Twee geloven op 1 kussen.. en de toekomst
 

Hé!

Hoe denken jullie over de toekomst met een ongelijk span (gelovig met niet- of anders gelovig)?
Welke problemen zul je tegenkomen en hoe ga je daarmee om?

Ik ben met een gelovige jongen (protestants). Ikzelf ben katholiek maar doe er weinig mee. In onze relatie nu zijn er totaal geen problemen, ik merk eigenlijk weinig van zijn geloof. Natuurlijk wel kleine dingen, zoals bidden voor het eten als ik bij zijn ouders ben, en daar mogen we niet samen slapen.
Ondanks dat er nu geen problemen zijn, verwacht ik die misschien wel in de toekomst. Wat gaan we doen met de bruiloft? Officieel mogen we niet voor de kerk trouwen omdat ik van een ander geloof ben. Aan de andere kant hoef ik niet zo nodig voor de kerk te trouwen, maar ik zou het voor hem doen omdat het voor hem wel veel betekent. Maar een ideale bruiloft wordt het niet omdat we niet hetzelfde geloof aanhangen (dan krijg je geloof ik een aangepaste dienst)
Een ding waar ik wel eens over nadenk, is de opvoeding van de kinderen. In mijn ideale situatie zou ik mijn kinderen niet gelovig opvoeden. Natuurlijk geef ik ze goede waarden en normen mee, en zou ik ze wel vertellen over God etc, maar ik zou ze niet elke zondag naar de kerk sturen. En dopen weet ik ook nog niet.
Dit zijn dus echt wel dingen waar we later tegenaan gaan lopen.
Ik heb er vertrouwen in dat we er samen uit zullen komen, maar het zal wel een stuk lastiger zijn dan bij relaties waarbij beiden hetzelfde geloof of geen geloof hebben.

Voel je vrij om hier iets over te zeggen!

Niet trouwen, en geen kinderen nemen en de door jou geschetse problemen kunnen zich niet voordoen.

Ben het met Mepho eens, hoewel ik denk dat ook in de relatie zelf, naarmate die verder vordert, er wel problemen (kunnen) ontstaan.

Ikzelf zou geen diepgaande man-vrouwrelatie kunnen hebben met een vrouw die niet mijn geloof deelt, omdat het zo'n groot deel van mijn denken/identiteit is.

Niet trouwen en geen kinderen nemen is geen optie. Ik denk echt dat het de man van mijn leven is en dat we samen heel gelukkig kunnen blijven, net als we nu zijn.
Ik heb veel respect voor zijn geloof en wil hem daarin best tegemoet komen, maar dat verwacht ik dan ook van hem.

Aan welke problemen denk jij dan?

Vind het wel lastig om dat concreet te maken, omdat ik er niet zoveel ervaring mee heb. Misschien overschat ik het een beetje, hoor. Maar ik kan me zo voorstellen dat het communicatie kan belemmeren als je allebei nog verschillend in het leven staat. Dingen als geloof/ongeloof zijn zaken die meestal de identiteit van mensen nogal sterk beinvloeden en het lijkt mij persoonlijk lastig om te communiceren met iemand die nogal anders in het leven staat.

Toch ben je uiteindelijk allebei mens en Nederlander. Hoewel je een verschillend geloof hebt, zijn dit eigenlijk 2 copieen van 1 gedachtegang. Het lijkt mij dat je daar een tussenweg in zou moeten kunnen vinden, want je zegt zelf dat je weinig bij hem er van merkt en er zelf ook weinig aan doet.

Je moet uiteindelijk uit kunnen gaan van elkaars redelijkheid en goed aanvoelen wat voor jullie beiden belangrijke knelpunten zijn. Als hij het bijvoorbeeld belangrijk vind om naar dat gebouw-dat-om-0900-mijn-zondagsrust-verstoord te gaan, en jij niet, dan moet je het er over hebben. Het lijkt me dat liefde toch een belangrijkere drang hoort te zijn dan de geestelijke drang naar geloof.

Dan "bekeer" je je toch gewoon tot het katholicisme? Ze zijn toch vrijwel identiek, dus wat maakt het uit.

