Relatie + beperking
 

Sinds vier maanden heb ik een relatie met de jongen die voorheen al jaren mijn beste vriend was. Vooral de eerste maanden waren we alleen maar heel erg gelukkig, en zagen we niets als een probleem of een obstakel. Inmiddels zijn we allebei weer enigszins op aarde geland, en weten we allebei dat er wel degelijk obstakels zijn: Ik heb een ziekte die mij in het dagelijks leven erg beperkt. Een '''normale'' relatie is het dus niet, en zal het op dat gebied waarschijnlijk ook nooit worden. Omdat ik alles van te voren moet plannen, is het voor mij onmogelijk spontane acties te ondernemen, mee uit te gaan, of gewoon ergens wat te gaan drinken op mooie dagen als vandaag.

Natuurlijk wist mijn vriend hier al van voordat wij een relatie kregen, en een probleem is het voor hem in die tijd nooit geweest. Maar met een relatie verandert natuurlijk veel, en wordt ook hij steeds meer geconfronteerd met de gevolgen van die ziekte. Veel moest van zijn kant komen, en hoewel hij daar zelf nooit iets over gezegd heeft, vond ik dat een vervelende situatie en vroeg ik hem hoe hij hier tegenover stond.

Waar hij eerst tegensprak, gaf hij vervolgens toe dat het voor hem moeilijker is dan hij tot dan toe had laten merken. Hij weet zelfs niet of hij het aan kan, en gaf aan erover na te moeten denken. Dit gesprek is inmiddels een week geleden, en sindsdien is het anders tussen ons: We zijn beiden afstandelijker geworden.

Omdat hij na moet denken, kan ik slechts zijn 'antwoord' afwachten. Iets waarover ik me erg onzeker en klote voel. Waar ik op sommige momenten overtuigd ben van het feit dat ik hem kwijtraak -ook wegens zijn soms botte manier van reageren- hoop ik op andere momenten dat het slechts een moment van realisatie van de situatie is, en hij uiteindelijk genoeg om me geeft om bij me te blijven. Omdat het gesprek inmiddels al een week geleden is en ik erg in de war ben, zou ik graag van 'buitenstaanders' willen weten hoe zij tegen dit verhaal aankijken. Moet ik afwachten, zelf iets ondernemen?

En misschien: Hebben sommigen van jullie misschien zelf ervaring met het hebben van een relatie met iemand met een beperking?

Ik heb zelf ook een aantal beperkingen door mijn ziekte.
Ik heb van mijn 15de tot mijn 18de een vaste relatie gehad, maar die is spaak gelopen omdat we elk andere wegen op waren gegaan.

Deels door het feit dat ik een ziekte heb en niet alles kan doen wat hij deed. Hij trok zich daar echter niets van aan, liet mij vaak links liggen en deed dan die dingen maar met andere vriendinnen (waar ik mij wel kon aan ergeren, omdat ik hem dan soms nog maar 1 keer in de 3 weken zag ofzo, omdat hij zijn tijd vulde met "niet zieke mensen")

Uiteidenlijk kwam er door mijn ziekte veel wrijving. Ook kon hij soms rake opmerkingen neerzetten over mij naar zijn vrienden toe. Op het einde heeft hij er zelfs mee gedreigd dat "als ik het uitmaakte, ik toch nooit iemand anders zou vinden, want wie wil nu een gehandicapte?"

Ik ben dus al bij al blij dat ik er vanaf ben. Ik neem hem niet kwalijk dat hij mijn ziekte niet altijd even goed aankon, maar ik neem het hem wel kwalijk dat hij mijn ziekte altijd als excuus gebruikte. Als er ruzie was, was de oorzaak MIJN ziekte (ook al stond het er helemaal los van)

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar je mag mij altijd pm'en.. En voor de rest: geef niet op wie je bent, zelfs met een ziekte ben je evenwaardig (dat probeerde mijn vriend op't einde vaak af te breken) en je moet je zeker niet minder voelen en laten doen in een relatie...

Veel liefs

Ervaring heb ik niet (niet op deze schaal iig), maar moeilijk lijkt het me idd wel. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je er gaandeweg achterkomt dat sommige dingen toch anders lopen en zijn dan je misschien verwacht of gehoopt had. Dat je daar vervolgens samen over praat, is natuurlijk heel goed. Blijf dat dan ook vooral doen zou ik zeggen.

