Hoop...
 

Na anderhalve maand geprobeerd te hebben er nog iets van te maken is het sinds vannacht nu toch uit.

Het liep al wat langer niet lekker, wat ruwweg gezegd na een maand of drie/vier van de zeven en een half begon. Hij was opeens minder initiatiefrijk en enthousiaster dan voorheen. Wat hij in eerste instantie te weten deed aan zijn depressie en aan het feit dat hij heel veel dingen aan zijn hoofd had. Mijn enthousiastme en behoefte aan aandacht wekte steeds vaker bij hem irritaties op en omdat we daar niet over spraken vervolgens ook bij mij. Toen we een maand of zes bij elkaar waren hebben we afgesproken elkaar wat minder te zien, omdat hij aangaf wat meer tijd voor zichzelf nodig te hebben. Even later kwam eruit dat hij eigenlijk niet wist wat hij wilde met mij, of ik het nou wel was, er miste voor zijn gevoel iets. Hij zei mij daarintegen wel dat hij van me hield, en dat hij me heel leuk en lief vond. Ik heb hem even later gezegd dat ik hem de tijd en ruimte zou geven om dat uit te zoeken, voor zolang we het gezellig met elkaar hadden. Nou zorgde dat gevoel van "ik weet het niet" er alleen maar voor dat hij de afgelopen weken alleen maar nog meer afstand nam, waar ik heel onzeker van werd.

Nou had ik vannacht zoiets van; ik weet dat ik bij je wil zijn, maar ik weet niet of dit het op deze manier waard is. Waarna hij zei dat hij ook wel graag wilde, maar dat het op deze manier gewoon niet ging werken. Toen heeft hij de knoop doorgehakt door er een punt achter te zetten. En vanaf dat moment was hij weer heel anders, alsof er een last van zijn schouders viel. Hij was opeens weer opener, liever net zoals het in het begin was, alleen was het nu uit.

Waar ik nu mee zit nu ik weer alleen thuis zit, is een klein knagend prutje hoop. Dat hoopt dat hij zich bedenkt en toch inziet dat we het heel leuk met elkaar kunnen hebben als hij zich openstelt, want hij zegt wel dat hij van me houdt en andere hele lieve dingen.

Kijk, dat ik nu op dit moment zou zeggen van ja ik wil je terug laat ik terzijde. Maar ik wil van die hoop af, maar hoe. Ik wil niet stiekem wachten totdat hij me verteld wat ik wil horen. En het gaat zich er niet om dat ik alleen thuis zielig op hem ga wachten, genoeg leuke dingen te doen. Het gaat om het gevoel, hoe kom ik daar vanaf, wat moet ik er uberhaupt mee. Wat ik wel heb gedaan is dat ik heb gezegd dat ik hem de komende tijd even niet wil zien, totdat we 9 oktober naar dreamtheater gaan. Maar ik ben zo bang dat ik stiekem ga hopen dat hij me op dat moment weer terug wil...

Wat zouden jullie me adviseren? (het spijt me als het zeer wanhopig klinkt, maar het is nog allemaal een beetje vers)

Volgens mij slijt dat enkel met de tijd. Het besef dat het gewoon niet goed zit, helpt wel. Maar verder... het is hier nu twee maanden uit ofzo en hoewel het een beslissing van ons samen was (volgens hem kwam het zelfs meer van mij uit :p), hoop ik soms nóg dat we op de een of andere manier weer bij elkaar komen. Het probleem is alleen dat ik wéét dat het toch niet meer leuk en fijn zou zijn, als we nu weer wat zouden beginnen. Misschien over vijf jaar. Maar dat duurt me te lang om dáárop te gaan hopen :p

Herkenbaar, herkenbaar. Het is kut en lastig te onderdrukken, dat beetje hoop. Slijt idd alleen met tijd.

Jullie zijn er samen achter gekomen dat het beter was om jullie relatie, die zo vierkant als iets liep, te beëindigen. En blijkbaar ben je er al heel snel achter gekomen dat het nu inderdaad weer beter is. Blijkbaar hebben jullie dus de juiste beslissing genomen. Niet meer op terugkomen.

Sterkte.

Ik denk dat je beter je hoop kan proberen te laten varen. Blijkbaar was de relatie voor hem meer een last dan iets wat hij prettig ervaarde, iets waar hij na verloop van tijd als een muur tegenop ging zien.
Probeer het, als dat gaat van beide kanten, als vrienden als jullie elkaar weer zien, want ik denk dat, mocht het weer aan gaan, je in dezelfde situatie terecht zult gaan komen.

