vader gaat vreemd
 

Mn vader gaat vreemd ben ik achter gekomen, en mn moeder gaat kapot...
Hij zit al maanden met haar te chatten enzo en ze hebben onwijs vaak ruzie er over, maar mn moeder weet niet dat ie al vreemd is gegaan..
Echt een vuile mongool..
Weten jullie wat ik kan doen?

je vader confronteren met wat hij gedaan heeft. hem een oplossing laten zoeken en een ultimatum stellen. wees flink hard voor hem. hij mag je moeder niet kapot laten gaan, hij zal moeten kiezen tussen haar of die ander.

Je voorbereiden op een paar zware jaren.. En je moeder bijstaan. Verder kan je er vrees ik niets aan doen.

dat hebben we al gedaan, maar het probleem is dat hij dan zegt dat hij dan bij haar weg gaat.

bij wie is haar? als hij je moeder respecteert maakt hij het igg niet moeilijker voor haar dan het al is en gaat hij weg. en als je bedoelt dat hij weg gaat bij die vrouw, dan zal er flink veel gewerkt moeten worden aan je ouders relatie, als hij al te redden is. maar er kunnen vreemde dingen gebeuren in die situaties, dat kun je je wel inprenten. het wordt sowieso een vreemde moeilijke periode.

Lijkt me echt ontzettend moeilijk om in jouw schoenen te staan. Want het zijn beide je ouders. Ik denk dat als ik jou was, ik mijn vader had gezegd dat als hij het niet heel snel zou opbiechten, ik het zelf zou vertellen. Ik zou niet in die leugen mee kunnen werken. Als mijn vader dan bij mijn moeder weg zou gaan zou dat voor mijn moeder ook alleen maar beter zijn, die verdient dan ook beter.

oh nog een tip, zorg dat je iemand hebt die voor je klaarstaat. dat kan een vriend of vriendin zijn, maar bijvoorbeeld ook je oma of een tante of oom. een huisdier waar je wat tegenaan kan lullen en hangen helpt ook al veel. maar op je ouders hoef je in moeilijke tijden niet te rekenen. ben er voor je moeder, maar reken er ook op dat het kan voorkomen dat ze zoveel met zichzelf in de knoop zit dat ze even geen aandacht en tijd voor je heeft. maar echt, zorg dat je zo min mogelijk afhankelijk bent van emotionele steun van je ouders. al gaan ze niet scheiden misschien, ze hebben een hoop shit aan hun hoofd en in mijn geval werd ik compleet aan de kant gezet en kon ik het gedurende een jaar of anderhalf alleen uitzoeken met allemaal onverwerkte dingen.

maar hopelijk is er een betere oplossing dan dat.

waarschijnlijk is het toch je moeders schuld. kookt slecht, slechte seks, lelijk, weinig aandacht geven, maakt slecht schoon enz.

als je als goeie dochter je vader n gelukkig leven gunt, dan kan je m beter naar die chatvrouwtje laten gaan :)

Ga zelf iets nuttigs doen.

Je moeder steunen zonder zelf eraan onderdoor te gaan.

Het vertellen aan je moeder zodat ze gaan scheiden, want ze zijn duidelijk op elkaar uitgekeken.

In hoeverre is dat een probleem? Uiteraard is dat heel erg, maar is de situatie zoals hij nu is beter dan?
Als je een relatie hebt, is het niet eerlijk dat iedereen op de hoogte is van de situatie, behalve jij zelf. Of in dit geval je moeder.
Vertel het je moeder, confronteer je vader en dan kunnen ze zelf als twee volwassenen de boel uitzoeken.

Alles behalve makkelijk, maar dit is ook niet wat lijkt me.

