Bindingsangst-achtig iets.
 

Hoi.

Ik heb nu zo'n anderhalf jaar een relatie. Alles prima, top, etc. Mijn vriend heeft voor mij nog nooit een relatie van langer dan een maand gehad. Wat hiermee waarschijnlijk ook samenhangt is dat hij veel tijd voor zichzelf nodig heeft, en het prettig vindt om alleen te zijn. Nou is dat op zich geen probleem aangezien we best een stuk uit elkaar wonen en ik alleen zijn ook wel ok vind, meestal zien we elkaar max. 3 dagen per week. Soms meer, soms minder.

Het probleem is nu dat hij af en toe momenten heeft dat hij twijfelt, ik noem het altijd maar een soort bindingsangst. Niet aan ons, hij houdt superveel van me, vindt me perfect en wil me ook echt niet kwijt, maar aan of hij wel een relatie wil. Of hij sommige vrijheden wel op wil geven, etc. Dit is nu in totaal 2x eerder voorgekomen en telkens als we het erover hebben gehad trekt het weg (hij kropt dingen best wel op, dus het duurt soms even voordat ik eruit krijg wat er aan de hand is) en heeft hij spijt dat hij zo moeilijk doet. Eergister merkte ik dat er weer wat was en hij twijfelde dus weer. We hebben er best lang over gepraat en gister was het weer gewoon normaal.

Maar ik heb eigelijk geen idee hoe ik hiermee om moet gaan? Het maakt me best onzeker, ben bang dat ik hem teveel beklem enzo. Hoop dat er mensen zijn die een beetje hetzelfde hebben of een idee hebben. En verder lucht het ook best op om dit te schrijven

Hoi,

Ik weet niet hoe oud je bent (ik weet ook niet of het bij je naam staat maar ik heb gwoon niet gekeken :bloos: ) en ik weet ook niet hoe je de toekomst ziet.
Maar jouw vriend heeft anderhalf jaar iets met je
en ziet je maar 3 keer per week.
NOG twijfelt hij of hij dit wel wil...of dit het is voor hem.
In principe zou je bij elk soort twijfel alles beter kunnen afblazen. Maar dat hij na zo'n lange tijd en dan terwijl je hem helemaal niet op de lip zit, nog steeds twijfelt, is inderdaad lichtelijk zorgwekkend.
Natuurlijk geeft hij om je en wil hij je niet per se kwijt, maar hij geeft wel duidelijk aan dat hij een flinke slag om de arm houdt.
Dus je hebt eigenlijk twee opties.
Als jouw doel is een vriendje te hebben dat 100% voor je gaat, moet je hiermee kappen.
Als je geen problemen hebt met altijd op de tweede plaats (of eigenlijk derde) dan moet je hiermee doorgaan (uitleg: In zijn visie komt hij op nr1. en zijn "vrije" doen/leven op nr2.)

Tot slot:
Als ik jou was (wat ik niet ben, maar stel...) dan zou ik niet tevreden zijn met dit, zeker niet na anderhalf jaar. (Ik weet verder niet hoe jij ertegenaan kijkt, misschien zit je net zo in elkaar als hij, en dan is het natuurlijk allemaal prima).
Ik zou een hartig woordje met hem spreken over het feit of hij bereid is z'n instelling te veranderen, en dat betekent niet jullie relatie als invloed zien op zijn leven maar zijn leven als invloed op jullie relatie. Positiever dus.
Als hij niet in staat is of niet bereid is dit te doen, zou ik er maar eens een punt achter zetten.

veel succes met je relatie

Als hij je perfect, geweldig en fantastisch vind en je echt niet kwijt wil is er van bindingsangst ook geen sprake. (een onzinterm) Hij is immers bereid om in zulke termen over je te spreken. Of heb je ze uit hem getrokken door een beetje zielig te doen en steeds zijn mening te vragen? Dat zou namelijk wel beklemmend kunnen werken. Veel handiger dan praten is het om bij een verandering in zijn gedrag gewoon even rustig aan te doen en die jongen zijn gang te laten gaan. Dat gepraat is niets meer dan druk uitoefenen, hoe lief en subtiel je het ook brengt. Neem een beetje afstand en hij zal jou geweldigheid weldra missen en bij je terugkeren. Ook als hij je niet helemaal geweldig vind.

Ik ben 18. Als hij zou twijfelen over ons, over of hij nog wel van me houdt etc zou ik het met je eens zijn. Maar omdat het hier toch een beetje anders ligt niet helemaal. 3x per week is overigens wel bijna fulltime bij elkaar, samen eten, samen slapen etc. Dus niet even een paar uurtjes elkaar zien. En soms is het ook gemakkelijk 5 dagen. Ik hoef geen vriend die me dag en nacht wil zien enzo, dus wat dat betreft zit ik misschien wel hetzelfde in elkaar. Maar idd, dat wat je zegt over 2e en 3e plek is wel iets waar ik over na moet denken. Misschien is het ook wel normaal om af en toe te twijfelen? Zo'n 'is dit wat ik wil?' moment? Bedankt voor je reactie iig :)

Ja, misschien is het niet de goede term, weet niet hoe ik het anders moet noemen. Die termen zijn niet uit hem getrokken, hij kwam er zelf mee, en hij zegt het ook als er geen twijfel is ;). Ik denk dat je wel gelijk hebt met dat afstand nemen. Dat is alleen verdomd moeilijk op een moment waarop hij twijfelt.

