rouwproces ?
 

Ik lees al een tijdje mee op de verschillende fora en heb besloten nu toch een berichtje te openen omdat ik het gevoel heb dat ik het even kwijt moet.

bijna 2 maanden geleden, op 23 april 2007, is een hele goede vriend van mij plotseling overleden.
zodra ik hoorde dat hij in het ziekenhuis lag ben ik er heen gegaan, al wist ik toen niet dat hij al hersendood was, dat er geen hoop meer was.
de week erna heb ik doorgebracht met vrienden, zijn ouders.
maar na de crematie veranderde er wel iets.
logisch, we hadden de hele week naar dat ene moment, dat laatste afscheid toegeleefd. en dat was nu voorbij.

op dat moment heb ik eigenlijk een beslissing genomen. mijn examens kwamen er aan en ik besloot mijn gevoelens en gedachten opzij te zetten. anders zou ik nooit slagen.
ik heb me op mijn school gestort. en had verwacht dat na mijn laatste examen een gat zou ontstaan.
dat ik in zou storten.
het gebeurde niet. ik merkte bij mezelf dat ik bijna niet meer dacht aan wat er gebeurd was en zodra we het er onderling over hadden merkte ik dat ik het er oppervlakkig over had. ik voelde niets.

ik heb net mijn uitslag achter de rug en nu weer voor het eerst een inzinking. een moment van besef.

ik weet nog niet precies wat ik met dit bericht wil bereiken, of ik het uberhaubt wel verstuur.
ik ben bang dat ik de verkeerde beslissing heb genomen door die gevoelens weg te drukken. omdat ze nu niet meer naar boven komen lijkt het.

ik ben benieuwd naar mensen met soortgelijke ervaringen, hoe zijn jullie er mee om gegaan?

liefs
anne

Logisch en volkomen normaal.

Een paar jaar terug heeft mijn beste vriend zelfmoord gepleegt. In plaats van hier veel over na te denken ging ik door met mijn leven zonder echt toe te geven wat er gebeurd was.
Toen ik gewend was een het idee dat mijn beste maatje niet meer terug kwam kwamen de tranen pas. Toendertijd snapte ik ook niet dat ik niet eerder kon huilen of rouwen. Waarschijnlijk is het besef er gewoon nog niet helemaal, je bent nog steeds in shock. Geef het wat tijd. Heel veel succes nog en gecondoleerd.

tis heel normaal.
iedereen gaat anders om met een overlijden, zeker als het plotseling is.
het wegstoppen is natuurlijk nooit goed maar jij hebt de keuze gemaakt je examens te halen en dat is ook logisch.
de tijd dat het nu nodig heeft om tot besef en tot acceptatie komt loopt nu misschien wat anders.
maar ik denk dat ze nog wel boven komen, en is het nu niet dan misschien over een tijdje.
ik hoop dat je er dan wel met andere goed kan over praten en ze samen kan verwerken want anders kan je er mee blijven zitten (heb ik met een vriendin gehad)

praat met andere mensen er over of schrijf dingen op. als je er waarde aan hecht kan je naar een rustig plekje o.i.d (weet niet of hij een herdenk plek heeft of uitgestrooit is..)
maar ik denk niet dat je keuze heel verkeerd is geweest, iedereen gaat er anders mee om.

heel veel sterkte en alsnog gecondoleerd
*knuffel*

De keuze die je hebt gemaakt, heb je niet voor niets gemaakt. En ik denk dat het geen heel verkeerde beslissing is geweest, je heb je examens gehaald (neem ik aan?) en zo dus op dat gebied problemen voorkomen.

't is anders (in de zin van jong-oud ed), maar mijn oma is anderhalf jaar geleden overleden. Mijn moeder (het was haar moeder) en ik waren toen allebei bezig met afstuderen en we hebben ons op dat moment vooral daar op gericht. Dat ging vrij aardig, de gevoelens van gemis leken soms ook 'weg' te zijn, maar na verloop van tijd komen ze weer terug.

Grote kans dat de gevoelens bij jou ook over een tijdje terug komen, maar misschien ook niet. Als je verder niet het gevoel hebt dat je er mee zit, dan is dat ook niet erg, toch? Rouwen verloopt bij iedereen (en dan ook nog per situatie) anders. Verder idd wat rare kwast zegt: niet in je eentje mee blijven zitten, praat er over als je merkt dat je dat nodig hebt.

