Zwart gat...
 

Ik haat het zwarte gat na een reis zoo hard...

Ik kom net terug van 10 dagen barcelona. Ik bleef daar in het graffiti-hotel, dat kamers van 24 personen had en dergelijke. Ik heb er gigantisch veel mensen van over de hele wereld leren kennen. Zweden, Amerikanen, Italianen, noem maar op.
1 van die mensen was een frans meisje. Ik kende haar 2 dagen en toen ik met haar naar haar bus wandelde moest ik me inhouden om niet te wenen... Ik mis haar heel hard nu ik ook thuis ben en check mun mails iedere 2 minuuten ook al weet ik dat ze enkel gisteravond op internet kon en daarna weer op reis zou vertrekken... Het is zwaar om na 10 dagen constant onder veel jonge mensen te leven en te doen wat je wil thuis te komen en in een zwart gat te vallen... Ik haat het en ik wil het franse meisje terugzien...

Ik weet ook niet waarom ik dit hierop plaats maar ik wilde het iemand vertellen...

Probeer het te zien als een leuke tijd die je hebt mee mogen maken.

Waarom zie je thuis zijn eigenlijk als een zwart gat? Heb je geen vrienden? Iets om naar uit te kijken als je thuis bent?

Ja tuurlijk wel, vrienden die mee waren, vrienden die ik terugzie, kga overmorgen naar een feest bij mijn nonkel, vakantiejob, nieuwe bril, haar laten knippen, allemaal dingen waar ik naar uitkijk. Maar telkens als ik even niets te doen heb... Val ik weer weg... Ik moet bezig blijven maar aan de andere kant vind ik het denken aan die reis leuk omdat het zo fantastisch was...

Ik heb er ook heel veel last van. Rouwen dat de vakantie voorbij is. Lekker sjago zijn een paar dagen. Gooi het er lekker uit. Maar blijf wel relativeren. Denk gewoon terug aan hoe leuk het was en haal daar je positieve energie uit. Nagenieten en ga nadenken wat je volgend jaar kan doen. Voorpret :)...

Dat klinkt redelijk...
Bedankt :)