Scholieren.com forum - [verhaal]: sneeuw

dit heb ik een aantal jaar geleden es geschreven, nooit afgemaakt weliswaar...
ik vroeg me af wat jullie ervan vinden, is het goed? wees maar hard, ik kan tegen kritiek.

Het sneeuwt. Witte vlokken dwarrelen door de lucht als een zwerm op hol geslagen insecten. Sneeuw is zoveel mooier dan regen. Het bedekt de wereld met een vredige witte laag, een laag die kraakt als je erop stapt. Zelfs de school, die er voordien zo lelijk en grijs bijlag, krijgt nu het uitzicht van een kerstkaartje. Niemand anders lijkt het te merken. Iedereen staart naar het bord met gemaakte aandacht, steunend en zuchtend. Maar ik niet. Ik kijk naar de sneeuw. Ik word een sneeuwvlok. Gedragen door de wind, die je meevoert naar plaatsen hier ver vandaan... In plaats van naar omlaag, zweeg ik steeds hoger en hoger, de wolken tegemoet. Die grijze wolken. Mijn dromen. Ik ga ernaar toe.
Vanuit een andere wereld hoor ik mijn naam. Zacht, maar het wordt steeds luider. Ik kijk verschrikt op.
"Sarah! Hou je hoofd bij de les!"
"Ja, in gedachten zat ze al bij haar minnaar. Oeeh... Sarah!", fluistert Michelle met zwoele stem.
Ik werp haar een dodelijk blik toe, waarop ze even spottend lacht maar dan toch voor de rest van de les haar mond houdt. Ze snapt er niets van. Van sneeuw noch van liefde. Eigenlijk snapt ze nergens iets van. Ik vraag me af wat ze tegen me heeft. Jaloers? Het kan me niet schelen.

De andere meisjes lachen als ik voorbijkom. Zogauw ik kijk, draaien ze zich weg. Ze praten over mij. Ik weet het. Ik had gedacht dat het geen pijn meer zou doen, na verloop van tijd, maar het blijft. De pijn.
Waardoor je je een mislukkeling gaat voelen en je je afvraagt hoe het komt dat jij niemand hebt waar je op kan steunen. Ik zoek mijn heil bij Marianne, maar zij is me beu, denk ik. Ik kan niet leven met het idee dat ik niemand heb. Niemand die mij de beste vriendin van de wereld vindt. Lies mijdt me nu zoveel mogelijk. Ze vindt me saai.
Ik ben saai geworden.
Ze snapt niet wat er in mijn hoofd zit.