Psychiatrisch onderzoek en meer...
 

Hoi allemaal,

Ik heb op 9 augustus een psychiatrisch onderzoek bij de GGZ vanwege depressieve klachten (al denk ik dat dat nu wel wat meevalt) en dwangmatig dingen doen (ik ben verslaafd aan conditietraining, kan niet zonder) en nu is mijn vraag: Weet iemand hoe zo'n onderzoek eruit ziet. Hoe lang dat het duurt en wat er zo al gevraagd wordt?

Ik heb al eerder een psychologisch onderzoek gehad, waaruit bleek dat ik asperger heb (en depressieve klachten en dwanghandelingen), maar over mijn problemen met eten zeiden ze dat het kwam door een combinatie van die drie =S.

De laatste tijd gaat dat helemaal niet goed. Ik heb ontzettend vaak eetbuien terwijl ik het liefst zo gezond mogelijk wil doen. Tijdens zo'n eetbui eet ik vaak zoveel, dat ik misselijk word en moet overgeven... Soms gaat het een tijdje goed en eet ik voor mijn doen goed (al vinden de meeste anderen het te weinig), maar dat kan ik nooit lang volhouden.

Ik weet zelf niet of ik het een eetstoornis moet noemen, want ik val niet binnen de categorie anorexia-boulimia omdat ik niet aan de kenmerken voldoe. Ik ben iets te licht en wil absoluut niet aankomen (is gelukkig ook niet gebeurd, ondanks die eetbuien), maar ik heb ook niet de wens om heel veel af te vallen (hoogstens nog 0,5 kilo).

De laatste tijd word ik echt gek van mijn huidige manier van leven: Weinig eten - veel eten - overgeven - eten..., maar ik weet niet of ik dit wel moet zeggen tijdens het psychiatrisch onderzoek. De uitslagen van het psychologisch onderzoek vond ik al erg genoeg en ik wil niet dat het nóg erger wordt... De weg die ik nu al te gaan heb, is al lang...
Ik studeer Psychologie en er wordt van mij verwacht dat ik aan het einde van komend studiejaar toch redelijk uit de problemen ben, dus ik heb niet lang de tijd meer...

Heeft iemand info / tips (wat ik het beste kan doen) voor me?

Girl-in-trouble

ja, IETS...

Ik denk niet dat je je problemen alleen aan kan, om eerlijk te zijn. Asperger's, depressie en dwanghandelingen... niet bepaald een verkoudheid. Een bezoek aan de psychiater lijkt me een goede kans om je leven weer op spoor te krijgen, dus gewoon doen!

Je bent véél te licht. Dat + dat je dwangmatig sport, te weinig eet en eetbuien hebt en niet wil aankomen is genoeg om een eetprobleem te hebben en misschien ook een eetstoornis. Dat hoeft niet perse anorexia of boulimia te heten, kan ook nog Niet Anders Omschreven zijn. Zo te horen ga je niet normaal met eten om en dat moet je absoluut vertellen tijdens het onderzoek. Mijn ervaring met een psychiatrisch onderzoek is dat ik een gesprek kreeg en dat ze een paar dingetjes vroeg maar dat ik de meeste vragen heb gesteld over de mogelijke behandeling. Bij mij stelde het niks voor dus en is het zeker niet iets om je zorgen om te maken.

Het posten van je BMI kan erg triggerend werken voor andere mensen met eetstoornissen, dus die heb ik er even uit gehaald (en uit de quotes).
Overigens ben je inderdaad veel te licht, gewoon ongezond dus aankomen jij. Misschien denk je zelf niet dat je aan de criteria van een eetstoornis voldoet, maar laat de diagnose aan de psych over.

Ik weet alleen dat je bij een psychiatrisch onderzoek het beste zo eerlijk mogelijk over alles kan zijn. Anders word het ook heel erg moeilijk tot onmogelijk voor ze om je te helpen.

Wees niet te gericht op je gewicht ;) alle vrouwen die je ziet in blaadjes en zelfs televisie zijn ge-edit met photoshop e.d. om er zo uit te zien en dat beeld is jouw waarschijnlijk bewust en onderbewust duizenden keren door de media opgedrongen vroeger.
Gewoon eten dus, en aankomen ;) is geen schande.

Heel veel succes in ieder geval :)

je bent er eentje vergeten ;)

@TS: altijd eerlijk zijn! dat is de enige manier om (voldoende) geholpen te worden. succes

Woeps. Gefixed. En graag gedaan. ;)

Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Ik zie ze op L&G (voeding en gezondheid) ook wel eens staan en dacht er niet zo over na :o .

Thanx voor jullie reacties!

Het probleem is voor mij vooral: Het klinkt zo fout, psychiatrisch onderzoek. Heb er niet echt een goed gevoel bij...

Ik ben alleen bang dat als ik eerlijk ben, dat dat grote gevolgen heeft. Ik vind de diagnose tot nu toe al erg genoeg (al klopt dat van die depressie waarschijnlijk niet meer, want ik voel me een stuk beter nu ik veel vriendinnen op de universiteit heb) en wil het eigenlijk niet nóg erger maken. Ik wil ook graag verder kunnen met mijn studie...

Ik heb er zelfs over na zitten denken om te liegen, om er maar zo snel mogelijk van af te zijn, maar ik weet dat ik me heel slecht zal voelen als ik dat doe. Ik hoop dat het inderdaad meevalt en dat het bij mij ook de bedoeling is dat ik het meeste vraag/vertel...

Aan NAO heb ik ook wel eens gedacht, maar ik heb mezelf wijsgemaakt dat ik dat niet kan hebben omdat ik niet heel veel af wil vallen. (Volgens de psychologe staat mijn trainen daar ook los van :s...) Mijn dagen draaien niet om willen afvallen, maar pogingen wagen om zo gezond mogelijk te leven (dat heb ik al nooit gekund) zonder dat dat gevolgen heeft voor de cijfers op de weegschaal. (Laat me iedere dag teveel leiden door die cijfertjes die daarop staan :s.)