Even voor de duidelijkheid: Hij is protestants en ik ben katholiek (al ben ik er niet zo zeker van en ben ik eerder agnost, maar goed).
Onze geloven verschillen wel degelijk en zijn onverenigbaar.
Bovendien vind ik het achterlijk als iemand zich bekeert tot een bepaald geloof, omdat je partner dat toevallig aanhangt en je daarmee misschien problemen kan voorkomen.
Dat zou mijn vriend ook nooit willen, hij weet goed dat ik nooit zijn geloof aan zal gaan hangen. Maar ik steun hem wel in zijn geloof, heb er respect voor.

Dat. Nou ja, mijn gebrek aan geloof dan. Vriendlief en ik komen wat wereldbeeld betreft vrijwel helemaal overeen en daar ben ik wel blij mee, want dat betekent dat we daar iig geen problemen hebben. Vervolgens krijgen we wel 'ruzie' over de politieke partijen waar we op stemmen, trouwens :D

Liefde overwint alles, ook de absolute waarheid. <3

Maar goed, stel nou dat jij wel wat aan je katholieke geloof deed. In dat geval zou er bij kinderen nog steeds de vraag opduiken naar wélke kerk die dan moesten. over het algemeen zijn de protestantse mensen wat fundamentalistischer, dus dat zou uitkomst kunnen bieden, maar je zou er in dat geval ook voor kunnen kiezen om je kinderen zelf wat uitgebreider te onderwijzen, ik ken tenminste één familie waarbij dat gebeurt. Kinderen zouden dan op leeftijd zelf voor communie dan wel belijdenis kunnen kiezen, of misschien wel geen van beiden. Je binden aan een religieus instituut kan op iedere leeftijd, volgens mij is het alleenmaar gezonder om een kind dat zelf te laten doen. Iets vergelijkbaars zou je ook best kunnen doen als je zelf niet actief katholiek bent. Leer je kinderen gewoon hoe jij en je man tegen het leven aankijken, en ze zullen zelf een keuze kunnen maken.

Dit vind ik een mooie gedachte en zo zou ik het ook zelf willen aanpakken. Ik ben van mening dat, als je je kinderen van jongs af aan meeneemt naar een bepaalde kerk, en je laat ze dan de keuze maken of ze belijdenis willen doen, ze daar vrijwel altijd voor kiezen (of ze zetten zich er keihard tegenaf).
Ze zeggen dan wel altijd dat belijdenis echt je eigen keuze is, want je bent dan 18 of ouder etc. Maar als je al 18 jaar naar de kerk gaat, bijbelles krijgt, alleen maar omgaat met andere gelovigen etc, kan ik me niet voorstellen dat je dan je geloof zou laten vallen. Het is een beetje sociale druk en je weet ook niet echt beter (de meesten zijn nog nooit in een andere kerk geweest)

Ik schets het natuurlijk zwart-wit, maar zo zie ik het wel en zo zou ik mijn kinderen niet willen opvoeden. Dan lijkt het me inderdaad beter om je kinderen te vertellen over de verschillende geloven en ze mee te nemen naar iedere kerk, zodat zij zien waar ze zich het beste in vinden.
Maar het blijft erg lastig denk ik...

Ik snap niet waarom je het er gewoon niet met je vriend over hebt? Hij zal toch allicht een mening hebben over hoe hij het graag wil, en dan kunnen jullie vast compromissen bedenken en wennen aan elkaars afwijkende ideeën. Prettiger dan wanneer je op je dertigste nog moet gaan vertellen aan elkaar hoe je ertegenover staat, lijkt mij - stel dat je er echt niet over eens kan worden, dan is dat nogal laat.

Hij zal allicht graag willen dat zijn kinderen mee gaan naar zijn kerk, maar wie weet vindt hij het ook een goed idee om ze andere kerken en levensbeschouwingen te laten zien. Ik neem aan dat hij ook respect heeft voor de manier waarop jíj in het leven staat, dus het zou raar zijn als hij dan ook per se zou willen dat zijn kinderen wél gelovig zijn. (Of misschien niet raar maar wel inconsequent :P).

Zo lang jullie als ouders laten zien waar jullie voor staan en aangeven wat jullie levensvisie met jullie doet, zullen jullie altijd een goed voorbeeld zijn voor je kinderen. Bovendien nemen kinderen automatisch denkbeelden van hun ouders over, daarvoor hoef je echt niets af te dwingen.

En over bruiloften zou ik me echt niet druk maken, dat komt wel goed.

Ouders moeten m.i. naar hun kind toe, toch wel 1 zijn. Ik zie dit bijvoorbeeld bij mijn eigen vriendin; haar moeder is fundamentalistisch, integenstelling tot haar vader. Dit zorgt vaak voor spanningen, conflicten e.d. Ook de kinderen lijden er 'ernstig' onder.

