Moeder die het niet ziet.
 

Ik heb sinds de laatste tijd een lastige situatie met mijn moeder. Het is namelijk zo dat ze de laatste tijd nogal veel gesprekken heeft met mijn broer, omdat hij namelijk werkt. En dan praten ze samen over van alles en nog wat. Vooral over computers.

Nou praat ik natuurlijk ook wel met mijn moeder, maar ik heb gewoon wat minder behoefte om lange uitbundige gesprekken te voeren met mijn moeder. Want zo ben ik gewoon niet, en happy met dat.

Het 'probleempje' wat ik nu echter wel heb is, dat telkens als ik met mijn moeder wil praten of praat en mijn broer begint dan ineens tegen haar te praten. Dan stopt ze meteen met mij en begint met hem te praten. Dit gebeurd de laatste tijd zo vaak dat ik het nogal irritant begin te vinden. Want het lijkt nu telkens dat als ik met haar praat en mijn broer is in de buurt of roept maar, dan word ik in de wacht gezet. (If you know what I mean)

Ik heb al geprobeert de situatie aan haar uit te leggen, maar telkens als ik er wat van probeer te zeggen zecht ze:
- Nou, dat is niet aardig tegenover je broer.
- Nee, hij was eerst aan het praten. (Ik begon pas met praten toen hij was uitgepraat, en hij onderbreekt mij steeds.)
Of simpelweg: SSSHHHTTTT (Ik ben geen hond ofzo)

PLZ. Tips/Advies gewenst!!!!!!!!!!!

Tripp,

Wat een raar verhaal!
Voorheen behandelde ze je met meer respect/ was er wel een normale conversatie mogelijk?

Vertel haar op een subtiele manier dat je deze situatie erg vervelend vind en jij zo het gevoel hebt dat je minder waard ben dan je broer.
Probeer zo een goed gesprek met haar hierover aan te knoppen.
Ik geef je geen garantie, want Ik herken het bij mijn moeder waar ik ook zo mijn ergernissen aan heb en die luistert ook zelden als ik haar ergens op aanspreek. Toch zou ik het proberen.

zeggen ''Nee mam, ik wil eerst mijn verhaal afmaken en dan kan je met mijn broer gaan praten'' en hetzelfde natuurlijk tegen je broer.

wat een kutsituatie trouwens. Ik zou het er trouwens ook eens met je broer over hebben want die is ook deel van het probleem denk ik zo.

Heeyy!

Dat heb ik nou net met mijn vader, dan wil ik wat tegen m'n vader kwijd, en dan valt mijn broer steeds in de weg! en dan zeg ik van ik was en de buurt, en dan krijgen we een hoop geseik, en dan krijgt m'n broer toch de voorang om eerst te gaan praten!
echt lastig zoiets,

maar ik praat dan altijd met mijn vader als m'n broer weg is!!








Groetjes,

Moest dit bij mij gebeuren, zou ik het eerder de schuld van mijn broer vinden dan van mijn moeder :p Die moet zich niet mengen in een gesprek. Dit kun je hem misschien eens vriendelijk vragen?

Wat ik zou doen ik gewoon luider gaan praten. (Luider dan mijn broer) :)

"Sorry <naam van broer>, ik ben nu even met mama aan het praten. Kun je je verhaal misschien even uitstellen?"

Gewoon direct zeggen, zodat meteen duidelijk is wat de situatie is en wat jij wilt. Niet achteraf, dan weten je moeder en je broer waarschijnlijk niet eens meer in welke volgorde de dingen gebeurd zijn.
Ja, ik herken het wel. Maar ik heb gemerkt dat als ik er direct wat van zeg, mensen wel doorhebben dat ze niet helemaal sociaal bezig zijn (ik vraag mensen in discussies tegenwoordig regelmatig om me even uit te laten praten in plaats van me te onderbreken, dat helpt echt).

Dit is idd een goed advies. Werkt dit niet dan kun je altijd nog achteraf proberen je verwachtingen uit de spreken. "Ma, ik verwacht van je dat als je met me praat je niet midden in het gesprek afhaakt."

Mocht ze daarop iets terugzeggen, dan kun je aangeven dat je best met haar [Opmerking X] rekening wilt houden, maar dat je wel verwacht dat ze het gesprek met jou afhaakt. (Dus netjes herhalen)

Zo geef je duidelijk aan wat je wilt, luistert daarbij naar wat een ander te zeggen heeft, en geeft er blijk van met eventuele bezwaren rekening te willen houden.

herkenbaar verhaal, en de reden dat ik een half jaar geleden op mezelf ben gaan wonen. ik werd er gek van, dat als mijn broer thuiskwam, hij in de schijnwerpers stond en ik letterlijk totaal genegeerd werd. zodra broerlief de kamer had verlaten was ik weer interessant.
nu heeft mn broer wel een aantal psychische problemen, en gedragsproblemen waarvoor ie sindskort pas medicatie heeft, maar ik werd er gek van en trok het niet. nu komen mn ouders bij mij en ik kom daar thuis als mn broer er niet is.

maar genoeg over mij, ik zou gewoon eerst het aankaarten bij je ma ZONDER je broer erbij.
en ook zeggen dat je het heel erg hinderlijk vind (overdrijven mag eventueel, om t kracht bij te zetten)
als ze daar niet op reageert moet je misschien, heel kinderachtig, gewoon de kamer uitlopen zodra je merkt dat je genegeerd wordt.
dat moet ze opvallen, en wie weet helpt t :)

ik hoop dat ze op die manier wat meer respect voor je krijgen, dat het zonder ruzie op te lossen is.

Maar nu is dit topic 7 maanden oud (ruim) en is de TS vast al verder met het probleem. :)