Oei, wat naar :(

Eind vorig jaar heeft mijn moeder iets uitgespookt met mn vaders beste vriend na mn vaders 50e verjaardag :mad: Mijn ouders zijn nog bij elkaar maar je merkt dat er iets is veranderd. Maar dat was nog eenmalig (althans, dat denk ik) en dit is een affaire. Hetlijkt me echt heel moeilijk daar nog uit te komen binnen je huwelijk/relatie. Ik zou t niet kunnen iig.

Je moeder heeft vast al n vermoeden, maar zorg dat ze het te weten komt, dan kan ze beslissen wat ze wil en hoeft ze niet meer zo in twijfel erover te zitten.

Zorg dat hij het aan je moeder vertelt en wees er dan voor haar. Vreselijk moeilijk, maar ik denk niet dat het werkt wanneer zij niets weet; zij moet ook weten wat er speelt zodat ze keuzes kan maken. En jij moet er alleen zijn als steun.

Ontkennen leidt tot uitstel, niet tot afstel en ik denk dat het het alleen maar moeilijker maakt.

Je vader heeft blijkbaar de keuze gemaakt dat hij graag een nieuwe vriendin wil hebben. Dan moet hij zelf ook besluiten om de breken met zijn oude leven, omdat zijn oude leven eigenlijk al niet meer bestaat.

Ik zou zeggen dat als je vader besluit dat hij bij zijn nieuwe vriendin moet zijn, dat hij je moeder dan niet onnodig moet blijven kwellen en gewoon moet gaan. Dat is wel niet leuk, zeker niet voor je moeder, maar het is wel een oplossing waarmee verder geleefd kan worden. Je huidige situatie is dat niet.

Verdriet is minder erg dan brandende onzekerheid.

Niks. Dit gaat jou niet aan. Je moeder is met hem getrouwd, jij niet.

Je kunt er praktisch gezien ook niks aan doen behalve een hoop stennis trappen en waarschijnlijk meer kapot maken dan heel.
Ik snap dat je een conflict ziet en dat je "voor" je moeder bent, maar je bent er als kind slechts zijdelings bij betrokken. Dit is niet jouw relatie.

hmmm, dat ben ik niet met je eens. als kind heb je hier juist heel erg mee te maken. en ook al moeten je oudefrs het zelf oplossen, dan nog is het ook jouw probleem omdat je er niet beter van wordt. zodra een ouder in zo'n situatie komt is het kind het slachtoffer.

Idd. Bovendien vind ik dat je best betrokken mag zijn bij mensen die dicht bij je staan. Niet alleen die ene mens waar je een relatie mee hebt.

Je vader is een hufter, en jullie zijn beter af zonder hem.

Dus wel ingrijpen, en wel zo dat meneer zijn biezen pakt.

zou mn pa flink hard op zn bek slaan

+1

Dat, ja. Dit behoort tot het privéleven van je ouders, waar je helemaal niks mee te maken hebt. Ook al ondervind je er direct of indirect gevolg van (kinderen zijn nu eenmaal altijd de pineut wanneer volwassenen er een zooitje van maken). Er zijn nu eenmaal afgebakende terreinen in de relatie tussen ouder en kind waar van af dient te worden gebleven. Kinderen bemoeien zich niet met het privéleven van hun ouders op deze wijze, en ik denk dat kinderen zelf zeker ook niet zouden willen dat hun ouders zich op die wijze met hún privéleven bemoeien.

Ik vind dat inmenging in dit soort zaken eigenlijk de ouder/kind-relatie een beetje verstoort. In dit geval zou het kind (de TS dus) moeten optreden als een soort therapeut of bemiddelaar, als een gelijke volwassene. Maar dat is helemaal niet de rol van een kind in een gezin, en een kind zou die rol ook niet op zich hoeven of moeten nemen. Kinderen zijn er niet om de problemen van hun ouders op te lossen.
Bovendien kan het kind onmogelijk objectief zich met deze zaak bezighouden; er zal altijd sprake van partijdigheid zijn en hier zie je ook dat er automatisch voor de moeder gekozen wordt. Als de kinderen zich hier niet mee bemoeiden en de ouders er eens voor zorgden dat ze hun kinderen hier niet mee belastten (en het zelf regelden), dan was iedereen beter af.

