Depressief zusje
 

Hai! Om maar meteen met de deur in huis te vallen, mijn zusje is depressief en psychotisch. Ze is vorige week opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, krijgt veel medicijnen en is suf. Eenmaal in de week mag ik op bezoek, ze is dan heel afstandelijk en praat amper. Nu zit ze het allemaal niet zitten daar en ze wilt er weg. Om te zorgen dat ze weer wat meer gemotiveerd wordt, mag ze morgen 5 uurtjes naar huis. Dit alles heeft ontzettend veel impact op ons gezin (vader, moeder & ik). Op een of andere manier voel ik me schuldig. Mijn zusje, 2 jaar jonger dan ik, is altijd mijn maatje geweest. We deden heel veel dingen samen maar het afgelopen half jaar ging het erg bergaf. Had ik toen als 'grote zus' meer moeten doen? Had ik haar kunnen helpen? Ik voel me echt ontzettend schuldig.

Verder vraag ik me af of er er meerdere mensen hier zijn die in dezelfde situatie zitten/zaten? Hoe gaan jullie hiermee om?

In ieder geval bedankt voor het lezen :)

Dit is niet iets waar jij iets aan had kunnen doen, of iets aan kan doen. Het enige wat je kan doen is er voor haar zijn als ze je nodig heeft. Dat ze nu zo afstandelijk is, ligt ook niet aan jouw of aan haar; ze heeft veel aan haar hoofd nu. Het duurt ook even voor medicatie werkt, zeker vier weken, misschien nog wel langer, hou dat in je hoofd; misschien heb je nu niet het idee dat er iets aan haar toestand verandert, maar dat doet het wel.

Mijn zus heeft een maand in het ziekenhuis gelegen met een postpartum depressie, in die tijd was ze ook heel moe, vergeetachtig en vooral depressief. Maar na die vier weken begonnen de medicijnen goed te werken en nu gaat het dus alweer veel beter. Ze gaat binnenkort met therapie beginnen en dan zal ze snel weer de oude zijn.

daar kun je zelf als grote zus inderdaad niet veel aan doen denk ik.
zoiets zit in gewoon in je, en dat komt er bij de een uit en bij de ander niet. wat je zusje heeft meegemaakt (waar jij misschien wel niets van weet) kan natuurlijk ook een grote rol spelen.

Ik heb een moeder die psychotisch is.

Je had haar niet kunnen helpen,
En schuldgevoelens achteraf helpen niet.
Probeer gewoon te accepteren dat het zo gelopen is,
Ik ben zelf psychotisch en depressief geweest,
En erkende dat mensen voor mij niet veel konden betekenen,
En dat eigenlijk alles uit mezelf moest komen om er bovenop te komen.
Ik moest het toch écht zelf doen.
Bepaalde mensen vroegen zich af of ze toch niet iets hadden kunnen doen,
Maar voor mij konden ze dat niet.
Het enige waar ze me echt mee konden helpen, en dat deden ze soms ook,
Was luisteren... alleen maar luisteren
Zo voelde ik dat ze er voor me waren, en dat hielp mij goed.
Van sommigen kreeg ik ook wel kritiek en adviezen enz.
Maar dat helpt minder goed dan alleen maar luisteren,
Want daar kreeg ik echt een goed gevoel van terug vaak;
Door een luisterend oor die niet oordeelt.

Inderdaad... maar als ze zelf niet wil vechten om er bovenop te komen wees dan eerlijk tegen jezelf. Ik heb het zelf geprobeert met alle macht om het op een goed spoor te houden.
Maar als de persoon in kwestie het echt niet wilt houd het gewoon op.

het is ook zo dat je pas "beter" kan worden als je tegenover jezelf hebt toegegeven hoe het zit. maar ook dat moet je zelf doen.

Klopt, dat kunnen anderen moeilijk voor haar beslissen.

Ik denk dat het enige wat je kan doen is proberen er voor haar te zijn, te laten zien dat je veel van dr houd, en dat je er gewoon bij bent.

En niets forceren. Er zullen momenten zijn dat je je haren wel uit je hoofd zou kunnen rukken. Dan is het een kwestie van flexibel zijn.

Ik was 15 toen ik voor het eerst opgenomen werd. Ik was ook depressief en had ook psychotische klachten. Of ik echt psychotisch was weet ik niet. Daar heb ik me nooit in verdiept. Ik wilde geen medicatie, dus daaraan kan ik ook niet aflezen of ik er echt last van had.
Ik was ook stil en teruggetrokken. Ik had dagen dat ik mijn ouders niet eens wilde zien. Niet omdat ik ze zo haatte, maar juist omdat ik ze niet tot last wilde zijn.

