Wat ik (niet,soms) wil zien
 

Ik kijk naar jou-
en zie mij
-kijk naar mezelf,
maar degene die terugkijkt
ben ik niet zelf
een vreemde spiegel die
zulke reflecties bewerkstelligt.

zeg me dat het niet zo is
want het is zo, dat weet ik
even zo goed is het niet
wat ik zie en wat ik wel zie
is ook gelogen.

bang, ben je bang
nee, ik niet. nooit.
maar weet jij hoe beangstigend
jouw gezicht als reflectie van
het mijne kan zijn?
want dat is het niet
nooit niet.
en toch altijd
-ik herken mij in jou
en toch ben ik een vreemde voor mezelf-
misschien nog meer dan jij
voor mij.

zelfde inhoud,
andere woorden
zelfde gedachten
humor als verweer-
maar wat zie jij
als jij naar mij kijkt
- als je me ooit al ziet
of blijven we diezelfde rondjes rennen
voorlopig dan maar
en een langzaam ontstaand vermogen
te duiden, bij elkaar te kunnen leggen
- soms
ben
ik
bang
dat iedereen het ziet
en
soms
dat
niemand het ziet
want ik wil mezelf
zien als mezelf
de paradox in dat
het waar is
omdat het niet waar is
die spiegel reflecteert
dat stukje van mij
-wat me de stuipen op het lijf jaagt
uit angst voor eigen kracht-
maar ik kan het
eigenlijk
nooit
voldoende beschrijven
om de waarheid
te tekenen
van iemands woorden.

Halfverwege ben ik gestopt met lezen. Nee, dit is niks. Te lang, te simpele woorden, te veel overbodige woorden. Wat je wilt zeggen (en dat weet ik nu nog niet) kun je in een regel of tien wel doen.
Verder is de opbouw verschrikkelijk, al die halve zinnen en leestekens..... En je gebruikt ook irriterende herhalingen.

Ik zou misschien het idee wel houden maar iets heel nieuws schrijven. (als schrijven tenminste wel echt iets voor jou is)