"Ik ben wel benieuwd naar waar het heen gaat."
 

Juist, de quote is van Paranoide, uit het topic over mijn laatste stukje.
Mash was wel benieuwd waar het verhaal heen zou gaan, en ik ook. Ik heb geen idee. Kenmerkend voor mijn schrijfstijl, gewoon beginnen, en maar zien waar het schip strand. Ik durf elfs te zeggen dat het de grootste reden voor mij is om door te gaan met een verhaal of stuk tekst, simpelweg om te kijken wat er gebeurd en hoe alles loopt.
Meestal (lees: altijd) heb ik geen idee van hoe alles precies zit, en valt alles al schrijvende vanzelf wel op de goede plaats.

Hoe gaat dit bij jullie? Hebben jullie het verhaal in grote lijnen al in je kop zitten als je ergens aan begint, weet je al welke personen halverwege ineens het verhaal in komen wandelen, of schrijf je net zoals ik, en merk je het allemaal vanzelf wel?

Áls ik schrijf is dat meestal naar aanleiding van een sterke vlaag van inspiratie, die meestal 's ochtends in bed, in halfslaap, ''tot mij komt''. Ik fantaseer dan vaak hoe iets gaat, vaak onbewust van het feit dat ik een verhaal aan het construeren ben, het gaat vrijwel vanzelf.
Vervolgens zet ik mij achter de computer en probeer ik het zo snel mogelijk op papier te zetten. Plots en/of verhaallijnen vergeet ik namelijk snel en het is het gebrek aan goede ideeën wat mij er van weerhoud meer te schrijven (het taalgebruik komt meestal wel vanzelf namelijk.) Net zoals bij de TS ontstaat er dan vanzelf een ''af'' verhaal.

Andere keren heb ik dagen/weken een zin in mijn hoofd en speel ik daar net zo lang mee tot ik er een verhaal aan kan ophangen. Maar dit komt minder voor en het is ook moeilijker, daarom maak ik van losse zinnen liever gedichtjes.

Ik begin gewoon met schrijven als ik inspiratie krijg en vaak weet ik dan niets, zelfs niets van de hoofdpersoon.Ik begin gewoon en ik zie wel waar ik eindig. Halverwege maak ik meestal een lijstje van wat er is gebeurd, nog moet gebeuren en de biografieen van de mensen, omdat ik ze dan een beetje ken.

Haha, zit je een beetje verveeld rond te kijken, kom je opeens jezelf tegen. :D

Ik schrijf, vooral de laatste tijd, heel weinig. Maar als ik wat schrijf dan wordt het me pas duidelijk waar het heen gaat als ik bezig ben, van te voren een opzet maken en dan gaan schrijven kan ik niet.

Meestal is het trouwens ook zo dat ik dan een - naar mijn idee - gaaf begin (of gave inleiding) schrijf, daar zeer content mee ben, maar een paar uur later het hele beginstuk weer moet herschrijven omdat het plot opeens heel ergens anders heen is gegaan.

Meestal komt het er ook op neer dat het verhaal steeds interessanter wordt en het abrupt ophoudt.

Zonder einde dan - de inspiratie houdt er abrupt mee op.

Het komt bij mij of opeens, of het gaat om een gebeurtenis of actie van iemand uit mijn omgeving. Het 'opeens' is een beeld dat opeens opkomt, of iets wat zomaar in mijn hoofd zit en zo uit mijn handen rolt.
De gebeurtenissen spreken voor zichzelf meestal. Ze zetten vaak bij mij de boel een beetje op zijn kop. Dusdanig dat ik er wel iets mee moet doen... :o

Ik werk aan 4, 5 dingen tegelijk, over een periode van maanden.
Komt er op neer dat ik lui ben en alles in mijn hoofd op een rijtje moet hebben voordat ik het uitschrijf.