Waarom is snijden verkeerd?
 

Waarom word jezelf snijden als verkeerd gezien? Als dat nou een manier is om met je gevoelens om te gaan? Zolang je er geen blijvende schade aan overhoudt kan het toch niet zo slecht zijn? Ik heb zelf ook een paar keer mezelf verwond. Snijden of keihard met mijn polsen langs een ruwe muur gaan totdat ze begonnen te bloeden. Daarna voelde ik me opgelucht. Dat maakt toch niet uit. Ik doe het niet meer, maar ik heb mijn andere vriend drank nog wel. Volgens mij is drank een veel slechtere vriend dan zelfverwonding.

ik moet je gelijk geven
ik kan nix anders zeggen drank is een slechtere vriend ja
en snijden is misschien opzich ook nie zo verkeerd als je er nix aan over houdt en er vooral niet aan dood gaat natuurlijk
als je je daarna opgelucht voelt is het misschien wel okeej maar toch blijf ik er ook wel een beetje bij dat je beter nie kan snijden das altijd beter dan snijden denk IK zelf
pfff... ik denk dat je echt gelijk heb WOW

Misschien is dat bij jou zo, maar bij veel andere mensen zeker niet. Als je er eenmaal mee begint, lijkt het me stukken moeilijker om er mee te stoppen. Of om net dat stapje verder te gaan. En wat is snijden? Ik had 't er met een vriendin van mij over.. Voor haar is licht krassen al snijden, bij mij noem ik het pas zo als ik bloed zie, veel bloed zie.. En dan houd ik er toch echt littekens aan over, misschien geen blijvende schade, maar toch..

En ja, ik voel me ook opgelucht na snijden, maar er zijn gewoon zoveel andere manieren waarmee je datzelfde gevoel kunt krijgen, lijkt me.. Die minder gevaarlijk zijn.

Ik denk dat het een teken is dat het niet goed met je gaat. En drank kan dat ook zijn ja. Maar bij snijden is het makkelijker te zien dat er wat is en daarom is het slecht.
Goed, het klinkt een beetje vaag maar ik weet ook niet hoe ik het moet zeggen.
Ik weet wel dat er dus blijkbaar iets met je aan de hand is en dat ik denk dat je hulp moet zoeken.

Ja, misschien als je echt erg diep snijdt dat het wel slecht is, maar ik denk dat het op een lichte manier echt geen kwaad kan.

Ik denk eigenlijk dat iedereen weleens een rotbui heeft. De een uit dat door vervelend te doen tegen anderen, de ander gaat in zichzelf snijden. Wat is het verschil?

pijn is de weg naar de duivel.

Ik ga me proberen duidelijk te uiten....

Een van de doelen in onze maatschappij is de ontwikkeling van de mensen zo optimaal mogelijk te laten verlopen. Zo is dat bv een doel van de school, maar ook van de opvoeding in het gezin.
Nu is een ander doel dat we tochwel graag bereikt zien onze gezondheid... Wij mensen zijn pas gezond als we dit zijn op lichamelijk, geestelijk en emotioneel vlak.--> Deze kunnen elkaar beïnvloeden

Om het nu even te richten op dat emotioneel vlak:
Als wij onzelf verwonden kunnen we niet echt spreken van een gezonde emotionele ontwikkeling. Toch? Of zijn hier andere meningen over?? Dus dat is een doel: het bereiken van die gezonde ontwikkeling.

We voelen ons niet lekker in ons vel, we zoeken een oplossing.
We willen namelijk dat goede gevoel bereiken. Voor vele lijkt dan snijden een "goede oplossing". We gaan ons dus lichamelijke schade toebrengen om een doel op emotioneel vlak te bereiken.
Wat hier dan niet klopt is dat de ontwikkeling van ons lichamelijke toestand achteruit gaat/ aangetast raakt.

Daarom is snijden niet de oplossing maar een verkeerde manier om ons goed te voelen. Het is beter te zoeken naar een oplossing, waardoor we ons goed in ons vel voelen, en geen schade aanbrengen op de andere vlakken.
De kans om in een cirkel ( waarbij de verschillende vlakken een herhalende invloed op elkaar uitoefenen) terecht te komen is dan lager

Van een paar glaasjes alcohol ga je toch ook niet dood? Waarom is dat slechter?