Die hoop heeft volgens mij iedereen na een verbroken relatie (nou ja... niet de mensen die bij hun partner zijn weggegaan omdat ze niks meer voor hem/haar voelden, maar je snapt me wel). Dit is een heel logische reactie om het allemaal wat draaglijker te maken. Een soort van ontkenning. Hetzelfde gebeurt na een overlijden. Je kunt het gewoon nog niet aan om de volle waarheid te aanvaarden dus omzeil je dat op deze manier. Dat gaat, zoals Morgan al zei, over met de tijd. Het helpt wel om hard voor jezelf te zijn hierin. Nee, het komt nooit meer goed. En ga geen lieve brieven/foto's bekijken.
Sterkte!

Bedankt allemaal :) Ik weet idd wel dat het niet voor niets uit is gegaan en dat het ook beter zou zijn die hoop niet te koesteren, omdat het hoop is en totaal niet rationeel. Maar ondanks dat het er al tijden aan zat te komen en ik me daar ook wel een beetje op heb voorbereid, kan ik blijkbaar toch niet tegen al die gevoelens op. Ik ga er vanuit dat jullie gelijk hebben en m'n best doen mezelf toch in te prenten dat dit het toch echt was...

Verwacht niet dat het zo 1, 2, 3 weg is, maar blijf jezelf inprenten dat het afgelopen is en hoop zinloos is. Op den duur zal dat ook wel slijten, zeker als je jezelf bezig houd met andere dingen.

Burn the good memories, remember the bad ones.

'tip van de dag' ? ;)

Zoals u wilt. :)

Ik zit op dit moment met hetzelfde als jou metallica. Mijn vriend en ik zitten momenteel in een break, omdat hij al 2 maanden heeft rondgelopen met de vraag of ie nog wel met me samen wilde zijn. Hij ziet me meer als een goede vriendin af en toe enzo...
Ik ben echt zo bang dat hij dit zo prima vind, en besluit om altijd vrienden te blijven.
Misschien denk ik zo omdat we nog maar net twee dagen *uit elkaar* zijn, en ik gewoon nog echt niet klaar ben om hem te moeten missen, na 2 jaar. Ik zag het niet eens aankomen zelfs.
Dus veel sterkte ermee.

eej, ik hoop echt voor je dat het goed komt, dat hij zich hopelijk snel realiseerd dat hij je liever als vriendin heeft dan als vrienden.
En ik kan me voorstellen dat je bang bent dat hij het wel prima vindt zo, maar het zou net zo goed kunnen zijn dat hij nu besluit om echt als vriendin met je verder te gaan en dat hij die afstand even nodig heeft om voor zichzelf orde op zaken te stellen. Heel veel sterkte.

Hmm, ondanks dat ik mezelf had voorgenomen de komende drie weken geen contact te zoeken heb ik dat (ongediciplineerd als ik in dit soort zaken ben) toch gedaan gister. Het idee was om even te bellen, maar uiterindelijk belandde ik alsnog met hem samen in de kroeg. Een vriendin had me sterk aangeraden om de vraag te stellen die elke hoop de grond in zou boren. Die raad toch maar opvolgend, vroeg ik dan maar hoe hij tegen z'n besluit aankeek en of er miss nog een kans was dat... En nouja, het antwoord was duidelijk, hij stond er nog steeds achter en voor zijn gevoel was er ook geen kans meer dat er nog iets tussen ons zou zijn.
En het stomme is dat ik echt niet kan zeggen hoe ik me hierbij voel, ik voel me alleen nog maar nog leger en op een bepaalde manier zelfs gevoellozer dan eerst...

Afleiding zoeken helpt veel, maar dat advies zal je ongetwijfeld al veel hebben gekregen.

Kusje voor metallica.
Dat is echt geen leuk nieuws om te horen. Ik zou ook echt niet weten wat je nu moet doen. Tja afleiding zoeken, maar daar red je het ook niet altijd mee natuurlijk. Het went uiteindelijk wel, denk ik. Je moet het alleen tijd geven.
Sterkte ermee iig!

