hoe reageer je op een mogelijke psychose?
 

Mijn broer heeft zo'n driekwart jaar geleden een psychose gehad, wat toen heel veel meoilijkheden met zich meebracht omtrent opname en woonsituatie en dergelijke. Inmiddels is hij aan de medicijnen en wordt alles dus onderdrukt en woont hij weer bij mijn ouders, dus het lijkt redelijk goed te gaan.

Alleen de laatste tijd heb ik het idee dat hij zich weer een beetje begint te gedragen zoals de vorige keer, voordat dit zich uitte. Ik ben er best ongerust over, dat hij op een dag weer doorslaat en weer alle problemen van voren af aan beginnen. Ik heb mijn moeder gevraagd of hij zijn medicijnen nog neemt en ze dacht van wel, maar ik twijfel er toch aan. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Aan de een kant wil ik hem er mee confronteren, maar ik denk niet dat dit gaat werken. Ook omdat ik al jaren niet meer thuis woon en ik dus kan lijken als een buitenstaander.. Of moet ik misschien zijn psychiater inlichten?

Praat met je moeder, dan kunnen jullie samen eventueel besluiten zijn psych in te gaan lichten, zou ik zeggen.

Psychoses komen vaker voor in perioden van stress. Heeft hij reden tot stress? Misschien kun je als gezin proberen die wat te verlichten als dat het geval is.

Ik kan nu heel snel gedrag bij mezelf herkennen, en het daarom (meestal) kan voorkomen. Zulk gedrag is bijvoorbeeld zelfverwaarlozing, verwaarlozing van het huishouden/sociale contacten en ik kan nu ook merken dat als mijn gedachten 'gek' worden en ik achterdochtig word. Dan probeer ik zoveel mogelijk dingen te doen, te gaan werken en af te spreken met mensen en het liefst ergens logeren, en na een paar dagen zijn die rare gedachten dan wel weg, of in ieder geval een stuk minder.

Je zegt al dat hij zich anders gedraagt, maar ik begrijp dat je hem niet met zijn gedrag wilt confronteren. Het lijkt me in elk geval een beter idee om dat eerst te proberen, ipv met zijn psych te bespreken, wellicht ziet hij zelf niet in dat zijn gedrag aan het veranderen is, door hem daar bewuster van te maken kan hij het later zelf sneller inzien denk ik.

Ik zou hem confronteren met het feit, dat jij het vermoeden hebt dat er ergens iets niet helemaal klopt. Medicijn gebruik helpt altijd wel, maar vergis je niet dat heel veel mensen liever niet afhankelijk willen leven. Bewust of onbewust. Sommige mensen verzwijgen dan dat ze geen pillen slikken, in de overtuiging dat het niet opvalt. Vertel hem wat je denkt, wat je voelt, en vooral wat het bij jou opwekt(angst) deste beter hij jou zal begrijpen.

Eventueel licht je zijn psychiater in dat ie er van weet. Maar uit je het toch ook zelf.

misschien kan je moeder hem gewoon informeren naar zijn medicijngebruik (niet per se direct)? als hij daar woont lijkt het me niet heel moeilijk om het onopvallend in de gaten te houden, controleert de apotheek niet?

zowel een ingelichte psychiater als een inderdaad bemoeiende zus lijkt me erg vervelend voor hem. maar als je weet dat hij het niet slikt, en hem dáármee confronteert, hoeft hij zich niet aangevallen te voelen in de zin dat jij (jullie) hem onnodig in de gaten houden.

Zeker weten of een confrontatie met hem werkt, weet je natuurlijk nooit. Maar ik denk persoonlijk dat ik het wel zou proberen. Ik merk bij sommige bewoners dat het bespreken van de dingen die je opmerkt best mogelijk is, maar dat verschilt per persoon. Het kan namelijk zijn dat iemand de psychose zelf ook aan ziet komen.
Eerst met hem het gesprek aan gaan zou ik zelf doen, omdat ik dat stiekem toch wel wat netter vind. Mocht het nou niet lukken, dan kan je het altijd nog op een andere manier proberen. Inderdaad door een keer de psycholoog te bellen en te vertellen over je vermoedens. Ze mogen je niets vertellen, maar dat zijn ze in ieder geval op de hoogte van jouw angst.
Zelf zou ik het namelijk niet fijn vinden als iemand zich onaangekondigt gaat bemoeien met mijn behandeling zeg maar.

Maar lastig lijkt het me wel... Zoals gezegd, je weet dingen niet zeker, dat maakt het zo moeilijk.

bedankt voor de reacties. Ik ben gisteren bij mijn ouders langsgegaan en ik heb het idee dat zijn gedrag ook heel erg veroorzaakt wordt door verveling. Hij heeft geen werk en gaat ook niet naar school of iets dergelijks. Terwijl hij maar twee dagen in de week behandeld wordt. Op zich wil hij wel weer graag studeren, dus heeft hij wel een doel. Nu ik het met eigen ogen heb kunnen zien denk ik dat het misschien wel meevalt, hij had de eerste keer een hele tijd een bepaalde gezichtsuitdrukking en rusteloosheid en die heeft hij nu duidelijk niet. Maar hij gedraagt zich wel heel erg kinderachtig en lui af en toe (kan dat door medicijngebruik?). Ik heb geprobeerd hem daar op te wijzen, maar hij doet er helaas gewoon heel lacherig over...

Ik denk dat medicijngebruik zeker voor gedrag kan zorgen wat overkomt als luiheid (maar dat dus niet is). Ik weet niet wat je precies onder 'kinderachtig' verstaat, maar ik kan me best voorstellen dat hij door hoe hij zich voelt ed een beetje drammerig wordt oid.