Je kunt niet als vader A zeggen, en als moeder B. Nu kun je natuurlijk theoretisch alles wel zien zitten, maar de praktijk zal anders leren. Misschien niet echt positief, maar aan de andere kant praat je wel over iets wat ontzettend belangrijk is voor jullie, en de eventuele kinderen.

Aan de andere kant ligt het er misschien ook maar net aan hoe je er mee omgaat. Zo zullen er ook wel voorbeelden zijn dat het goed gaat, maar toch.

Veel praten dus ;)

Wat Morgan zegt, heb het er met je vriend over. Als hij zich een beetje in je punt dat een keuze onder sociale druk wellicht een beetje een holle keuze is, dan zijn jullie er al bijna, zou ik denken. Maar dat is tussen jou en je vriend/man.

Echter, omdat ik het toch niet kan laten op de discussie vooruit te lopen, ik kan me zo voorstellen dat iemand die oprecht gelooft dat hij weet hoe het zit met God, het geloof niet zozeer als een keuze ziet. Zo eens in de zoveel tijd worden er hier toch topics geopend in de trant van 'wat als je in india geboren was?...' Die topic eindigen meestal in een slotje en een hoop beledigde mensen. Gelovigen hebben er in ieder geval op internet moeite mee dat er misschien wel sprake is van sociale druk. Ik zou je aanraden op te passen om niet met je vriend in een dergelijke ruzie te verzeilen, maar dat weet jij ook wel natuurlijk. De situatie is nu trouwens ook wat minder scherp, aangezien jullie kinderen toch over de zelfde God willen leren. Het zal wel goedkomen:)

We hebben het er natuurlijk wel over samen. Maar aan de andere kant is het ook wel vreemd om nu al bezig te zijn met de opvoeding van eventuele kinderen, terwijl die de komende 5 jaar echt nog niet in de planning staan.
In iedere andere relatie praat je na 1,5 jaar toch nog niet over zulke dingen? Het is nogal op de zaken vooruit lopen vind ik..

Neemt niet weg dat het wel belangrijke dingen zijn...
We hebben het er wel eens over, dat het wel raar zou zijn voor onze kinderen als papa iedere zondag naar de kerk zou gaan, en mama thuis blijft. Daar zullen we dus een tussenweg in moeten vinden.

Zoals je zelf al eerder zei zit er een bepaalde sociale druk op de kinderen en ouders. En voor je vriend is het waarschijnlijk redelijk belangrijk dat hij zijn kinderen ook naar de kerk mee kan nemen.

Je moet misschien eerst kijken naar hoe jullie hier samen mee om kunnen gaan. Hoe wordt er tegen aangekeken dat jij niet mee gaat naar zijn kerk, en hoe vind jij het dat hij wel elke week naar de kerk gaat bijvoorbeeld. Dat zal toch echt de eerste moeilijkheid zijn die je samen moet overwinnen.

In het gebied waar ik vandaan kom, bijvoorbeeld, zijn dit soort dingen echt moeilijk. Daar kan een huwelijk tussen een lid van een gemeenschap en een niet-lid al bijna genoeg zijn om uit die geloofsgemeenschap te worden gestoten.

En als er kinderen komen, kan dat al reden genoeg zijn om te EISEN dat die kinderen naar kerk X komen en geloof Y aanhangen, in plaats van geloof Z in kerk H.

Ik vind dan ook dat dat meer een probleem wordt van de omgeving dan van de ouders. En je kan daar nu al een beetje op in gaan. Bedenk je of jouw vriend er al last van heeft dat jij zelf niet tot het 'juiste' geloof behoord.

Hoezo?

Omdat je dan uit moet leggen dat papa in iets gelooft waar mama niet echt in gelooft.. Lijkt me tegenstrijdig op zo'n jonge leeftijd.

Mijn vriend vind het geen probleem dat ik niet tot zijn geloof behoor. Hij heeft altijd al geweten dat hij met een anders gelovig meisje zou gaan, omdat hij de meisjes van zijn geloof niet echt leuk vind.
Hij is ook vrij ruimdenkend en ik denk dat de problemen inderdaad meer zullen komen door de omgeving/kerk/gemeenschap. Maar ik hoop dat wij daar samen uit kunnen komen en dat de kerk ook wat ruimdenkender wordt. Volgens mij komen huwelijken tussen twee verschillende geloven toch steeds vaker voor, dus ze zullen er aan moeten wennen.

