geen titel
 

Verschuilen zich achter je ogen bomen
waardoor je het bos niet meer kunt zien,
tel jij ook tot tien als ik je teveel word,
ben ik niet de enige die bang is voor stilte?

Ben ik wel dezelfde als degene die je wilde,
vertaal je mijn zinnen als ik mezelf niet begrijp,
laat je me binnen als de kou me aankijkt en ik terugstaar?

Denk je vaker aan mij dan aan haar,
is ‘ik hou van je’ in jouw ogen alleen een vriendelijk gebaar,
ben ik vanzelfsprekend voor je?

ja, ik vind hem erg mooi. Zinnig commentaar geven ben ik nooit zo goed in, maar ik kan wel zeggen dat dit gedicht me wel aanspreekt.

Dit stukje vind ik het mooist

Ik vind die eerste zinsconstructie heel erg vervelend. Het is één zin terwijl het eerste deel er eigenlijk niet bijhoort en daarnaast vertel je ook nog niet wie zich verschuilt. Verder zijn het wat simpele twijfels in een gedichtje gegoten, het doet niet zoveel met me.

Opzich wel aardig, de kern is leuk, vooral die zin die wilookmeepraten opmerkte. Wat mij opvalt is het verwerken van al bekende taal zoals het spreekwoord over de bomen en het bos. Misschien kan je het je meer eigen maken, doe je al deels hoor door het niet klakkeloos neer te zetten, maar het blijft een spreekwoord.
Als ik nalees wat ik nu typ over het spreekwoord zou misschien ook wel grappig zijn om het op die manier gewoon neer te zetten, 'zoals het...bos'?(zomaar een ideetje hoor:P)
De derde regel vind ik leuk, erg leuk. Alleen de vierde sluit er naar mijn gevoel nog niet op aan. Het is niet suggestief genoeg ofzo, de eerste drie regels geven nog wat geheimzinnigheid maar die laatste is denk ik te direct als je kijkt naar de inhoud.
Beetje sleutelen nog denk ik, maar het ziet d'r al best goed uit.

Dank u allen voor de reacties :)