Vertellen of verbergen?
 

Stel dat één van je dierbaren een ernstige ziekte heeft en nog maximaal 5 jaar te leven heeft. Alleen jij weet dit (van de arts), zou je hem (of haar natuurlijk) dat dan vertellen?

Aan de ene kant ben je bang dat hij gaat 'aftellen' en 5 diep ongelukkige laatste jaren zal hebben, aan de andere kant begrijp je dat het zijn leven is en dat hij daarom het recht heeft om het te weten.

Je hoort wel eens dat de persoon in kwestie zegt van... 'Ik wou dat ik het me nooit was verteld, dan leefde ik mijn laatste jaren veel gelukkiger.' Maar je hoort ook verhalen over mensen die in dat geval wereldreizen gaan maken enzo, dus ik weet echt niet wat ik 't beste kan doen! :(

Dus jij weet dat van een dierbare van je, en dat weet je via zijn arts?

Is het normaal gesproken niet zo dat die dierbare dat zelf ook weet, aangezien die onder behandeling van die arts staat?:s

Inderdaad, dat vroeg ik me dus ook af. Volgens mij mag een arts dat helemaal niet aan iemand anders vertellen, alleen met toestemming van de patient. Maar als die arts die toestemming heeft, moet de patient het dus ook al weten.

Nou, dat hoort eigenlijk ook zo te zijn, maar in dit geval zit 't zo:
Mijn oma heeft borstkanker gehad en nu is de tumor weer teruggekomen. Zij verstaat zelf nauwelijks Nederlands, dus haar arts bespreekt alle resultaten daarom met mij.

In dat geval zou ik het aan haar vertellen, denk ik. Jij bent een tolk. Je oma heeft recht om te weten wat er met haar aan de hand is. De arts bespreekt het met jou omdat zij niet goed nederlands kan, dus jij moet het haar dan vertellen.

Ik zou het vertellen ja. Die arts vertelt het aan jou met het vertrouwen dat jij het aan haar vertelt. Het is niet aan jou om het dan achter te houden, want de boodschap van de arts was sowieso voor haar. Daarnaast is het voor eventuele behandeling en leefstijl ook wel handig dat ze het weet. Maar sowieso, ik zou m'n oma nooit recht in de ogen kunnen kijken als ik zoiets voor haar achter hield.

Ik zou het ook vertellen, ook al is dat vreselijk moeilijk; het is niet aan jou het voor haar verborgen te houden. Daarnaast is het ook compleet niet praktisch; hoe ga je haar uitleggen wanneer ze een bepaalde behandeling moet ondergaan terwijl zij niet eens weet waarvoor?

Maar ik zie haar al helemaal zitten; de resterende uren, dagen, jaren aftellend. Dat wil ik haar niet aandoen... Maar als ze gewoon Nederlands kon verstaan, had ze 't ook moeten horen, das ook zo.
De vraag is eigenlijk of ze boos op me zou worden, als ze er later alsnog achterkwam. Misschien zou ze dingen anders hebben gedaan als ze 't eerder wist. Of zou ze misschien blij zijn dat ze onbezorgd door haar laatste jaren is gegaan?

Wat ook meespeelt in dit geval: de chemokuur is best zwaar voor iemand die zo op leeftijd is. Als ze ook nog 'ns zou weten dat ze voor maximaal 5 jaar 'extra' vecht, weet ik niet of ze erg gemotiveerd zal zijn.

Tijdens de bespreking zat ze er bij en ze zat zo vreselijk te trillen... Ik kreeg 't gewoon niet over m'n lippen, ik wist dat dit haar grootste angst was, zeg maar. Nu denkt ze dat alles goedkomt na de chemokuur en ze was zo opgelucht! Ze heeft bijna iedereen direct opgebeld dat alles oké was enzo. Zo leek 't erop dat ik de juiste beslissing had genomen, maar nu ('n weekje later) begint 't toch te knagen...

O, op die manier. Tsjonge wat lastig... Heeft ze niet binnenkort nog een afspraak met haar arts, misschien kan je het haar dan vertellen? Het lijkt me op zich beter als er een arts bij is, misschien, voor als ze nog verdere vragen heeft of zo? Veel succes in elk geval.

Natuurlijk is goed nieuws veel makkelijker, maar zij heeft recht op dit slechte nieuws... Jij kan haar helpen door die periode heen te komen zonder telkens de dagen af te tellen..

En ik zou dit ook vertellen in het bijzijn van een arts, inderdaad, voor als ze verder nog vragen heeft.

Ik vind dat je het moet vertellen. Die arts vertelt het alleen maar aan jou omdat je oma het zelf niet kan verstaan, het zal de bedoeling zij dat jij haar vertelt wat hij jou vertelt.

Mijn mening is dat ze zelf kan/moet beslissen of ze wel of geen behandeling wil. Net als dat ze zelf kan/moet weten hoe ze haar laatste vijf jaren inricht. Dat kan/mag niemand anders voor haar doen.

