Mensen veranderen...
 

Psychologisch vraagstuk:

Wanneer ben je als mens veranderd?

Je kunt je persoonlijkheid veranderen.. (Je masker). Waaronder valt bijvoorbeeld je hobbies, je spraakgebruik, je repertoire, je uiterlijke vertoning, kortom hoe je jezelf presenteert aan de wereld.

Je kunt je karakter aanpassen, (de filosofie waarop je je keuzens baseert). Zoals 'men leeft om anderen te dienen, men leeft om zichzelf te dienen, men leeft om een groter goed te dienen'.

Ik denk dat wanneer je je karakter weet te veranderen ben je echt een ander mens. Je hebt andere doelstellingen in leven en maakt andere keuzes. Ik denk ook dat je je persoonlijkheid kan veranderen maar dat dan dikwijls je karakter hetzelfde blijft. Aan de andere kant kun je je karakter aanpassen, en of dat invloed heeft op persoonlijkheid ligt er maar aan.. (Sluit je persoonlijkheid aan met je innerlijke karakter)...

Of is het allemaal maar onzin want mensen veranderen niet van binnen.. ? En waarom?

Ik kan toch wel zeggen dat ik de afgelopen periode nogal veranderd ben. In mijn karakter, want over de buitenkant lijkt mij dat iedereen het wel eens is dat je die kunt veranderen.
Goed, waarom ik veranderd ben? Geen idee eigenlijk. Gewoon dat is zo gegaan. Ik was mezelf ook zat en daarom heb ik een aantal dingen omgegooid in mijn karakter als je dat zo kan noemen. Verder. Ja ik reageer een andere keer nog wel even.

Ik zie iemands persoonlijkheid niet als een masker.

Maar om antwoord te geven op je vraag: ik denk dat je als persoon gevormd wordt gedurende je leven en dat het nooit 'af' is, dat het eigenlijk dus altijd verandert.

Oneens, ik denk dat je t te simpel ziet.
Naar mijn visie heb je:
je persoonlijkheid: het gedragspatroon waarnaar je je op natuurlijke wijze gedraagt, wie je ECHT bent
je persona (maskers): de manier waarop je je gedraagt binnen bepaalde kringen om jezelf te kunnen handhaven. Tevens dekt deze persona onderdelen v/h karakter af.

Voorbeeld: je kunt een heel open en eerlijk karakter hebben die je persoonlijkheid zo beinvloed dat je open met mensen praat, maar binnen bepaalde kringen praat je niet overal over omdat je ze niet vertrouwd. Daar gebruik je een andere persona.

ECHTE vrienden, en goeie relaties, zo iets gaat op den duur alleen maar goed met gebruik van peroonlijkheid, een persona crasht nl. vroeg of laat of schemert zaken v/d echte persoonlijkheid door.


Sommige mensen zijn zo "crafty" geworden met leugenachtige persona's dat zij deze gebruiken/misbruiken en zo hun persoonlijkheid verwaarlozen (vb. Loverboys/players?)
Sommige mensen zijn zo bang dat ze niet worden geaccepteerd dat ze de hele tijd hun persona laten zien en nooit hun persoonlijkheid
Sommige mensen hebben zo weinig persoonlijkheid en karakter dat ze t zo'n beetje alleen met hun persona moeten doen

Dat, maar wel met aanvulling dat er op een gegeven moment wel een basis is volgens mij. Een basis die niet veranderd, waar de rest op gebouwd wordt ofzo. Ik heb namelijk het idee dat ik wel veranderd ben in de loop der jaren, ik zie dingen anders, doe dingen anders, reageer anders en dergelijke. Dingen die ik nu belangrijk vond waren dat 'vroegah' niet omdat ze toen nog helemaal niet van toepassing waren. Maar in de kern ben ik toch al heel erg lang dezelfde persoon. Met dezelfde normen en waarden, karaktertrekjes en dergelijke.
Maar goed, dat is een idee, hoe ik het zie. Wie weet dat iemand zich daarin herkent?

