Elkaar steunen in moeilijke momenten
 

In de momenten dat ik het moeilijk heb kan ik altijd terecht bij hem.
Ik vertrouw hem voor 100% met mijn gevoelens en hij staat voor 100% achter me.
Hij luistert, gaat serieus op mijn problemen in, en probeert me ook altijd wel op te vrolijken...

Als hij echter ergens mee zit, vertelt hij het niet. Ik merk dat hij stil en bedrukt, en best afstandelijk is.
Als ik hem dan zeg van 'je bent stil' dan ontkent hij het op het moment zelf maar vaak blijkt dan wel uit wat hij vertelt dat hij veel aan zijn hoofd heeft.
Ik neem dan ook aan dat hij zijn gevoelens liever voor zichzelf houdt...
Op andere momenten vraagt hij me uitdrukkelijk om raad.
Niet zoals ik hem vertel waar ik het moeilijk mee heb, maar in de trand van 'dit lukt niet, wat doe ik?'

En dat vind ik best moeilijk. Een antwoord heb ik vaast niet. Meestal opper ik een heleboel mogelijkheden en zeg ik welke mijn voorkeur wegdraagd (hehe, het lijkt wel of ik een debat aan het bespreken ben).
Maar vaak heb ik het gevoel dat ik hem te kort schiet, dat ik wou dat ik zijn zorgen weg kon nemen, hem wat opvrolijken...


En het maakt me nieuwsgierig naar andere relaties...


Hoe steunen jullie elkaar?
Is er al een speficieke situatie geweest waaruit je zonder zijn/haar hulp niet geraakt was?
Heb je soms het gevoel dat je hem/haar tekort komt?
...

mijn vriend en ik zijn nu 9 maanden samen, en om heel eerlijk te zeggen treft hij mij wel in een vreselijk rot jaar.

begin dit jaar kreeg mijn moeder borstkanker en werd geopereerd. daarna ging ik (met ouders) verhuizen maar het nieuwe huis was nog niet af dus heb ik 3 maanden in een vakantiewoning gezeten. en nu 4 weken geleden ben ik geopereerd aan een hernia. allemaal geweldig dus.
maar ik kan je vertellen: mijn vriend is geweldig! hij steunt me door en door, is er altijd voor me. als ik hem nodig heb, is hij binnen 20 minuten bij me (mits hij aan het werk is ;) )
hij heeft altijd oppeppraatjes, maar dan ook echt op een heel lieve manier.
ik zeg ook wel eens tegen hem, je treft wel een k*tjaar he?
soms heb ik ook het idee dat ik hem te kort doe, omdat ik niet kan stappen enzo. (gelukkig gaat dat nu veranderen want ik ben geopereerd!)

hij daarentegen is inderdaad wat meer gesloten.
vorige week baalde ik ergens van, dat hij had gelogen. het was dan wel over iets onbelangrijks maar toch. toen ik hem ernaar vroeg, kwam ineens alles eruit. dat ie zich al weken zo druk maakt, dat het zo druk op zijn werk is, dat ie baalt van zijn ouders enz enz.
ik stond er van te kijken, want hij was altijd zo van het was wel druk maar het ging wel.
ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat ie echt wat vaker gewoon zijn bek open moet trekken, dat ik niet helderziend ben, en dat ie alles op mij gaat afreageren.
en toen zei hij dat als ie het zo druk heeft, de enige manier op te ontspannen is bij mij thuis op bed dvd'tjes kijken enzo, vond ik wel weer heel lief :)

maar ik ben benieuwd!

Wij praten gewoon heel veel op de momenten dat we - of 1 van ons - ergens tegen aan lopen. Op een 1 of andere manier uit dit zich soms ook in knallende ruzie, maar het voordeel is dat we daarna vaak beiden concluderen dat we maar onzinnig bezig zijn en dat het 'probleem' eigenlijk helemaal geen probleem hoeft te zijn.

We hebben beiden onze kutperiodes gehad, maar weten ons er altijd weer door heen te slaan. Zijn/mijn hulp is nooit ergens ECHT noodzakelijk geweest, maar vormt voor beiden denk ik wel een 'veilige achterban'. Gewoon hulp waarvan je weet dat die er altijd zal zijn. En als er eens echt iets mocht zijn, dan staan we gewoon naast elkaar om elkaars handje vast te houden, bijwijze van.

Door er voor elkaar te zijn als dat nodig is, denk ik. Luisteren, gewoon samen stil zijn, troosten of advies. Erbij zijn als iets moeilijk is. Er zijn geen situaties geweest waar ik zonder hem niet uitgekomen zou zijn - ik denk niet dat er uberhaupt situaties bestaan waar ik niet zélf uit zou kunnen komen - maar het is wel fijn dat hij er is.

Ik heb eigenlijk nooit het gevoel dat ik hem tekort doe of zoiets. Wat dit betreft doen we volgens mij allebei wat we kunnen en dat komt wel ongeveer overeen met wat de ander nodig heeft. Ik voel me wel vaker kut om dingen dan hij (of iig dat ik dingen vervelend vind), maar goed, daar ben ik een vrouw voor :o

Ik heb geen steun nodig, ik woon namelijk in Nederland (een welvarend land) en ik heb de gave om te kunnen relativeren. Als mijn vriendin verdrietig is, probeer ik een beetje begrijpend te doen, wat meestal maar half lukt.