Er is dus niemand die zegt: "Gun haar nog een aantal mooie jaren zonder dit afschuwelijk vooruitzicht. Als je 't haar vertelt, gooi je haar hele leven overhoop."? Zo zie ik 't namelijk, maar ik geloof dat ze idd recht heeft op de waarheid.

Kan ik 't beter eerst met familieleden (m'n ouders bijv.) bespreken of beter direct vertellen en haar zelf laten beslissen aan wie ze 't allemaal kwijt wilt? Denk dat laatste hè?

Je kunt vooaf niet weten wanneer die jaren het mooist zullen zijn.

Verder ben ik het wel met Thoughtful eens.

Vandaag kreeg ze haar eerste chemokuur, maar m'n broer is met haar meegegaan. Ik ging ervan uit dat de arts 'dat over die 5 jaar' niet nóg eens zou zeggen, anders zit ik met 'n probleem. :bloos:

Ik slaap er 'n nachtje over en ben van plan om 't morgen aan haar te vertellen, als er niets anders op zit. Met 'n arts erbij lijkt mij ook beter, maar dan duurt 't weer 'n week en hoe langer 't duurt, hoe moeilijker 't wordt om haar de waarheid te vertellen.

Ik denk dat je het beter kunt vertellen. Ik begrijp dat het lastig is, maar verder uitstellen is alleen maar vervelender. Misschien wil je oma niet weten hoe lang ze nog heeft. Dat zou je aan haar kunnen vragen. Dan kun in ieder geval wel zeggen dat ze niet meer te genezen is en dat ze hieraan zal overlijden.

Sterkte

Sorry hoor, maar dat je hier ueberhaupt over nadenkt -O-

Vertellen. 100%.

Persoonlijk vind ik eigenlijk niet dat het aan jou is om het haar te vertellen, ook al weet ik niks af van jouw band met je ouders en van die van je ouders met haar. Het is zeker niet zomaar het beste dat je haar zelf alle details maar vertelt. Ook omdat zij jou misschien eerder ziet als haar kleine leine meisje, en niet als een volwassen vrouw van wie ze zo'n nieuws aanvaardt. Maar ook omdat het best wel moeilijk is om uit te maken wat ze hoort te weten, en op welke manier ze dat te horen krijgt. Is chemotherapie een optie? Gaat het echt om vijf jaar, of is dat maar nattevingerwerk? Kan ze er nog van genezen?

Al die dingen spelen natuurlijk ook mee. Ga eerst maar eens goed met je ouders praten. Hoe moeilijk dat ook is, zij moeten het hele verhaal natuurlijk ook kennen.

Ik ken jouw situatie niet natuurlijk, maar ik vind het ten eerste raar dat jij meegaat als tolk van je oma. Ten tweede vind ik het raar dat je niet meteen hebt gezegd dat ze maar 5 jaar heeft. Natuurlijk is dat moeilijk om te zeggen, maar daarvoor ben je als haar tolk meegekomen. Ik vind echt niet dat je het kunt maken om niet te vertellen. Ook al is het haar grootste angst.
Ik zou ook die dokter er op aan spreken dat jij voor haar tolkt. Ik vind het echt belachelijk en ik vind dat je het haar moet vertellen.

Stel dat ze dat bij jou zouden doen? Stel dat dit uitlekt, dat een arts zegt hoe het wel zit en iemand het gewoon wel vertaald? Hoe voel je je dan??
Oja, jouw oma vertrouwt op jou, dat vind ik misschien nog wel het ergste. Ze gaat er vanuit dat jij haar alles vertelt en dat dat de waarheid is.

Als jij meegaat als tolk, wordt er ook van je verwacht, ook door je oma, dat je dan vertaald wat er verteld wordt. Het is ook een stukje vertrouwen denk ik en ze heeft inderdaad recht op de waarheid. Het is inderdaad haar leven. Dat er een voorspelling van vijf jaar ligt wil niet zeggen dat ze dergelijke rechten niet meer heeft. Dit soort belangrijke zaken mag je niet voor je houden vind ik. Niet makkelijk, maar wel het beste.

Ben het met ******** eens.

Ik vind dat je erg egoistisch denkt op deze manier.
Je weet niet eens of die 5 jaar mooi zullen zijn.

Als dit niet om mezelf zou gaan, zou ik precies hetzelfde zeggen als jullie, maar op dat moment was de harde waarheid vertellen écht 't ergste wat ik had kunnen doen! Het is niet zo dat ik dat niet deed om 't gemakkelijker voor mezelf te maken of 't over te laten aan iemand anders of wat dan ook. Als je in mijn schoenen stond en je oma zat zó bibberend en zenuwachtig naast je, zou je misschien begrijpen waarom ik 't slechte nieuws maar verzweeg.

Ik geef wel nu toe dat 't 'n foute keuze was. Ik had niet de bedoeling om 't voor altijd te verzwijgen voor haar. Ik wilde het in alle rust thuis vertellen als ze iets rustiger was, maar toen ik zag hoe blij ze was... Nu kwam 't vast dubbel zo hard aan en daar had ik niet bij stilgestaan!