Oh en OT:
Mensen veranderen hun persona voortdurend, als iemand zijn/haar persona verandert verandert diegene niet echt.

Echter, nieuwe ervaringen en inzichten kunnen wel delen van je karakter/persoonlijkheid wijzigen als je er open voor staat.

Ik denk niet dat je kunt stellen dat je je persoonlijkheid helemaal kunt veranderen.
Je persoonlijkheid is continu in ontwikkeling, maar de basis is gelegd. De persoonlijkheid wordt gevormd door biologische, sociaal-culturele en cognitieve (of psychische) factoren.

Naar mijn idee valt er alleen wat te schaven aan je persoonlijkheid. Iemand die introvert is zal nooit extravert worden etc.
Na verloop van tijd, meestal vanaf +/- 30ste levensjaar worden mensen milder. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat je in een rustiger vaarwater komt, je bent klaar met studie, je bent gesetteld, mogelijk heb je een kind.
(Daarnaast heb je dan waarschijnlijk al een aantal begrafenissen meegemaakt waardoor je beter leert relativeren..)

Kortom, naar mijn idee valt er alleen wat te schaven aan je persoonlijkheid. Vanaf een bepaalde leeftijd worden de meeste mensen vanzelf "milder".

Ik ben van extravert (als kind) naar introvert (depressieve leerling) naar extravert (student na 12 jaar depressie) gegaan :p
of zie je dit anders? ben benieuwd :o

Ik zie een depressie (want je noemt jezelf depressief) als een ziekte. Wanneer je deze ziekte overwonnen hebt, zul je (neem ik aan) weer de eigenschappen bezitten die je voor de depressie had.

Als kind heb je overigens nog geen persoonlijkheid. "Officieel" ligt de basis van je persoonlijkheid er vanaf je 18de. Ik denk dat je dus niet zo goed de vergelijking tussen de gedragingen van de kleutertijd en de adolescentie kunt maken, op basis van bovenstaande ^

Ik denk dat je door de manier van denken van iemand (jezelf) aan te passen, je ook iemands gedrag kan aanpassen. En zodoende kan je dus veranderen in je doen en laten, maar niet echt in je karakter. Het is wel heel moeilijk om te bepalen wat nu onderdeel is van je karakter en wat niet, door een ziekte kan je bijvoorbeeld heel introvert raken, terwijl je daarvoor juist heel extravert was. Ik denk niet dat je karakter dan aangepast wordt; eigenlijk ben je nog extravert, maar die ziekte 'overruled' dat omdat hij op dat moment sterker is dan die karaktereigenschap.

Door altijd heel negatief over dingen te denken, zal je daar ook naar handelen. Andersom precies hetzelfde. Een franse psycholoog had ooit als therapie een mantra voor z'n patienten bedacht; 'iedere dag voel ik me weer een beetje beter', dat moesten ze af en toe (voor de spiegel?) tegen zichzelf zeggen en ze gingen zich er daadwerkelijk beter van voelen; en mensen die zich goed voelen, handelen anders dan wanneer ze zich slecht voelen...

Dus ja, op dat niveau kan je mensen veranderen, maar karaktereigenschappen zijn zo vast, dat je die hooguit wat kan afschaven of opkrikken (een verlegen iemand minder verlegen maken, maar hij zal nooit extravert worden.. of een heel extravert persoon juist iets minder extravert maken; introvert zal hij nooit worden).

Je persoonlijkheid word denk ik inderdaad constant ontwikkeld en beïnvloed door jezelf en verschillende type mensen. 'You become who you hang out with'. Je persoonlijkheid word denk ik ook bepaald door je waarden die je bewust of onbewust voor jezelf stelt om naar te handelen, je motieven. Bijvoorbeeld door opvoeding, of als er iets gebeurt waardoor je visie op leven plots veranderd.

Ik heb het idee dat er een heel basaal soort 'ik' is (zelfs nog dieper dan karaktertrekken e.d.) dat nooit echt veranderd. Misschien is dat wel puur het besef van een zelf dat wij intelligente diersoorten hebben. Al het andere kán veranderen, maar meestal zijn het vooral de uitingsvormen van bepaalde eigenschappen die veranderen en niet die eigenschappen zelf.