Bij ons wel. Je vraagt je toch sowieso regelmatig af of je leven wel loopt zoals jij het wil, of de relaties erin wel plezierig zijn, etcetera. Op diezelfde manier vraag ik me ook wel af of vriendlief wel inderdaad de juiste persoon voor mij is, of we nog genoeg klikken, etcetera. Andersom ook. Misschien dat er mensen altijd helemaal overtuigd zijn dat dit is wat ze willen, maar ik ken ze niet.

En je komt hoe dan ook ná hem en zijn leven, dus op de tweede plaats. Mag ik hopen, tenminste, want mensen bij wie de relatie vóór zichzelf komt, die staan niet echt gezond in het leven.

Ik vind het nogal een vaag iets. Hij houdt van je, vind je geweldig, perfect en alles maar twijfelt er wel aan of hij een relatie wilt. Spreekt elkaar best tegen. Als je echt in zijn ogen perfect voor hem zou zijn, waar twijfelt hij dan aan? En ik snap dat je je dat soort dingen afvraagt, in het begin misschien, maar om er nou echt daadwerkelijk aan te gaan twijfelen? Maar na 1,5 jaar?

Wat heeft hij nodig om die twijfel weg te nemen? Kan hij dat aangeven en is hij bereid om er dan ook aan te werken? Een goed gesprek, praktisch benadert kan soms wel eens werken. En zou jij kunnen leven met eventuele dingen die hij anders wil?

Persoonlijk zou ik het na 1,5 jaar wel zat zijn denk ik. Je wilt bij me zijn of niet, maar ik ga geen relatie aan, zeker niet voor die tijd, om dan de hele tijd onzeker te moeten gaan zijn. Daar bedank ik voor.

Nou anderhalf jaar verkering en elkaar 3x per week 'fulltime' zien is toch goed?Als hij dan twijfelt houdt hij gewoon niet genoeg van je.

Dat is wel erg kort door de bocht. 100% zeker dat dat niet het geval is.

@ Nala: Het ís ook vaag, dat is het probleem :p Maar ik vind het elkaar niet tegenspreken. Ik denk ook dat het meer afvragen is dan twijfelen, omdat hij zeker is dat hij het niet uit wil maken, maar dat ligt aan je definitie. Goede gesprekken werken zeker, maar erover beginnen vindt hij erg moeilijk, de vorige keren was het ook opgelost na een goed gesprek. Ik ben het ook wel een beetje zat, vandaar ook denk ik dit topic. Constant onzeker ben ik niet, dan hadi k het allang niet meer getrokken en het uitgemaakt. Maar naja, de eerste 2 dagen nadat we het erover gehad hebben wel. Ik zal vanavond vragen of hij kan aangeven wat die twijfel wegneemt :)

@Morgan: Bedankt, ik wil ook zeker dat hij naast mij zijn eigen leven houdt, en mij het mijne laat hebben.

Mijn vriend heeft ook heel erg veel tijd voor zichzelf nodig en is sowieso niet de makkelijkste in relaties, hij wil heel erg het gevoel hebben onafhankelijk te zijn en hij wil het liefst helemaal niemand nodig hebben. Hij vindt het moeilijk mensen toe te laten en is erg gesloten.

En toch heeft hij nog helemaal nooit getwijfeld.

Is het wel echt twijfel? Is het niet gewoon bij hem een moment waarop hij dingen wat benauwend of wat eng vindt? Een moment waarop hij misschien bang is om vrijhijden kwijt te raken of door zijn gevoelens voor jou, te weinig tijd aan zichzelf te besteden?

Dat lijkt me namelijk best normaal. Ik ben gek op mijn vriend en wil echt een toekomst met hem, maar dat neemt niet weg dat ik het soms best spannend en eng vind en het lastig vindt het juiste evenwicht te vinden tussen de dingen die ik wil bereiken en de wil om mijn leven met hem te delen. Wat daartegen helpt is dat hij dat totaal niet erg vindt. Ik krijg de ruimte om dat spannend te vinden en als ik tot de conclusie kom dat het weer even tijd is wat meer met mezelf bezig te zijn, krijg ik daartoe de ruimte. Zou dat ook kunnen zijn wat jouw vriend nodig heeft?

Als je echt heel veel van iemand houdt, kun je misschien de neiging hebben heel erg veel voor die persoon op te geven. Misschien vindt hij het gevoel jou heel veel te willen zien niet altijd even prettig. Nou ja, snap je een beetje wat ik bedoel? Voor mensen die qua toekomst vooral een gezin willen stichten, is het misschien juist prettig.. maar als je nog allerlei andere dingen wilt (qua carriere of dingen bereiken) is het best moeilijk te bepalen wanneer je nou aan wat je aandacht kunt schenken.