Onverenigbaar? De abrahamistische geloven zijn vrijwel identiek en verschillen voornamelijk in de rituelen en culturele achtergrond, niet in principes.

:| :confused: :|

Bijna alles aan het geloof is tegenstrijdig. Maar juist op zo een jonge leeftijd is dat geen probleem. Ze nemen dan nog alles automatisch aan wat je zegt.


Ik vind dit een raar topic. We leven toch in Nederland 2007? Of woon je niet in Nederland?

Je zegt zelf dat er geen problemen zijn, behalve die geloofsinstituties enzo.

Gewoon niet voor de kerk trouwen. Waarom zou je uberhaupt voor de kerk willen trouwen als ze jullie weigeren te accepteren?

Lijkt me niet dat een van jullie twee echt denkt dat dit dan ook gelijk betekent dat god jullie niet accepteert.
Is dit dan toch wel zo dan moet je kiezen tussen god, je geloof, of de relatie. Je kunt tegen god in gaan, je kunt in een andere god geloven, of je kunt de relatie die niet mag van god verbreken.

Kinderen opvoeden is altijd lastig. Maar het lijkt me duidelijk dat het belang van de kinderen hier natuurlijk voor gaat op het belang van de kerk, protestant of katholiek.

Dus, als het echt waar is dat er een hiernaarmaals is en als het echt waar is dat de schepper van het universum je na je leven op aarde beoordeelt op of je Jesus wel of niet als persoonlijke redder erkent en je zo ofwel na de hemel of naar de hel gaat, dan maakt het niet uit wat je doet zolang je er maar voor zorgt dat je kinderen naar de hemel gaan. Je kind moet dan in Jesus/God geloven en je moet er voor zorgen dat je kind niet in contact komt met iets dat gevaarlijk is voor dit geloof.

Maar of iets waar is is natuurlijk wat anders dan of je iets gelooft. De kans dat dit bovenstaande waar is lijkt me nog vele vele malen kleiner dan dat god werkelijk bestaat.

Mij lijkt het me het beste om je kind niet in een bepaalde religie op te voeden zodat deze persoon op latere leeftijd zelf een mening kan vormen over zaken als religie, politiek/economie, filosofie, enz.

Het is natuurlijk onvermijdelijk dat je kind door zijn of haar ouders wordt beinvloed in de vorming van deze mening. Maar om een kind op te voeden in een bepaalde manier van denken, dat lijkt me niet goed.

Natuurlijk moet je je kind wel zo opvoeden dat het goed kan functioneren in de maatschappij waarin het opgroeit. Dus in die zin moet je je kind wel 'hersenspoelen' alhoewel je voor veel van dit soort dingen gewoon argumenten kunt geven.

En hoe om te gaan met het feit dat een van de ouders iedere week na de kerk gaat en dit uit te leggen aan de kinderen. De kerk is iets voor volwassenen. Afgezien van geloof, als je een kind bent snap je gewoon nog niet waar ze het in de kerk over hebben. Het is een beetje hetzelfde als een vader of moeder die een literatuurgroepje of een politiek-discussie groepje hebben. Ookal wil je dat je kind later van Kafka en Hemingway kan genieten, dat wil nog niet zeggen dat je je kind elke week per se mee moet nemen.

En qua religie en of dit twijfel oproept tov god. Die twijfel is er toch gewoon? Ook bij gelovigen. Denk aan 'leap of faith' enzo. Lijkt me niet dat je die twijfel hoeft te ontkennen.

En over bidden voor het eten; het heeft niet zo veel zin kinderen god te laten bedanken voor het eten terwijl ze nog niet eens een mening kunnen vormen over het wel of niet bestaan van god. Of bedank de boer en de vrachtwagenchaffeur die het eten mogelijk gemaakt hebben. En als het een dier is bedank het dier dat het leven heeft moeten laten om ons in leven te houden, als je je kinderen al iemand wil laten bedanken. En hier kunnen ze al eerder zelf een beslissing over nemen.

Ik val op een of andere manier alleen op katholieke jongens dus loop nu alweer voor de derde keer tegen dit probleem aan.