Je wordt in je jeugd vooral geleefd. Anderen kauwen je als het ware voor wat wel of niet hoort, vormen jouw mening over dingen etc. Als je ouder wordt, dan ga je steeds meer een eigen mening vormen, ga je met andere mensen om, waardoor je ook ander gedrag zal vertonen.

Wat Morgan zegt, kan ik mij dus een beetje in vinden. Ergens diep van binnen blijf je misschien dezelfde persoon, maar al het andere er omheen kan veranderen. Moeilijk is alleen waar je de grens legt. Wat verandert nou wel en wat niet?

Daarnaast heb je natuurlijk ook nog de invloed van hormonen, die alles overhoop kunnen gooien.

Waar je de grens legt tot hoeverre een mens kan veranderen, meerekenende externe invloeden? Das natuurlijk het hele vraagstuk zo'n beetje.

Ik denk dat het gedrag van mensen slechts een piepklein topje van de ijsberg is van een persoonlijkheid. Ik denk dat motief belangrijker is dan de daad. En die motieven zitten dieper in je bewustzijn. Voor sommigen bewust, voor anderen onbewust.

Ik heb het idee dat ik veel veranderd ben als ik het na een jaar terug kijk. Maar ik ben er nog niet helemaal waar ik wezen wil.

Ik denk dat je persoonlijkheid altijd wel in stapjes bepaalde aanpassingen maakt.

Je persoonlijkheid maakt aanpassingen in stapjes ...
Je maakt aanpassingen aan je persoonlijkheid in stapjes.. .

Je temperament is in je genen bepaald.
Je persoonlijkheid is een vorm waarin je temperament tot uiting komt onder invloed van omgevingsfactoren.

Ja, allebei kan..

?

Hoe kan je persoonlijkheid nou veranderen als je het niet veranderd?

Je hoeft het niet bewust zélf te veranderen, externe factoren kunnen het ook veranderen.

Hoe dan?

Heel simpel door met bepaalde mensen om te gaan (en niet met anderen), maar ook grote ingrijpende gebeurtenissen (bv. iemand die plots overlijdt, of je wordt misschien ernstig ziek). Allemaal dingen die je vormen en ook kunnen blijven vormen en aanpassen, zonder dat je daar zelf enorm veel invloed op hebt.

Veranderende persoonlijkheid kan gewoon niet het directe gevolg zijn van externe dingen. Tussen impuls en reactie zit een gat wat je zelf invult. Je krijgt een ernstige ziekte, *je visie op leven veranderd, een 'paradigm shift', om het zo te zeggen, je slaat aan het denken*, je gedrag word anders.

Het verschil is dat je manier van denken onbewust wordt aangepast; als jij denkt 'oh, ik ben niet tevreden met mezelf, ik moet dingen gaan veranderen' dan do je dat heel bewust, maar bij bv. een ernstige ziekte gaat het onbewust. Het is misschien niet het directe gevolg van een externe prikkel, maar het is wel wezenlijk anders, vind ik.

Dat is nou juist het grappige, want zelfs in je onderbewuste maak je keuzes.

Ik zeg ook niet dat je niet onbewust keuzes maakt, maar dat een onbewuste keuze wezenlijk verschilt van een bewuste.

Precies, maar waarom moet het onbewuste altijd onbewust zijn? Als je over straat loopt moet je ook bewust zijn anders kan dat zeer kloterige gevolgen hebben. Zelfde met leven. Moet je gewoon weten waar je mee bezig bent..

probeer jezelf eens leeg te maken.
denk aan wie je bent, wat je bent en hoe je zo geworden bent.
haal alles weg, maak alles leeg. en kijk logisch naar de dingen. kijk leeg, zonder vooroordelen.
en zie de dingen voor wat ze zijn.

