nl/ miss. interresant om te lezen :)

Daar gaat het wel écht mis. Je zoekt liefde/geluk in een ander, in een connectie, een relatie, en dat werkt nóóit. Natuurlijk, het is positief voor je zelfvertrouwen, liefde is fijn en je wordt er blij van. Maar als je denkt de oplossing voor problemen in een relatie te vinden, dan lukt dat domweg niet. Juist alleen al door het feit dat je dénkt dat zo'n relatie echt een verschil maakt, geluk toevoegt, maakt dat die relatie nóóit kan voldoen aan je verwachtingen. De connectie is in jouw ogen dan niet goed, te instabiel, en vervolgens maak je het maar uit 'omdat zij me toch niet gelukkig maakt'. Nee, want dat kan een ander niet.

Een vriendin van mij heeft precies hetzelfde probleem - nooit echt vrienden, moeite met connecties maken terwijl ze die juist ontzéttend zoekt. En deels daarom gaat het mis - als ze een tijdje met iemand omgaat (relatie of vriendschap) dan gaat ze zo ontzettend aan diegene hangen, dat die vriend(in) zich gevangen en benauwd gaat voelen, vanzelf afstand neemt - en vervolgens voelt zij zich weer in de steek gelaten, denkt ze: "Ik kan ook nooit echte vrienden maken" en is het probleem weer een stukje zwaarder geworden. Het is een vicueuze cirkel.

Maar een oplossing... god, da's vreselijk moeilijk. Als jij niet gewoon jezelf kunt zijn en tevreden zijn met je leven, is het voor andere mensen érg moeilijk om normaal met jou om te gaan. Het is heel erg zwaar om met iemand om te gaan die depressief is. Als je dan al goed bevriend bent met iemand of een relatie hebt met diegene, dan kom je nog wel een eind. Maar een vriendschap/relatie opbouwen met iemand met zulke problemen is heel moeilijk. En als jij niet gelukkig op jezelf kunt zijn, zullen veel mensen al dan niet bewust contact met je uit de weg gaan - waardoor je je eigen probleem dus in stand houdt.

Misschien heb je er wat aan om met mensen in contact te komen die hetzelfde probleem hebben? Ik weet dat er meer zijn - en dan begrijp je elkaars gevoel in ieder geval deels. Want hoewel je daar uiteindelijk niet je geluk in moet zoeken, is het wel erg prettig om lotgenoten te hebben. En omdat de ander begrijpt hoe jij je voelt, zijn zij waarschijnlijk minder snel afgeschrikt dan 'gewone' mensen. (Aan de andere kant hebben ze natuurlijk zelf ook problemen en zijn daarom weer misschien minder geïnteresseerd in de jouwe. Maar dat ligt geheel aan de persoon.)

En verder is het, zoals al gezegd is, belangrijk om je verleden achter je te laten en naar de toekomst te kijken. Niet geloven dat je ooit een gelukkige toekomst zult hebben vind ik eigenlijk haast belachelijk - je hebt álles al, en als ik je zo begrijp zit de depressie in wat je van de wereld en andere mensen/relaties verwácht, niet per se in een stofje in je hersenen. Dat betekent dat als jij je verwachtingen aanpast en je beeld van de wereld, je heus gelukkig kunt en zult zijn. (en ja, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar met bijvoorbeeld therapie (mindfulness is misschien wat voor jou? Heb er wel positieve dingen over gehoord) en zelf proberen je denken te veranderen is het écht niet onmogelijk.)

http://www.thework.com/index.asp
http://www.coas.com/bijbel/
http://en.wikipedia.org/wiki/Mindfulness
http://nl.wikipedia.org/wiki/Zen
http://www.targon.nl/Literatuur/De%2...0het%20nu.html
http://www.youtube.com/results?searc...&search=Search
http://www.youtube.com/results?searc...&search=Search
http://www.youtube.com/results?searc...&search=Search

Zeg nooit altijd ;)

Ik ken de site, maar ik weet wat ADD is en ook wat autisme is (DDD ken ik niet...bedoel je geen PDD?). Dat ze vaak (maar vaker niet dan wel, volgens mij) hand in hand gaan, betekend dat het dan twee aparte diagnoses zijn. ;):) ADD kent volgens mij geen 'autistisch deel', de kenmerken komen deels misschien overeen, maar ze kunnen gewoon bij de ADD horen, dat bedoel ik meer. :) Als ze bij autisme horen, dan zou je naast de diagnose ADD de diagnose autisme (PDD-NOS, Asperger, hoger functionerend autisme, ...) moeten hebben...?