Het is zelfs heel normaal in een rouwproces om de eerste dagen, weken of maanden het voor je gevoel te 'ontkennen'. Dan is het gewoon nog te moeilijk om echt te bevatten. Daarna komt vaak pas het verdriet. Ik raad je wel aan om als dat verdriet je nu wel overvalt, er ook aan toe te geven. Dat hoeft niet door te huilen ofzo, gewoon op jouw manier. Als je dat gehad hebt, kun je het 'een plekje geven' zonder te moeten doen alsof er niets gebeurd is.

Veel sterkte :)

Zo te lezen geef je zelf al antwoord op je vraag. Het is normaal dat het een tijd kan duren voordat je beseft wat er is gebeurt. Laat maar gewoon komen. Zo'n rouwproces kan lang duren, afhankelijk van de relatie die je met de overledene hebt gehad. Mijn vriendin heeft er ruim anderhalf jaar over gedaan om alle stadia te doorlopen en dan nog komt het verlies af en toe terug.

Uit mijn cursus klinische psychiatrie:
Stadium 1: Ontkenning, ongeloof, "numbness"
Stadium 2: Droefheid, ongerustheid, slecht slapen, verminderde eetlust, hallucinaties, illusies,...
Stadium 3: Geen symptomen meer, herinneringen van leuke momenten blijven over.

Wat jij hebt is een uitgestelde rouw: Dit komt frequent voor na een plots, traumatisch of onvoorzien overlijden.

Het is dus heel normaal. Je gevoelens zullen nog wel naar boven komen. Er is in ieder geval niet veel aan te doen.

Mijn broer heeft kortgeleden zelfmoord gepleegd en met mij gaat alles nu eigenlijk best goed. Bij mensen geeft dat twee verschillende reacties: Óf ze vinden het raar dat het goed met me gaat, óf ze vinden dat ik er alsnog te veel mee bezig ben en dat ik het totaal van me af moet zetten. Dat laatste is een best vreemde reactie lijkt me. Ook al gaat het goed ik ben er toch mee bezig en heb het er ook voer met mensen. Maar er zijn dus ook mensen die denken dat het logisch is als ik nu hele dagen lig te huilen op bed.

Ik las nu de berichten hier en dacht: de echte klap moet misschien nog komen.

Waarom ik dat nu hier neer zet weet ik eigenlijk niet, maar ik moest het even kwijt.

heel erg herkenbaar. Afgelopen zomer is mijn moeder overleden, en ik merk dat ik nu pas echt bezig ben met de rouwverwerking.

Na haar overlijden ben ik direct weer druk gaan doen: school, vereniging, leuke dingen, uitgaan etc. Niet om te doen alsof er niets aan de hand was, wel om positieve afleiding te krijgen. En toen, na een paar weken/maanden, kwam de klap. Werden dingen duidelijker, en kwam alles wat ik eigenlijk qua gevoel niet had "aangekeken" nog, kwam in een keer binnen. En dan is het even moeilijk soms!

Wat jij nu meemaakt is denk ik niet meer dan normaal; in het begin is het zo abrupt en snel gegaan dat je dat nog geen plekje kan geven. Moet je denk ik ook niet per se willen, onze hersenen geven wel aan wanneer er voor zulke dingen ruimte is (althans, zo voelde het bij mij).

Hmm niet helemaal te vergelijken, maar een tijdje geleden heb ik te horen gekregen dat een goede vriendin van me ongeneeslijk ziek is. De eerste 1,5 maand drong het amper tot me door, ik was er elke week, ging met haar mee naar het ziekenhuis, praatte met haar, maar met niemand anders. Ik dacht er af en toe wel aan, maar stopte het onmiddelijk weg. Ze was immers nog niet dood. Vorige week heb ik voor het eerst erom gehuild. Vannochtend belde haar vriend dat ze in coma ligt en waarschijnlijk niet meer wakker zal worden. Maar ik typ dat hier op het forum, maar mijn ouders heb ik het nog niet kunnen vertellen, evenmin dat ik erom kan huilen. Ik lijk totaal geblokkeerd.

Ik denk dat het soms tijd nodig heeft maar dat de klap komt. En die zal bij jou nu wel ongeveer komen, je schrijft zelf al, na je uitslag had je een moment van besef. Je gevoelens zullen vanzelf terugkomen, geef jezelf dan ook de tijd om ze goed te verwerken. Heel veel sterkte.