Je karakter wordt gevormd door je omgeving en gedeeltelijk gestuurd door je genetische aanleg. Het aanpassen van karakter is een overlevingsmechanisme. Veranderende situaties vereisen soms een veranderde aanpak/gedrag/visie. Het karakter is echter niet oneindig flexibel, zodat je niet een schakelaar om kan zetten die je karakter aanpast. Als dat wel zou kunnen dan zou je voor jezelf te onvoorspelbaar zijn, wat ook niet handig is. Wat die flexibiliteit bepaalt weet ik niet.

Daarnaast geloof ik dat de mens maar zeer beperkt is in het maken van vrije keuzes. Aangezien je karakter via genen en omgeving bepaald wordt, in hoeverre kun je dan nog met zekerheid stellen dat je echt bewust een keuze maakt? Elke keuze maak je (onbewust) vanuit je karakter, je levensvisie, gebaseerd op ervaringen, dus omgeving. Een 'besluit' je karakter te veranderen kan enkel als je door je omgeving/ervaringen daartoe gedreven bent.

Je groeit als mens. Dus verander je ook. Alle grote veranderingen die je meemaakt en alle ervaringen die je opdoet, kunnen je veranderen. En ik denk niet dat dat ooit ophoudt.

Het onbewuste moet onbewust zijn omdat het dat is :p
Het kan ook best zijn dat je bewust kiest om jezelf te proberen te veranderen na een externe gebeurtenis, maar het kan ook compleet onbewust, en dan is het wezenlijk anders dan wanneer het een bewuste keuze is.

In wezen verschilt een onbewuste keuze met een bewuste, dat je bij een onbewuste keuze niet weet wat je doet.. Een kip zonder kop idee eigenlijk. Want met een keuze die onbewust is kun je ook moeilijk weten waarom je die keuze maakt.

Keuzes zijn altijd bewust :)

zeker niet, je maakt onbewust zat keuzes.

Noem mij eens een voorbeeld van een onbewuste keuze?

Wat je uitstraalt naar de buitenwereld is vaak een onbewuste keuze
Als je elke dag t zelfde eet voor ontbijt dan maak je toch onbewust elke keer de keuze om t zelfde te kopen en te eten, daar hou je je dan niet echt mee bezig
zat voorbeelden op te noemen

Dingen kopen is toch iets dat altijd bewust gebeurt :confused:

Je gaat mij niet vertellen dat je elke ochtend hersenloos dezelfde dingen eet. Automatisch wellicht, omdat dat het makkelijkste is, maar als je iets anders wilt, dan kan dat. Als je geen zin hebt in een boterham met hagelslag. En wat Balance zegt: als je het in de winkel koopt, dan maak je toch die keuze? Ik vind het geen goed voorbeeld.

Misschien is keuze niet het goede woord, dat bedoel ik ook met dat 'onbewuste keuzes' wezenlijk verschillen van bewuste keuzes. Je kan er bewust voor kiezen iets aan jezelf aan te passen, of het gebeurt onbewust (door iets externs). Als je iets ingrijpends meemaakt, kan dat er toe leiden dat je bijvoorbeeld realistischer (of pessimistischer) naar de wereld gaat kijken, dit heeft ook weer z'n uitwerking op je gedragingen en houding. Dat is geen bewuste keuze geweest, maar een onbewust proces.

In dat laatste geval lijkt me het dan niet echt een keuze.

Nee, en dat bedoel ik dus ook, het is eigenlijk helemaal geen keuze :)

En dan zeker geen onbewuste :p
Maar het punt is in ieder geval duidelijk, geloof ik.

Ik ben heel erg van mening dat genetica verkeerd wordt benadert. De oorsprong van die verkeerde interpretatie is van psychologische aard. Wij als mens gaan altijd van iets puurs uit, binnen geloven heeft men het zelfs over een "ziel" etc etc... Naar mijn optiek zijn dit denkwijzes om de confrontatie te ontvluchten met het feit dat een persoonlijkheid niet tot nauwelijks concreet is.