-- Zo kan je alles wegredeneren --

Ik had een keer ergens gehoord over dat je bloedvergiftiging kon krijgen van snijden.. als je het vaak doet dan..?
Ik weet niet of dat klopt..
En ook dat als je vaak snijdt, dat die wonden steeds minder snel helen..?
Nou ja ik weet ook niet of dat zo is, ik heb het ook maar gehoord. (ik weet niet meer waar)

Mja, snijden is emotioneel in ieder geval niet goed, omdat je lichamelijk met geestelijke problemen omgaat.. En dus emotioneel niet meer goed met dingen om kunt gaan..
Maar ja dat is door de rest ook al wel allemaal goed gezegd..

Maar ja, als je snijdt denk je ook niet aan of het nou goed is of slecht (ik dan..).. Naja daar ging je vraag ook niet om geloof ik.

Dit is vooral de reden waarom veel mensen er later spijt van krijgen (als we het hele emotioneele gedeelte mogen overslaan bij deze). Het is zo vernederend dat mensen kunnen zien hoe je ooit niet goed met je verdriet om kon gaan. Elke keer dat je je littekens ziet wordt je er aan herinnerd (althans voor mij ligt dat zo). Je moet steeds een smoes bedenken als mensen ernaar vragen, want je kan moeilijk trots gaan zeggen; "dat komt omdat ik mezelf heb gesneden omdat ik niet met mijn verdriet en gevoelens om kon gaan". Er is een grote kans dat je je er later voor gaat schamen en je de rest van je leven met de gevolgen van je frustraties en verdriet (die dan allang vergeten zijn, ik bedoel de frustraties van de keer dat je die litekens hebt gemaakt) rond loopt. Als je boos, verdrietig, ontzettend gestressed, kwaad, verward of what ever bent... snij dan in de muur of schrijf het van je af, gooi alles door je kamer of ga lekker ergens tegen aan lopen schoppen... Het werkt minder, maar wel beter op lange termijn...

Omdat het (totaal) niet overeen komt met het 'G-denken' :/

Gebeurtenis: Er gebeurd een zeker iets waardoor ik me k*t zou kunnen voelen voelen...
Gedachte: "Jeetje, waarom gebeurd dit toch..."
Gevoelens: "Kl*te zooi, ik voel me écht k*t"
Gevolg: "Ik ga snijden" :confused:
sure... :rolleyes:

mmz
absoluut ongelijk
ten eerste ze laten wel blijvende schade op
de littekens zullen altijd blijven
bij drank kan dat zelfs nog weggaan na verloop van tijd
snijden is ook verslavend
er zijn mensen die er niet meer met kunnen ophouden
en steeds sneller naar het mes grijpen
en ook steeds dieper snijden tot het eens de polsen wordt
ik weet niet
+ als je snijd dan lucht het op
dat geef ik toe
maar daarna is de pijn gewoon terug en dubbel zo hard
ik kan niet meer gaan zwemmen bevoorbeeld omdat ik onder de littekens sta
als men ouders dat zien dan steken die mij weg
dus jah snijden is slecht
zoiets is bijna onmogelijk te controleren

Heb je die theorie van het G-denken toevallig ontleend aan het boekje "Examenvrees: doe er wat aan!"? Ik lees dat zelf nogal eens regelmatig in het kader van bijlessen die ik geef, en in een hoofdstuk, getiteld "Anders leren denken" wordt deze beschrijving van het G-denken gegeven.