En voor mij is het nu ook voorbij:(
Hij zei dat ik maar beter geen hoop kon hebben. We zijn waarschijnlijk voorgoed uit elkaar:(:(:(

Sterkte, weet precies hoe kut het kan zijn. Maar (en dit vind je vast niet leuk om te horen, sorry) misschien is het maar goed. Hoe je op het forum overkwam, leek je véél te afhankelijk van hem, te veel gericht op hem, te veel bezig met hem.. misschien is het wel goed om even weer te leren alleen te zijn en je éigen leven te leiden.

Ja klopt, eerst was dat ook wel zo, maar dat was de laatste maanden veel minder geworden. En misschien is het wel beter zo, over een tijdje misschien. Maar de komende weken zal ik me toch ontiegelijk kut voelen en al. Daar doe je toch niks tegen.

Juh. Gelukkig gaat het altijd over, uiteindelijk. En tot dan maar lekker jezelf een beetje verwennen.

eej! dikke knuffel hoor. Ik vind het echt heel jammer voor je, vooral omdat je al zo'n tijd met hem samen was. Ik kan me voorstellen dat het dan helemaal wennen is en helemaal vreemd is. Dat je je er rot over voelt is helemaal te begrijpen, maar ik weet niet, geeft het je ook niet een beetje rust dat hij iig duidelijk tegenover je is, want dat heb ik wel een beetje...

Het is wel fijn dat je nu echt weet dat jullie niet meer bij elkaar komen, dat je geen hoop meer hoeft te hebben, omdat hij heeft aangegeven geen relatie meer te willen.
Ik weet niet of je hem nog tegenkomt binnenkort? Maar ik zou je echt adviseren om even een tijdje zonder hem te leven, zodat je hem kan 'vergeten' en verder kunt gaan met je leven. Het nadeel van het concert is dat je er toch naar toe gaat leven en na afloop weer helemaal gedesillusioneerd thuis komt (n)
Anyways, sterkte :)

Dankjewel, jij ook een dikke knuffel terug! Ik vind het ook echt zoo jammer.. Iedereen loopt te roepen van ; Ach gussieee maar jullie pasten zo goed bij elkaar, en zo hoorde het gewoon en dan denk ik van JAAAA DAT IS OOK ZO, ZAG HIJ DAT MAAR!!:(:mad:
Maar is er gewoon niks meer aan te doen, als hij het gevoel kwijt is schiet het niet op om alsnog verder te gaan. Daar worden we allebei niet beter op.
Het is wel fijn dat hij eerlijk is tegenover mij, hoe pijn dat ook doet. Maar liever de waarheid dan voorliegen natuurlijk.
En ja, de komende weken zien we wel hoe het gaat. We gaan iig nog wel dingen samen doen enzo, want we willen allebei niet dat we ineens daarmee ophouden etc.

Maar het is zo raar gewoon. Om geen kusjes meer te geven en geen knuffel enzo. Om nooit meer langs hem te slapen enzo. Daar denk ik nu echt veel over na, en eigelijk is dat niet goed, maar dat doe je toch onbewust denk ik.

Wtf?! Wat wil hij nou? Of is hij ineens niet meer verliefd? Heeft hij niet ook de behoefte om te knuffelen en kussen?
Ik weet uit eigen ervaring dat het 'vrienden blijven' niet echt werkt, gezien er altijd wel eentje is met meer gevoelens. Het is dan heel moeilijk om het een plekje te geven. (Maar ja, er zijn ook mensen die het wel doen/kunnen, zoals bv Morgan) :)

Je moet ook niet teveel het liefdesverdriet proberen te vermijden, inderdaad dat soort gedachten en gevoelens zul je nu vaak hebben, daar ontkom je niet aan. Dat mag je best even voelen, je hoeft niet altijd meteen je zinnen te verzetten. Maar zorg wel dat je bezig blijft en je op nieuwe dingen richt, zodat je een beetje zin houdt in je leven :). Het wordt namelijk weer erg leuk.

Jawel, die heeft hij wel, maar ik denk dat ik alleen maar verwart raak als we doorgaan met kussen enzo. Want dan ga ik misschien onbewust toch weer hopen dat het ooit nog goed kan komen, en dat wil ik mezelf eigelijk liever niet aan doen, al is de verleiding heel groot. Knuffelen doen we natuurlijk nog wel, maar dan zijn het wel van die troost knuffels. Maar het zijn de kleine dingetjes die we eigelijk niet meer horen te doen, en die vind ik dan ook moeilijk om te laten zeg maar. Ja ik weet t ook niet.

