Mijn tijd komt nog wel..
 

19-5-2006


Gister sneed ik jouw woorden open - ik had gezegd niets te willen horen,
dromen waren genoeg voor even geweest; ik wilde langer bij jou zijn,
op het strand wilde ik ons eigen zandkasteel bouwen, rood van voren
net als jouw bloed dat ik wel kon drinken; alleen zijn is zo fijn
nog nooit geweest.

De deur moest je voor me openhouden,
- want zo gaat dat toch in sprookjes? -
jij de prins en ik de prinses
en jij luisterde naar mijn bevel.

Niet-wetend dat ik door die deur jouw leven zou verlaten
je keek toe hoe ik mijn eigen weg insloeg,
je lachte, zwaaide me gedag, alleen, achtergelaten.

Het was gewoon nog te vroeg.

Hmmm, je gedicht is een beetje doordrenkt van clichéwoorden als dromen, strand, zandkasteel, bloed, sprookjes, prins, prinses. Toch begin je wel interessant - 'gister sneed ik jouw woorden open' vind ik echt een goeie zin, maar toen ik verder las werd ik een beetje teleur gesteld door de rest van het gedicht. Je klankenspel is wel weer leuk, en je einde stáát dus wel (door die -oeg), maar ik denk dat je hier even met een groffe bezem doorheen moet gaan, al die woorden in de prullenbak doen en een nieuw, eigen gedicht schrijven.
Hoe het nu is is het zo oneigen, alsof het al twintig keer geschreven is:).