Kan je hem niet laten stikken in z'n slaap?

???
Dus kinderen die betrokken zijn bij overspel van een ouder en dus ook het "gebroken thuis" dat eruit volgt, die mentaal en soms zelf fysiek ernstig gekwetst worden, moeten hun bek dicht houden en doen alsof er niets aan de hand is? Ik ken zelf 2 mensen met ouders die aan het scheiden zijn/gescheiden zijn en ik kan je verzekeren dat ze daar zwaar onder leiden. Zo'n dingen vernietigen je leven, zeker als je afhankelijk bent van je ouders (iedereen onder 18 dus) en jij vind dat ze er niets mee te maken hebben? Akkoord, het is de relatie van haar ouders en niet de hare, maar als jouw huis in de fik schiet omdat je buur zo stom was het zijne te laten afbranden, dan ga je toch ook niet er passief bijzitten omdat "je buur immers de brand startte, ik heb er niets mee te maken dus ik heb geen recht om mijn mening te zeggen".

Zij heeft toch ook een relatie met haar vader en een relatie met haar moeder? Het is niet zo dat ze emotieloos bij haar ouders inwoont.

Het recht op het geven van je mening is geen recht maar een voorrecht. Andermans privéleven is, hoe moeilijk het misschien ook te bevatten is, andermans privéleven, zelfs als het je ouders zijn.
Je mening geven mag maar afgezien daarvan heeft 'het kind' hier niks in in te brengen. Wat je vader of moeder hiermee doet is aan hun, niet aan jou.

Je negeert mijn punt. Ik zal het je proberen op een gemakkelijk te begrijpen manier uit te leggen. De vader heeft momenteel een affaire. De moeder weet er niets van, het kind wel. De moeder ZAL erachter komen, en eenmaal dat gebeurt kunnen er twee dingen gebeuren:

1) De lange weg naar een scheiding begint. Het kind zal met twijfels zitten, vragen. Schoolresultaten gaan zienderogen achteruit, het krijgt het moeilijk in de eigen liefdesrelatie (als die er is), door alle spanningen en negativiteit wordt sociale relaties onderhouden lastiger en bovendien heeft het geen thuis meer om zich veilig en geliefd te voelen. Soms gebeurd het zelfs dat de ouders het kind als communicatiemiddel gebruiken, of proberen het "aan hun kant te krijgen" door ze te beladen met schuldgevoelens of paradoxale beweringen. Thuis is geen thuis meer maar een gevangenis. Als er niet gegooid wordt met deuren, of gehuild, dan voel je de negativiteit en de spanning door de stilte heen. Dan begint de rechterlijke misérie. En eenmaal de scheiding voltrokken is, moet het kind leren wennen aan de nieuwe situatie, en het nieuwe vriendinnetje van papa of de nieuwe vriend van mama, wat niet altijd eenvoudig verloopt.

2) De ouders beslissen de affaire te vergeten en zo verder te gaan, maar zo'n beslissing valt enkel na maanden van spanningen, ruzies en hoog opgelopen emoties (zie hieboven). Zelfs nadat de beslissing is genomen duurt het jaren voor de huiselijke sfeer hersteld is.

Zeg nog eens dat het kind niet betrokken is bij de relatie van zijn ouders. Ik zie niet in waarom iemand die bij zo'n dingen betrokken is "niets in te brengen heeft".