Kan je proberen iets duidelijker aan te tonen waar je op doelt?:o

Wat hj omschrijft als het G-denken wordt omschreven in het boekje "Examenvrees: doe er wat aan!" wat ik in mijn vorige reply noemde. Het gaat bij het G-denken om het volgende: er is een bepaalde gebeurtenis (G1) die een bepaalde gedachte (G2) oproept. Die gedachte roept weer een bepaald gevoel (G3) op, wat aanleiding geeft tot een bepaald gedrag (G4).
Even een voorbeeld om in de sfeer van examenvrees te blijven: iemand die examen doet moet een eerste schoolonderzoek voor een bepaald vak afleggen. Dit schoolonderzoek is de gebeurtenis G1. G1 roept een bepaalde gedachte op (G2): "Dat wordt niks" of "Ik moet hoe dan ook een 8 halen" of iets dergelijks. G2 roept een bepaald gevoel (G3) op: de persoon wordt bang en ziet met angst en beven op tegen dat eerste schoolonderzoek. Dit geeft aanleiding tot een bepaald gedrag (G4): gespannen zijn en daardoor niet kunnen slapen bijvoorbeeld.
Wanneer G2 nu door een ander soort gedachte wordt vervangen, bijvoorbeeld: "Volgens mij moet dat gewoon lukken omdat ik het snap" of "Ik weet zeker dat hier een goed cijfer voor zal halen" zal ook G3 veranderen en daardoor G4. Het G-denken is er op gericht om bepaalde gedachten die remmend kunnen werken door gedachten te vervangen die juist stimulerend werken en die op hun beurt dus positieve gevoelens en een positief gedrag oproepen. Voor nadere details verwijs ik naar dat boekje, en dan met name naar het hoofdstuk dat ik in mijn vorige reply noemde.

ik vind dat snij gedoe trouwes niet verkeerd , ik vind het anders , en ik zelf zou zoiets nooit doen omdat ik het nutteloos vind en..een beetje dommig ..om je zelf pijn te doen...als je het fijn vind..haha moe je dat zeker doen natuurluk maarja.. zoniet richt je op iets wat voor jou nuttig is :)

Volgens mij is het verkeerd omdat je in een neerwaartse spiraal komt. Je kan beter iets doen om het probleem aan te pakken ipv het te verdringen door jezelf pijn te gaan doen. De pijn neemt dan de plaats in van het probleem, terwijl het probleem na de pijn weer terug komt. Je verandert er in feite niets mee. Het enige dat je er aan over houdt zijn littekens. (Binnenkant en buitenkant.)

Zoiets, alleen dan uit een boekje gaande over Faalangst

"Het G-denken heeft te maken met deze keuze. Door invloed op je denken uit te oefenen en daarmee op je gevoelens is gedragsverandering mogelijk. We noemen dit het G-denken: woorden die met een G beginnen vormen de kern:
Gebeurtenissen
Leiden tot Gedachten
Die bepalen de Gevoelens
En die weer tot Gedrag.
Het G-denken is een methode in vijf stappen om anders te leren denken."

Ooit eens overgetypt van een boekje waarvan mij de titel en schrijver ontschoten is.

Ik denk dat 't een opluchting is, maar dat je je daarna toch weer even waardeloos of misschien zelfs erger gaat voelen... Dat was bij mij dan zo.
Op een lichte manier is 't misschien niet zo erg, maar van licht kan je naar erger gaan, omdat 't lichte op den duur gaat 'vervelen'? Ik heb 't weer eens erg 'duidelijk' uitgelegd, maar misschien dat iemand begrijpt wat ik bedoel... :confused:

Ik vraag het me ook vaak af
Wat ik dan krijg te horen?
"Ja het is niet goed voor je lichaam en het is geen goede manier om je emoties te uiten want je kan niet alles zo oplossen. Zo krop je alles op."

Brute bullshit want bij mij stroomt het tegelijk met mijn bloed weg
Hupa
Weg uit mijn lichaam

Ik heb zelf gesneden, niet zo'n beetje ook. Ik begreep ook niet precies wat er slecht aan was, op dat moment... Nu wel...

Het is gewoon een foute manier van uiten, als je ergens mee zit moet je het kwijt.. Door te snijden raak je het niet kwijt, maar verlos je je er maar even van. Je blijft dus in een cirkeltje.. wanneer je praat, kun je uit dat cirkeltje komen...

Het is dus slecht omdat je je niet zo moet uiten... (ook al is het zo makkelijk).

Waarom is een keer snijden dan niet genoeg? Praten lost het voor altijd op...

