Ongevoelig...
 

Ik was niet echt van plan ooit een 'klaag-topic' te openen over mijzelf... Daarom zal ik het zo algemeen mogelijk houden!

Ik merk dat ik extreem ongevoelig ben. Er is weinig dat me echt kan raken. Wanneer mijn vriend ziek is en de hele dag loopt te niezen en te hoesten, zit ik me eerder dood te ergeren dan dat ik het erg voor hem vind.. Wanneer ik dan hoestsnoepjes ofzo voor hem kook, is het meer voor mezelf (omdat ik dan geen last meer heb van zijn gehoest) dan voor hem.
Ook als ik bijvoorbeeld hoor dat er iemand is overleden - zoals laatst de oma van mijn beste vriendin - dan doet me dat eigenlijk niets.. In dit geval kende ik haar ook niet, maar het deed mijn vriendin wel veel...
Wanneer iemand pijn heeft, betrap ik mezelf er soms op zelfs jaloers te zijn.. Niet op de aandacht, meer op.. het gevoel denk ik. Ik ervaar pijn niet echt als pijn.. Zelfs toen mijn moeder overleed, heb ik niet moeten huilen.. deed het me niet genoeg pijn.
Ik voel me zelfs niet schuldig daarover...

Hebben meer mensen dit?
Wat doe je er in vredesnaam aan? (doe je alsof tegenover mensen?)

Ik heb het ook gehad. Door een bepaald gebeuren had ik ruim een jaar geleden erge ruzie met een vriendin van me. Eerst vond ik het erg, maar dat duurde niet zo lang, ik begon er ongevoelig voor te raken en het deed me niets dat ik haar kwijt was.

Dat dacht ik tenminste, want die ongevoeligheid was niet echt, maar iets dat ik mezelf had aangepraat uit angst om nog meer te beseffen dat ik mensen pijn had gedaan. Uiteindelijk is het tot een soort uitbarsting gekomen, ik deed allerlei dingen die steeds meer begonnen te knagen, ik was niet ongevoelig... De ruzie is inmiddels bijgelegd, ik ga nog niet goed met bepaalde situaties om, maar 'ongevoelig' ben ik niet meer.

Ik weet niet hoe jij ongevoelig bent geworden, het is waarschijnlijk dat dat een heel andere situatie was. Het kan ook zijn dat je niet kunt aanwijzen wanneer het is begonnen, zoiets zie je meestal pas achteraf. Ik weet niet wat je er aan kunt doen. Ik heb er ook niet bewust iets aan gedaan, bij mij kwam op een gegeven moment 'gewoon' het besef dat ik zo niet langer verder kon.

En ik besef nu ook dat ik zo niet verder kan.. Ik zet echt vast zo.. Ik wil graag openstaan voor emoties, met iemand mee kunnen leven of zelfs met mijn eigen gevoel om kunnen gaan. Maar het enige wat ik doe, is het vermijden... Daardoor raakt niets me...

Ik ben ook erg verlegen, mijn hele leven al. Op de bassischool zei ik alleen iets als de leraar me iets vroeg, verder nooit. Daar ben ik nu overheen, maar ik sta er zo van te kijken wanneer een meisje van 8 een verhaal begint te vertellen tegen iemand die ze helemaal niet kent.. dat heb ik echt gemist... Nog steeds antwoord ik eigenlijk alleen maar, ik vertel nooit iets... Omdat ik daardoor geen vrienden maak (jah, één of twee...) sluit ik me nog meer af...

Het is natuurlijk een drempel waar ik overheen moet, maar na 22 jaar is die drempel behoorlijk hoog geworden...

Had je deze gevoeligheid al voordat je moeder overleed? Of is het begonnen toen je moeder overleed.

Het kan namelijk heel goed dat je bij jezelf een soort knopje hebt uitgeschakeld, toen je moeder overleed. Dat niemand je op deze manier goed meer kan raken of je verdriet kan doen. Dat je er zelf niet mee belast raakt als iemand wat heeft. Dat noem je zelfbescherming en ik heb het ook heel erg lang gehad. Vraag me niet waarom, maar bij mij was het van de ene op de andere dag over, alsof er een deken van me afviel en ik de lucht weer kon zien. Ik merkte bij mezelf dat ik me niet langer hoefte te beschermen tegen slechte invloeden van buitenaf, of van vervelende gebeurtenissen. Ik ging het proberen te accepteren en naar een oplossing zoeken waarbij de ander gebaat was, maar bovenal ik zelf.

Als het andersom is, dus, dat je deze ongevoeligheid hebt voordat je moeder is overleden, kan het misschien zijn dat je je depressief voelt. Er word van pubers nog al eens gezegd dat ze zo onverschillig doen. Maar vaak ligt daar een depressief aan ten grondslag.

Ik heb het denk ik vanaf de dag dat ik hoorde dat mijn moeder ziek was en ze zou overlijden. Toen heb ik alles buiten gesloten, om me niet te kunnen raken. Toen ze was overleden had ik al een soort van afscheid genomen, daardoor voelde ik het niet..

Ik weet nog dat mijn broertje heel boos was, omdat ik het niet erg vond... Dat raakte me zelfs niet, nu nog niet...

Negatieve dingen sluit ik buiten en ik probeer me zo min mogelijk te binden met mensen, alleen als ik echt 100% zeker van hen ben...

Ik zal er nog eens over na denken.. hoe ik mezelf wat meer moet openen ofzo..

