Afweging
 

Zo'n 8 jaar geleden heb ik iets met een meid gehad (5 jaar ouder dan ik, ik was 20 zij dus 25).
Was m'n eerste echte iets, dus je snapt iets speciaals, althans zo ervaarde ik het.
Na een half jaar mocht het toch niet zo wezen en liep het stuk (zij maakte het uit). Waarom precies weet ik nog steeds niet. Maar meer omdat zij denk ik last had van borderline en daarom niet helemaal zichzelf was.

Opzich was dit ook geen ideale first experience, ze had al 2 kinderen (van verschillende mannen) en zelf heeft ze het ook al eens niet helemaal meer zien zitten waardoor ze iets stoms deed met zichzelf. Dat hoeft denk ik verder geen uitleg. Dat was allemaal voordat ze mij leerde kennen. Echter heb ik dat altijd geaccepteerd, lag achter haar en verder nooit problemen over gehad, wel uiteraard een paar keer over gesproken, maar meer niet.

Maar goed, nadat het stuk was gelopen ben ik daar toch behoorlijk kapot van geweest. Ik wilde er aardig wat moeite in stoppen om het nog te redden, maar ik werd hoe harder hoe meer weg geduwd. Pijnlijk maar waar. Dus sindsdien geen contact meer gehad, zo'n 8 jaar geleden nu.

Laatst sprak ik een vriend van me die haar was tegen gekomen op een feest waarbij ze naar mij vroeg en dat ik de groeten kreeg. Na 8 jaar, apart? Of niet?

Eigenlijk had ik het hele hoofdstuk al afgesloten, maar ben toch ergens wel benieuwd hoe het met d'r is en die twee kinders (ik was ook gek met die twee en zij met mij). Maar ja, ze zou gaan trouwen, etc. Dus maar gelaten. Echter nu blijkt dat die vent d'r vandoor is en dat alles is afgeblazen, best lullig.

Dus ik zit er sterk aan te denken om toch maar eens contact op te nemen.
Ergens hoop ik dat het weer iets kan worden (beide stukje ouder en wijzer geworden sinds die tijd).
Maar ja, aan de andere kant ik kan nog af en toe steeds voelen hoe ze me heeft weg geduwd en dat is iets dat ik niet snel zal vergeten en zeker niet nog eens mee wil maken.
Wel is contact openemen de kans om uit te vinden waarom het destijds stuk ging.

Wat zouden jullie doen?

je hebt 8 jaar geleden een 'relatie' van een half jaar gehad? Desperate much ?

Dank voor je constructieve bijdrage.

Maar om antwoord op je vraag te geven:

Nee ik ben absoluut niet wanhopig, ik heb echter destijds heel veel voor haar gevoeld en nog steeds heeft ze nog een plekje in mijn hart, ondanks het feit dat ze me zo hard heeft weggeduwd.
Het was ook best intens wat we hadden, 2 handen op 1 buik zeg maar, GMTA, 2 bodies 1 mind, etc. Paste dus pefect.

Natuurlijk heb ik ook andere relaties gehad, maar daarin nooit meer gevoeld wat ik toen had.

Maar om eerder genoemde redenen zit ik dus met een dubbel gevoel hierover.

tering

Ik heb liever niet dat er hier met ziektes worden gegooid.
Graag zou ik NORMALE (enigsinds volwassen) reacties zien.

Wat wil je dan? Dat wij zeggen, "ja neem contact met haar op want je hebt na 8 jaar de groetjes gekregen!".. Met 2 kinderen van verschillende mannen en een afgeblazen trouwerij lijkt me dit nou niet echt een heel stabiel persoon. Je bent 28 man, kom op zeg.

om heel eerlijk te zijn man geloof ik dat de groetjes krijgen van een 'ex' die je acht jaar niet meer hebt gezien niet echt een reden is om weer contact op te zoeken.

hoewel je zelf zegt dat jullie perfect voor elkaar waren en alles fantastisch ging heeft die 'geweldige' relatie 6 maanden geduurd....

Ook gezien haar leven en de ontwikkelingen daarin lijkt het me verstandiger om iig af te zien van enige amoureuse ontwikkelingen (voor zover je uberhaupt hier kans op maakt, vergeet niet dat je gedumpt bent)

en eigenlijk zou ik dat verleden sowieso niet meer oprakelen.....

Ik zou geen contact opnemen omdat zij je de groetjes doet. Als zij contact zou willen, had ze dat zelf wel gezocht. Als je echt het gevoel hebt dat je dit nodig hebt, om closure te vinden, dan moet je het zeker doen. Maar als je het hoofdstuk had afgesloten, houdt het dan zo.

Hier ben ik het mee eens

ik denk als ik zo je posts lees, dat t allemaal nog wel heel erg gevoelig ligt, ik denk dus ook daarom dat t zowiezo niet gaat lukken om haar s ' vrijblijvend op te zoeken' t zit allemaal nog veel te diep...

op zich vind ik dat helemaal niet vreemd, het was je eerste serieuze relatie en hij is bovendien nooit overtroffen.
ja ik denk niet dat t slim is om n ex met 2 kinderen en n niet echt makkelijke achtergrond nog serieus op te zoeken, t is niet voor nix uitgegaan...

maar ja als je t graag nog s wil proberen...