Het ligt echt niet aan jou, dat ze zo is. Een depressie kan je vaak niet tegenhouden. Tegen de tijd dat je het door hebt, is het vaak al te laat.
Zoals anderen al zeiden, gewoon iemand om tegen te praten en die luisterde, was al heel wat voor me. Misschien kun je je zusje een brief schrijven. Ik was altijd blij met post. Post is iets heiligs als je opgenomen bent. Helaas krijg ik het niet vaak meer...

Hopelijk had je hier iets aan.

Liefs,

Eend

Ontzettend bedankt voor jullie reacties allemaal :) Nog even een vraagje van mijn kant als jullie dat ok vinden. Ik zie haar 1 uur in de week, simpelweg omdat ze meer tijd met mijn ouders en mij niet aankan. Dat uurtje is altijd nogal kil en afstandelijk omdat zij niets wilt vertellen. Zou ze het nou juist wel of niet fijn vinden om het gewoon te hebben over dingetjes die wij meemaken? Dingen die thuis gebeuren enzo? Of waar zou ze over willen praten? Natuurlijk weet alleen zij echt waar ze het over wilt hebben, maar ik dacht misschien voor de mensen die in een soortgelijke situatie zaten...dat zij kunnen zeggen waarover zij praatten?

Bedankt!

Als zij niet echt aangeeft waarover ze wil praten, dan zou ik gewoon dingen vertellen die in je op komen, dus inderdaad dingetjes die jullie mee maken. Maar sluit haar niet buiten, dus zeg bv. ook hoe raar het is nu zij niet meer thuis is, en geef aan dat je er altijd voor haar zal zijn als ze iets kwijt wil. Vraag ook hoe het met haar gaat, ook als ze daar niet echt antwoord op geeft; toch vragen.

Belangrijk ook waneer zij weer thuis is dat er een normale dagritme is. Zodat ze niet kan verzanden in haar ziekte.

Kun je dat uurtje van de afdeling af? Je zou dan bij een plaatselijke snackbar/ restauratie een kop koffie gaan drinken? Misschien is de sfeer dan ook wat minder opgelaten dan wanneer je in de bezoekersruimte van de instelling blijft? (Hoewel ik niet weet hoe het daar geregeld is, dat verschilt per instelling).
Ik zou niet geforceerd gaan praten, puur om stilte te vermijden. Misschien kun je een wandeling maken; dan doe je iets en hoef je niet te praten.

Succes ermee en je vooral niet schuldig voelen. Dat is nergens voor nodig. Een depressie heeft een aantal oorzaken waaronder een biologische oorzaak. Dit heeft te maken met overdrachtstofjes in je hersenen serotonine/ dopamine/ noradrenaline. Medicijnen hebben hier invloed op. Als zus kun je er tot zekere hoogte voor haar zijn, maar doen voorkomen dat ze een depressie zou krijgen is onmogelijk.

Hai! Nee ik mag niet met haar van de afdeling af. Mijn ouders zijn er overigens ook telkens bij dus het is nooit echt zussen onder elkaar jammergenoeg. We hoeven niet in de bezoekersruimte te blijven, op haar kamertje mag ook. Dus daar zijn we meestal. Die wandeling lijkt me wel een heel goed idee. Ik zal het eens navragen daar of zoiets mogelijk is.

Bedankt allemaal!

Eigenlijk ben ik het eens met de meeste hier:
Je kunt haar laten blijken, dat je er voor haar bent.
Heel veel meer kun je niet doen. En wat coopergirl zegt. Het zou leuk zijn als je een wandeling kan maken. Kun je eens overleggen met je ouders of je ook eens alleen mag?
Of heeft je zusje dat liever niet?

Ik weet trouwens niet of je moet praten over de dingetjes die er thuis gebeuren. Als ik kijk naar mijzelf zou ik het persoonlijk niet zo fijn vinden. Misschien iets over haar vroegere hobby's / sport?
Is denk ik ook weer heel persoonlijk.

Succes, en sterkte!

Ten eerste: het is niet jouw schuld. Je wil niet weten hoeveel mensen er zijn die depressief worden en/of psychoses krijgen. Dat zit in je hersenen (en ja, ook wel deels in de omgeving, maar je hebt het niet kunnen voorkomen...) en daar heb jij geen invloed op. Dus probeer dat schuldgevoel van je af te zetten...

En ja, ik heb het ook meegemaakt, maar dan met mijn vader en dat heeft veel invloed op m'n leven gehad: ouders gescheiden, ik kom nu bij het AMW, waar ik nu nog 1 keer in de 3 weken een gesprek heb.

Ik hoop dat je zusje er snel weer boven op komt en als je vragen hebt, kun je altijd pm'en...Sterkte ermee!