Nederlaag
 

Er is in al die jaren eigenlijk maar een strijd
gestreden, ik schreef jij zei me dat mijn woorden je
werelddelen van gebreken lieten zien,
onvolkomen steden. Je aanschouwde mijn ziel
en pende koude kritieken in alle kranten, onverdiend.
Je krakende stem kwam af en toe op de radio
en blafte dan 'Eenzaamheid, eenzaamheid'.
En speelde je de Russische dictator van mijn hart,
compleet met sneeuw en minaretten, verlaten steppen,
verraad, roddel en achterklap; voor jou bleef alles
onveranderlijk een grap, een klein toneelstuk, licht van toon.
Voor jou waren zaken en plezier verdriet. Gekunsteld,
alledaags, gewoon. Er is in al die jaren
maar een oorlog niet gewonnen. Ik schreef over de liefde
waar wij nooit aan zijn begonnen.

JA JA JA ik maakte zowaar een sprong van jolijt toen ik las dat jij eindelijk, eindelijk nog eens iets had geschreven. Echt, ik ben fan van je sinds het eerste gedicht dat ik las. Kwestie dat je dat weet.

Het is echt heel moeilijk voor me om minpunten in te ontdekken. Het loopt lekker, mooi woordgebruik, desnoods cliché onderwerp (maar aan mijn eigen gedichten te zien hou ik daar van, en je hebt het absoluut niet cliché verwoord, dus dat telt niet). Ik ben hier gewoon heel slecht in, haha. Ofwel is het gewoon net zo goed als ik het vind, natuurlijk!

Ja, goed gedicht! Het loopt heerlijk, en die subtiele rijm zit echt goed in elkaar. Wel vind ik het jammer dat je 'krakende stem' en vervolgens 'blafte' gebruikt, dat zijn voor mij twee verschillende dingen terwijl jij er hetzelfde mee bedoelt. En ik zou bij 'een strijd' en 'een oorlog' van 'een' 'één' maken, zo zou ik het in ieder geval ook willen uitspreken.
Het einde is gaaf, knap hoor. :)

Oh liefde <3
je had me met de eerste zin en je liet me niet meer los. ik vind het echt heel mooi, mooi woordgebruik, pássend woordgebruik ook.
ik ben het met reem eens wat betreft een/één.
kraakte en blaft kan wat mij betreft wel samen. ik hoor dan inderdaad zo'n dictator uit nazi-Duitsland of de Sovjetunie die een beetje loopt te schreeuwen via zo'n krakerige radio <3

Wauw! Dat einde, nee eigenlijk, helemaal.
(Behalve dan dat ik de rijm achterklap - grap niet zo mooi vond de eerste keer dat ik het gedicht las. De tweede keer vond ik het al minder storend ;) )

<3


Hulde! :)

Heel mooi, maar ik vond het toch moeilijk leesbaar. Ik kon er zo moeilijk een ritme in vinden. Dan moet ik echt energie zoeken om het gedicht te lezen.
Het was de energie overigens wel waard. De herhaling van 'er is in al die jaren maar een' doet het gedicht echt goed, maar ik zou inderdaad ook 'één' gebruiken.

erg goed, ik hou van je beelden en wat je daarmee oproept. ik ben voor de versie "maar een oorlog", het gaat niet om het aantal te benadrukken, maar de oorlog. de laatste zin lijkt me een overdenking waard, ik vind hem niet helemaal.

Ow wauw, wat mooi! :)
Wel vind ik het net als Porcelain vrij moeilijk leesbaar, de regels zijn wat lang. Maar ach, wat geeft het.
Het begin: <3

Bedankt voor de reacties, ik probeer ook maar te bewijzen dat dansen op papier (en daarmee dus gedichten in het algemeen) niet dood is!

(zijn!)

heyhey, leuk weer wat van je te lezen. Ik sluit me eigenlijk geheel aan bij mijn voorgangers qua lof.

Wel heb ik wat moeite met:

ik schreef jij zei me

en met:

je aanschouwde mijn ziel.

Het eerste is te warrig, en het tweede is een te lege en gemakkelijke term voor je verder prachtige woordgebruik.

Ja daar ben ik het eigenlijk wel mee eens. Behalve dan dat ik ik schreef jij zei me wel zo zou laten, het heeft wel iets.