Jij vat het erg goed samen!

Alleen hoe kan ik die beslissing wel/niet doen nou goed maken.
Vind dat erg lastig. Want ook wat er gezegd wordt, laat het verleden rusten is iets wat zeer zeker waar is.
Echter krijg ik het gevoel van "What if..." maar niet uit mijn hoofd.
Tussen die twee zal ik een afweging moeten maken en dan daarop mijn beslissing baseren.

Ik denk dat je pas rust krijgt als je wel contact opneemt en merkt dat het allemaal heel anders is geworden dan toen. Dan ben je tenminste van de what ifs af.

Ik begrijp wel dat die relatie speciaal voor jou was, maar ik lees ook dat ze jou uiteindelijk echt niet meer wou, wat je ook probeerde. Dus blijkbaar was het niet wederzijds. Misschien denk jij haar ook iets te kunnen geven wat die andere mannen niet kunnen en misschien is dat ook wel zo.. maar nou ja.. als zij er toen hetzelfde over had gedacht waren jullie nog steeds bij elkaar. Ik zou als ik in jouw schoenen had gestaan veel harder voor mezelf zijn geweest en het hoofdstuk afgesloten hebben.
Alleen voor jou werd het natuurlijk lastiger omdat je in andere relaties niet meer voelde wat je bij haar had. Maar weet je zeker dat je het niet teveel hebt geidealiseeerd? Ik bedoel.. het duurde maar een half jaar..
Nou ja en verder zal haar borderline denk ik ook wel invloed hebben op dat moeilijk in stand houden van relaties enzo.. als jij per se nog een keer contact met haar wil opnemen omdat je al die tijd aan haar bent blijven denken kun je dat doen.. ik hoop voor je dat het je 1) zal helpen om nu echt wat meer afstand te nemen van haar of 2) dat jullie wat krijgen en deze keer echt bij elkaar blijven.
Maar ik ben bang dat het wat anders wordt, dat jij valse hoop krijgt of dat het weer heel even iets wordt en ze het dan weer uitmaakt..

Hey does ff normaal man idioot....

^ Dat. En ik denk ook niet dat ze de groetjes deed met een verdere gedachte daarbij. Daarnaast zal die borderline nu niet opeens over zijn...

Wat doet een 28 jarige op een scholierenforum?
Wat is GMTA?
En waarom kunnen mensen het woord sowieso niet spellen?

wat is borderline? ff een domme vraag tussen door.

(great minds think alike en borderline is een psychische ziekte)

Een eerste serieuze relatie kan veel indruk op je maken. Maar het is niet voor niks uit gegaan de eerste keer. Een psychische stoornis kan heel ingrijpend zijn en dat kan dus lastig zijn.

Naar iemand vragen en de groeten doen kan ook gewoon uit beleefdheid zijn. Die vriend van je kent jou, dus dan is het wel normaal dat ze naar jou vroeg, want ik neem aan dat jij een connectie bent tussen hen.
Het is misschien wel gek na acht jaar, maar niemand is haar in die tussentijd tegengekomen? Dus, dan is de behoefte aan contact waarschijnlijk ook niet zo groot geweest.

Ik denk dat je nog best hard op je bek kan gaan als je denkt dat het weer wat gaat worden. En die kinderen zijn ook weer een heel stuk ouder geworden. Maar goed, als je je vragen beantwoord wil krijgen, dan kun je best eens contact opnemen.

misschien heel raar, maar als je na zo'n tijd nog zoveel met haar bezig bent, is het misschien wel slim om haar op te zoeken en misschien, zoals *Juliah* zegt, kei hard op je bek te gaan. Misschien verdwijnt dan dat ideaal beeld dat je van haar en jullie relatie hebt, waardoor je weer kunt gaan voor iemand anders zonder die 'wat als'. want op die manier is een relatie van tevoren al mislukt lijkt me.

na zoveel 'misschiens' wordt dat een heel raar woord ;)

Ik zou zelf denk ik eens beginnen met de groeten terug te doen via die persoon. Zien we dan wel weer verder.
Maar de groeten zijn gewoon de groeten, niet zo heel veel meer. Het is met een reden dat je al 8 jaar niets meer van haar gehoord hebt, wat die reden dan ook moge zijn.

Dank voor de reacties.
Heb er nog eens over na gedacht en met die vriend van me d'r eens over gehad.
In dat gesprek wist hij trouwens nog te melden dat ze blijkbaar in de afgelopen jaren nog een keer op het punt heeft gestaan om te gaan trouwen met een andere gast.
Kortom, het is mij wel duidelijk geworden dat ik dit veel beter uit mijn hoofd kan zetten en dat die borderline nog steeds aanwezig is en ongecontroleerd z'n gang kan gaan.
Heb wel medelijden met d'r kinderen, maar daar kan ik toch niks aan veranderen.
Beter dus om het verleden te laten rusten.

Nogmaals dank.

vroeger was alles beter. Maar je kan wel vrienden blijven. (af en toe haar kinderen mee uit nemen?)

Ik zou eens met haar gaan praten. Je weet maar nooit, misschien zit zij ook soms te twijfelen of ze niet eens weer contact moet zoeken met jou. Maar misschien ook niet, nou en, dan weet je dat ook weer.

Edit: lees net dat je een andere beslissing heb genomen.