't Is geen excuus, maar 't kwam voor mij ook heel onverwachts. Ik was er totaal niet op voorbereid, dus ik had van tevoren ook niet kunnen bedenken wat ik die situatie zou gaan doen of zeggen. Als dat wél had gekund, zou ik 't zeker weten gewoon op dat moment hebben gezegd, want ik besef me dat ik 't alleen maar moeilijker voor haar én voor mezelf heb gemaakt.

Ik heb 't eerst aan m'n broer verteld en samen met hem daarna aan m'n oma. Ze reageerde minder heftig dan dat ik in eerste instantie had gedacht. Kon ze ook helemaal niet, door de chemokuur. Ze bleef heel rustig en zei dat 5 jaar nog langer was dan waar ze op had gehoopt. Ze is echt iemand die nooit aan zichzelf denkt, zelfs in dit geval: "Jullie moeten er vast kapot van zijn..." Tsjah, dan ga je je echt afvragen waarom zoiets uitgerekend háár moet overkomen en nog op zo'n leeftijd.

Wat een enorm moeilijke positie. Goed dat je het alsnog verteld hebt. Ik denk ook dat het de enige juiste manier van handelen was, maar toch moedig!

Ik begrijp wel dat je het haar niet hebt durven/willen vertellen, zoiets moet de behandelende arts persoonlijk zeggen. In jouw geval kon dit niet, omdat ze geen of slecht Nederlands kan (verstaan).
Ik zou in jouw geval (ook) het nieuws thuis hebben verteld met andere familie erbij en niet daar in het ziekenhuis, omdat ik mijn oma niet in verlegenheid zou willen brengen bij de arts.
Slecht nieuws brengen is altijd moeilijk, maar hoe meer tijd er overheen gaat, hoe moeilijker het wordt.
Sterkte met je oma!

goed dat je het haar verteld hebt, veel sterkte.

Goed dat je het verteld hebt. :)

Heel goed dat je het haar verteld hebt :)

Dat kan ik me goed voorstellen, het lijkt mij ook enorm moeilijk.

Ik denk ook niet dat het goed is om kinderen/jongeren dit soort dingen te laten tolken...maar dat is een andere discussie. :o

Ik vind het trouwens erg goed en knap dat je het verteld hebt. (y) Fijn dat je broer met je mee is gegaan. En ook fijn dat je oma zo reageerde.

Jemig wat een familie-lid ben jij...
Die arts zegt het jou omdat zij het niet kan verstaan.
De arts denkt dat jij het door zal vertellen.
En dan ga je hier over beginnen?

NOTE: Ze zal niet boos op je worden want eigenlijk had de arts het moeten zeggen.
Het je vader en moeder vertellen helpt ook. (Die vertellen het dan aan jou oma :p)
En ja, als iemand tegen mij zei dat ik nog maar 5 jaar te leven had aangezien een ziekte dan had ik dat zelfs ook wel gemerkt (die ziekte).
Maar als ik het niet door had zou ik wel eventjes bij moeten komen...

ik zou denk ik blij zijn met zulk nieuws,
liever vijf jaar dan de eeuwigheid die nog voor me lijkt te liggen.
kan k me ook nog eens goed voorbereiden.

AzN: Ik vind het heel goed van je dat je het alsnog verteld heb. Ik kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk die situatie moet zijn geweest en dat jou eigen emoties je het op dat moment moeilijk maken om dit te vertellen aan je oma.
Heel veel sterkte!

Sinds ze weet hoe ernstig 't is, lijkt 't wel of ze zich ernaar is gaan gedragen ofzo. Ze was eerst vrolijk en fit (voor zover dat kon), maar nu zit ze de hele dag met haar hand op haar borst. Ze voelt pijnscheuten bij 't niezen, heeft weinig eetlust en heeft vaker rugklachten. Ik weet zeker dat ze dit écht voelt en niet alleen zegt om aandacht te krijgen, maar ik vind 't wel bizar.

Ja, ik begrijp nu dat dit toch 't beste is voor haar en de rest van de familie. Maar stress zou 'n ongunstige invloed hebben op kankerpatiënten, dus ik blijf 'n klein beetje twijfelen... Ook al is er geen weg terug.

Meis, je moet vooral goed onthouden dat het niet jouw schuld is dat het nu slechter met haar gaat dan voor je het vertelde. Normaliter was zij degene geweest aan wie de dokter het had verteld en was het ook bij haar terecht gekomen. Misschien is het een goed idee om nog een afspraak met die arts te maken, zodat hij haar wat gerust kan stellen (en jij dan kan tolken)? De arts weet natuurlijk hoe alles precies in elkaar zit en heeft ook heel wat ervaring met mensen geruststellen.
Sterkte!

Als ik in zo'n situatie zat zou ik het wel vertellen, het is vats heel moeilijk maar toch..
Het is haar lichaam en het is je oma!
En als je het haar eerlijk vertelt zou ze echt niet boos op je worden.
Ze heeft gewoon het recht op de waarheid, en dat waardeert ze echt wel:y

Sucses!!

x

Dat niet alleen, de arts zal dat nooit wel aan jou maar niet aan de desbetreffende persoon vertellen.