Schuldgevoelens over afwijzing 6/7 jaar geleden. Op terugkomen?
 

Ok dit klinkt misschien als een vreemd verhaal, maar ik zit er een beetje mee in mijn maag:

Ok, zo'n 6/7 jaar gelden zat ik op de middelbare school. Ik was toen al een tijd lang depressief (al heel lang, maar daar ga ik verder niet op in) en ik had naast mijn vrienden een hele goeie vriendin op school.
We hadden een best sterke emotionele band en we deelden een aantal interesses.
Maar omdat ik mij geestelijk had afgesloten was dat ook waar het bij bleef.

Mijn klasgenoten speelde hele smerige spelletjes met mij, in samenwerking met het "vrouwelijk schoon" v/d klas wilden ze mij nog wel eens "laten versieren" door een van de populaire/aantrekkelijke vrouwen om die vervolgens mijn keihard weer te laten vallen en daar hadden ze de dikste lol in.
Puberaal en jong als ik was trapte ik er nog wel eens in.
Zo ook op gegeven moment Aantrekkelijk meisje X.

Op gegeven moment was ik helemaal verliefd op aantrekkelijk meisje X. Net in die periode kreeg ik een hele mooie liefdesbrief van die vriendin van me. Maar omdat ik mij blind zat te staren op "mijn grote liefde" heb ik haar, heel voorzichtig en vriendelijk, afgewezen.
Ik hoopte dat we nog steeds vrienden konden zijn want ik mocht haar echt heel erg.

Echter, vanaf het moment v/d afwijzing hield ze afstand van me, ze wilde er verder ook niet meer over praten. En aan haar lichaamstaal te zien leed ze er echt onder.
De rest v/d klas wist van dit hele gebeuren niets af en dat hield ik maar zo. (Het waren echt eikels en ze zouden er misbruik van hebben gemaakt).
Sterker nog, het feit dat aantrekkelijk meisje X me keihard liet vallen boeide me toen helemaal niets meer. Ik was kapot over het feit dat die vriendin zo weinig met me om ging, alsof onze band opeens kapot was.

Tot aan de dag van vandaag heb ik er nog steeds niet goed met haar over gesproken. Ik heb haar mailadres wel, maar voor de rest weet ik niet hoe het met haar gaat en wat ze nu doet.

Nu zit ik met een dilemma, ik voel me echt schuldig over die afwijzing, ik mocht haar echt heel erg en ik heb het gevoel dat zij niet helemaal weet dat ik destijds zwaar in de geestelijke problemen zat en dat ik puberaal bespeeld werd door klasgenoten en dat haar echt niet aan haar lag maar dat ik er gewoon niet klaar voor was. Dat ik met mezelf in de knoop zat.
Nu wil ik haar eigenlijk een mailtje hier over sturen of iets dergelijks, maar ik weet niet zeker of ik dit moet doen omdat het zo lang geleden is en zij het misschien allemaal niet meer wil weten omdat ze misschien verder is in haar leven.
Ik doel niet op een relatie of wat dan ook maar als het mogelijk is wil ik graag weer contact met haar.

Heeft iemand advies?

Oude koeien mogen in de sloot blijven, waar ze thuishoren.

precies.

Ok, maar weet je hoe ik dit voor mezelf kan verwerken?
Hoe sluit ik dit voor mezelf af?
Ik weet dat ik misschien wat egoistisch overkom, en ik heb ook echt niet 24/7 last hiervan, maar soms duikt de herrinnering weer boven en het raakt me vrij diep.

Waarom voel je je schuldig tegenover haar. Je kan toch moeilijk een relatie aangaan met iemand waar je niet verliefd op bent. Je hebt haar op een vriendelijke manier afgewezen. Het is dan aan haar om te beslissen of ze wel of niet verder wil.
Het zou best kunnen dat ze inmiddels al een nieuwe vriend heeft en over jouw afwijzing heen is. Als je haar dan een mailtje wilt sturen, houd de eerste dan vrij luchtig. Mocht ze interesse hebben, dan kan je altijd nog over je vroegere problemen praten.
succes ermee :)

Stuur gewoon een luchtig mailtje met daarin de vraag wat ze nu zoal doet in haar leven en dat het zolang geleden is dat je haar gesproken hebt enz.

Wie weet krijg je een reactie. Ik zou het echter niet meer over dat incident hebben, tenzij het meisje er zelf over begint.