Dat je hem ruimte hebt gegeven om na te denken, is in mijn ogen ook gewoon goed geweest. Maar dat betekent natuurlijk niet dat jij nu maar gewoon moet gaan zitten afwachten. Ik vind best dat je in een face-to-face gesprek kunt polsen hoe hij daar nu tegenover staat. Misschien heeft hij nog geen pasklaar antwoord, maar hij heeft wel al een week na kunnen denken, dus zal hij ondertussen ook wel iéts te vertellen hebben lijkt me. En dan is het verder geheel afhankelijk van hoe jullie er beiden tegenover staan hoe jullie relatie zich verder zal gaan ontwikkelen. Blijft iig praten met elkaar, maar zorg dat de relatie ook gewoon leuk blijft en dat er ruimte is voor leuke dingen met elkaar. Als je allebei eerlijk bent, zul je op gegeven moment hoe dan ook tot een oplossing komen. En misschien is die oplossing wel dat het toch beter als vrienden dan als partners werkt, maar zover is het nu nog niet, dus probeer daar ook niet nu al vanuit te gaan :)

Bij mijn ex-vriendin moest ook van te voren alles ingepland worden, en zou zij nooit een spontane actie doen als zo even langskomen.

Dat komt omdat zij PDD-NOS had. Liep stuk omdat ze niet in zich had, wat de andere persoon in de relatie van haar verwacht.

Alvast bedankt voor de reacties. Lief dat jullie meedenken :)

Ben alleen bang om er weer over te beginnen tegenover hem. Aan de ene kant vind ik het ook niet raar om het na een week weer ter sprake te brengen, maar aan de andere kant: Ik voel me al zo onzeker door het feit dat ik de oorzaak ben van het probleem, en wil het dan ook niet '''erger'' maken allemaal door er weer de nadruk op te leggen.

Hoe tegenstrijdig dit ook allemaal weer met elkaar is.. :eek:

Ik heb hier wel ervaring mee. Ik had een relatie toen bleek dat ik ziek was, ik heb een relatie gehad toen ik op m'n ergste periode zat en ik heb daarna nog een relatie gehad toen het aan het verbeteren was. Dus ik kan over alles wel een beetje zeggen. Terugkijkend moet ik zeggen dat mijn keuze in jongens destijds heel erg aangepast was aan hoe ik me voelde. Dat wil zeggen dat toen ik me heel erg slecht voelde, ik dus ook een vriend (dat is dus de 2e in het bovenstaande rijtje) kreeg die erg rustig was, niets van me verwachtte, zelf ook niet uit wilde, etc. Uiteindelijk is het uit gegaan omdat ik me beter ging voelen en we daardoor uit elkaar groeiden. Hij veranderde natuurlijk niet, maar ik ging wel steeds meer willen. Dit heeft in m'n derde relatie ook een erg grote rol gespeeld in waar het op fout ging.

Maar in de relaties zelf, tja.. het kan absoluut moeilijk zijn, maar ik heb vooral gemerkt dat m'n vriendjes heel andere dingen moeilijk vonden dan ik. Ik had inderdaad last van dingen als dat ik saai zou zijn, dat ik hen beperkingen op legde, etc. Terwijl zij veel meer last hadden van dat ik me daar onzeker over voelde, dat ze me niet helemaal konden begrijpen omdat ze simpelweg niet in dezelfde situatie zaten, etc. Eigenlijk heel lief.

Ik vind het een beetje lastig om een algemeen beeld te geven, maar als je nog specifiekere vragen hebt, dan geef ik graag antwoord :)

Eerst even afwachten, daarna iets ondernemen.

Ik heb een chronische ziekte waardoor ik vaak beperkt wordt...mijn man vind dat vaak een veel minder groot probleem dan ik; als ik iets niet kan dan doen we het niet, of hij doet het, of we zoeken een manier waarop het wel kan of we doen iets anders, of wat dan ook. Hij weet trouwens vanaf het begin van onze relatie dat ik niet alles kan ed (al voordat we een relatie kregen wist ie het), maar hij heeft dat eigenlijk nooit een probleem gevonden...inmiddels heb ik veel meer last van de ziekte en beperkingen ed en kan ik daardoor veel minder, maar hij vindt het nog steeds geen probleem (hij vindt het vooral vervelend voor mij zelf).

Als jij je er rot over voelt, zou ik zeker met hem praten. Over het algemeen wordt het door er niet over te praten alleen maar erger, dan gaat het 'vreten', een eigen leven leiden, enz...dan kan je het er maar beter samen over hebben, denk ik.