Nou ja, ik vond mijn gewicht niet heel laag, omdat de site van de Nederlandse Hartstichting zegt dat ik zolang ik 19 ben maar 3 kg te licht ben... Maar goed, ergens weet ik ook wel dat het excuses zijn om te doen alsof er niets aan de hand is en om niet te hoeven aankomen :s.

Mischien is dat ongecontroleerd teveel eten wel degelijk boulimia.
Houd jezelf niet voor de gek. Dat is heel makkelijk als je zelf nog niet weet wat je hebt. Iedereen gaat door die fase van ontkenning heen. Dat overgeven is namelijk ook een teken.
Diagnoses zijn meer dan textbook-scenarios uit je psychologieboeken alleen.. Je moet psychische stoornissen beleven om ze te kunnen begrijpen. Als je niet aan 1 eis voldoet hoeft het niet te zijn dat je het niet hebt.
Bij boulimia is het iig niet zo dat je boulimia alleen hebt als je "expres" overgeeft.

Wellicht is er iets mis in je voeding waardoor je lichaam na lange tijd in ene schreeuwt om gevoed te worden. Dit is de reden waarom anorexia samen gaat met boulimia. Mischien heb je een speciaal dieet nodig.
Je traint obsessief zei je. Mensen die trainen hebben een speciale dieet nodig. Als je zelf experimenteert en net dat ene niet eet wat je nodig hebt. Zou je lichaam ook erg kunnen gaan schreeuwen om eten. Vooral als je "niet-nederlands" bent en een caucasiaans/nederlands dieet probeert te volgen..
Ik ken dat. Ik raakte welles zo uitgehongerd dat ik voor ik het wist bij de supermarkt een zak chips en een ontbijtkoek had gehaald en dat in no time had opgegeten!
En natuurlijk is dat niet goed voor je maag.
En ja, overgeven is dan omdat je maag overvol raakt en je misselijk werd.
Of doe je dat overgeven expres? Frekwente vreetkicks hebben is wel degelijk boulimia, of het overgeven vanzelf gaat of niet.

Bij mij zat het probleem in de voeding. Dietisten kennen maar 1 schaal en 1 manier van eten. Dus ze hebben ook maar 1 (nogsteeds heel klassieke) referentie.
Als je wilt uitzoeken wat er mist en hoe jouw bouw reageert op welk voedsel. Ben ik bang dat je zou moeten gaan experimenteren. Hoe, dat is een heel persoonlijke weg en ontwikkeling.

Je laat dit onderzoek toch vrijwillig uitvoeren? Indien je van plan bent halve waarheden te vertellen kun je beter niet deelnemen aan het onderzoek; zonde van al het premiegeld wat er voor betaald wordt.

Daarnaast ben je als cliënt/ patiënt verplicht eerlijk te zijn en niets achter te houden wat ten nadele van behandeling kan zijn. Dit is in de wet opgenomen (WGBO).

Je wilt weten wat er schuil gaat achter je symptomen.. Ik begrijp dat je vreest voor studie.. Mij lijkt het een slimmere oplossing eerst aan jezelf te werken en -bijvoorbeeld na een time out- weer studie te hervatten? Dit in het geval dat studie niet te combineren valt met het andere traject.

Je schrijft dat je het nu al erg genoeg vind qua diagnoses.

Op de eerste plaats ben je gewoon jij. Een persoon. Een mens. Je bent geen diagnoses.
Op de tweede plaats stikkert de hulpverlening graag. Ze plakken graag diagnoses op.
Waarom? Omdat ze je wel goed willen behandelen.

Maar je bent wie je bent.

Experimenteren met dingen vind ik een beetje eng. Ik durf een aantal stappen niet te nemen omdat ik bang ben niet meer terug te kunnen als er veranderingen optreden, terwijl ik nu net een beetje tevreden met mezelf ben (controle hebben betekent voor mij dat ik me veilig voel)... Gedeeltelijk ben ik er op eigen kracht ook weer bovenop gekomen, tot een moment kwam dat het van mij niet zo nodig meer hoefde...

Maar goed, ik mag zelf geen diagnoses. Ik zie wel wat ze er bij de GGZ van vinden.

Over dat onderzoek: Nee, niet helemaal vrijwillig... Ik heb ermee ingestemd, maar ik moet dat onderzoek alleen omdat uit het psychologisch onderzoek te weinig uit is gekomen. Ze weten niet zo goed wat ze met me aanmoeten :s.

Ik ben ook niet vrijwillig naar de GGZ gegaan. Ik ben alleen gegaan omdat mijn 'beste vriendin' niets meer van me wilde weten als ik het niet deed. Als het aan mij had gelegen, was ik nooit gegaan.
Ik heb er echt spijt van. Ik zit met diagnoses die ik niet wil, ik zet mijn studie op het spel (studie is heel belangrijk voor me, ik zou ook niet zonder kunnen), mijn 'vriendin' wil niets meer van me weten sinds ze weet van die diagnoses... Het heeft me tot nu toe meer ellende gebracht dan dat het iets opgeleverd heeft :(.
* Een time-out met studie is geen optie, omdat ik door de onderwijsvernieuwingen dan helemaal opnieuw moet beginnen en ik niet de afstudeerrichting kan kiezen die ik interessant vind.

Gelukkig accepteren mijn vriendinnen op de universiteit me wel zoals ik ben, want door dat gedoe met mijn 'beste vriendin' heb ik echt het idee dat er een stempel op je is geplakt :s.

