We zijn verdwaald in morgenvroegte en spijt
 

We zijn verdwaald in morgenvroegte en spijt
om wat we gekregen hebben. De tijd verzwegen.
Nu de zandloper onafwendbaar stokt als adem
in de keel is het zelfs niet langer wachten op

haar hand die de weg aanwijst. Nee, het licht
is geblind onder elke kier en deuren blijven dicht.
Ik sta en versta in het vertrek dat je achterliet,
verliet tenslotte het weggaan in mijn hoofd.

Soms probeer ik je buiten tijdens regenweer nog
te vangen, alsof het herinneren me niet goed afgaat
en ik je wil opsluiten zoals druppels onderhuids een
onderkomen zoeken. Verzoek je terug te keren.

Het raam kijkt hoe aarde zich vouwt rond dunner
wordende voetstappen. Je draagt hem tegenwoordig.
Omzichtig alsof uren nu breekbaar zijn haal ik muren
neer en schenk plaats voor ieder die nog verliezen moet.

Mooi! (y) Een paar keer gelezen om te ontdekken waar je precies heen wou, maar op zich is het goed voor de training van mijn hersencellen dat je niet alles meteen geeft aan de lezer.
De rijm is leuk gedaan, eerst dacht ik dat het toeval was maar zoveel toeval zou...te toevallig zijn, niet? ;)

Ik vind het gedicht erg sterk, je gebruikt mooie woorden en zinnen die iets droefs geven. Enkel de laatste regel zou ik anders verwoord hebben. Het is niet slecht en het geeft ook aan dat het gaat over de dood van iemand (ja toch?), maar ik vind persoonlijk dat het wat eenvoudig is in vergelijking met de rest van je gedicht. Dat laatste kan ook aan mij liggen, ik weet niet hoe anderen hierover denken.

Dank je voor je reactie. :)

Hmm ja, ik weet wat je wil zeggen. Toen ik de laatste strofe schreef heb ik heel wat geschrapt en nagedacht wat ik wou zeggen in die laatste regel. Als je een suggestie weet, spui het maar! :)

En ja, het gaat over mijn oma die overleden is.

Ik vond het eerst niet zo maar dit:

Je draagt hem tegenwoordig.

raakte me echt. Zou volgens mij ook een schitterend einde zijn voor je gedicht. In de andere strofes krijg ik erg het idee dat je niet zo goed weet wat je zeggen wil. De zandloper vond ik cliché. Oh en nu ik hem nog een keer lees:

verliet tenslotte het weggaan in mijn hoofd.

is eigenlijk ook heel erg sterk.