Ik ben door een ziekte op het moment ook erg beperkt. Toen ik mijn vriend leerde kennen heb ik hem verteld dat ik 'een afwijking' heb, en toen wij zo'n 10 maanden samen waren gebeurde er iets waardoor de klachten ineens heel erg werden, nu zo'n 8 maanden geleden. Sindsdien kan ik haast niet stilstaan, loop ik slecht, heb ik veel pijn en kan ik slecht fietsen. Ik mag heel veel niet. Het is echter wel zo dat ik nu een heeeele zware therapie heb (waardoor de klachten nu heel erg zijn), maar door die therapie wordt het wel beter.
Mijn vriend vertelde mij dat hij het in het begin toen wij iets kregen wel vervelend vond dat ik niet alles kan. Maar nu is de situatie natuurlijk veel erger. Hij moet me bij heel veel helpen, sommige dingen kunnen gewoon echt niet en alles moet rustig, kort en langzaam. Maar we praten er heel veel over, en dat gaat eigenlijk hartstikke goed. Ik vind het verschrikkelijk dat ik hem beperk, maar hij zegt dat hij mij kiest om wie ik ben, en dat hij de handicap erbij neemt. Ik probeer hem zoveel mogelijk vrijheid te geven, dingen die ik niet kan en die hij graag doet, doet hij maar lekker met zijn vrienden :)

Als die jongen echt zo gek van je is, is zoiets wel te accepteren denk ik. Het kost wel veel praten, en vooral heel eerlijk tegen elkaar zijn. Ik denk dat het ook slim is om hem ook zijn eigen ding te laten doen, zolang hij ook voor jou zorgt.

ik denk er net hetzelfde over

Ik heb een chronische ziekte en toen ik jonger was heb ik 2 relaties gehad. Dat ging opzich best wel, het heeft van die jongens alleen wel erg veel aanpassingsvermogen gevraagd. Ik denk dat het mede doordat ik ziek ben is stuk gelopen, misschien nog niet eens zozeer om die ziekte opzich als meer omdat ik me niet neer kon/kan leggen bij hoe de situatie is/was, waardoor ik erg onrustig werd/word en die relaties ook niet meer zag zitten.

Nu ben ik al vrij lang "vrijgezel" en ik vind het eigenlijk wel prima. Ik wil eerst weer tevreden worden met de dingen die ik doe, met mijn eigen leventje, voordat ik daar iemand anders teveel in betrek. En wat grl ook al zei, ik merk dat ik als het goed met me gaat -en ik veel meer kan zijn hoe ik eigenlijk ben, zonder teveel beperkt te worden door lichamelijke klachten- op andere jongens val dan wanneer ik me minder goed voel.

Hij reageert nu ook al niet meer op mijn smsjes... (n)

Weet echt niet wat ik hier mee aanmoet. Ik wil niet opdringerig zijn maar zelfs het voeren van normale conversaties lijkt onmogelijk de laatste week.

Afgezien van het feit dat je een 'beperking' hebt, denk ik al dat het niet heel veel kans van slagen heeft omdat hij al juist een beste vriend is. Relaties binnen vriendengroepen werken tegenwoordig vaak niet, is mijn subjectieve observatie.

Maar ten opzichte van beperking, tja, als een jongen een beperking niet kan relativeren met hoe een geweldig meisje je bent, tja, dan maar iemand zoeken die dat wel kan. Sommige mensen kunnen dat mentaal niet aan, om maar niks slechts te zeggen.

Vroeger wel?

Mijn observatie (en ervaring) is dat juist relaties tussen vrienden meer kans van slagen hebben, helemaal wanneer één van de twee bv. een beperking heeft.

@Meerthe: Probeer hem gewoon irl te spreken. Niet via msn, mail, sms, weet ik het wat, gewoon face-to-face.

Naja, ik heb het gevoel dat als je vroeger met elkaar ging, dat je ook uiteindelijk bij elkaar bleef. Niet absoluut genomen trouwens.

Maar hoeveel topics zijn al hier niet geopend met problemen met exen en vriendengroepen etc, etc. Maarja, wat maakt het eigenlijk uit? Als mensen maar gelukkig zijn met wat ze doen.

Tja, maar mensen openen hier ook meestal niet een topic om te zeggen: beste mensen, ik heb een relatie met m'n beste vriend en het gaat geweldig tussen ons, help!