Maar info achterhouden, mag dat niet :eek:? Mmm... Ik kan het wel doen, maar ik ben zo bang voor de gevolgen als ik eerlijk ben. Bij de GGZ zullen ze niet positief zijn over hoe het met mij gaat (gezondheid) als ik dat zou vertellen. En ik wil niet dingen moeten doen die ik eigenlijk niet wil :(...
En dan nog mijn ouders... Die weten er niets van en dat wil ik graag zo houden...

Als je info achterhoud, krijg je sowieso diagnoses die niet kloppen.

Dat is waar, maar ik heb op dit moment sterk de neiging om het zo gunstig mogelijk te laten lijken omdat ik er dan zo snel mogelijk weer vanaf ben. Foute gedachte, I know...

Ik ben gewoon bang... Van de ene kant wil ik graag uit de problemen komen omdat ik al 3,5 jaar aan het klooien ben, maar van de andere kant ook weer niet omdat ik niet wil veranderen. Ik zou 'ik' niet meer zijn als ik niet meer zou mogen trainen of zou moeten minderen... Ik wil mezelf ook niet zien met een x aantal kilo meer, want dat lijkt me vreselijk. Ik ben al genoeg aangekomen in twee jaar tijd... Ik zit nu net iets onder mijn maximum gewicht ooit, en daar wil ik niet overheen... Dat past niet bij me... Ik zie voor mezelf ook geen voordelen van het hebben van een BMI 18,5 of 20...
Ik weet het niet meer, wat moet ik nou met mezelf? Het is zo verwarrend...

Sorry voor deze reactie, maar ik heb echt geen zin in dat gesprek van volgende week :(...

Wat is er zo fout aan veel trainen in jouw situatie, Kun je dat uitleggen?

En juist omdat je al die dingen denkt heb je hulp nodig. :o

Tja, als jij niet wilt veranderen dan is er niet veel hoop op verbetering. Het is maar pas vanaf wanneer jij erkent dat je problemen hebt én er iets wil aan doen (met of zonder hulp) dat er verbetering kan komen.
Jij hoeft niet te trainen. Jij moet inzien dat jouw figuur niet perfect is. In mijn ogen zijn meisje die er zo mager mogelijk willen bijlopen al even zielig als gastjes die steroïden pakken op wat spiermassa te kweken. Denk je nu echt dat mensen je beoordelen aan de hand van je gewicht? Nuja, in jouw geval zijn mensen van mening dat je hulp nodig hebt...
Als ik jou was, zou ik gewoon naar dat gesprek gaan en eerlijk zijn. Dat is het beste voor je op lange termijn.

Ik mag van mijn mentor en de psychologe maar maximaal drie uur trainen per week (en maximaal 1 uur per dag), omdat het anders ongezond zou zijn voor mijn lichaam...
Voorheen trainde ik iedere dag dat ik tijd had, en ging dan door tot het echt niet meer ging. Dat ik bijvoorbeeld moest stoppen omdat ik het gevoel in mijn voeten kwijt was (soms naar 3,5 uur zonder pauze tussendoor pas) :s.
Daar zijn ze bij de GGZ niet blij mee...

Nu probeer ik me aan de drie uur intensief per week te houden, maar zelfs dat vinden ze soms nog teveel...

Mmm... Op bepaalde gebieden wil ik ook wel verbeteren, bijvoorbeeld gezonder eten, er controle over hebben (dus van die eetbuien afkomen), meer tevreden zijn met mezelf, minder onzeker zijn, positiever gaan denken... NORMAAL ZIJN, weer weten hoe het voelt om gelukkig te zijn... Ik mis teveel in dit leven.

Ik ben alleen bang dat als ik bij de GGZ vertel van mijn 'eetprobleem' (als je het zo mag noemen), dat zij naar mijn gewicht gaan kijken en vinden dat ik aan moet komen, terwijl ik er zelf mee kan leven omdat ik al m'n leven lang iets ondergewicht heb. Ik vind 3 kg te licht niet echt ernstig...

Maar het is echt niet zo dat ik er zo dun mogelijk bij wil lopen. Ben ooit 5 kg lichter geweest (door ziekte) en toen vond ik mezelf niet mooi meer... Daar streef ik ook echt niet naar.

Het is ook niet zo dat ik op dit gewicht wil blijven voor anderen, maar alleen voor mezelf. (Het geeft me een goed gevoel als ik zie dat die cijfers op de weegschaal iedere dag ongeveer hetzelfde aangeven. Anderen vinden gewicht waarschijnlijk niet zo belangrijk, maar ik wel... Ik weet ook wel dat je niet perfect kunt zijn, maar ergens is het toch een soort streven...) Als ik bijvoorbeeld onzeker doe als ik met vriendinnen over gewicht praat, zeggen zij dingen als: 'Ik zou jou niet graag nog lichter zien.' of 'Met 5 kg erbij zal je er mooier uitzien.'

Waarschijnlijk kloppen ze wel, die opmerkingen, alleen kan/wil ik dat zelf niet zien :confused: . Het is allemaal zo tegenstrijdig :(...

En daarom heb je dus hulp nodig. ;)
En doe je er, denk ik, goed aan om gewoon eerlijk te zijn.

Mmm... ja oké... Daar heb je misschien wel gelijk in... Al lijkt het me wel doodeng allemaal... Mijn moeder liet vandaag ook merken dat ze zich zorgen om me maakte, of het wel zo goed met me ging, waarop ik geantwoord heb dat het allemaal wel meeviel (ondanks dat ik de laatste twee dagen weer de mist in ben gegaan). Zoals ik dat gewend ben om te doen: Liegen over m'n gewicht om het allemaal minder erg te laten lijken :s...

Nu vraag ik me alleen af: Als ik het zou vertellen bij dat psychiatrisch onderzoek, heb ik dan de garantie dat mijn ouders er niet bij betrokken hoeven te worden? Is het normaal dat je hetje ouders moet vertellen? (Weet iemand dat?) Zijn er dingen (gesprekken, enz.) te regelen achter de rug van mijn ouders om? Ze weten dat ik naar de GGZ ga, maar niet waarvoor... En aangezien ze al kunnen zien als ik bij de huisarts geweest ben...