Ik wou net zeggen, het gaat nog steeds heel aardig :D Het niet (uitgebreid) knuffelen en kussen was in het begin heel erg vreemd (helemaal omdat we allebei gewoon nog van elkaar hielden, nog steeds eigenlijk), maar ik begin er eigenlijk nu aan te wennen. Maar áls je elkaar aanraakt, is dat wel belachelijk vertrouwd. Denk dat het wel even duurt voor dat verdwijnt. Als het ooit verdwijnt.

Maar goed, het voordeel van óns is dat exlief en ik nu eigenlijk precies hetzelfde voelen - er is er niet één die meer voelt dan de ander, en we zijn allebei even zeker dat het gewoon uit moet blijven. Dat maakt het waarschijnlijker om 'gelijkwaardig' met elkaar om te gaan. Op het moment dat je niet allebei er achter staat, is het veel moeilijker. Dat kon ik de vorige keer niet aan en daarom hebben we toen uiteindelijk ook het contact verbroken.

_O_ Hier heb ik serieus echt veel aan denk ik:)
Het voelt idd raar om te knuffelen nu, maar toch voelt het goed. En wss word het moeilijker voor mij, omdat hij degene is die min of meer een soort voorsprong heeft in het accepteren, omdat hij het al een paar maanden wist zeg maar.

En mss gaan we een beetje offtopic nu want we zitten hier eigelijk voor metallica, maar ik heb nog een vraag.
Iedereen om me heen vind het zo jammer dat G. en ik uit elkaar zijn, mn moeder had m zelfs gesmst dat hij toch min of meer bij de familie was gaan horen enzo, en werkelijk iedereen vind dat wij twee zo goed bij elkaar pasten etc.
Als ik dat hoor krijg ik weer hoop dat het ooit goedkomt. Is het erg om die hoop te hebben? Want eigelijk kan ik er beter niet op hopen, zodat het later niet nog eens als een klap aankomt?

Hm, als ik naar mezelf kijk dan neemt die hoop (heel langzaam :p) vanzelf wel af. In het begin speelt het natuurlijk heel erg, maar op een gegeven moment voelt je leven weer 'af' zonder hem. En zeker als je ooit weer andere jongens echt leuk gaat vinden is die hoop wel voorbij. Dat duurt alleen wel even.

Nja, kijk, ik ken iemand die na 3 jaar nog stééds hoop had, dat is gewoon triest. Maar dat het maanden kan duren, dat is wel mogelijk. Zo lang je maar echt beseft dat het er gewoon niet in zit, kan het geen kwaad om ergens op de achtergrond toch stiekem te hopen, denk ik.

En ik geloof niet dat de klap harder kan, of wel? :o

Haha, andere jongens leuk vinden, dat gaat ook nog een flinke tijd duren;)
En ja dat is idd triest. Zover wil ik dus niet gaan. Dat gaan beseffen zal nog wel even duren, maar dat komt wel goed denk ik.
Dus af en toe een sprankeltje hoop kan geen kwaad.
En nee, niet echt eigelijk. ik heb echt zoveel gejankt joh..:bloos:

Pfff... ja... m'n ex heeft er 4 (!) jaar over gedaan om te accepteren dat het uit was tussen ons... :eek: (en dat terwijl we 'maar' 2 jaar een relatie gehad hebben en ik alweer meer dan 3 jaar een ander had... (n))

4 jaar om het zelfs maar te acceptéren? :| Dat is wel erg sneu. Kijk, dat je na 4 jaar nog steeds zoiets hebt van 'wauw, met Snoopy wil ik nog steeds wel een relatie', okee. Maar dat je dan ondertussen niet doorhebt dat dat er nooit van gaat komen, is een beetje triest.

Wat een waanzin deze weken.
Ik ga mijn bed opzoeken (Y)

Mja, hij denkt volgens mij nog steeds dat m'n huidge vriend een rebound van hem is... :rolleyes:

Eejj..

o ik herken echt alles wat jullie zeggen, bij mij is het nu een maand uit.. en ik heb ook net echt definitief te horen gekregen dat er geen hoop meer is.. en het voelt idd zo leeg allemaal.. ik ging dan ook wel erg in mijn relatie op. Maarja, 1 tip! Ga niet teveel rennen voor je gevoelens, laat ze af en toe maar eens lekker stromen.. hou een dagboek bij.. praat met vriendinnen.. en bij mij zegt ook iedereen: ah jullie waren zo leuk samen.. en dat is zo fijn om te horen, een stukje bevestiging van j eigen gevoel, maar tegelijkertijd ook rot, omdat je weet dat het niet meer goed komt!
We kunnen wel een clubje oprichten .. een praatgroep ofzo;)