:)

het forum is niet mijn enige bron van ervaringen ;x

Dat snap ik, maar het argument wat je aandroeg sloeg nergens op :p

Overigens ben ik het op een ander punt wel met je eens. Als de jongen of het meisje in kwestie de beperking een groter probleem vindt dan de leuke kanten van de relatie en van jou als persoon, dan moet je gewoon niet doorgaan. Dat hoeft nog niet meteen te betekenen dat die ander een lul is, maar het is gewoon voor allebei een relatie waar je niet in wil zitten en als je er te lang in vast blijft zitten ga je na verloop van tijd zelf ook denken dat jij je beperking bent. Iemand die in een van de eerste gesprekken al een verkeerde opmerking maakt over m'n ziekzijn, is in 99% van de gevallen niet degene naar wie ik zoek en dan ga ik ook niet proberen er nog iets van te maken. (de paar keren dat ik dat wel deed, werd het op andere momenten toch wel duidelijk dat het niets ging worden)

Aparte constatering? Ik heb zelf steeds het idee gehad dat het juist beter kan werken tussen vrienden omdat je elkaar al zo'n tijd kent. Voor zover het ook eigenlijk iets uitmaakt. Je kiest tenslotte niet op wie je verliefd wordt, en of het werkt is altijd slechts een kwestie van afwachten. Enige nadeel is alleen dat mocht het inderdaad niet blijken te werken, het ook moeilijk is die vriendschap niet te verpesten.

Overigens kreeg ik net een lief smsje van hem. Eindelijk. :bloos: Als het goed is spreek ik hem vanavond, dus ik hoop dat we iets verder komen.

Nogmaals bedankt voor al jullie reacties trouwens. :)

Meerthe, je moet niet vergeten dat we het hier over een man hebben. Die gaan sowieso pas na 4 dagen denken: hmm.. zal ik eens zelf contact opnemen?

En meestal zijn wij hen allang voor :P

Zijn dat niet gewoon een beetje de meelij-gevalletjes?

Ja, of mensen zijn gewoon eerder geneigd om een relatie met iemand te beginnen als ze de hele persoon kennen en niet alleen de beperking zien. Wat denk je nou zelf - als je een meisje in een kroeg ziet en ze is nog zo knap, maar ze heeft wel duidelijk iets (weet ik veel rolstoel, blind, geen linkerarm, gewoon iets wat onhandiger is dan 'normaal'), dan denk je wel twee keer na voor je met haar wat begint. Want ze kan dan nog zo leuk overkomen; er zijn meer meisjes die zo leuk overkomen en die géén overduidelijke problemen hebben.

Maar als je iemand leert kennen en ze blijkt ook nog eens heel intelligent en grappig en gewoon helemaal fantastisch, tja, op een gegeven moment dan steekt ze toch boven de rest uit. Voila.

En hoeveel over exen zonder vriendengroepen? (Bovendien zijn 'exen en vriendengroepen' in mijn ogen weer wat anders dan 'exen die voordat ze Vriend werden vriend waren'.)

@nare man: Degene zonder of degene met de beperking?
Zelf ben ik er in alle gevallen voor om een relatie te beginnen met iemand die je kent, ik denk dat die in principe meer kans van slagen hebben. Voor zichtbare beperkingen is dat belangrijk omdat je dan idd ziet dat iemand meer is dan alleen die beperking (duh, maar goed, sommige mensen vergissen zich er wel eens in) en bij niet-zichtbare beperkingen omdat je dan weet dat iemand een beperking heeft (en natuurlijk ook meer is dan alleen dat ;)) en bij beide dat je voor zo ver mogelijk een beetje weet wat het inhoudt.

Hoi, ik kan niet echt meepraten over chronische ziekten enzo, maar op het moment zit ik in de situatie waarin ik tijdelijk in een rolstoel zit. Ik vind het verschrikkelijk om als een kind te moeten worden aangekleed en gedoucht en in bed getilt. Ik ben er gigantisch chagrijnig van en tegen mijn vriend doe ik dus niet aardig. Vooral uit schaamte dat ik zo hulpeloos ben en dat ik niet meer dat leuke meisje ben waar hij op viel. Ik zou het zelf totaal niet aan kunnen als mijn vriend chronisch ziek zou zijn of worden eigenlijk, ik ben erg ongeduldig merk ik nu. Ik kan zelfs niet met mezelf door één deur (of komt dat door de rolstoel?)

