Psychische problemen en relaties
 

Ik zou graag ervaringen van mensen willen weten die een psychisch probleem hebben en een relatie en hoe dit hun relatie beinvloedt. Ook zou ik graag reacties van mensen willen hebben die een relatie hebben met iemand met een psychisch probleem en hoe zij hier mee om gaan.

Vindt namelijk momenteel iemand erg leuk en het is wederzijds maar om mij te beschermen lijkt het hem beter om geen relatie te beginnen.

Ik heb even getwijfeld of ik dit op Liefde en Relatie zou zetten of hier, maar ik vond het hier beter passen en ik denk ook dat de mensen hier er meer verstand van en meer ervaring mee hebben. Als dit topic niet goed staat moeten de forumbazen het maar even verplaatsen.

Is het al in je opgekomen dat dit een smoes zou kunnen zijn?

Ja.

Alleen heeft hij volgens mij geen reden om hierover te gaan liegen (we waren al een tijdje aan het scharrelen en ik had hem niet om duidelijkheid gevraagd, hij begon er zelf over).

Mensen denken toch in de eerste plaats aan zichzelf. Als iemand als reden opvoert dat hij geen relatie wil omdat hij op de een of andere manier rekening wil houden met de ander kun je er vergif op innemen dat het bullshit is. Kom op zeg. Bovendien, wat vind je er zelf nou van, dat iemand voor jou beslist wat voor jou het beste is? Flikker toch op.

Oh ja en de reden zou natuurlijk gewoon kunnen zijn dat hij daadwerkelijk niet zoveel interesse heeft, of iig minder dan jij wellicht vermoedt.

Er zit natuurlijk wel een zekere kern van waarheid in, een relatie met iemand met een psychische stoornis zal waarschijnlijk niet makkelijk worden. Maar ik kan nog altijd zelf wel beslissen of ik het wel of niet aan kan.

Ik wist al dat hij geen interesse had, was al verbaasd dat hij dat nu opeens wel leek te hebben, daarom snap ik ook totaal niet dat hij nu opeens hier mee komt :confused:

tja, waarschijnlijk kun je beter niet voor hem gaan

Er is een mogelijkheid dat ie problemen heeft, waardoor ie onzeker is, en jou wil waarschuwen en tegelijkertijd wil testen. Dan is het misschien gewoon een lieve jongen, maar geen makkelijke ;)

Maar waarschijnlijker is dat het wat ernstiger is en dat ie van zichzelf weet dat ie je slecht gaat behandelen.

Of dat ie gewoon geen relatie wil.

Hij wilde eerst ook geen relatie. Dat wist ik en daarom vind ik het vreemd dat ie nu opeens komt met 'zonder mijn problemen was het allang serieus geweest'.

Ik vraag me ook af of ie me wil testen of dat ie van zichzelf weet dat ie me niet goed gaat behandelen. Op de manier hoe ie het zei kon ik het op beide manieren uitleggen.

Maar ik had dat er beter niet bij kunnen zetten, aangezien het nu alleen maar over mijn persoonlijke situatie gaat, en ik nu nog geen ervaringen van anderen weet....

Wat heeft hij dan?

De aard van het probleem bepaalt immers de impact op de relatie. Het is nogal een verschil of iemand vliegangst heeft of zwaar depressief is.

Mijn (ex-)vriend verschuilt zich achter het feit dat er ooit borderline bij hem gediagnosticeerd is. Vind ik.

Dat heeft hij dus waarschijnlijk ook.

Is het ook om die reden je ex, als ik vragen mag?

wat een bullshit.. komt zeker niet in je op dat het zo zou kunnen zijn dat iemand ervaring ermee heeft dattie dingen verneukt en dat niet nog iemand aan wil doen? en hij kan zeker wel weten van zichzelf dattie op dit moment niet zulk goed boyfriend-material is, beter dan wie dan ook.. hij is de enige die in z'n kop kan kijken..

der is maar een manier om er achter te komen of een relatie tussen jullie gaat werken en dat is door het te proberen.. maar helemaal aan jou, of jullie eigenlijk, of jullie dat risico gaan nemen..

Waarschijnlijk? :d

Met zoiets ga je naar de psych voor een diagnose.

En soms duurt het even voordat zo'n diagnose definitief gesteld wordt en is er een tijd lang slechts het vermoeden (en zolang zou je kunnen zeggen dat het 'waarschijnlijk' dat is ;)).

Nou dan wacht hij er blijkbaar al heel lang op.

'zonder mijn problemen was het allang serieus geweest'

@TS: Als je het echt wil weten, vraag dan waar hij precies bang voor is. Vraag om details, voorbeelden. Daaraan kun je zien of hij echt bang voor dingen is en weet je meteen wat (en kun je er evt ook iets aan doen), of je komt erachter dat het bullshit is omdat hij niks weet te vertellen.

Daarom vraag ik eerst hier naar ervaringen. Ik heb natuurlijk op het Internet wel het een en ander gelezen over wat ik kan verwachten maar daarmee weet ik niet hoe het in de praktijk is.