Ik wil niet dat zij het te weten komen omdat ze er heel negatief tegenover staan en het niet zullen accepteren... Bij het psychologisch onderzoek heb ik dat ook gezegd, maar toen hebben ze toch nog een gesprek met mijn ouders gehad omdat ik anders weer naar huis kan gaan... Ze hebben niks over de diagnose tegen mijn ouders verteld, maar toch...
Ik wil niet dat ze mijn ouders vragen gaan stellen over bijvoorbeeld mijn eetgedrag, want dan weten zij wel in welke richting ze mijn problemen moeten zoeken...

Ik wil dit alleen oplossen, maar wat nou als ze bij de GGZ zeggen dat ik een eetprobleem heb en regelmatig daar moet komen???

Ik ben bang dat als er niets te regelen is om het zonder de betrokkenheid van mijn ouders op te lossen, dat ik dan ook niets kan zeggen.

Sorry...

Je bent 19..... (!) Je bepaalt dan zelf of je ouders wel of niet in de behandeling betrokken worden.

Wanneer je ouders naar betrokken GGZ instelling bellen, kunnen ze ook geen inhoudelijke informatie over jou opvragen, tenzij jij daar uitdrukkelijke toestemming voor hebt gegeven.

Zou het zo'n probleem zijn als ze het weten? Of zoek je voor jezelf een excuus om het niet te hoeven ondergaan? Want wanneer je wel aan je problemen zou gaan werken, merken je ouders dit waarschijnlijk ook wel aan je eten? (Daar ga ik vanuit omdat je thuis woont.. Nu zegt dat niet alles, maar in de meeste gezinnen is het geloof ik gebruikelijk om gezamenlijk te eten)

Succes iig met het maken van je keus en de consequenties van je keuze..

Mmm... oké, thanx voor de info en voor de positieve woorden.

Ze mogen misschien wel niets over mij aan mijn ouders vertellen, maar wat nou als ik bijvoorbeeld naar een dietist zou moeten, dan wordt dat opgegeven bij de verzekering en kunnen mijn ouders dat zien :(... Zo lang het binnen de GGZ blijft... Mmm... ik weet niet hoe dat zit met therapiën, worden die ook apart bij de verzekering gemeld?

Nee, dit is geen excuus om niet de waarheid te hoeven spreken. Mijn ouders staan zo negatief tegenover behandelingen en eetproblemen. Ik heb hen erover gehoord en daar werd ik niet vrolijk van als je weet dat je zelf nog het nodige te wachten staat... Eetproblemen vinden ze bijvoorbeeld onbegrijpelijk en niet nodig. Je moet maar tevreden zijn met jezelf...

Daarom ben ik bang dat als ze erachter komen, dat ze het niet kunnen accepteren...
Nu merken mijn ouders er niets van. Tijdens het avondeten eet ik inderdaad gewoon met hen mee (en daar kijken mijn ouders niet van op, omdat ik al mijn leven lang weinig eet), maar overdag eet ik meetsal op de universiteit of op mijn werk, daar weten ze niets van... Mijn eetbuien betaal ik meestal zelf, en heb ik nooit als mijn ouders in de buurt zijn...
Het enige dat ze zullen merken, is als ik 's avonds meer ga eten...

Maar van de andere kant, mijn moeder maakte zich zorgen over mijn gewicht, ondanks mijn leugen... Zou ze het zo erg vinden als ik bij een dietist terecht kom...? En dan hoef ik nog niet eens per se iets te vertellen over de diagnoses... Al is dat ook niet goed.

Moeilijk... :(:eek:

Binnen GGZ instellingen hebben ze bijna altijd een dietist, en dat wordt volgens mij niet apart vermeld. Bij mij gaat het allemaal via de AWBZ, ik moest daarvoor 1 keer een formulier invullen. En daarna heb ik nooit iets van rekeningen gezien.
En idd je ouders komen niets te weten zonder jouw toestemming.
Veel succes, en ik zou proberen zo eerlijk mogelijk te zijn. Eetstoornissen zijn over het algemeen vrij hardnekkig en daar kom je niet zomaar vanaf.

Zodra het hun eigen kind betreft kunnen sommige ouders opeens wel begrip opbrengen of staan ze er iig anders tegenover. Je zou ook kunnen beginnen met een klein stukje vertellen (bv. alleen maar dat je hulp hebt gezocht oid) en kijken hoe ze daarop reageren, dan kun je daarna altijd nog kijken of je meer vertelt.

Dit idd, zou het mijn ouders altijd vertellen.. Maarja, niet iedereen heeft natuurlijk een goede relatie met zijn ouders.

Ouders kunnen via de GGZ meestal wel psycho educatie krijgen; hierin wordt verteld wat de diagnose inhoud, hoe de behandeling eruit ziet, de oorzaak, verloop etc etc.

Soms reageren mensen (ouders) uit onwetendheid "dat overkomt mijn kind niet", "wat een aanstellerig gedoe, ze kan toch normaal een boterham eten net als ons". Etc.

Het kan dus mogelijk voordelen hebben.


Overigens, betalen je ouders je ziektekostenverzekering? Aangezien je meerderjarig bent maar zij blijkbaar zien wat je "verbruikt"?

Zelf ben ik ooit ook pdd-nos/asperger gediagnosticeerd en ik kan uit ervaring zeggen dat een psychiatrisch onderzoek zowel voors als tegens heeft. Aan de ene kant kan een psychiater je helpen met bepaalde problemen waar je tegenaan loopt en vaak zal dit helpen. Aan de andere kant kun je door bezig te zijn met psychiater etc. ook juist te veel met je stoornis bezig zijn, waardoor dit gaat overheersen in je gedachten en je jezelf juist slechter gaat voelen. De afweging of een psychiater voor jou de moeite waard is kun je uiteindelijk alleen zelf maken.

Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd, maar ik was de laatste dagen echt zo moe, dat ik vaak al om 20:00u in bed lag :s:(

Mijn vader is via zijn werk verzekerd en we hebben een soort gezinsverzekering (zolang ik nog thuiswoon). Ik maak iedere maand een bepaald bedrag (36 euro) naar mijn ouders over, en zij betalen mijn ziektekostenverzekering... Zo gaat dat al vanaf m'n 18de...
Eens in de zoveel tijd krijgen zij te zien wat er verbruikt is, en ze kunnen dus ook zien dat ik bij de GGZ ben geweest...
Dat formulier heb ik ook al eens in moeten vullen, maar volgens mij kunnen mijn ouders niet zien waarvoor ik precies bij de GGZ ben. Nou weet ik alleen niet hoe dat zal gaan met het volgen van therapieën... Of die apart genoemd worden, of gewoon onder GGZ vallen...
Ik hoop dat laatste, anders moet ik maar eens gaan nadenken over een excuus...

Mijn ouders weten dat ik naar de GGZ ga (al was dat nog een heel gedoe om dat te mogen van hen, pas toen zij ook aan me zagen dat ik niet lekker in m'n vel zat (depressie), mocht ik gaan...), maar alleen niet waarvoor. Ik heb 'omdat ik me niet goed voel' als reden genoemd. Ze hebben er ook nooit echt naar gevraagd. Alleen of het wel zin had wat ik daar deed...
Ik hoop dat ik het voor me kan houden, maar weet niet hoe lang dat nog gaat...
Mijn ouders zullen er zeker niet positief op reageren. Mijn broertje heeft de meeste problemen thuis, hij heeft alle aandacht nodig. Ik werd altijd als zelfstandig gezien, iemand die geen aandacht nodig had en zichzelf wel kon redden... Als je Psychologie studeert, zou je dat ook moeten kunnen...

Nee, al zij het weten, zou ik nooit toestemming krijgen om ooit op kamers te gaan, en dat wil ik zo graag om alle heisa thuis te kunnen ontvluchten...

Ik heb afgelopen donderdag dat psychiatrisch onderzoek gehad en de uitkomst is zowel positief als negatief...

Heb toch maar besloten om eerlijk antwoord te geven op de vragen die de psychiater me stelde.

Het ging voornamelijk over depressiviteit en dwang, omdat uit het psychologisch onderzoek van een half jaar geleden bleek dat het niet goed met me ging, maar sindsdien is de situatie veranderd en gaat het een stuk beter met me. Zij is dan ook tot de conclusie gekomen dat het nu goed genoeg met me gaat en dat ik niet meer depressief ben.

Mijn trainverslaving vond ze ook wel meevallen. Dankzij mijn mentor ben ik met doelstellingen gaan werken (limiet van 3 uur trainen per week) waar ik me ongeveer aan kan houden. Ze zei dat ik nog wel dwangmatig bezig ben, maar dat dat niet genoeg is om het een stoornis te noemen...


Tot slot vragen over eten (eerlijk geantwoord)... De psychiater is inderdaad tot de conclusie gekomen dat ik een eetprobleem heb (NAO). Van de ene kant was dit te verwachten... Ik ben niet goed bezig, maar van de andere kant zit het me helemaal niet lekker. Ik kan het op dit moment nog niet accepteren...
De hele tijd denk ik: Ik héb helemaal geen eetprobleem, want ik wíl helemaal niet afvallen... Ik wil alleen gelijk blijven qua gewicht, zo erg is dat toch niet?! Ik zie het probleem niet... De psychiater zei dat dit nou juist verkeerde gedachtes zijn...

Nu moet ik Cognitieve Gedragstherapie (HELP, dan lijkt het ineens zo ernstig)... Geen idee wat ze gaan doen daar, wat dat precies inhoud (heb ik ook nog niet behandeld gehad met studie), daar hoor ik als het goed is donderdag meer over. Dan heb ik een gesprek over dit onderzoek...

Wat willen ze gaan doen? Ik heb nu net genoeg zelfvertrouwen dat ik tevreden ben met mezelf, willen ze me dat beetje ook nog af gaan nemen??? :(

Knap dat je zo eerlijk bent geweest (y)

Ten aanzien van CGT (in het kort) :
Het is een vorm van psychotherapie.
Cognitieve gedragstherapie spoort verkeerde denkgewoonten op, maakt ze bewust en probeert deze op methodische wijze te veranderen, doelgericht en stap voor stap.

Meestal moet je iets van een dagboek bijhouden waar je in de sessie mee werkt. het is i.i.g een heel doelmatige therapie.

oh, die diagnose heb ik ook (gehad) (ik heb geen idee of het er nu weer uit zal komen)
Maar ik heb ook cognitieve gedragstherapie gehad, en vond dat een hele fijne therapie. Heb er veel aan gehad.

Waarom zouden ze je je zelfvertrouwen af willen nemen?
Lijkt me dat het plan eerder zal zijn om dat te vergroten?

Meid, ben je niet bang dat ze je controle gaan afnemen, ipv je zelfvertrouwen?

Psychiatrisch onderzoek is helemaal niet erg...
Je kan gewoon op je gemak, met koffie of thee, lekker zitten kleppen over allemaal onzindingen....
Wat je doet, je hobby's, school, vrienden, ... Gewoon simpele dingen, ze vragen bijvoorbeeld: Als je moet schatten, hoeveel echte vrienden heb je dan denk je?
Zulk soort dingen... Allemaal wel leuk opzich en je voelt je vaak wel goed als je er weg komt, dat had ik tenminste...
Je hoeft helemaal niet zenuwachtig te zijn, 't is helemaal niet erg:)

Mmm… oké, ben benieuwd wat dat in mijn geval inhoudt… Verschilde per diagnose dacht ik ergens gelezen te hebben… Nou ja, ik weet niet…
Ik hoop alleen dat ze niet te snel willen dat je dingen gaat veranderen, want ik vraag me echt af of ik dat zou kunnen.