Ja, ik relativeer ook gewoon als een vriend overlijdt, mn oma de diagnose kanker krijgt, of mn ouders gaan scheiden :rolleyes:

Ontopic: ik herken veel in het verhaal van HvJ. Gaat bij ons ook zo.

Ik vind zelf dat ik nogal snel zeur over (kleine) dingen, maar laatst zei mijn vriend (vanuit het niets eigenlijk) dat ik een uitzondering op het meisjesvolk ben omdat ik weinig tot niet zeur. Dat vond ik wel vreemd, maar t zal wel zo zijn dan.
Maar als ik dan is in zo'n bui ben dan luisterd hij gewoon en maakt hij er grapjes over.
Over grotere dingen (Bijv. mijn zusje zit in een inrichting) durf ik niet zo goed te praten met hem. En ik weet niet eens precies waarom, de laatste keer dat ik daar met m over sprak was 2 weken geleden en toen deed hij niet raar, afwijzend ofzo maar juist heel geintresseerd en begripvol.
En hij zegt nooit dat het slecht of niet goed met hem gaat. Dat is wel is vervelend. Hij wil altijd maar doorgaan, en niet bij de slechte dingen stilstaan. Opzich wel goed, maar ik merk ook wel dat hij er toch mee zit. Maar er over praten wil hij niet.

Dit, inderdaad. Dat laatste heb ik ook nog wel eens last van :o

Hoe steunen jullie elkaar?
We praten veel, luisteren veel, soms even lekker janken en proberen als het kan een oplossing te vinden. Daarna even iets anders doen om niet te lang in een dipje te blijven hangen. En vaak even een briefje, sms'je of gewoon een kneepje in de hand om te laten merken dat we de ander steunen en aan elkaar denken.

Is er al een speficieke situatie geweest waaruit je zonder zijn/haar hulp niet geraakt was?
Ik denk dat het me in the end wel gelukt was, maar hij zorgt er wel altijd voor dat dingen veel sneller opgelost zijn en/of dat ik er beter mee om kan gaan.

Heb je soms het gevoel dat je hem/haar tekort komt?
Nee. Ik kan af en toe best even onzeker zijn, maar uiteindelijk denk ik niet dat er iemand is die hij meer vertrouwt dan mij. Ik ken hem, weet hoe hij denkt, ik heb aan één blik van hem genoeg en ik weet wat hij nodig heeft.

een van de redenen waarom ik mijn relatie nu fantastisch vind is omdat we zo goed communiceren en elkaar zo goed aanvoelen.

We lijken in heel veel opzichten op elkaar dus dat scheelt. Ik heb studievertraging en mijn scriptie komt niet van de grond en hij steunt mij hier heel erg in. Ook neemt hij mij in vertrouwen als hij zich rot voelt over zaken op werk, of met zijn ouders of vrienden, en daar voel ik me dan weer gevleid door dat hij zich openstelt voor mij.

Zelfs over onze relatie kunnen we goed onze gevoelens delen, en juist omdat ik in het begin meer was van "laat maar" en hij meer was van "nee nu zeggen anders hoor ik het over 3 weken en is het van een mug een olifant geworden"

Ik weet nu dat communicatie een van de belangrijkste dingen is in een relatie, vooral als het voorbij het prille stadium is en er irritaties kunnen ontstaan. Door communicatie van beide kanten zijn deze snel de wereld uit, en kun je je weer concentreren op een leuke tijd met elkaar heben :)

Zowel mijn vriend als ik worden vrij stil en teruggetrokken als er iets is. Meestal moet de ander dan een beetje pushen om het eruit te krijgen. Maar we steunen elkaar dan wel.

Ik heb én geen vriendin, én geen steun nodig dus eigenlijk mag ik hier niet reageren.

Ik heb dat heel erg. Ik loop er liever zelf mee rond dan anderen ermee "lastig te vallen". Mijn ex-vriend was juist heel erg voor gevoelens uiten. Dat werkt bij mij niet. Je moet me niet dwingen iets te vertellen, dat doe ik uiteindelijk vanzelf wel (of niet :p ).
Uiteindelijk raakte ik geïrriteerd omdat hij zo vaak zei: wat ben je stil?
ik kan het van zijn kant begrijpen, maar hij wilde me veranderen.
Dus, laat het gewoon zo. Of zeg tegen je vriend dat je graag wil praten, dat je hem wilt begrijpen en naar hem wilt luisteren. Vertelt hij dan nog steeds niets over wat hem dwars zit, láát het dan zo en ga niet pushen!

Mijn vriend en ik weten dat we altijd bij elkaar terecht kunnen, ik maak er alleen wel vaker gebruik van, en als ik merk dat er iets met hem is moet ik er wel eens aan trekken maar dan is ie daarna volgens mij ook wel weer opgelucht.

En soms reageren we dingen op elkaar af, maar als de een merkt dat de ander daar ook niet vrolijker op wordt komen de echte redenen vaak al snel boven tafel...

Persoonlijk vind ik het wel fijn om altijd bij hem terecht te kunnen en zou ik graag zien dat hij ook vaker zijn zorgen aan mij verteld en niet alleen als het echt zover komt dat hij er chagerijnig door wordt... hij heeft best veel nare dingen meegemaakt de laatste jaren, het lijkt me dat hij er vaker aan moet denken dan op de momenten dat er echt iets gebeurd is dat die gevoelens weer helemaal op laat komen, maarja, dan wil hij het er blijkbaar niet over hebben...