Ik vind dat je het heel negatief bekijkt. Een echtscheiding hoeft niet meteen een drama te zijn. Het is beter apart gelukkig te zijn dan samen ongelukkig. Ik ben het eens met Severus. Kinderen hebben hier niets mee te maken. Ok, het zijn hun ouders maar dan nog. Het gaat over hun relatie met elkaar en dat is een heel andere relatie dan die met een kind. Ik vind ook niet dat een kind meteen slachtoffer is in dit soort situaties. Pa en Ma moeten het maar als volwassenen oplossen, als dat betekent dat ze uit elkaar gaan, so be it. Ik denk dat het veel rustgevender is als ze uit elkaar zijn en ieder gelukkig dan dat als ze bij elkaar zijn en ongelukkig. En het is echt niet zo dat ze je dan opeens vergeten omdat ze bezig zijn met hun eigen shit.

Een kind heeft niks in te brengen. Niet op dit gebied. Een kind bepaalt niet met wie zijn ouders leven en ook niet hoe zijn ouders leven. Een kind heeft het maar te accepteren. En dat klinkt misschien hard maar dat is het niet. Stel je voor dat jouw kind opeens vind dat ie iets in te brengen heeft in de relatie die je met je partner hebt. Ik moet er niet aan denken, het is mijn relatie en ik bepaal hoe dat gaat.

Bovendien, echtscheiding kan goed zijn. Het is niet meteen zo'n ramp als je op tv ziet ofzo... Als Pa en Ma gewoon redelijke volwassenen zijn zullen ze er sowieso voor zorgen dat het voor kinderen geen vreselijke tijd word.

Ik vind dat ik nu wel genoeg heb gezegd

Als mijn vader voor mijn ogen een geheim voor mijn moeder zou hebben wat absoluut van waarde is voor haar, dan is dat absoluut wél mijn zaak, want het is mijn moeder (en mijn vader). Dat hoef je echt niet gewoon maar de accepteren.
Zodra kinderen er tussenin zitten, hebben ze er iets over te zeggen.
Als ouders hun eigen problemen voor zichzelf willen houden, dan moeten ze kinderen er buiten laten. In dit geval is dat niet gebeurd.

Ik vind absoluut níet dat je als kind het probleem moet proberen op te lossen, door in dit geval het bv. zelf aan de moeder te vertellen. Maar ik vind wél dat je de vader moet pushen het op te biechten. Dit probleem is niet meer alleen iets tussen vader en moeder, maar ook tussen vader en kind.

Ik sprak dan ook niet van dingen die ik enkel op tv gezien zou hebben, hoor...

Dat snap ik. Maar ik bedoel alleen dat het niet meteen een ramp hoeft te zijn. Ik ben van mening dat als de ouders een beetje redelijk en volwassen zijn er helemaal geen sprake hoeft te zijn van een drama. Het kan allemaal goed gaan. Ik vond dat jij het heel negatief bracht alsof het niet op een normale manier kon ofzo.

nou reken maar dat het op zo'n manier een ramp is.

Inderdaad, ALS ouders een beetje redelijk en volwassen zijn. Ik heb al twee scheidingen van dichtbij gezien en geen van beiden waren een mooi zicht :(

In dit geval, dat de vader vreemd gaat en het kind het weet en de moeder niet, ligt het toch net even iets anders. In dit geval moet het kind, al is het maar voor zijn of haar eigen gemoedstoestand, wel tussenbeide komen en iig de vader pushen om het op te biechten.

Immers, anders leef je misschien wel weken of maandenlang in een leugen, waar jij vanaf weet, en als die leugen uitkomt, zal de bom keihard barsten. Als je er niks van zegt, keur je passief zijn vreemdgaan goed.

Hun privéleven is niet slechts hún privéleven. Omdat het kind bij zijn/haar ouders in huis woont, en bovendien het product is van dat privéleven, heeft het wel degelijk te maken met het privéleven. Nu hoeft het kind niet continu als bemiddelaar op te treden, maar het moet zich ook zeker niet afzijdig houden als hij/zij eronder lijdt.

tonsillitis: als er in een relatie sprake is van vreemdgaan zal het er niet vredig aan toe gaan., dat heb ik nog nooit meegemaakt. en ik heb zelf in de situatie gezeten dat ik beide ouders moest behandelen als gelijken en dat is niet leuk maar het is zeker niet slecht voor een ouderrelatie. wat oinder andere severus zegt vind ik de grootste onzin. ik weet natuurlijk niet of de mensen die die mening delen zelf eens in zo';n situatie gezeten hebben maar ik kan het me nauwelijks voorstellen.