Tot nu toe levert het niet echt problemen op. Wij bidden hier thuis voor het eten, bij hem niet. Bij elkaar slapen mag bij beiden wel. Ik ga zo nu en dan wel naar de kerk, en hij heeft wel aangegeven wel een keer mee te willen. Maar ik ga vaak alleen maar naar 'leuke' kerkdiensten. Een speciale jeugddienst ofzo.

Verder wil ik wel trouwen in een protestantse kerk. Maar wel vrijer dan ik 'officieel' bij zit. Dat zit ook voor mijn gevoel tussen mijn 'officiele' kerk en de katholieke kerk in.

Aangezien hij niet echt overtuigend katholiek is denk ik niet dat er hele grote problemen zullen ontstaan. Maar de relatie is nog heel pril. We hebben er al wel een beetje over gepraat maar nog niet heel diepgaand.

Wellicht dat de religies op elkaar lijken door gemeenschappelijke voorouders, maar de principes zijn zeker niet identiek. Zelfs binnen de religies bestaan er verschillende principes. Een ultra-orthodoxe jood zal niet snel met een liberale jood trouwen, en een gereformeerde christen niet met een katholiek. Of je in goede werken gelooft en heiligenverering of in genade alleen, is nogal een groot verschil.

Wat een gezeik, god is toch liefde?


Mijn moeder is van achtergrond katholiek en mijn vader van achtergrond protestant. Nooit een probleem geweest. En dat was al enkele generaties terug in een klein dorpje op het platteland.

Tja, het ligt er maar aan waar je de verschillen in wil zoeken. Als je de oneindige verzameling onzin die je kunt verzinnen in het metafysische beschouwt, dan lijken ze wel erg veel op elkaar.

Ja ik leef in Nederland, maar in bepaalde kringen spelen deze problemen nu eenmaal. Voordat ik met hem ging had ik er ook geen idee van hoeveel verschillen er wel niet zijn en welke regels de kerk/gemeenschap wel allemaal niet voorschrijft.
En die geloofsinstituties gaan op den duur misschien voor problemen zorgen, vandaar dit topic.
Ik was benieuwd hoe mensen hier tegenaan kijken..

Maar hoe gelovig ben jij dan? Heb je wel belijdenis gedaan?

Nou ik woon in Rijssen :p Dat zegt meestal al genoeg haha.

Nou ik ben vrij streng opgevoed. Ik weet dus veel over de bijbel. Ben altijd naar zondagsschool en chatechesatie geweest. Ik ga er nu op mijn eigen manier mee om. Ik hoor bij de Nederlandse hervormde kerk. Maar dat is in Rijssen erg streng.
Zou graag willen overstappen naar een andere hervormde kerk of een gereformeerde kerk. Ik heb geen belijdenis gedaan. Zou dat nog wel een keer willen maar niet in de kerk waar ik gedoopt ben. Maar ik zou dat altijd graag samen met 'mijn' vriend willen doen, en weet niet of dat er wel in zit.

Die problemen van de geloofsinstituties moet je vooral tot hun probleem, en niet die van jullie, proberen te maken. Ik weet niet precies in hoeverre dit mogelijk is. Nu is het in het katholieke geloof niet helemaal zo dat de institutie irrelevant is en dat het alleen om God/Jesus gaat, maar toch.

Je beschrijft je partner als ruimdenkend. Dus ik zou er gewoon met hem over praten, als dat nog nodig is, en dan komen jullie er iedergeval samen wel uit. Dat anderen het niet zullen accepteren, tja...

Als dit echt in de gemeenschap/familie niet goed ligt dan zijn jullie de taboe-doorbrekers zodat komende generaties niet hetzelfde probleem hebben.


Aldus de visie van een niet-gelovige.

Het probleem waar je tegen aan gaat lopen dan is gewoon dat je moet gaan kiezen tussen de gemeenschap van je geloof en je liefde. Dat is verder geen geloofsprobleem opzich, omdat de gemeenschap slechts een resultaat is van het delen een bepaalde geloofsovertuiging. Stel dat zijn hele groep op mysterieuze wijze zou sterven, dan is hij niet plotseling niet meer een lid van het geloof waar hij toe behoord.

En ik denk dat je je daar WEL op kan richten. Want als de vraag niet meer is: "Moet ik nu kiezen tussen mijn geloof of niet", maar de vraag wordt "Moet ik kiezen voor mijn geloofsgemeenschap of de liefde van mijn leven", dan is de vraag een stuk simpeler.