Nee dat vind ik niet.
Of ja, zo ervaar ik dat niet.
Kijk dat is het verschil (waarschijnlijk) tussen jou en mij.
Jullie praten er over
Julile huilen er een keer om
en dan is het over
Ofja, dan begint het te slijten

Maar bij mij werkt het gewoon anders
Ik kan zoveel huilen als ik wil
Ik kan zoveel praten als ik wil
Maar het slijt gvd bij mij niet

Lieverd, ik begrijp het echt helemaal. Ik zag eerst ook alleen een uitweg in het snijden, het heeft ook heel lang geduurd voordat het mij lukte het van een andere kant te zien en het eens anders op te proberen lossen... Duurde echt lang! Maar wanneer je anders leert denken, je anders leert uiten, levert dat zoveel meer op dan snijden... Je leert er mee te handelen, overweg te kunnen en dat is zoveel fijner dan snijden!
Slijten doet het bij mij ook niet, niets eigenlijk.. ik heb het alleen geleerd een plaats te geven, ik krop het niet op ofzo... Nee, ik kan het nu een plaats geven, zónder te snijden... Wanneer je dan voor de eerste keer niet hebt gesneden voel je je zoveel beter...

Ik heb weken, dagen dat ik niet snijd. Maar ik heb dan het gevoel dat ik iets 'mis'. Dat ik niet compleet ben. Dat ik mezelf niet totaal, compleet kan geven..Ja klinkt vast heel stom.

Ik denk dat ik volwassen moet worden.

Ik sneed vroeger elke dag, soms stiekem in de pauze op school, op de wc... Ik was ook zo verslaafd aan de 'oplossing' die je eraan vind.. Maar het ís geen oplossing, dat zie jij ook, over een tijdje...

Precies..
Als ik volwassen en verstandig ben

I know it sounds stupid
Maar kben gewoon te klein

Je bent alleen klein als je dat zelf wil... Zelfstandig en volwassen word je wanneer je er wat voor doet...
Iemand die constant op de bank hangt voor de tv, zal ook niet zomaar ineens zelfstandig worden... Moet je wat voor doen :)

Mja
te klein misschien verkeerd gezegd
Maar
Ik weet het niet
Toen ik 10 was
Was ik gewoon al in de puberteit
Zat ik al met dingen opgezadeld
Waar ik ei gelijk nog helemaal nix mee te maken moest hebben
Ik heb een f*cking korte jeugd gehad
Er is veel van me afgenomen, heb ik het gevoel. Door deze f*cking kut puberteit waarin ik me alleen maar kut voel

Smijden is inderdaad verkeerd maar als je er eenmaal mee begint wordt het inderdaad erg moeilijk om er weer vanaf te komen. Sommige mensen lukt het wel en sommigen niet, maar datzelfde heb je ook met drank.
Drank zie je alleen minder, als je in de zomer loop met de littekens op je lichaam kijken mensen je inderdaad heel vreemd aan, ikzelf lieg dan altijd hoe het gekomen is.
Maar snijden heeft voor iedereen een andere betekekis, sommige mensen vinden het onzin, maar de mensen die het doen voelen zich er blijkbaar beter door.
Het verpest mischien je lichaam en later denk je waarschijnlijk van, shit waarom heb ik dit ooit gedaan, maar als je niet over je problemen kunt praten en je kunt ze ook neit anders verwerken denk ik dat snijden beter is. Daardoor kun je het wel verwerken (ik tenminste) ipv alles op te kroppen. Ik snij namelijk liever dan dat ik zelfmoord pleeg omdat alles mij op een dag teveel wordt.

Nee, maar wak bedoel is eigenlijk, wie kan bepalen dat snijden verkeerd is?
Ik weet toch zelf wel wat ik doe?
Ik bepaal toch zelf wel wat fout is??
Daar heeft niemand wat over te zeggen...
en over die littekens: ik heb poep aan de wereld, tis MIJN lichaam IK bepaal wat ermee gebeurt, want IK loop ermee...

Weet je inderdaad wat je doet of dénk je dat je weet wat je doet? Naar mijn idee snijden mensen zichzelf omdat ze zo met zichzelf in de knoop zitten dat ze geen uitweg zien. Bovendien is het maar zeer de vraag of je, als je zo met jezelf in de knoop zit, nog wel in staat bent om te bepalen wat fout is en wat niet. Snijden is dan ook een signaal dat er iets niet goed zit bij je. Het is beter om over je problemen te praten dan ze voor je te houden en jezelf te verminken, want dat is wat je doet als je jezelf snijdt. Snijden lost geen problemen op, maar veroorzaakt alleen maar nieuwe problemen. Je lichaam is dan wel van jou, maar het is het enige lichaam dat je hebt, dus kun je er beter zorgvuldig mee omgaan.