Heb echt geen idee hoe zo'n behandeling eruit ziet. Hoevaak moet je daar heen, stellen ze strenge eisen, wat nou als je een keer 'faalt', moet je 'doelstellingen' voor een bepaalde tijd halen... Enz., enz..

Maar ja, morgen misschien maar eens navragen bij dat gesprek. Heb een bespreking van de uitkomsten uit het onderzoek van vorige week… Helemaal geen zin in, nóg meer confrontatie terwijl ik het nu al niet van mezelf kan accepteren... :(

Dat zijn ze waarschijnlijk ook niet van plan, om me m’n zelfvertrouwen af te nemen, maar zo voelt het voor mij wel. Ik voel me nu goed, ben tevreden met mezelf, ik durf nu nog met een rok aan over straat, ik durf nu nog te zwemmen in bikini. Maar wat nou als ik straks moet veranderen? Ik voel me nu al onzeker als ik 0,8 kg boven mijn ideaal zit (al ben ik blijkbaar de enige die dat ziet), laat staan als ze bij de GGZ willen dat dat nóg meer wordt (geen idee waar zij de grens ‘gezond’ trekken)… (Wat dat betreft heb ik ook geen zin in mijn verjaardag, want dan zullen ze het minimum gewicht wel hoger leggen...)

Controle is er volgens mij altijd nog, als ik dat zou willen… Weegschaal laat iedere avond zien waar ik aan toe ben ;).
Alleen eten… Dat wordt sowieso nog een probleem met de grote hoeveelheid dingen die ik niet lust… Maar vooral de hoeveelheden zelf... Nu controleer ik alles wat ik eet en drink en omdat het iedere dag ongeveer hetzelfde is, is dat getal ’s avonds eigenlijk altijd redelijk constant. (Als ik een liter water zou drinken net voor het wegen, zou ik daar toch wel van schrikken omdat het getal dan iets laat zien wat ik niet wil zien...)

Ik kan niet zonder controle (bijvoorbeeld tijdens vakanties), het is een houvast… Ik ben wat dat betreft op dit moment helemaal niet gemotiveerd om te willen veranderen. Het zou wel fijn zijn om zonder te kunnen, of er in ieder geval minder mee bezig zijn, maar ik vraag me af of ik dat kan. De controle uit handen geven en het door anderen laten bepalen, bijvoorbeeld je moeten houden aan een eetlijst… Ben bang dat ik dan helemaal gek word van de weegschaal en gedwongen meer moet trainen…

Weegt het enige voordeel (vrijer zijn) wel op tegen de nadelen (moeten aankomen, problemen met dingen als zwemmen, zomerkleding, enz.)? Voor mij op dit moment niet.

Het idee van CGT is hetzelfde, de invulling zal vast per diagnose verschillen.

Ze gaan je alles vast uitleggen en anders kun je het vragen. Over het algemeen gaat het het vooral om jou, maar je zult best wel eens dingen moeten doen die in jouw ogen moeilijk zijn...lijkt me ook logisch, er moet toch iets veranderen, toch?

Misschien kan therapie ook helpen bij het accepteren van dat je problemen hebt?

Je zou het ook anders kunnen zien: controle is er nu juist niet, je hebt het immers niet onder controle, je kunt niet zelf beslissen of je meer weegt dan nu, want als je meer weegt voel je je rot en ben je niet tevreden met jezelf, dus blijf je krampachtig op dit gewicht. In mijn ogen is dat dus juist geen controle.

En wat denk je dat het, in jouw ogen, enige voordeel (vrijer zijn) heeft op andere dingen? Als je vrijer bent, dan zijn die nadelen er niet meer of ze zijn iig een heel stuk kleiner. Als je vrijer bent kun je namelijk aankomen en kun je dingen als zwemmen en zomerkleding aantrekken doen. Op de langere termijn zitten er heel wat meer voordelen aan vast.

Had gisteren al willen reageren, maar ben als een blok in slaap gevallen naast m'n computer :s...

Mmm... ik heb dus vorige week donderdag dat gesprek gehad, en daarbij zeiden ze inderdaad dat ik moet wachten tot het moment daar is, om te weten te komen wat dat precies inhoudt.

Ik was bang dat je dan voor bepaalde data doelstellingen moest halen, maar dat is gelukkig niet zo. Ze zeiden dat alles op eigen tempo gaat en dat ze me nooit kunnen dwingen om iets te doen, alleen me bewust maken van het feit dat ik niet goed bezig ben... Op zich wel fijn, maar van de andere kant: Maakt het een verschil? Als er niks verandert, zou ik later nooit professional kunnen/mogen worden (en dat is mijn toekomstdroom)...


Misschien heb je wel gelijk wat betreft het hebben van controle... Voor mijn gevoel heb ik het als alles gaat zoals ik dat graag wil zien: Dat ik wat er ook gebeurt, constant blijf... Het geeft me houvast, tevredenheid, daarom zie ik het als controle.

Maar onbezorgd dingen kunnen doen, zonder er eerst bij na te denken... Mmm... zo kun je controle inderdaad ook zien. En dat ontbreekt op dit moment (zie gisteren, dat ik bang was om na een gezonde dag friet te eten)... Op zo'n moment zou ik wel blij zijn om wel 'vrij' te zijn om keuzes te maken...
Ik ben alleen zo bang dat als ik mezelf niet controleer, dat het dan een 'verkeerde' kant uit schiet (kan zowel naar boven als naar beneden), want dat is al eens eerder gebeurd...