Misschien dat wat Morgan zegt idd ook een idee is...mensen zoeken die tegen hetzelfde aanlopen.

Ik heb het stukje in de wikipedia over mindfullness gelezen en ik ga het eens probere, je weet maar nooit.
Ik heb een tijd aan yoga gedaan, het is vergelijkbaar, maar niet het zelfde. Bij Yoga had ik altijd wel rust, maar ong 30 min nadat ik weer uit die rust kwam sloeg de chaos in mijn hoofd weer toe.

Verder is het niet zo dat ik het geluk probeer te vinden in een relatie, maar meer bewust ben van het feit dat een relatie een enorme boost kan geven. Bij mijn vorige relatie was ik altijd erg gelukkig, maar we zagen elkaar ong 1 keer per week of 1 keer per 2 week, en dat gaat behoorlijk knagen na 5 maand.

Ik zou ook best wel in contact willen komen met mensen zoals ik, maar ik kan ze niet echt vinden. Ik ken een paar mensen die op een vergelijkbare manier ongelukkig zijn waar ik wel mee praat, maar niemand die echt snapt hoe ik in elkaar zit. Ze doen er echt wel moeite voor maar het lukt ze gewoon niet.

Misschien zou je eens kunnen kijken bij de patiëntenvereniging van AD(H)D-patiënten (Impuls, de ADHD-stichting, eventueel Balans) of via de site waarvan je zelf de link gaf (hersenstorm dus)?

Ik heb vroeger veel rondgehangen in een groep waar +/- 85% (of meer) ADD of ADHD had (hoop Wajong daar) bij het volgende wil ik niet arrogant over komen, ik voel me niet "beter" dan die mensen, maar ik ben er toch wel van overtuigd dat mijn relatief hoge IQ me toch een stuk verwarder maakte.

Om te illustreren:
Chaos in hoofd + Paar gedachten = Vervelend
Chaos in hoofd + Heel veel gedachten = Bijna ondraaglijk

Soms was ik niet eens in staat met mensen te praten omdat ik zo bezig was in mijn hoofd.

Verder, tsja, Autisme, ADD, miss. heb ik ook wel gewoon ADD maar gezien mensen al spreken van licht en zwaar autisme mag je wel stellen dat licht autisme al zo'n beetje bij ADD in zit. Het is meer een verlengde versie van ADD.
Het is iig niet ADD alleen.

Een hoog IQ zal je op een andere manier verward maken, denk ik. (Ik ken een meisje met een vrij laag IQ en ADD...dat zal vast anders zijn, maar ik denk niet minder erg oid.)

Waarom mag je dat dan stellen, volgens jou? Alleen maar omdat er licht en zwaar autisme bestaat...? Ik vraag me af of dat een goede reden is. :)

Autisme is volgens ook geen verlengde versie van ADD, autisme is een opzichzelf staande stoornis.

Maar daar ging je topic niet om, geloof ik. ;)

@trophus:
Als jij je op je gemak voelt bij mensen (zoals je familie waar je geen 'masker' op doet), in hoeverre heb je dan nog last van al die gedachten? Of lijken ze dan juist minder te zijn?

Mijn "gedragsmasker" kan af, maar de gedachten, he piekeren, de zorgen, hoe je het ook wil noemen, gaan door.

