voor jou
 

Kon ik maar op de hoogste berg ter wereld staan
om daar te roepen, hoeveel ik van je hou
Het gewoon te roepen, zonder dat iemand me hoort
behalve jij
Ik wou dat de wind mijn woorden mee kon voeren
drijvend op de wolken
glijdend door het gras
diep door de wateren die tussen ons zitten (of liggen? Wat klinkt beter?)
Ik wou dat de bomen deze wind zouden vangen

en de woorden fluisteren in jouw oor
Zodat je, ondanks die grote afstand, het toch weet
het toch hoort
Leg mijn woorden dan vast in je hart
Bewaar ze tot we elkaar weer zien
Want die woorden,
die woorden betekenen alles voor mij
die woorden die zeggen wat ik werkelijk voel,
voor jou

(sorry ik klikte bij de vorige te vroeg op enter... vandaar dat het gedicht over twee berichten is verspreid :bloos: )

Ik zou eigenlijk graag tips en kritiek krijgen... K ben (nog?) niet zo'n goede dichter, maar hoop het eens te worden :P

Te verhalend, het basisidee is te vaak gedaan, en je vertelt te veel, laat niets aan de verbeelding over.

Als je het allemaal achter elkaar schreef zou het een monoloog worden, en dat is bij poëzie juist niet de bedoeling.

Probeer dingen te impliceren, alleen de belangrijkste dingen te vertellen.

Kon ik maar op de hoogste berg ter wereld staan
, bijvoorbeeld - de helft van de woorden in die zin zijn overbodig, maar het is aan jou om te bepalen wat wel of niet nodig is.

Ehm, bericht wijzigen? misschien wel handig..... :o


Best wel een up trouwens..... :s
Als er geen geinspireerde dichters meer zijn halen we toch een paar oudere uit de kast?! :rolleyes: maar goed, dit moest ik toch wel even zeggen.... :o