Ouders gooien je het huis uit?
 

Dit gaat niet over mezelf maar over me vriendin. Maak er tog best zorgen over moet ik zeggen.

Haar ouders willen haar naar een kinderzorg gesticht brengen. Ze heeft verhalen gehoord dat je daar geen internet, geen telefoon of andere contact met de buitenwereld hebt (Van haar ouders). En het is in een geheel andere stad.

Haar ouders brachten haar al eerder naar een pleeg gezin, maar uiteindelijk had de rechter besloten om haar daar vandaan te halen.

En altijd gaat het over kleine kut dingetjes, waar haar ouders een enorm probleem van maken. Gisteren kwam ze 15 min te laat thuis, en ze begonnen er opeens weer mee te dreigen.

Ze is pas 16, en weet niet wat ze precies hier tegen kan doen.

Weet iemand hier advies op? Ik zal enorm dankbaar zijn.

Als die ouders haar waar dan ook naar toe willen brengen van instelling zullen ze eerst eens bij jeugdzorg moeten aankloppen. Jeugdzorg regelt de verwijzingen voor "kinderzorg gestichten" (oftewel.. jeugdzorg dus)

Naar een internaat zouden ze haar wel kunnen sturen.

Die verhalen die je vriendin over die instellingen heeft gehoord komen volgens mij teveel voort uit films en televisie. Je mag zeker contactmet de buitenwereld hebben.

Vooralsnog denk ik dat het vooral dreigen is.
Wat ze kan doen? Ik zou een bezoekje aan de huisarts brengen en hem eens het verhaal uitleggen. Als ze niet naar de huisarts durft kan ze naar de vertrouwenspersoon op school gaan.

Waarom dan bij de huisarts? En die verhalen heeft ze van haar ouders. Dusja.

Die heeft de benodigde connecties met de jeugdzorg lijkt me.

Ik ken iemand die op zijn 15e uit huis gegaan is vanwege een kut thuis situatie.l Is misschien nog niet eens zo'n gek idee, want hij zat wel bij een organisatie die jonge mensen daarmee hielpen enzo.

Bij de huisarts kan zij haar verhaal kwijt.
De huisarts kan vertellen wat er nou wel en niet waar is van wat haar ouders hebben verteld. De huisarts kan eventueel hulp inschakelen voor haarzelf.

En daarbij kan de huisarts een maatschappelijk werker inschakelen die kan bemiddelen tussen haar ouders en haar, door met alledrie te praten en daarbij onpartijdig te blijven. Dat kan de vertrouwenspersoon van school op zich ook trouwens.

En om jou (en haar) gerust te stellen:
Er zijn jeugdzorg-instellingen waar kinderen en jongeren zitten die door hun ouders werden mishandeld of verwaarloosd en van wie de ouders zijn overleden. Kinderen die daar wonenn gaan naar school op een school in de buurt.
Daarnaast zijn er internaten waar kinderen en jongeren zitten waarvan de ouders bijvoorbeeld 8 maanden per jaar in het buitenland werken, deze verzorgen meestal ook onderwijs.
Haar ouders kunnen niet op eigen houtje beslissen dat ze naar jeugdzorg gaat, maar kunnen haar wel op een internaat doen (daar moeten ze dan ook zelf voor betalen).
Zowel internaten als jeugdzorg-instellingen zijn meestal wat strenger dan de gemiddelde ouder, maar het is bij lange na niet zo erg als haar ouders tegen haar beschrijven - zelfs in jeugdgevangenissen is het nog niet zo erg dat je nooit mag bellen.

Overigens zijn ouders verplicht om tot hun kind 21 is, te zorgen dat het onderdak en eten heeft.

En dat lijkt me ook direct de beste oplossing, want laten we niet vergeten dat het probleem aan elk van beide kanten kan zitten. Het hoeven niet noodzakelijk tirannieke ouders te zijn die het probleem vormen. Dergelijke hulpverleners zijn heel wat geschikter om te bepalen waar de schoen wringt.

het lijkt me hoe dan ook goed dat er hulpverlening voor het gezin komt (dus niet alleen voor haar) omdat ik, uit hetgeen wat ik lees, ook het idee krijg dat ouders zich onmachtig voelen tegenover hun kind en zij daar wel wat hulp bij kunnen gebruiken...

owja,
misschien kan ze haar ouders een stap voorzijn en zelf naar de hulpverlening gaan. Dan kan zij haar situatie uitleggen en ook aangeven wat zíj zou willen (want blijkbaar wil ze niet het huis uit, of iig niet op de manier waar haar ouders mee dreigen).
Er kan dan
1) duidelijkheid voor haar komen over wat wel of niet waar is over wat haar ouders vertellen over deze 'internaten'
2) een oplossing gezocht worden voor de situatie waar beide 'partijen' mee kunnen leven.
3) wellicht hulpverlening komen voor het gezin zodat zij beter met elkaar om kunnen gaan.

Dit klinkt anders heel erg als dreigen van volwassenen, maar als het echt zo vreselijk slecht gaat moet ze op school gaan praten met iemand.

En sowieso moet maatschappelijk werk geregeld worden.

In crisisopvang word je alleen geplaatst wanneer de situatie onhoudbaar is, maar als je aangeeft volwassen genoeg te zijn (en dat ook laat merken!) word je snel ergens anders gezet. (mits er plaats is)

Been there, done it. En ik zit nu op kamertraining en het gaat prima met me :)

Wat houdt die kamertraining in dan?

kamertraining, wordt volgens mij ook wel begeleid kamerwonen genoemd.
Je 'leert' er zeg maar om op jezelf te wonen. Je moet eigenlijk je eigen dingen regelen, maar er is wel een mentor (of welke benaming ze er ook aangeven) op wie je kan terugvallen met vragen. Je woont met meerdere personen in een huis, heb je eigen kamer, deelt wel de keuken (badkamer weet ik niet zeker?) eigenlijk net als wanneer je op kamers gaat dus. Met als 'voordeel' dat er iemand is op wie je kunt terugvallen met vragen, maar ook om te praten over hoe het met je gaat e.d.
Vaak zijn er wel regels bij het begeleid kamerwonen. niet zoals echt op kamers dat alles mag. veel moet in overleg.
dat is het beeld wat ik er een beetje van heb.
Volgens mij moet het wel kunnen op 16jarige leeftijd.
De optie is iig bespreekbaar met een maatschappelijk werkster, die dan kan kijken welke mogelijkheden er zijn.
tegenwoordig zijn er wel vaak wachtlijsten hiervoor. Afhankelijk van woonplaats hoe lang deze zijn...