Wat niet betekend dat het geen verregaande gevolgen kan hebben. Een kennis van mij is door zijn geloofgemeenschap volledig uitgespuugd nadat hij was gescheiden. Zijn vader heeft hem nooit meer willen zien, hij heeft geen contact meer met zijn broers en zussen en hij heeft nog geluk dat zijn ex-vrouw een stuk redelijker is, dus hij kan zijn kinderen nog wel zien.

Ik heb echter nooit het idee gehad dat ie dacht dat het de verkeerde beslissing was geweest.

Hmz. Iemand die zegt een geloofsrichting aan te hangen zal voor zichzelf overtuigd zijn van de juistheid daarvan, neem ik aan, anders is het zinloos om jezelf zo'n predikaat op te plakken.

Dat houdt dus in dat je iemand die een ander geloof of een andere richting binnen het geloof aanhangt ziet als iemand die het niet helemaal bij het juiste eind heeft, een afgedwaalde (of een vijand van het geloof, voor de meer radicalen onder ons :)).

Aangezien religie uitspraken doet over vrij fundamentele zaken lijkt het me nogal vreemd als je als gelovige bed, huis, haard en meer van die knusse dingen deelt met iemand die er waarschijnlijk bij dat eindoordeel, waar gelovigen altijd zo vol van zijn, slechter vanaf zal komen. Als je daaraan gaat beginnen is religie natuurlijk helemaal niet meer serieus te nemen (tot zover het dat sowieso al is).

De tijd zal het leren.

Volgens mij heb ik m'n vriendje in de eerste maand gezegd dat hij niet moest denken dat ik parttime ging werken voor kinderen als hij niet hetzelfde deed :D

Nja, wij hebben het nog wel af en toe over kinderen en ook over hoe we die op willen voeden. Duurt ook nog jaren en jaren voor die er komen, als we al bij elkaar blijven, maar omdat het ons toch wel al bezighoudt, praten we er wel over. En we discussiëren ons ook al wat af, hoewel niet over het geloof (hij is van de regeltjes en ik ben van het loat-goan principe, over het algemeen, maar in de praktijk komt het vrij op hetzelfde neer merken we bij nichtjes/buurkindertjes).

Oftewel, ik vind het niet raar om daar nu al over na te denken. Alsof je niet ook al bezig bent met wat je later wilt worden en waar je wilt wonen? Natuurlijk zie je heel veel pas als het zo ver is, maar dat wil niet zeggen dat je je niet een beetje kunt voorbereiden. Helemaal als het een eventueel probleempunt kan zijn....

Mijn vader ging werkelijk nooit naar de kerk en wij gingen regelmatig met mijn moeder mee (voor de lol en de pepermuntjes, maar meestal had ik er tijdens de preek weer spijt van :P). Het heeft alsnog jaren geduurd voor ik doorhad wat mijn ouders precies geloofden en wat niet en wat nu het verschil in hun denkbeelden was. Wij stelden gewoon vragen en zij gaven hun antwoord, en als het afweek van elkaar dan praatten we daar gewoon over... Helemaal geen problemen, hoor.

Mijn moeder is protestant en mijn vader katholiek, maar zover ik weet hebben ze daar nooit echt problemen mee gehad. Nu is het wel zo dat ze ook vrij weinig met hun geloof doen.

Eigenlijk moet je gewoon niet te veel bij over nadenken. ;)

vind ik ook. wil je het een? het ander? of is de middenweg ook goed genoeg? bij het laatste is alles mogelijk.
het lijkt mij persoonlijk niet zo fijn, zo´n andere levensvisie, maar ja, per geval verschillend.

Aan de ene kant is zo'n andere 'levensvisie' misschien niet fijn in de zin van onhandig, dingen zijn minder vanzelfsprekend.
Aan de andere kant zie ik het als iets interessants en voegt het veel toe aan onze relatie. Ik ga zelf ook over dingen nadenken en dat vind ik niet verkeerd.

Ik snap wat je bedoelt. Wij hebben het er natuurlijk ook wel over, zo van: ik wil twee kinderen, jongen-meisje, vind dit leuke namen etc.
Maar echt de opvoeding: gelovig of wat vrijer, daar hebben we nog niet echt gesprekken over omdat het gewoon een lastig punt is.