Als buitenstaander is het heel anders om iemand af en toe te helpen en tegemoet te komen dan constant iemand te moeten verzorgen of op een bepaalde manier rekening houden met bepaalde behoeftes. Ik hoop niet dat je vriendje zich beseft dat hij het eigenlijk niet kan, maar ik snap het wel een beetje. Je kunt er beter nu achter komen dan over 10 jaar met vier kinderen en met je chronische ziekte in de bijstand komen terwijl hij er gillend gek vandoor gaat. Eerlijk duurt het langst.

Zo, das een heel verhaal over mij. sorry.

Ik denk dat er ook een behoorlijk verschil zit in tijdelijk beperkt zijn in je doen en laten, of langdurige/chronische beperkingen hebben. Op een gegeven moment móet je je er namelijk wel bij neerleggen en je leven erop inrichten, anders ga je eraan onderdoor. Je wordt dan vanzelf ook weer makkelijker in de omgang denk ik.

Wat Bloem zegt klopt inderdaad.

Ik ging in het begin, toen het er naar uitzag dat ik snel beter zou worden, een heleboel dingen laten. Met het idee van "nou, dat kan dan allemaal wel weer als ik weer beter ben.. nu nog even doorzetten" Toen bleek dat ik voorlopig niet beter zou worden, is dat veranderd want tja, je moet toch wat. Inmiddels ben ik er gewoon aan gewend en is het voor mij, op een enkel dipje na zo af en toe, goed te doen. Voor een ander is het natuurlijk wel weer helemaal opnieuw wennen en zo.

Ja, dat is ongetwijfeld ook erg lastig.. Het verschil (of misschien de gelijkenis) is hier echter dat het gaat om een plotselinge verandering in je fysieke gesteldheid. Hier moeten jullie allebei aan wennen, en allebei mee leren om te gaan. Allebei op jullie eigen manier, maar samen.

Het verschil bij mij is, dat ik er al het meerendeel van m'n leven mee moet leven, en mijn leven erop ingesteld is. Alles wat voor mij gewoonte is, waar ik al niet eens meer over nadenk, is voor mijn vriend iets waar hij aan moet wennen. Dat brengt vooral de problemen met zich mee waar wij nu mee zitten. Niet het gebrek aan eerlijkheid: Ik verwijt hem absoluut niets! Ik begrijp hem zelfs zo goed dat ik er moeite voor moet doen de beslissing niet al voor hem te nemen en het uit te maken omdat ik hem geen pijn wil doen.

Overigens is de laatste stand van zaken hierin dat we elkaar in ieder geval weer spreken, maar het onderwerp nogal vermijden. Toen het toevallig toch ter sprake kwam, reageerde hij nogal pissig en wist hij niet hoe snel hij weer over iets anders moest beginnen.

Vraag me trouwens alleen nog af waar je het ''ik zou het zelf totaal niet aankunnen als mijn vriend chronisch ziek zou zijn of worden'' op baseert. Het is voor niemand makkelijk, en niemand kiest er voor. Maar ik ben er van overtuigd dat je veel meer aan kan dan je zelf denkt, als je van iemand houdt en het samen wilt proberen.

Wens je in ieder geval veel sterkte. :)

Dat denk ik ook.

En als je er zelf niet mee om kunt gaan, is het voor anderen ook extra lastig (zo niet onmogelijk) om dat wel te doen, denk ik.

Dit had ik precies hetzelfde.

Inmiddels heb ik al ruim twee jaar een relatie met mijn huidige vriend, die wél gewoon midden in het leven staat, en er alles aan doet om mij er van mee te laten genieten. Hij vindt het niet erg als ik iets niet kan, alleen maar vervelend voor mij.
Hij voelt aan wanneer hij wel lekker alleen iets kan gaan doen, en wanneer niet.
Van te voren wist hij dat ik die ziekte had, maar je leert er toch pas gaandeweg in een relatie mee omgaan. Hem 'ligt' het wel, maar ik ken een flink aantal anderen, die er als vrienden prima mee om kunnen gaan, maar het echt niet op zouden kunnen brengen om áltijd maar rekening te moeten houden met je.

Helaas is er niet veel aan te doen als dat bij jouw vriend ook het geval is. Dan moet je je daar ook overheen proberen te zetten. Je kunt elkaar nog zo leuk vinden, als hij het niet ziet zitten om rekening met je te houden, zal het nooit standhouden.