Wat mij altijd stoort bij genetica, dat we tot nog toe helemaal niet gedetailleerd kunnen aantonen hoe bepaalde natuurlijke vermogens effect zullen hebben op karaktereigenschappen. Omdat er gewoon zoveel factoren van invloed zijn dat je haast nooit iets concreet kan zeggen over jou natuurlijke vermogens (hersenen). Dat het een rol speelt is een feit, maar men ziet het vaak veelste letterlijk.
Je moet het veel meer zien als een computer met een bepaald vermogen, wat op die computer geinstalleerd kan worden is haast onbeperkt, mits dat vermogen het toelaat natuurlijk.

Des te meer ik dit ben gaan begrijpen, des te vaker betrap ik mijzelf erop dat het ongegrond is om mensen als nep of gemaakt te bestempelen. Om iets als nep te classificeren moet er ook iets echts bestaan en dat echte bestaat met betrekking tot een persoonlijkheid in weze niet.
Tuurlijk vervallen mensen vaak genoeg bewust in een rol, acteurs zijn daar een extreem voorbeeld van. De rede waarom wij hier doorheen prikken heeft te maken met het feit dat de persoon extra energie verbruikt om zich anders dan gebruikelijk voor te doen. Visueel ingesteld dat wij zijn valt dit natuurlijk op en prikken wij erdoor heen. Maar het mooie is dat hoe vaker jij een bepaalde rol aanneemt, des te groter is de kans dat het het geen rol meer is, maar het je gebruikelijke persoonlijk wordt. Wat in feite gebeurd is dat je zo vaak een bepaald patroon van doen en denken heb "aangelegd" (in je hersenen), dat het veel meer een geautomiseerd proces wordt. En bij automatisme verbruik je nou eenmaal minder energie, waar "'actief" handelen/aandacht/denken meer energie eist. Wanneer iets minder energie kost ga je je er vaak prettig bij voelen. Je ziet dit fenomeen bij undercover agenten, soms gaan ze teveel op in hun rol en moeten experts ingrijpen, want op het moment dat die agent te veel gaat wennen aan zijn/haar rol is hij/zij fucked....

Ik ben het dan ook niet echt eens met Morgan. Het engiste wat je basaal zou kunnen noemen is ons natuurlijk vermogen, maar dat natuurlijk vermogen is totaal nutteloos als het niet in werking treedt door zich te laten beinvloeden door alle factoren waarvoor het in de eerste plaats dient/ontvankelijk voor is. Je kan het dus onmogelijk als basale "ik/zijn" bestempen naar mijn optiek, puur omdat dat natuurlijk vermogen opzichzelf niks is. Hoewel er zeker sprake is van een bepaald fundament is die zo vaag en adaptief dat je er eigenlijk niks zinnigs over kan zeggen.

Hm, maar waar plaats je het zelfbewustzijn dan? Het besef dat je een ík bent. Is dat een programma dat draait of is het inherent aan het vermogen?

Dat besef dat je een "ik" bent is een algemeen natuurlijk vermogen, het zelfbeeld is daaraantegen niet concreet. Het is dus een programma dat draait waartoe het vermogen je instaat stelt.

ons totale wezen is vergelijkbaar met een programma dat draait.. dna-codetaal, als een script, een virus.
wat jij bestempelt als algemeen natuurlijk vermogen, het besef van het ik.. zit in dat script verwerkt.

de fundamentele basis bestaat in eerste instantie uit onze instincten, op de tweede plaats (maar net zo belangrijk) komt onze persoonlijkheid.
vanaf heel jonge leeftijd wordt er een basiskarakter gevormd waar onze ontwikkeling op voortbouwt.
zo heb je mensen die vooral aan anderen denken, of vooral aan zichzelf. (er komt nog wel wat over eigenbelang)

wat we allemaal delen zijn de instincten die we al vanuit ons dna meekrijgen (er bestaat natuurlijk gemuteerd dna waarin er dingen niet kunnen kloppen)
waarbij in eerste plaats de overleving van de soort en op de tweede plaats ons eigenbelang en eigen voortplanting centraal staat.