Als kleine toevoeging wil ik maken dat het een beetje laat is voor topicstartster om uit het "privéleven" van haar vader te blijven omdat ze al weet dat hij vreemdgaat terwijl haar moeder dit niet weet. Als hij zijn kind had willen beschermen en dit in zijn eigen volwassenwereldje had willen houden, had hij dat toch echt al eerder moeten doen.

Hoe ben je hier eigenlijk achter gekomen? Heeft hij het verteld?

Dit.
En eventueel zou ik het dus wel aan de moeder vertellen :)

Mijn vader ging ook al geruime tijd vreemd, ik wist dat, maar ik kon dat onmogelijk aan mijn moeder vertellen. Die was van niets op de hoogte. Ze zijn nu gescheiden en mijn moeder weet het nu ook, die is ook niet gek.
Ik heb trouwens ook mijn vader er (nog steeds) niet mee geconfronteerd. Maar dit omdat wij een kloteband hebben en ik geen zi heb en zijn leugens over hoe en wat.
Ik wil dus zeggen, je moeder heeft heus wel iets door denk ik. Dat had mijn moeder ook, ware het niet later dan toen er al van alles aan de hand was, maar a la.

Kan altijd pm-en als je wil, wil bst nog wat meer vertellen als je daar wat aan hebt.

Maar het feit is dat TS wéét dat haar vader is vreemdgegaan waardoor ze er hóe dan ook bij is betrokken geraakt. De vraag is nu wat ze daarmee moet/wil gaan doen.
En daarbij hoeft ze helemaal niet als therapeut voor haar ouders op te treden. Maar met zo'n geheim voor haar ouders te moeten lopen, zal het er voor haar niet makkelijker op maken.
Ik denk dus niet dat ze hoeft af te wachten tot haar moeder er zelf eens een keer achter komt...

Schop je vader voor z'n kloten. Wat een kutgein, zomaar vreemdgaan.
Ik zou em niet meer willen zien, waarschijnlijk gaat hij dan net zo kapot als je moeder, en als hij dat niet doet is het een gewetenloze klootzak en kan je dat ook rustig tegen em zeggen:)

Beetje idealistisch he. Vergeet niet dat er hier ws. heel wat mensen zitten (waaronder ikzelf) waarvan de ouders gescheiden zijn en waarvoor dat zeker geen prettige situatie was en die zich misschien wel eens voor het hoofd gestoten kunnen voelen door wat jij daar zegt. Feit is dat je je gelukkig mag prijzen als een scheiding een verbetering is, veel ouders zijn namelijk niet redelijk en volwassen genoeg om het fatsoenlijk te regelen. Ik ben het ook zeker niet eens met de uitspraak 'beter gelukkig apart leven dan ongelukkig samen' (ja op de lange termijn klopt het voor een groot deel wel) maar dan nog blijf je (in mijn ervaring iig) tegen een heleboel dingen aanlopen waarbij je denkt: waren ze nog maar bij elkaar. Verder ben ik het eens met Fantome, vader heeft zijn kind al betrokken in de situatie.

Jij behoort niet tot het privéleven van jouw ouders?

Arme meid.

Tegen je vader zeggen dat hij er als een verantwoordelijke ouder met je moeder over moet praten en tegen hen allebei zeggen dat je hun dochter bent en dit (en hun andere problemen) jou niets aangaan. Dat ze een besluit moeten maken, maar jou niet -indirect of direct- moeten opzadelen met hun problemen. :) Jij bent het kind.