Voor mij is snijden gewoon een manier van emoties uiten...
Sommige mensen doen dat door te boksen/whatever en ik door snijden...
Daar is toch niks mis mee...
Praten met mensen, wie kan je vertrouwen en wie niet?
Als ik echt met iemand wil praten, moet ik diegene 100 % vertrouwen...
Zit nu dan wel bij n psycho, maar echt praten ermee kan ik niet...
Ik heb geen band met haar, ik kan t niet.
En voor de rest, wie heb ik nog?
Vader, moeder, broer,zus valt niet mee te praten.
Misn met zus,maar zij heeft t al moeilijk genoeg wie ben ik om haar lastig te vallen met mijn miniprobleempjes, zij heeft ergere dingen mee gemaakt dan mij...
Ok, k ga weer helemaal offtopic, maar k bedoel gewoon, dak niet inzie waarom mensen zon probleem over snijden maken... :confused:

Als je vindt dat je niet met die psychologe kan praten lijkt het me verstandig dat je het daar met haar over hebt. Ik kan me voorstellen dat je graag de zekerheid hebt dat je iemand volledig kunt vertrouwen, maar dan moet je zo iemand wel de kans geven om te bewijzen dat je hem of haar volledig kunt vertrouwen. Snijden is inderdaad een mogelijkheid om je emoties te uiten, maar je kunt je emoties ook uiten op een manier die niet schadelijk voor je is, bijvoorbeeld door hier op het forum te praten over wat je dwars zit of dat voor jezelf en/of voor anderen op papier te zetten. Als jij jezelf snijdt heb ik het idee dat je problemen ernstiger zijn dan alleen maar miniprobleempjes, een reden te meer om samen met de psychologe een oplossing voor die problemen te vinden.
Jij ziet niet in waarom anderen zo'n probleem van snijden maken omdat je je blijkbaar niet realiseert wat voor schade jij jezelf door het snijden toebrengt, want het is schadelijk omdat je door het snijden je lichaam verminkt. Mijn advies aan jou is om je psychologe te vertellen dat je het moeilijk vindt om met haar te praten omdat je geen band met haar hebt en niet zeker weet of je haar volledig kunt vertrouwen. Ik kan je verzekeren dat ze hier alle begrip voor zal hebben en dat ze alles in het werk zal stellen om jou het vertrouwen te geven wat je nodig hebt, zodat het je uiteindelijk toch zal lukken om met haar te praten

Zo dacht ik ook, geloof me... 'Ik snij omdat ik zo mijn emoties uit,' maar het is niet goed om zo je emoties te uiten... Dat snap je alleen niet als je er niet over na wil denken... Het lijkt nu zo dat snijden alles voor je op lost, maar dat is ten eerste maar tijdelijk, je krijgt altijd een klap achteraf (misschien een dag later, misschien een half jaar, misschien twee jaar later).. daarom is snijden verkeerd... het líjkt een oplossing, snel, makkelijk en je bent er meteen vanaf.. Maar dat ben je dus níet...

Snijden is een verslaving, waardoor je niet meer objectief kan denken, hoe zeker je ook weet dat je het wél doet.. je doet het niet...

Om er mee te stoppen, zal je moeten praten... En je zal serieus ontdekken dat praten een nóg grote opluchting geeft (ook al ben je er nu van overtuigd dat het níet zo is)...

Snijden is een verslaving en álle verslavingen zijn verkeerd.

Ik ben lichtelijk verbaasd over het grote aantal mensen dat 'snijdt'. Ik had welles gehoord over deze vorm van zelfverminking, maar wist niet dat er zoveel mensen op dit idee zijn gekomen. Ik heb ergens het idee dat dit een lichte 'mode'hype is en dat er juist door dit soort topics veel mensen op slechte ideeën gebracht worden. Mijnsinziens is jezelf verminken absoluut geen goede manier om je gevoelens te uiten. Wat schiet je er in godsnaam mee op om in je eigen huid te kerven of te snijden?! In mijn ogen is het niet meer dan een placebo-effect. Geef iemand een pil en hij voelt zich beter, snij in je eigen vel en voel je beter.....
Waarschijnlijk versterk ik nu weer de uitspraak in mijn signature, maar jah.... :rolleyes:

Snijden hoeft toch niet persé een verslaving te zijn?
K bedoel, ik snij als ik me rot voel, of als ik dingen moet uiten, maar als er wat anders was dat me daarmee hielp, zou k er wel mee kunnen kappen denk ik..
Er zijn zat dingen om je t uiten, maar dat geeft me niet zo'n opluchting...
Samen met t bloed, verdwijnt ook al mn pijn en verdriet van binnen, alle chaos s weer ff weg...
Tis tzelfde als met blowen, je bent ff weg, en blowen is ook niet verslavend als je goed oplet...