Mijn grootste probleem (wat me tegenhoudt) op dit moment is dat ik nu tevreden ben met mezelf. Ik kan dit gewicht accepteren, voel me er goed bij, en omdat ik me daar nu goed over voel, zie ik niet in waarom ik moet veranderen. Ik heb geen klachten (nou ja, niets ernstigs), de uitslagen van het bloedonderzoek waren goed...

Moeten kiezen (hulp accepteren of niet) tewijl er eigenlijk niets te kiezen valt. Als ik het niet doe, ben ik alles kwijt...
Ik ben alleen zo bang dat ik me alleen maar ongelukkiger ga voelen... Het lijkt me bijvoorbeeld verschrikkelijk om allemaal nieuwe kleding te moeten kopen omdat ik in de kleding die ik nu heb niet meer in pas... En dat anderen er opmerkingen over gaan maken... (Zo is het allemaal begonnen, tijdens een soort schoolreisje van mijn vaders werk, toen een groep meiden de hele dag opmerkingen maakte dat ik dik was. Woog toen 2 kg meer dan nu...)

Zijn er nog meer voordelen van de uitdaging aangaan? Gewoon, om meer motivatie te krijgen...?

Lichamelijk mag het dan allemaal in orde lijken (dat het het ook - blijvend - is kan ik me niet voorstellen, vandaar 'lijken'), maar psychisch gaat het niet goed en heb je wel klachten...want je laat dingen, je bent bang voor dingen, waaronder de toekomst en wat er zou kunnen gebeuren, enz.

Ze gaan niet van je vragen of je morgen meteen gezond gaat eten, alles gaat doen wat je niet durft, enz. ze gaan werken aan waarom je dat niet durft, enz. (Dat neem ik iig aan.) En als dat van de baan is/minder geworden is, dan durf je een deel van die dingen wellicht wel weer of is het iig minder eng. Dat zijn onder andere de voordelen van de uitdaging aan gaan: vrijer zijn, niet zo onzeker en angstig zijn, zelfverzekerder en meer tevreden met jezelf zijn (want als je dat werkelijk was, dan zouden opmerkingen van anderen je veel minder doen, denk ik) en de kans dat je anderen zult kunnen helpen zal, daardoor, denk ik, ook toenemen. Een ander voordeel is ook dat de kans dat lichamelijke klachten ontstaan kleiner is (want dat ze er nu niet zijn betekend niet automatisch dat ze er in de toekomst ook niet zullen zijn).

Zie het als een ladder: Je staat nu onderaan en wat je ziet is helemaal bovenaan (en de stap naar daar ziet er dus heel groot en eng uit), maar je kunt niet van onderaan naar boven komen zonder de tussenliggende treden te nemen. Met therapie leren ze je die tussenliggende treden te nemen, waardoor de bovenste tree steeds wat minder ver weg wordt. En dat het in zulke kleine stapjes gebeurt, maakt het vaak in verhouding wat minder moeilijk. En zoals ze al zeiden: ze kunnen je niet dwingen wat te doen als jij dat echt niet wilt.

Ik zou het iig een kans geven, wie weet is het wel wat en wie weet hoe je je dan over een aantal maanden/jaren voelt.

Mooi verhaal, Leonoor!

Misschien kun je voor jezelf de voor- en nadelen op gaan schrijven?
Voordelen van eetstoornis:
controle
houvast
niet hoeven aankomen

Nadelen van eetstoornis:
- de hele dag bezig zijn met wel/niet eten, hierdoor geen tijd meer voor andere dingen
- niet meer op vakantie durven, of naar verjaardagen door het eten
- je de hele dag dik voelen, terwijl je (te) dun bent
- geen gevoelens hebben, dus ook niet blij oid
- en nog lichamelijke klachten: menstruatie stopt, haaruitval, blauwe handen/tenen, altijd koud
- geen concentratie

Motivaties om ervoor te gaan:
- Ik wil weer op reis kunnen zonder me de hele tijd druk te maken over eten/gewicht
- ik wil nog kinderen kunnen krijgen later
- ik wil gaan studeren en dat lukt niet als ik me niet kan concentreren
- spontaan een ijsje in de stad kunnen eten, wanneer ik daar zin in heb
enz enz...

Ga voor jezelf maar eens na wat de voordelen/nadelen en motivaties voor jou kunnen zijn :)

hey girl-in-trouble,
wat goed dat je zo eerlijk bent geweest tijdens het onderzoek!
En jeej, je krijgt ook nog eens de bevestiging dat je wat betreft je depressie en dwangmatigheid stukken vooruit bent gegaan, dat heb je dus super gedaan (y)

Cognitieve gedragstherapie klinkt enger dan het is.
Het gaat erom dat je bespreekt wat er voorvalt, wat je dan denkt en hoe je je vervolgens voelt (ff kort door de bocht). Er wordt vanuit gegaan dat jóuw gedachten over een bepaalde situatie jóuw gevoel bepalen. Vandaar dat de ene persoon heel anders op een situatie kan reageren dan een ander.

Met cognitieve gedragstherapie is het de bedoeling dat je dit bij jezelf gaat ontdekken en dus de denkfouten die je maakt gaat ontdekken, herkennen en later zelfs corrigeren.

Volgens mij kan je het! :)
xxx

Sorry dat ik nu pas reageer (had jullie reacties al eerder gelezen), maar ik ben een aantal dagen ziek geweest en ben nu eigenlijk net pas beter.

Mij ziek zijn heeft tot gevolg gehad dat ik teveel tijd heb gekregen om na te denken en te piekeren over alles. Ik heb geprobeerd om me een voorstelling te maken van over een tijdje. Hoe zou het dan met me gaan? Zou het echt beter zijn als ik het doe? Hoe zou ik eruitzien met een X aantal kilo meer (afhankelijk van wat ze willen). Welke kleding past dan nog en wat moet ik allemaal wegdoen? Gek werd ik ervan. Ik ben toch tevreden?

