Na hun ontmoeting op de rede, waar blijkbaar nog een soort aantrekking leek te bestaan tussen allebei, beginnen ze een soort contact op te bouwen, via een briefwisseling, stiekem bellen tot uiteindelijk zelfs geheime ontmoetingen. Terwijl er in het begin niets echt gebeurt tussen hen, lijkt Daphne op de een of andere manier het wel leuk te vinden om een soort mogelijkheid open te houden. Daphne vertelt hem veel, en vooral dat zij “geheime kamersâ€� heeft, waar Nico niks vanaf weet. Zij vindt dat op één of andere manier geen probleem, want ze doet Nico toch niks tekort. Jelmer’s relatie met Paula is al enige tijd volledig verkild, en Daphne’s aandacht is dus voor hem erg verfrissend.

Jelmer worstelt met zichzelf, en zijn angstbeelden, maar het vooruitzicht naar enig contact met Daphne geeft hem een zekere richting, en zet een aantal dingen in beweging in zijn leven. De vertelstijl is lijzig en zwaar, wat wel klopt met Jelmers personage, maar dat zorgt er ook voor dat de leeservaring niet erg vlot of prettig is. Toch blijft het geheel boeien, en blijf je nieuwsgierig naar het verdere verloop (hoewel ik moet bekennen, zoals eerder gezegd, dat ik het boek even aan de kant heb moeten leggen :-)) Alleszins leidt het hele verhaal gestaag maar onafwendbaar naar de bizarre ontknoping.