Nou sterkte hoor!

kus

Sinds een maand of drie ben ik ook weer vrijgezel. Ik heb de eerste maand ofzo geen contact gehad met m'n ex. Dat kwam vooral van zijn kant, hij reageerde niet op een smsje, waardoor ik het ook niet meer probeerde. Eigenlijk is dat alleen maar goed geweest, vooral omdat ik op die manier over die goser heen ben gekomen.

Als hij zegt dat hij bijna weet dat het niets meer wordt, zou ik het daarbij laten. Laat hem ook ff links liggen, dat is de -enige- manier waarop het werkt. Tenminste, voor de meesten is dat de manier. Dus ook niet meer met hem de kroeg in ofzo. Tuurlijk, je zult je zwakke momenten hebben, en zeker, je gaat hem missen. Maar dat gaat over. Uiteindelijk.

Ik heb niet alles gelezen, alleen de beginpost en de rest maar half.

Maar mijn 5 centen: verbreek het contact, denk bij jezelf maar dat hij de tering kan krijgen ( geen hand vol maar een land vol leuke gasten, die nog veel leuker zijn ), ga eens een goed feestje met je vriendinnen bouwen, zorg voor een druk leven ( want van stilzitten ga je alleen maar nadenken ) en de tijd zal de rest doen. En ik begrijp best dat dit een hele lange tijd kan zijn maar anders begint het circus weer opnieuw. Doe wat op de langere termijn goed voor je is.

Sterkte (y)

Ik weet nou niet of ik hier mijn zegje moet doen of zelf een topic moet openen, maar de situatie lijkt zo op de mijne.
Sinds een maand neemt mn vriend emotioneel afstand van me. Steeds vraag ik hem er naar en zijn antwoord is dan steeds dat hij diepgang mist. We zouden volgens hem, nu onderhand bij een punt moeten zijn aangeland, waarbij de vriendje-vriendinnetje fase voorbij is en het meer mannetje-vrouwtje wordt. We blijven op 1 punt staan, volgens hem, en komen niet verder.
Ik snap er geen **** van. Hij kan me ook niet uitleggen wat hij bedoeld. Het is een gevoel zegt hij. Hoe hard ik ook mn best doe, het wordt niet beter. Als ik dan vervolgens niet mn best doe, wordt het ook niet beter. Hij zegt dat als ik wat ouder was, ik het wel zou begrijpen, maar door mn nog vrije jonge leeftijd en geringe ervaring dit niet weet.
Al een aantal keer heb ik op het punt (geheel tegen mn gevoelens in) gestaan om de handdoek in de ring te gooien. Puur omdat ik niet weet hoe verder. Ik heb het gevoel dat ik hem tekort doe. Maar zodra ik dit uitspreek, zegt hij dat hij me niet kwijt wil en van me houd.
Toch merk ik dat hij emotioneel afstand neemt. Hij wil niet meer zo vaak samen slapen, kijkt niet meer gelukkig naar me en de seks is ook niet meer met zn aandacht. Ik ben in de war en er moe van. Iemand enig idee wat hij bedoeld?

Sorry voor de onduidelijkheden, ik kan er geen recht lijntje van maken, sorry!

Wat wil je liever; een relatie waarin je een échte connectie hebt, waar jij je helemaal gelukkig mee voelt; of hem?

Ik zou beter moeten weten, maar ik wil hem. Ik wil dat het werkt!

ja, het klinkt bekend...Zelf doe je zo hard je best om het maar leuk en gezellig te houden (heb wekenlang s avonds met hem en zijn vrienden in de kroeg gezeten om hem een plezier te doen...) maar toch verandert er niets en voel je hem steeds verder van je af glijden...

Hij had het ook over van "nouja we zijn nu een half jaar bij elkaar en eigenlijk zou het het nu wel moeten zijn, maar ik mis iets, ik weet niet wat want je bent helemaal geweldig blabla" En dat maakt het zo lastig. Kijk als hij zou zeggen van; nou dit en dit aan jou vind ik niet zo fijn of dat irriteert me dan kan er nog iets mee. Maar een gevoel kan je niet veranderen en dat is zo frustrerend... Ik heb gezegd dat ik geduld zou hebben en heb ook echt mn best gedaan om er nog iets van te maken. Maar dat trek je maar een aantal weken, want het is zo verdomd pijnlijk, vooral als er geen vooruitgang inzit. Maar uiteindelijk is hij toch degene die moet gaan kijken naar wat hij wil, hoe lastig dat ook is...

