Tijdens een moment van stilte,
In de heerlijke geur van de natuur,
Zaten we samen, het was fijn,
Geen spanning, gewoon warmte,
Twee personen liggend in het gras,
Konden we maar altijd hier zijn.

Is er een sadistische god hier,
Die het zomaar laat regenen,
Omdat ik op hem liep te vitten,
Nee het is een hele lieve god,
Want door de vallende regen,
Kwam je dichterbij me zitten.

Daar zaten we dan samen,
Onder een te kleine paraplu,
Je zat dicht tegen me aan,
Een tinteling door mijn buik,
Het was heerlijk in het bos,
Hier wou ik nooit meer weggaan.

Vanonder de kleine paraplu,
Keek ik vanuit mijn ooghoeken,
Maar je meed mijn korte blik,
Je sloeg helaas geen arm om me heen,
Maar ik zat naast je, ik was blij,
We waren samen… jij en ik…

Eigenlijk zit ik een beetje met het einde... het is niet wat ik wil... heeft iemand een idee?

(y) ik vind het juist een mooi einde

Jij schrijft altijd zulke leuke gedichten :)
Ik vind het einde wel goed eigenlijk. Maar wat wil jij er aan veranderen?
Liefs, moi xxx

Vanonder de kleine paraplu,
Keek ik vanuit mijn ooghoeken,
Maar je meed mijn korte blik,

Tot hier is het wel goed... alleen het eind... ik wil iets moois, iets fijns of weet ik het als einde... tja, misschien is dit ook wel aardig, maar ik zocht meer iets in beetje magisch iets ofzo... Kan het ook niet beschreven, het is meer een gevoel :)

Iig bedankt

Ik vind het wel een erg cliche gedichtje, maar wel heel lief en schattig.
aan het einde zou ik ook niet goed weten wat te veranderen.

Ksnap wel wat je bedoeld met het einde.. tis zo, ja, cliche ofzow, samen, jij en ik.. en beschrijft het gevoel niet echt dat dat je geeft, je zegt blij, maar tis veel meer dan dat..

Kzat al ff na te denken, maar kweetniet..

dit was zeker het moment dat je ook in topic gelukkigste moment op psychologie zette :)

Begint wel aardig, wel lievigg verwoord, maar te geforceerd naar mijn gevoel, t ritme vind ik niet zo fijn, t einde zou ik wat anders doen, ik weet alleen niet hoe...

Liefs,
Mariamne