Een paar maanden ja. Er zijn helaas enorme wachtlijsten. En zo'n diagnose wordt naar ik begrepen heb niet gelijk na 1 babbeltje met een psychiater gesteld, daar gaan volgens mij wel een paar consulten overheen.

Nou nu dus niet meer. Maar een van de problemen was dat hij nogal een klootzak was soms en hij weet dat eventjes iets te vaak aan borderline dus. Terwijl ik eigenlijk wel vond dat het kwam doordat hij zelf die keuzes maakte en dat hij zelf verantwoordelijkheid moest nemen voor zijn acties. Ik heb namelijk zelf de ervaring dat een psychische stoornis tot daar aan toe is maar dat je zelf ook een hand heb in wat je doet en dat je er nooit uit komt als je niet streng voor jezelf bent en alleen maar gaat zitten wauwelen in psychologische termen. Hij is net iets te vaak nog met zijn stoornis bezig en dat doet hij op zo'n verschrikkelijke therapeutische manier, met termen als 'terugvallen' en 'genezen kan niet, leren leven wel' en nog meer van die lotgenoten termen van dat kaliber. En op zich zijn ze allemaal waar maar het is gewoon zo standaard en met zo'n zielige ondertoon. Maar nu is dat gelukkig weer veel minder na een goed gesprek :)

Edit: Het is overigens al iets van 5 jaar geleden bij hem vastgesteld en hij is volgens mij sindsdien in therapie geweest tot een half jaar geleden schat ik zo.

Ik heb er ervaring mee. Ik heb zelf een angststoornis en mijn (ex)vriend heeft schizofrenie. Nou is het wel zo dat doordat wij allebei
iets hebben, we elkaar goed begrijpen. Het lijkt me moeilijker als de een in deze relatie 'psychisch gezond' is en de ander niet.
Ik denk dat het niet onmogelijk is, maar wel heel moeilijk. Met een borderline persoonlijkheidsstoornis is ook heel moeilijk om te gaan omdat mensen die dat hebben, heel wispelturig kunnen zijn en je het ene moment 'geweldig' kunnen vinden en het andere moment kan het zijn dat ze niks van je moeten hebben. Ik zou als ik jou was eerst veel informatie op gaan zoeken over borderline en dan kijken of je er nog steeds achter staat om wat met hem te beginnen of dat het toch te zwaar is.

Ik ben ook niet helemaal psychisch gezond dus wat sommige dingen betreft begrijp ik hem wel. Ik heb zelf o.a. dysthemie dus als het slecht gaat kan ik me wel in hem verplaatsen...

En wat betreft dat informatie zoeken, ik doe niet anders :D

Bij borderline kan je trouwens het beste je grenzen iets soepeler maken, maar toch een grens stellen als het moet. Beetje moeilijk om uit te leggen. Veel praten en bevestiging helpt ook. Vooral ook ruimte voor je eigen gevoelens openlaten en deze gevoelens accepteren. En vooral niet vergeten te genieten van de normale momenten met je partner :p

Nou ik heb hem nu uitgelegd hoe ik me eronder voel...dan weet ie dat tenminste...en dat ik hem af en toe niet kon volgen...maar dat kon ie zelf soms ook niet zei ie :s

En volgens mij is hij ergens ook wel bang om iets te beginnen omdat ik dan ook zijn mindere momenten bewust mee maak...en het blijft natuurlijk wel een man he :o

Ik heb 5 jaar een relatie met mijn vriend. Ik heb ook al heel die periode psychische problemen. Hij wist in mijn geval waar hij aan begon als hij een relatie met mij aanging. Dat mijn problemen zich nog in alle hevigheid hebben ontwikkeld, dat wisten we beide niet vantevoren.

Onze relatie is al een aantal keren flink onder spanning komen te staan door mijn problemen. We hebben ons tot nu toe elke keer er doorheen geslagen. Inmiddels zijn we wel op een punt aangekomen dat mijn vriend er volledig achter staat dat ik een jaar opgenomen ga worden op een specialistische afdeling. Want "anders raak je straks gedwongen opgenomen en dan zijn we nog verder van huis, ik wil je niet op die manier kwijt"

Communicatie vind ik heel belangrijk. Soms verwacht je dat je partner precies begrijpt wat jij bedoelt of hoe je je voelt. Helaas is dat niet altijd zo. Dus ik probeer zoveel mogelijk met hem open te blijven over hoe het met me gaat, maar -heel belangrijk- blijf ook oog hebben voor hoe het met hem gaat. Want anders ga je steeds verder van elkaar af leven. Omdat hij dan het gevoel kan krijgen dat hij zijn ei niet bij jou kwijt kan. Geef hem het gevoel dat zijn issues er ook mogen zijn. Al zijn ze misschien in verhouding een stuk minder groot dan die van jou. Want dat is allemaal relatief. Voor hem kunnen in jouw ogen kleine dingen net zo groot voelen als je eigen problemen.

In ons geval heeft hij dan de meeste problemen. Ik heb ook wel psychische problemen, maar minder ernstig. En ik heb het idee dat het inderdaad momenteel al vrij hevig is...