Het feit dat er met elkaar over praten al heel erg helpt, lijkt mij er wel op te duiden dat je je geen zorgen hoeft te maken. Misschien kun je als reactie eens aan hem vragen wat hij nog met zijn leven wilt en hem stimuleren daar ook voor te gaan. Ik denk niet dat je per se afstand hoeft te nemen, maar wel dat je hem het gevoel moet geven dat hij ondanks jullie relatie, vrij is om zijn ambities achterna te gaan.

k denk dat je het daar heel goed beschrijft, beter dan dat ik het zelf kan. ;) Het is ook totaal geen type dat bezig is met een gezin stichten (alhoewel hij toch al 28 is) en ik gelukkig ook niet. We hebben ook afgesproken om het gewoon tegen elkaar te zeggen als we even ruimte voor onszelf nodig hebben. Dus ik denk dat het allemaal wel goed zit.

Zelfde met mijn vriend. Hij is 32 en heeft wel serieuze relaties gehad, maar nooit eerder daadwerkelijk willen samenwonen. Echter, doordat we de hele relatie compleet op dezelfde bladzijde waren qua wat we wilden van de relatie, gaat dat samenwonen er bij ons wel van komen. We voelen ons er allebei supergoed bij, terwijl we beiden een hele tijd hebben gedacht er niet het type voor te zijn ;)

Dus wie weet waar jullie nog uitkomen! Gehe.

Misschien hebben we verschillende definities, maar op het moment dat je het wat eng/benauwend vindt, twijfel je toch al? Niet in de zin van 'zal ik het morgen uitmaken of niet', maar op de manier van 'gaat het wel zoals ik het prettig vind'?

Ik zou het niet direct zo omschrijven nee. Het is bij mij persoonlijk vooral soms een angst dat er iets met hem zal gebeuren (ik ben nooit bang dat hij het uit zal maken o.i.d., ik bedoel dus dingen als dat hij een ongeluk zou krijgen o.i.d.) wat ik benauwend vind. Dat ik zo van iemand hou, dat wanneer hij in een heftige storm buiten rijdt, ik onmogelijk nog rustig op de bank kan zitten tot hij belt dat hij veilig thuis is bijv. Niet echt iets waar je wat aan kunt doen dus! (en iets wat al het andere meer dan waard is). Ik vind dus soms het gevoel zelf, het houden van, best eng en af en toe benauwend.. omdat het iets wordt wat je niet meer uit kunt zetten. De relatie zelf heb ik eigenlijk nog nooit, op welke manier dan ook, aan getwijfeld.

In mijn vorige relatie zat er een heleboel twijfel, dat was toch een heel ander gevoel. Maar goed.. het zal elkaar ergens wel raken ja.

Oh okee, ik dacht dat je anders benauwend bedoelde. Nou ja, bijzonder :P Ik weet zeker dat ik voor hem ga en zelfs dan nog twijfel ik wel eens, al is dat zoals ik zeg nooit op de manier van 'zal ik het gaan uitmaken'. En ik ben soms wel bang dat het uitgaat, maar dat komt omdat dat al eens gebeurd is. Híj zegt dat ik moet ophouden daar bang voor te zijn :D

Nog maar even een update: het twijfel/angst/benauwende gevoel is eigelijk bij hem weer weg vanaf het moment dat we het erover gehad hebben. Verder snapt hij dat ik er onzeker van word en doet hij er alles aan om die onzekerheid tegen te gaan. En hij geeft duidelijk aan dat hij moeite wil doen voor ons en eraan wil werken. Dus volgens mij is alles ok. :)

hayhay,

ik heb zelf ook al meer dan 3 jaar verkering. en ik denk dat het heel normaal is om weleens te twijfelen. mijn vriend twijfelt nooit maar ik ben degene die twijfelt. ik ben door mijn relatie mijn beste vriendin kwijt geraakt en dat voelt voor mij nog heel fout en k ben gewoon bang dat k een stukje jeugd heb weggegooid omdat k nog zo jong ben.
wij houden allebei van elkaar en willen allebei verder maar je mag er ook wel eens over nadenken hoe het zou zijn als je niet samen ben.
succes ermee!

Ik zou me er echt niet zo druk om maken als dat mensen hier doen. Zelf heb ik nu bijna 3 en een half jaar een relatie, en ik begrijp de twijfel best. Het is geen twijfel of je wel samen moet blijven of dat het beter over zou kunnen zijn. Maar het is toch logisch dat je er over nadenkt of dit nou echt is wat je wil en of het het beste is op dit moment. Je leven ziet er anders uit als je geen relatie hebt, dat betekent niet dat je dan meteen bij iemand anders in de armen ligt, maar het is wel anders.

Ik vraag me ook wel eens af in hoeverre mijn ontwikkeling beïnvloed wordt door mijn lief. En ook aan het begin van onze relatie wilde ik eigenlijk helemaal geen vriendje. Maar het ging vanzelf, en het is nog steeds geweldig.

ik vraag me af of je dit verhaaltje snapt, volgens mij is het vrij warig.