Echt ik begrijp hoe lastig het is, je wil wel echt, maar toch denk je dan stiekem om er zelf een punt achter te zetten. Ik heb het niet gedaan, omdat ik er wel echt voor wilde gaan en dan druist het zo tegen je gevoel in om hem te laten gaan... En als hij dat zegt zal hij je ook echt niet willen missen. Heb je al geprobeerd hem te vragen waarom, of iig op te merken, dat hij zo'n afstand neemt?

Heel veel sterkte iig, knuffel

Het is idd vreemd om elkaar weer te zien... Gewoon een knuffel, gewoon een kus, maar aan de andere kant toch weer niet gewoon...
Ik moet bekennen dat ik wel stom ben geweest :bloos: Ben gister naar hem toe geweest om een filmpje te kijken, gezellig samen op de bank en van het een kwam het ander... Maar het vreemde is, dat het me op een bepaalde manier helemaal niets doet. Ik voel me er niet beter door, niet slechter door, ik heb alleen een fijne avond gehad... Het was vorige week echt duidelijk en m'n laatste hoop is ook weg. Maar waarom voel ik niets?
Het enige dat ik voel is een bepaalde angst. Ik ben bang dat hij er wel spijt van heeft, bang dat hij nu wel helemaal afstand neemt en me niet meer wil zien. Terwijl ik tot nu toe de touwtjes in handen had, omdat hij me wel wilde zien maar ik afstand nodig had. Waar ik me helemaal niet aan gehouden heb, maar het voelde niet slecht.

Maarja, ik ga me nu iig echt eens aan mn woord houden en geen contact met hem opzoeken. Maar zelfs dat voelt op dit moment oke. Ondanks dat het niet verkeerd voelt wat er gebeurd is, voel ik me wel heel erg zwak dat ik me niet aan mn woord kan houden. Maar ik zie het wel en hij geeft het wel aan.

Mag ik vragen hoe oud je vriend is? :)

@metallica
Misschien dom, maar heel begrijpelijk :o

Och, het kan weinig kwaad om te flikflooien met je ex, behalve dan dat het daardoor nogal moeilijker kan worden om elkaar los te laten, om elkaar niet meer te zien op een relatie-manier. Zwak vind ik het niet per se - het is gewoon zo gemakkelijk, het voelt heel natuurlijk om zo te doen tegen elkaar. Ken weinig exen die niet tenminste één keertje nog seks hebben gehad of tenminste gezoend. Geen zelfs volgens mij... (Nou ja, deze keer hebben exlief en ik (nog) niks gedaan :D).

Ik heb gister ook weer gewoon samen met G. in bed gelegen. Want om nu ineens zo dom op het bed te zitten met de schoenen nog aan. Hij kwam er zelf ook al mee, dat we net zo goed in bed konden gaan liggen. En hij wilde ook gewoon een avondje fijn knuffelen. Het is dan natuurlijk wel de vraag of we het wel moeten doen, of het geen nare gevolgen gaat hebben. Maar dat zien we dan per keer wel.
We hebben ook echt goed gepraat, dat vond ik echt superfijn. Het voelt nu alsof ik een beetje meer vrede mee heb hoe het nu is. En dat is wel fijn. Ik zal iig altijd zo'n goeie vriend aan hem overhouden :)(y)

Ja, gek he... Maar zolang hij ook aangeeft dat hij dat fijn vindt en het je geen extra hoop geeft, dan is het alleen maar prima toch?
Ik vind het fijn voor je dat je er een beetje vrede mee hebt. Pas alleen een beetje op jezelf (en dat geldt natuurlijk net zo goed voor mezelf...) We komen er wel :)

Wat een zielige verhalen :(

Succes ermee :o(y)

Ja heel gek:D En een aantal mensen hebben tegen me gezegd of het misschien niet goed is om hem een aantal weken niet te zien, maar dat kan ik echt niet na 2 jaar:| En na een paar maanden ook niet. Maar zover ga ik nog niet vooruit kijken.
En jij ook op jezelf passen he:nono:
We'll be fine indeed:)