M'n lichaam verminken, er valt niks meer te verminken, mn huid zit vol littekens van eczeem/snijden... Nu maakt t allemaal neit meer uit of ik snij of niet, lelijk blijf ik...
Met mn psycho praten?
Ik weet niet eens zeker of ik met haar WIL praten, ik kan t zelf allemaal oplossen, zolang ik er de tijd voor krijg...
Hoe geef ik r de kans om te bewijzen dat ze te vertrouwen is?
Ik bedoel, ze heeft beroepsgeheim, ze kan me op zich niks maken, maar t gaat me erom, dat ik eigenlijk t liefst met n vriend (in) over mn problemen zou willen praten, mn psycho kan ik niet altijd opbellen als ik dat wil, n vriend ook niet, maar een vriend, er is dan iets tussen ons, een band, met mn psycho heb ik dat absoluut niet...

Het maakt wel degelijk uit of je wel of niet snijdt. Juist doordat je zoveel littekens hebt is het van belang om er voor te zorgen dat het niet meer verder gaat. Je denkt misschien wel dat je zelf alles kunt oplossen, maar dat is nog maar zeer de vraag. Snijden lost in ieder geval niets op, praten wel.
Als je niet zeker weet of je met je psychologe wilt praten is het van belang dat je daar achter komt. Je kunt haar alleen de kans geven om te bewijzen dat ze te vertrouwen is door haar je problemen voor te leggen. Per slot van rekening is zij er voor om jou te helpen je problemen op te lossen. Door er met haar over te praten kun je er voor zorgen dat er alsnog een band tussen jullie ontstaat. In feite is die band er al sinds je bij haar komt, maar het komt er op aan om die band verder te ontwikkelen om zo een oplossing voor je problemen te vinden.
Er is op zich niets op tegen om met een vriend(in) over je problemen te praten, al was het alleen maar om je hart te kunnen luchten, maar het is maar zeer de vraag of je problemen daarmee zijn opgelost. In feite heb je er door jezelf te snijden alleen maar een probleem bijgekregen, een reden te meer om onder professionele begeleiding een oplossing voor je problemen te vinden.

Snijden kan voor een tijd wel een opluchting zijn maar niet voor altijd. je hebt er uiteindelijk alleen maar jezelf mee en het lost toch niets van de problemen op, het maakt het er onbewust alleen maar erger op omdat je er door mee blijft gaan. Je maakt jezelf op die manier gewoon kapot, en uit ervaring kan ik zeggen dat het gewoon niet goed voor je is.

Het is moeilijk voo0r mij om hierover te praten, maar toch liever met onbekenden dan met bekenden. Het is ook moeilijk om al de reacties te lezen omdat sommigen ook behoorlijk negatief zijn.
Voor mij is snijden inderdaad een slappe oplossing voor mijn problemen, maar ik zie nu gewoon geen andere uitweg. Mischien denk ik er inderdaad over een half jaar anders over, maar dan ben ik blij dat ik dat half jaar nog gesneden heb. Anders werd alles mischien wel teveel en had ik heel andere dingen gedaan.
En jullie zeggen wel allemaal dat je moet praten want dat is veel beter, maar praten is niet altijd makkelijk hoor!

Het is misschien wel zo dat praten niet altijd even gemakkelijk is omdat er een bepaalde drempel is waar je niet overheen kunt komen, maar juist daarom is het goed om iemand te zoeken die jou over die drempel heen helpt zodat je er alsnog over kunt praten. Ik weet uit ervaring dat het moeilijk kan zijn om over zo'n drempel heen te komen, maar door zelf hulp te gaan zoeken is me dat alsnog gelukt en ben ik er in geslaagd om de oorzaak van het probleem dat ik had te achterhalen zodat ik er mee om kon gaan.
Als je nu geen andere uitweg ziet dan jezelf te snijden komt het er op aan om iemand te vinden die jou alsnog een uitweg wijst die niet schadelijk voor je is, en een daarvan is dit forum of anders je huisarts of een hulpverlener.