Vandaag bleek dat dat ook redelijk klopt, maar niet helemaal. Er was een meisje bij fitness en die was echt verschrikkelijk dun, ernstig te dun. Van de ene kant dacht ik: Vergeleken met haar val ik nog mee, ik heb niet zo ernstig ondergewicht en zoveel ondergewicht wíl ik niet eens. Maar van de andere kant voel ik me nu net een olifant en ben jaloers op haar benen. Al train ik dagelijks, krijg ik ze nog niet zoals zij…

Ben nu gelukkig wel iets meer tot rust gekomen wat dat betreft en heb besloten het maar gewoon af te wachten wat er komen gaat. Misschien valt het mee, en willen ze me enkel helpen beter met eten om te gaan…
In stapjes lijkt me wel beter dan ineens heel veel, maar het lijkt me nog steeds doodeng. Ik ben weer gaan denken: Stel er zit een X aantal kilo bij, dat gaat alleen in mijn benen zitten en dat wil ik juist niet. Misschien dan daarnaast toch maar meer gaan trainen of medicijnen nemen, anders ben ik bang dat ik mezelf niet kan accepteren… Foute gedachte, I know…


Nou ja, ik ben er in ieder geval toch iets positiever over geworden, al ben ik nog steeds erg bang. Ik heb vooral naar ‘motivatie’ gekeken en ik denk dat mijn grootste motivatie op dit moment mijn studie is. Daardoor word ik min of meer gedwongen om iets te doen. Het is óf mijn eetstoornis, óf mijn toekomstroom als professional, want prof worden en een eetprobleem hebben gaat niet samen.
En dan inderdaad weer op vakantie kunnen… Dat zou ik nu niet kunnen omdat ik bang ben de controle te verliezen.
Zelfs één dag zonder controle vind ik al moeilijk. Ik ga donderdag op stap met vrienden (en moet dus ook ergens in een restaurant eten), maar voor ik ga slapen kan ik dan tenminste zien waar ik aan toe ben. Maar de dag daarop heb ik een BBQ en blijf ik in Enschede overnachten. Één dag geen controle dus… Ik vind het spannend, maar heb er zelf voor gekozen om daar te blijven slapen, gewoon om de uitdaging aan te gaan… Ooit zou ik vast wel meer dan één dag zonder controle moeten kunnen…
Ik had alleen graag gezien dat ik dit alles voor elkaar kon krijgen zónder (veel) te hoeven aankomen…


Over Cognitieve Gedragstherapie ben ik de laatste tijd veel gaan lezen en ik hoop dat het inderdaad mee zal gaan vallen en dat ik realistischer over mezelf kan gaan denken (iets wat ik over anderen wel vaak kan)… Waar ik me wel een beetje zorgen over maak, is of het vergoed wordt door de verzekering… Ik heb ergens op internet gelezen dat het in sommige gevallen niet (helemaal) vergoed wordt… Ik ben student, en kan echt niet iedere maand een groot bedrag betalen omdat ik al kosten genoeg heb…
Het aan mijn ouders vragen heeft ook geen zin, want zij weten helemaal niks van de diagnoses, mijn situatie, de plannen van de GGZ, enz. …

Ik heb mam vandaag een hint proberen te geven door te zeggen dat dit waarschijnlijk de laatste zomer is dat ik de strakke broek (die ik vandaag aanhad) aankan. Zegt mam: ‘Word je te dik dan?’ Dit soort dingen werken zo demotiverend… Als ze me nu normaal vindt, zal ze me straks wel heel dik vinden :(…

Het is 'gevaarlijk' om dat soort dingen zelf te interpreteren, zeker als je met de problemen rondloopt waar jij mee rondloopt, misschien bedoeld je moeder het wel heel anders (wat ik eigenlijk wel zeker weet). Als je graag wilt weten hoe ze er over denkt, ga dan een gesprek met haar aan, hints werken in dit geval over het algemeen erg slecht.

Mbt de vergoeding: bel even en vraag het, wellicht maak je je zorgen om niets.

Mmm... Het haar vertellen gaat niet lukken, daar ben ik veel te bang voor... Ik heb sowieso de neiging om teveel in raadsels te praten omdat ik moeite heb met het bij z'n naam noemen, en dat wordt niet door iedereen gewaardeerd... Maja... Ik weet niet wat mijn moeder daarmee wilde zeggen... Vond het alleen niet leuk om te horen als je 'aan het begin van' staat...

Afgelopen woensdag een gesprek bij de GGZ gehad en verteld wat me allemaal dwars zat. Over die verzekering had je gelijk, gelukkig wordt het 100% vergoed en krijgen mijn ouders er helemaal niks van te zien. Een hele geruststelling, dat scheelt weer piekeren ;).

Verder nog verteld dat ik op dit moment tevreden met mezelf ben en dat ik mezelf kan accepteren, maar volgens de psychologe is dat meer een reactie uit angst: Dat ik mezelf wijsmaak dat ik me goed voel als excuus om niet verder te hoeven... Ik werd er stil van, ik voel toch wat ik voel? Oké, ik ben bang voor wat er komen gaat, maar is dat zo vreemd? Voor mijn gevoel is het geen excuus: Ik ben er mee bezig, probeer beetje bij beetje alles weer op orde te krijgen, ik ben beter m'n best te doen, en zo slecht gaat het ook niet op dit moment. Het gaat oké, ik voel me goed, durf mezelf te bekijken op foto's en kan zeggen dat ik tevreden ben. Dat gevoel heb ik al meer dan twee weken, hoezo dan geen ware gevoelens? Ik kan toch positief naar mezelf kijken?
Maar goed, het was vandaag ook weer duidelijk dat niet iedereen mijn mening over die foto's met me deelt :s...