sociale angst
 

Een gedichtje van mij, ik weet dat het niet heel geweldig was, maar ik wilde hem toch even posten :bloos:

Starend naar buiten,
wachtend op de volgende klap.
Want zo voelt het,
als onweer zo hard en onverwachts.

Zittend op mijn bed,
niet wetend wat te doen.
Want ik ben verslagen,
verslagen door mijn eigen gedachten.

Een sigaretje rokend,
denkend aan volgend jaar.
Gewoon omdat ik het niet kan,
mijn angst word te veel.

Draaiend in mijn slaap,
huilend naar de volgende dag,
waar enkel mijn tranen rood zullen vloeien..

Ik heb een beetje last van denkend, rokend, huilend, starend etc. Het is zo'n makkelijke manier om te vertellen op welke manier iemand iets doet, bovendien gebruik je het heel erg vaak:).

Daarnaast zie ik het doel van het gedichtje niet. Het is een gevoel-uit-gedichtje maar daarmee voor mij helemaal niet interessant: je hebt het onderwerp niet op een originele manier bekeken en het onderwerp is van zichzelf al niet origineel. Je gaat ook nergens heen en je lijkt de woorden eerder te gebruiken omdat je ze mooi vindt klinken dan omdat ze een doel hebben: tranen die rood vloeien; waarom?

Wel prettig dat je schrijft zonder te proberen te rijmen. Ik zou de volgende keer ook proberen dit ritme óf heel goed te volgen zodat het vlekkeloos doorloopt, óf los te laten en wat vrijer te zijn.