Ik begrijp uit je vorige reply dat je heel gesloten bent. Ik ben dat zelf ook, maar gelukkig kan ik zelf wel openstaan voor emoties. Je kunt wel proberen om negatieve dingen buiten te sluiten om te voorkomen dat je er door wordt geraakt, maar het is nu eenmaal een feit dat het leven niet louter uit positieve, maar helaas ook uit negatieve dingen bestaat, ook al zou je liever willen dat het niet zo was. Ik begrijp dat je ook terughoudend bent in jezelf binden aan anderen. Je wilt je wel aan een ander binden, maar je moet dan wel de volledige zekerheid hebben dat je die ander kunt vertrouwen. Ik ken dit heel goed omdat ik zelf ook niet zo snel geneigd ben om me aan anderen te binden.
Het lijkt me een goed idee om eens contact op te nemen met een psycholoog om aan de hand van gesprekken met hem of haar te leren hoe je je alsnog kunt openstellen voor emoties.

Mensen die een traumatische ervaring hebben oplopen (bijv. verkrachting), zijn doorgaans afgestompt voor andere emoties. Ze willen ze niet meer toelaten om zich te beschermen..

Ik ken het eigenlijk wel een beetje. Ik heb soms het gevoel dat ik om niemand echt geef, dat het me eigenlijk alleen maar iets zou kunnen schelen als mijn ouders of broertje zouden overlijden of zo, verder niemand. Ik weet niet eens of het me wel zo veel zou uitmaken als ik vriendinnen kwijtraakte, of het me alleen iets zou kunnen schelen omdat ik dan alleen zou zijn of dat het me kan schelen omdat zij weg zijn. Ik kan heel gemakkelijk met verliezen leven en snap ook niet dat mijn moeder het zoveel kan schelen dat mijn tante bijv pijn heeft. Goed, erg voor haar, ik leef mee en ik kan me voorstellen hoe ze zich voelt, maar zelf kan het me niks schelen...

En toch heb ik er een hekel aan als anderen pijn voelen, wil ik er dan wel wat aan doen, wil ik ze troosten of helpen... maar persoonlijk kan het me niet veel. Zeg maar.

... Ik vind dat een fout idee. Op de een of andere manier lijkt het mij beter dat je er zelf uitkomt. Misschien denk ik daar wel te onafhankelijk over, maar...

Ik ken het, bij zoveel dingen zei ik tegen mezelf: het is erg, laat godverdomme een keer zien dat je het erg vind, sla een arm om die persoon heen of wat dan ook. Maar ik voelde me altijd geremd. Nu nog steeds in bepaalde dingen: ik kan er stamelend uitbrengen hoe erg ik het vind en daar blijft het dan bij, die arm wordt nog steeds tegengehouden door iets. Ik denk dat het iets is dat moet groeien, naar mate je zekerder van jezelf wordt, zul je je emoties sneller durven te tonen en open kunnen staan voor andermans emoties.

En iedereen vind die spontaniteit geweldig en je voelt je klote dat jij niet zo bent... Dat jij niet tegen iedere onbekende aan staat te praten en je meteen openstelt. Ik kan je geen oplossingen geven, omdat ik met veel van deze dingen zelf ook nog zit, wist ik ze maar...

En die zal volgens mij steeds hoger worden, hoe langer je je afsluit, des te moeilijker zal het zijn je open te gaan stellen en om te gaan met die emoties.

Misschien is er ook wel zelf uit te komen, maar ik deed ook alleen maar een suggestie. Ik kan niet beoordelen of zij zelf in staat is om er zelf uit te komen, maar een psycholoog kan dat waarschijnlijk wel. Om mezelf even als voorbeeld te nemen: ik ben vorig jaar bij een psychologe in behandeling geweest wegens emotionele problemen op sexueel gebied. Mede dankzij mijn gesprekken met haar heb ik de oorzaak van het probleem weten te achterhalen en heb er zo mee om kunnen gaan. Als Desp inderdaad in staat is om geheel zelfstandig er uit te komen vind ik dat fantastisch voor haar, maar als ze dat niet kan zonder hulp van anderen, al of niet professioneel, is het in ieder geval belangrijk dat ze de mogelijkheid heeft om op die hulp terug te kunnen vallen.

ik ben ook zo...

alsof doen doe ik wel ja (op me werk soms wel makkelijk)

maar ik heb ook gewoon ijswater door me aderen stromen hoor :)

Heb zelf 2 dingen meegemaakt die me zo hebben gemaakt, denk ik.. Allereerst dus mijn moeder en vervolgens 'verkrachting' (ik noem het liever niet zo).
Ik heb er wel mee leren leven, maar op een verkeerde manier...

Hoe zou je het dan liever wel willen noemen als ik vragen mag?

Ongewenste intimiteit

Misschien komt het dat je zoveel mee hebt gemaakt, ik herken het wel een beetje. Heb ook al wat dingen meegemaakt, en nu met me oma bv die komt telkens met van alles en nog wat in het ziekenhuis. Het boeit me niet eens, heb denk ik ook al afscheid genomen. Met me opa van de andere kant van de familie hetzelfde. Daar bleek het tijdens de operatie nog erger te zijn dan verwacht(kanker) dan denk ik van. tja, das vervelend. heel hard lijkt het zo. maar hoe meer je mee hebt gemaakt hoe meer je je van gevoelens afsluit. tenminste is bij mij zo.

maar dit kan ook bedrog zijn, heb je nu geen verdriet maar als je daarlijk een paar jaar verder bent, kan het allemaal ineens eruit komen en wordt je depressief enzo, je moet er misschien maar eens met iemand over gaan praten, want als ik dat zo bekijk heb je toch heel wat meegemaakt. het klinkt wel cliché maar misschien is hulp zoeken wel het beste. ikzelf vind het altijd wel moeilijk om hulp te zoeken en het liefste wil ik dat helemaal niet, maar je moet maar kijken wat jou het beste lijkt.