Vliegeraars
 

Vliegeraars

de wind speelt met onze haren
waren wij ooit vogelvrij
zijn we nu
nog maar een schemering
- en het duurt niet lang
voor de duister overvalt –

ooit uit zandkorrels bestaan
wredig met zoutig zeewater versmolten
tot heimelijke jongensdromen
we zien de zee niet eens
vanaf het speelgoedkastje op zolder

Up :) ik wil een reactie :o

Wie upt wordt overgeslagen! (ofzo)
Maar goed. Ik vind het allemaal te vertellend en niet echt verassend of nieuw. Bijvoorbeeld:

schemering en duister, het zijn zulke cliché woorden.

Wat heeft er ooit uit zandkorrels bestaan?

Dus wat heeft uit zandkorrels bestaan en is wredig met zeewater (dat zoutig is wel heel dubbel) versmolten tot heimelijke jongensdromen?

Dat laatste, wat ik zie als het kastje waar 'jullie' opstaan om uit het raam naar de zee te kijken vind ik dan wel weer leuk. (Dat bedoel je toch, right?)

Ik hoop dat je er iets aan hebt? :)

Kan me grotendeels bij Ekleor aansluiten. De melancholie die je probeert op te roepen is niet sterk genoeg. Je gebruikt wel een mooi beeld op het einde.

nerwen elensar en Ekleor; bedankt voor jullie reactie.
ik moet jullie allebei gelijk geven, ik vond het zelf al niet echt goed, maar dacht: misschien kan ik het nog aanpassen.
Ik denk niet dat ik dat doe, maar dat ik dit maar weggooi. Volgens mij is er ook niks meer van te maken.

xxx

Dat snap ik dan weer niet zo goed.
Poëzie is een uitdaging, niet iets waar je zomaar mee kan stoppen.
Je leert juist door te verbeteren, niet door weg te gooien.
Oefening baart kunst, maar je kan niet oefenen als je alles weg gooit.
Ik zou zeggen; give it a try.