Idd wat ******** zegt, hou het luchtig. Stuur haar een email/kaartje met de vraag hoe het met haar is, dat je haar emailadres tegenkwam en aan dr moest denken. Als je reactie terugkrijgt en mss is afspreekt kan het altijd nog boven tafel komen met het herinneringen ophalen, maar zou er nu zeker nog niet over beginnen. Het is voor haar ook 6/7 jaar geleden immers.

Wat de rest ook zegt. Neem contact met haar op, maar begin er niet meteen over. Als ze geen contact wil, ja, jammer. Als ze dat wel wilt kun je het er misschien eens een keer over hebben als een soort 'Weet je nog toen...?' moment en vragen wat ze er toen van vond ofzo. Maar verder niet zo'n punt van maken, want daar zit ze vast niet op te wachten.

Jezus. Het is 7 jaar geleden jullie waren jonge bange mensjes, zij is er zonder twijfel allang overheen. Let it be.

Neem idd contact op, maar niet vanwege die afwijzing, want kom op hee, 6 a 7 jaar geleden, da's een eeuwigheid.

Neem contact op omdat je haar gewoon weer eens wil zien of spreken.

mijn god :|
Wat Smokin' zegt dus.

Ik denk niet dat zij er nog mee zit, maar je kan haar wel een luchtig mailtje sturen. Wat heeft het voor zin om dat nog op te rakelen?

Ik zou haar ook mailen, terug contact opnemen met haar. Later kan je er wel iets van zeggen, dat je er zo lang nog een slecht gevoel aan hebt ovegehouden en dat je het anders had gewild dan dat het is gelopen... Zij denkt er waarsch net hetzelfde over.

Dit:
En dit:

Aan de andere kant... Ik zou het wel kunnen waarderen denk ik als een goede vriend me afwees waardoor de band (al vraag ik me af: hoe sterk?) minder wordt en hij (ook al is het later) zijn excuses ofzo zou aanbieden. Of in ieder geval zou zeggen dat hij er nu anders naar kijkt en het rot vindt hoe het gelopen is ofzo. En sorry dat ie zich zo blind heeft gestaard. Of zoiets.
Ik heb vroeger een vriendje gehad die het op een lullige manier uit heeft gemaakt. Hij heeft na vele jaren laatst sorry daarvoor gezegd en gezegd dat ie wel een enorme lul is geweest toen.
Het doet me verder niks, maar ik kon het wel waarderen. Beter laat dan nooit, nietwaar? :) En hij kwam er helemaal uit zichzelf mee. Vond het wel tof.

Neem idd contact op, hou het luchtig en simpel. Mocht jullie contact beter worden kun je er altijd nog eens over beginnen, want net als Loontjuh kan ik dat soort dingen wel waarderen, ook al is het heel lang geleden.

Maar hou het in het begin vooral simpel enzo :)

Wat jij Moet leren is loslaten. Dit si dus een typisch geval van niet kunnen loslaten.
Laat het los want je hebt het niet nodig.

Inderdaad, waarom zou je oude koeien uit de sloot halen?

Ik zou het loslaten. Maar als je er behoefte aan hebt kan je haar natuurlijk ook gewoon een mailtje sturen als oude vrienden. Zo te horen hadden jullie best een goede band, dan is het helemaal niet raar om na een paar jaar weer eens contact op te nemen.

Stel nou dat er positief op wordt gereageerd en jullie gaan weer wat praten (gewoon, over van alles en nog wat), dan kan je altijd later nog beslissen of je er weer op terugkomt, of misschien gebeurt dat dan vanzelf wel.

Vriendschap tussen hetero's van verschillend geslacht werkt niet, dat heb je nu in elk geval geleerd.

Verder: je hebt haar afgewezen, dus je vond 'r blijkbaar niet leuk.

Ik zou er op terug komen!

Paar jaar terug had ik ook nog een situatie wat allemaal niet zo lekker was gelopen, dus heb ik laatst nog een brief gestuurd, en dat beviel me prima.

Gewoon eerlijk aangegeven dat ik een enorme sukkel ben plus een gigantische eikel met alle toevoegingen die mij destijds beter omschreven zouden hebben. Geef dan een groot excuus en vervolgens hopen op een antwoord waarbij je excuses worden gewaardeerd.

Zoniet, dan pech. Je hebt het geprobeerd.

Zowel, spring een gat in de lucht van blijdschap.

Beter te laat beseffen dat je alles liever over had gedaan en met een excuses komen, dan oude koeien in de sloot laten liggen. Vergeet niet dat elke mens en elke relatie uniek is, probeer het postitieve in beide te bewaken.