Misschien ben ik ook wel een beetje bang dat er echt onoverkomelijke verschillen in onze visies bestaan. En dan, moet je dan nu al een eind aan je relatie maken omdat je over 5 jaar problemen tegen gaat komen in de opvoeding van je kinderen?
Misschien veranderen we allebei in die jaren nog wel en zijn onze opvattingen tegen die tijd wel verenigbaar...
Daarom vind ik het denk ik ook wel lastig/ een beetje eng misschien voor wat er uit zo'n gesprek gaat komen...

Mja, ik zou dan liever nu uit elkaar gaan dan als je op het punt staat om kinderen te hebben, denk ik. Maar ik denk niet dat het zo snel uit zou gaan om zoiets. Juist als je van elkaar al weet hoe je over dingen denkt en er gewoon over kunt praten, worden opvattingen een stuk verenigbaarder. Tenminste, dat lijkt mij dan. Ik merk iig bij ons dat we in het begin van onze relatie verschillender dachten over dingen dan nu - niet dat we nooit van mening verschillen (integendeel :D) maar we overtuigen elkaar met goede argumenten toch wel regelmatig.

Ik hoop dat het bij mij ook zo werkt.
Zijn zus gaat nu trouwen met een niet-gelovige dus we hebben wel een 'voorbeeld'-relatie die vergelijkbaar is met onze situatie. Ben benieuwd hoe zij het uiteindelijk gaan doen met hun kindertjes...

Oh kijk, dan kun je toch ook al heel goed zien hoe de omgeving erop reageert? En blijkbaar niet bijzonder slecht, want anders dan trouwden ze waarschijnlijk niet. Als je goed met z'n zus en d'r vriend op kan schieten, zou je hen misschien eens kunnen vragen hoe zij daar nu tegenover staan. Sowieso wel een interessant onderwerp denk ik.
Volgens mij zie je gewoon een beetje spoken :P

Hahaha spoken!!
Nou ja ik denk gewoon dat het allemaal wat minder vanzelfsprekend zal gaan dan bij een relatie waarbij beiden niet geloven of hetzelfde geloof hebben. Maar goed, je denkt in ieder geval wel goed over belangrijke zaken na, dat is nooit verkeerd!

Als je vriend per se voor de protestantse kerk wil trouwen en jij hebt daar geen problemen mee, valt er vast wel iets te regelen dat dat gewoon kan. Eventueel schrijf je je van te voren in bij de kerk, dat vind ik niet hetzelfde als 'bekeren'.

Kinderen kun je vrij opvoeden, ze vanaf een jaar of zes zelf laten beslissen of ze wel of niet naar de kerk willen en of ze belijdenis of communnie of geen van beiden willen doen. Tot die leeftijd kunnen ze bijvoorbeeld af en toe wel mee naar de kerk maar niet altijd, zodat ze wel kennismaken met het geloof van hun vader maar het ze niet wordt opgedrongen. Als pappa wel naar de kerk gaat en mamma niet hoef je niet per se uit te leggen over wat er wel of niet geloofd wordt, maar kun je ook gewoon vertellen dat pappa het fijn vindt om naar de kerk te gaan en mamma niet. De achtergrond die er bij hoort begrijpen ze vaak toch nog niet als ze heel klein zijn. En als ze wat ouder zijn kunnen ze ook wel weer inzien dat geloof niet voor iedereen hetzelfde is.

'Bekeer' beide tot een of ander derde Abrahamitisch geloof. En trouw dan voor/in dat geloof. Gewoon om die mensen die tegen een huwelijk tussen een katholiek en protestant te jennen.

Wat een onzin. Terwijl het judaisme henotheistisch is, is het katholicisme polytheistisch en het protestantiscme dualistisch

Denk maar bijvoorbeeld aan hoe Moses het afkeurt dat andere goden worden aanbeden, de rol van heiligen in het katholicisme en de nadruk op het kwaad in het protestantisme.

Het zijn gewoon drie manieren dezelfde god te aanbidden.

hoe is bidden tot maria om te zorgen dat je puistjes weggaan ofzo hetzelfde als bidden tot god?

kom op zeg.

bovendien wees ik op andere verschillen.

Zoals ik al zei, het is maar waar je de verschillen in wil zoeken. Als je de verzameling van alle denkbare dingen beschouwt, dan lijken een blauwe, groene en rode knikker ook verdomd veel op elkaar.

nouja, in de wereld van religies is het toch wel belangrijk hoeveel goden je denkt dat er zijn. En of ze überhaubt in deze wereld ingrijpen.