zo heb je bijv. mensen die hun persoonlijkheid voortbouwen op een drang om anderen geen pijn te doen,
dit zou in eerste instantie kunnen betekenen dat ze anderen fysiek geen kwaad doen, na verdere ontwikkeling kan het leiden tot het op geestelijk niveau niet kwetsen van anderen. wat daarna komt kan tot extreme gedragsvormen leiden die 'ethisch' al dan niet betwijfelbaar zijn.
zo heb je ook mensen die hun persoonlijkheid voortbouwen op een drang om leider te zijn,
wat in eerste instantie bijv kan betekenen dat ze anderen onderdrukken, pesten, whatever. als je wat creatief bent kun je de rest zelf wel invullen met mogelijkheden.

dit komt overeen met de alpha, beta, gamma theorie. hoewel t mogelijk is dat t meer omvat dan die drie soorten persoonlijkheden. t is sowieso in grote lijnen. je hebt ook do-gooder leiders. mixjes dus.
je hebt alpha mensen die op een gegeven moment meer beta-trekjes beginnen te vertonen.
ik stel voor om eens de 'leider' echt uit ze te halen.. dan blijft er weinig over. een gebroken geest.
die zit verweven in alles wat ze zijn, zonder zijn ze niks.
hetzelfde geldt voor het onderdanige type, zelfs in een leiderpositie zullen ze willen dienen ipv echt regeren.
gedragen ze zich niet onderdanig, dan zullen ze breken. zoals ik eerder zij kan de ontwikkeling erg vage vormen om die onderdanigheid te uiten tot gevolg hebben.

ik quote:
en dat 'meestal' mag van mij weggelaten worden.

Mee eens, dat is ook precies wat ik beschrijf. Dat besef is een algemeen natuurlijk goed, maar hoe je aan dat zelfbeeld invulling geeft is weer heel erg afhankelijk van externe factoren in combinatie met tot zekere hoogte natuurlijke factoren. Maar nogmaals die natuurlijke factoren kunnen we tot nog toe niet tot nauwelijks meten, dus je kan er weinig zinnigs over zeggen. Het is in ieder geval duidelijk dat we over het vermogen beschikken om drastisch en vrij snel te veranderen (ons aan te passen). Dat lijkt mij ook niet zo gek gezien de evolutieleer, waarin "aanpassing" een fundamentele rol speelt.

Jep ook hier ben ik het volledig met je eens. Als Morgan dit bedoelde als "basale ik" ben ik het wel met haar eens, maar ik zou het niet een al te relevante opmerking vinden, aangezien we het hier hebben over mensen en hun persoonlijkheid. En terecht maak jij het onderscheidt tussen instinct en persoonlijkheid. Instinct zou je kunnen zien als een computer die stroom nodig heeft om te functioneren.