Ik weet niet zeker of ik met mn psycho wil praten, omdat ik niet zeker weet of zij mn problemen kan oplossen. De meeste problemen zitten in mij. Ik maak ze zelf. Ik heb nogal wat dingen meegemaakt waardoor ik nu niet normaal kan leven. Ik durf niet in mn eigen huis te slapen, ik heb nog steeds last vd nasleep van anorexia, ik durf mn eigen lichaam niet aan te zien/raken. Dat kan zij niet voor me oplossen, zij kan niet mn zelfbeeld veranderen. Ik WEET dat ik fout zit, maar niet wat ik eraan moet doen.
Daar wil en kan ik best zelf achter komen.
Ik zie snijden net als blowen eigenlijk. Met blowen ben ik gestopt, t heeft er voor gezorgd dak bleef zitten etc. Maar snijden, niemand heeft er last van, alleen ik, en ik doe t mezelf aan en ik zit er niet mee...
Ik heb zon chaos in mezelf, en ik raak die chaos even kwijt als ik snij.
Als ik snij en bloed zie, kom ik gewoon tot rust, ik kan er niks aan doen...
Mn psycho is hartstikke aardig, ze is een goed mens, ik zou dr wel willen vertrouwen en alle shit eruit gooien, maar ik durf t niet. Met vertrouwenspersonen, mentoren, leraren, en n andere psycho heb ik behoorlijk veel shit gekregen...
Sommige zijn direct naar mn ouders gegaan en dan had ik zoiets van WTF?!
Ze heeft beloofd dat alles wat we bespreken tussen ons zal blijven, maar ik kan haar simpelweg niet vertrouwen... :(

De enige manier om te ontdekken of je psychologe jou kan helpen om je problemen op te lossen is door er met haar over te praten. Het feit dat je met een andere hulpverlener en nog een aantal andere mensen problemen hebt gehad wat betreft het omgaan met vertrouwelijke informatie over jou wil nog niet zeggen dat dat bij deze psychologe ook zal gebeuren. Het lijkt me in ieder geval goed om haar te vertellen dat jouw vertrouwen door een andere hulpverlener en anderen is misbruikt en dat je het moeilijk vindt om met haar te praten omdat je bang bent voor een herhaling. Eventueel kun je haar vragen om op papier te zetten dat ze niets over jou zonder jouw toestemming aan anderen door mag geven, waarna jullie allebei een door jullie beiden getekend exemplaar krijgen, zodat jullie allebei weten dat dat schriftelijk vastligt.
Als je weet dat je fout zit en niet weet wat je er aan moet doen is het van belang om je wantrouwen voor anderen opzij te zetten en met behulp van die anderen er achter te komen wat er aan gedaan kan worden. Misschien kan de psychologe jouw zelfbeeld niet veranderen, maar ze kan je misschien wel een aantal methodes leren waarmee je zelf in staat bent om dat te doen. Je snijdt jezelf om te proberen om zo die chaos in jezelf kwijt te raken, maar het is beter om samen met de psychologe een andere manier daarvoor te zoeken die niet schadelijk voor je is.

vreemd.... er zijn veel forummers die ervaring hebben met zichzelf snijden. ik ook... ik ben er gelukkig mee gestopt...anders zat ik nu helemaal onder de littekens. ik heb ze alleen op mijn linkerarm valt wel mee... maar voor mij was het snijden een schreeuw om aandacht, het ging niet goed met mij... maar eigenlijk heb ik ze altijd bedekt...want liet ik ze zien, dan zou ik zelf duidelijk om aandacht schreeuwen en dat wilde ik niet. mensen moesten dat maar gewoon door hebben dat als ik vrolijk en blij deed dat het slecht met me ging. :confused: tja... :rolleyes:

Simpel: het is onnatuurlijk jezelf schade toe te brengen.

Dus alles wat onnatuurlijk is, is verkeerd?
Homoseksualiteit is onnatuurlijk
Adopteren is onnatuurlijk

dat is allemaal verkeerd, volgens jou?