Hey Trophus,

Ik was geen lid van dit forum, maar vermits ik veel aspecten van jouw verhaal ook in het mijne herken heb ik me geregistreerd.
Op de basisschool en de eerste jaren van de midenschool, voelde ik me steeds de lul. Later hoorde ik dat bijna niemand die mening deelde, ik dacht gewoon te veel na over mijn fouten, gebreken. Ik heb er een beetje de aard naar om op het negatieve te focussen. Mijn gedachten zijn snel en onsamenhangend, maar steeds op zoek naar worst case scenarios. Een jaar geleden had ik voor het eerst een serieuze relatie. Twee weken en twee keer seks later, maakte ik het af. Ik voelde me onwennig, alsof ik in een gevangenis zat waar ik tot de rest van mijn dagen zou rotten. Dit was de grootste fout van mijn leven.
In de maanden die volgden ging ik zwaar weed paffen, kleine criminaliteit,... Nu voel ik me onprettig als ik 's avonds niet onder invloed van alcohol/wiet ben. Ik ben niet lichamelijk afhankelijk, het zit in mijn hoofd.
Vrienden heb ik wel, zij zijn (op één na) geen outcasts. Ze begrijpen mijn manier van denken niet, en ik kan moeilijk met hen op mijn manier praten. Ik vind ook dikwijls de woorden niet om te zeggen wat ik bedoel, alsof ik in mijn hersenen een andere taal spreek dan het Nederlands.
Binnenkort haal ik mijn diploma van het middelbaar onderwijs, ik wordt 18 en iedereen verwacht van mij dat ik universitaire studies ga doen. Zelf is mijn levenslust en ambitie echter gedaald tot niveau 0.

de negatieve aard van dingen eerder zien dan de positieve, dat klopt idd wel een beetje bij mij. Maar vnl. omdat ik bij alles wat ik doe en zie ga speculeren en de positieve en negatieve aspecten op een rij zet en de negatieve zijn altijd dominant.
Blijkbaar is er dus nog "iets" positiefs wat ik (nog) niet kan zien aan deze wereld en alles er op.

Ik had ook een tijd een vriendengroep van populaire lui, samen met een andere "outcast" zoals ik, ik vertrouwde ze.
Bleek uiteindelijk dat die lui me achter mn rug om de hele tijd zaten te naaien, en dat kreeg ik door, dus ik heb nu minder vertrouwen in andere mensen.
Later heb ik vnl. rondgehangen bij "outcasts" van de samenleving. Krakers, Junkies, blowende hangjeugd...
Ik heb in die tijd erg veel geblowd, maar nu ik ben geminderd merk ik het wel, ik krijg meer "zin" om dingen te doen, als in, ik onderneem wat eerder actie i.p.v. dat ik lam thuis blijf zitten.
Stoppen met blowen was by the way erg zwaar,. binnen mijn sociale kringen word heel veel geblowd en en gaat regelmatig een joint rond, en ik ben niet iemand die makkelijk "nee" of "nee, dank je" zegt tegen vrienden en familie, dus had heb ik echt moeten leren.

Bij mijn vriendin was het idd vergelijkbaar, ik voelde me niet echt gevangen, maar bij haar langsgaan werd meer een verplichting dan iets wat ik echt wilde. (ze woonde erg ver weg)

Nog een tip die ik mee kan geven: kijk echt goed rond bij studies als je nog moet kiezen. En richt je niet op wat je later wil worden maar gewoon op de studie die je qua inhoud het meeste aanspreekt.

Zij-note: Ik ben even weg voor 10/11 dagen, hierna lees ik alles wat nieuw is en reageer ik weer. ff op reis, afleiding.

Maar het is ook heel moeilijk om te snappen hoe iemand anders in elkaar zit. Iedereen heeft een eigen persoonlijkheid met een eigen achtergrond. Ik herken ook heel veel uit jouw verhaal, maar er bestaat een kans dat wij elkaar ook niet helemaal begrijpen. Weet je, vroeger vonden klasgenoten mij contact gestoord en de meeste docenten wisten ook niet wat ze met me aanmoesten. Ik was wel goed in rekenen, zinnen ontleden en tekenen, maar vaak ook soort van concentratieproblemen waardoor dictee een ramp was. Hierdoor heb ik een behoorlijke minderwaardigheidscompex gekregen wat op een gegeven moment leidde tot depressie. Om eerlijk te zijn vind ik het moeilijk om advies te geven. Het gene wat mij wel geholpen heeft is me vooral richten op mijn goede eigenschappen. Overgens is dit niet de garantie op een beter leven. Het heeft mij jaren geduurd en dan ook nog eens met hulp.

Maar nogmaals, de kans is groot dat het bij jou heel anders is. Ik heb bijvoorbeeld helemaal geen ervaring met ADD en autisme.