In ben het hier juist niet met je eens, dit is zo een simplistische manier om mensen te classificeren. Ik zie mensen als een veel complexer systeem. Die facetten die naar jou optiek grootdeels zijn voorgeprogrammeerd en waarop mensen voortbouwen zijn denk ik bij veel mensen niet eens zo heel verschillend (in minimalistisch/specifiek opzicht natuurlijk wel). Sterker nog er is al vaker bewezen dat mensen onderling van alle organismen haast het minst verschillen in puur natuurlijk opzicht. Tuurlijk uitzonderingen daargelaten, ik denk dat de verschillen juist zo groot zijn, omdat we vanaf dag 1 allen onderhevig zijn aan verschillende input en over een "groter" vermogen beschikken als dieren om deze input te verwerken. Er bestaat geen mens die precies het zelfde dag in dag uit waarneemt dat is gewoon per definitie onmogelijk. En het zijn die verschillen die naar mijn mening heel zwaar wegen als we het over persoonlijke verschillen hebben, en tuurlijk in grote lijnen zijn mensen wel te generaliseren.
Eigenschappen als "leiderschap" verschillen per tijdperk, per cultuur , per menselijke "ontwikkeling". Ervan uitgaande dat we ooit primitievere mensen waren die vrij wild in de natuur leefde zou het vanzelfsprekend zijn dat de fysiek sterkere mensen het voor het zeggen zouden hebben. Alleen in een dergelijk primitieve manier van leven zou je op basis van aangeboren eigenschappen een voorspelling kunnen maken, maar dan zijn die voorspellingen vooral berust op fysieke meetbare eigenschappen.
Maar als we het over ons geest hebben, dat is zo een complex gegeven, onderhevig aan verschrikkelijk veel factoren dat je er tot nog toe nauwelijks iets zinnigs over kan zeggen. En we zitten nu in het prille begin als het gaat om metingen in de hersenen, wat men kan meten is nog vrij abstract. Men kan vooral activiteiten meten in bepaalde delen van de hersenen en op basis daarvan beschrijven of de persoon vooral "concreet" of "ruimtelijk/creatief" bezig is, maar veel meer dan dat met betrekking tot karakteristieke eigenschappen is niet echt mogelijk, laatstaan dat je nu conclusies gaat trekken over hoe de meeste mensen zich ontwikkelen op basis van hun natuurlijk vermogen.
Het is niet dat ik het natuurlijk vermogen bagataliseer, integendeel.... het is absoluut van invloed, dat lijkt me vrij duidelijk en logisch..., maar ik vind het wel heel gewaagd hoe je hier classificaties maakt en durft te beweren hoe mensen zich ontwikkelen op basis van hun natuurlijk vermogen.
Wat we wel kunnen meten is hoe nurture factoren van invloed kunnen zijn, in dat opzicht valt daar al veel meer voor te zeggen. En dat mensen echt drastisch kunnen veranderen is heel duidelijk, zonder dat het een breekbaar masker is als hoe jij dat beschrijft. Alleen al als ik naar mezelf kijk zie ik duidelijk verschillende fases van personages en merk ik ook hoe snel er verandering kan optreden in mijn gedrag, denkwijze etc etc.
Ik denk dat de meeste mensen dergelijke drastische veranderingen ervaren of zien bij anderen, zonder dat het "nep" nog "echt" is, we zijn zo complex in een complex systeem van invloeden, dat we altijd aan verandering onderhevig zijn, waar een sterke natuurlijke basis tot nog toe niet meetbaar is en wellicht nooit meetbaar zal zijn.

Dus ik zou die "meestal" wel weglaten en alle woorden die daarop volgen ook ;), want men kan die eigenschappen niet eens meten in de hersenen, wellicht ook omdat ons systeem van taal, patronen, toekenningen etc etc...te complex is en nog veel belangrijker subjectief is en dus aldoor onderhevig aan verandering. Het vertalen naar iets "vasts/concreets" in dit geval ons hersenen is dan ook erg lastig.

zou je misschien meer willen vertellen over de veranderingen die je bij jezelf meegemaakt hebt?

Dat schommelt tussen heel erg extravert en een tijdje iets introverter door medische fysieke omstandigheden (best zware allergie, exeem) waardoor ik driftig werdt en me ietwat ging afsluiten van anderen toen ik kind was.
En het verschilt van leider tot iemand de aan de kantlijn staat. Ik was ook best een baasje toen ik echt klein was, maar vanaf ik op de basis/middelbare school kwam is hier enigzins verandering ingekomen. Dat heeft natuurlijk te maken met nieuwe mensen een nieuwe omgeving en nog tig..andere factoren kunnen van invloed zijn geweest. Nu zit ik daar denk ik een beetje tussen in, ik ben soms heel erg aanwezig en zoek de aandacht bewust op, anderzijds kan ik ook heel rustig en tot mezelf zijn. En wie weet hoe daar weer verandering in kan komen als ik nieuwe mensen ontmoet, verhuis you name it..... En zo heb ik ook mensen in mijn omgeving in heel korte tijd zien veranderen. Nu ben ik in de fase beland dat ik mezelf heel erg bewust probeer vorm te geven, waar ik vroeger uit ging van iets puurs en daar trouw aan bleef, maar dat bracht me niet altijd "vooruit". Ik denk ook dat dit de beste instelling is, het is een geruststellende instelling die je doet beseffen dat je eigen regisseur bent en veel mogelijk is als je ernaar toe werkt.