Afspraak drie
 

Zoals je naast me ligt, lijk je groter dan je bent
en ik dacht niet dat je zo nog in me passen zou;
maar mijn lijf zit me te ruim en ergens tussen
mijn hoofd en sleutelbeen zitten restjes jou.

Nu ik de wereld nog niet aankan,
maar mijn kinderkleren allang niet meer,
weet ik niet wat ik aanmoet met mijn haar
of naar de film, met een éénpersoonsbed
met twee paar benen waarvan één van mij;
hoe klein te zijn in de armen van een man
terwijl ik zelf nog meisje ben en hoe dat te blijven
als ik ondertussen voel hoe veel man hij is.
Mijn lichaam heeft mij vrouw gemaakt.

Ik vind de samentrekkingen leuk. Zoals de wereld en je kinderkleren niet aankunnen en niet weten wat je aanmoet met je haar of naar de film. Je schetst een duidelijk en mooi beeld over het 'vrouw worden'. Maar de laatste zin komt nogal wat abrupt in mijn ogen. Soms lijkt het net of je in een zin te weinig lettergrepen hebt (de vierde). Of te veel. Zoals in de tweede. Sommige gedeeltes, zoals bijvoorbeeld 'met een éénpersoonsbed met twee paar benen waarvan één van mij;', lopen wat moeizaam. Ik vind overigens de twee laatste regels van de eerste strofe wel ontzettend mooi gevonden. :)

de eerste keer dat ik het las dacht ik gelijk: intiem, lef. dat is een compliment, je brengt heel goed over. "als ik ondertussen voel hoe veel man hij is" ligt me niet helemaal, misschien ook wat dubbelop.

Ik vind de samentrekking juist niks, eerlijk gezegd, het blijft lijken of er woorden ontbreken. Over het algemeen vind ik de sfeer die je schept wel leuk, maar sommige zinnen, zoals die =zwart wit= noemt, zijn té en niet mooi.

Die eerste zin doet me ergens aan denken, aan een liedje van blof, maar dat zal wel niet expres zijn. Mooi beeld die eerste strofe, treffend wel.

In die eerste regel van de volgende strofe zou ik 'maar' veranderen in 'en'. Dat klinkt me net wat logischer in de oren, dan hoef ik niet na te denken over wat je bedoelt.

Je maakt het gedicht heel mooi rond met die eindzin. Het stuk ertussen vind ik bij vlagen mooi en minder mooi, maar ik heb de neiging je de minder mooie stukken (zoals 'met twee paar benen... van mij') te vergeven door die laatste zin:).