Stortbui
 

"Als het maar regent als we slapen," zei ze
"zodat onze gedachten schoon worden gespoeld
wanneer wij, innig in elkaar verstrengeld,
op negentig bij twee proberen te vergeten
wat de liefde een mens aan kan doen"

"Nooit meer zal ik je kwetsen" beloofde hij haar,
terwijl de horizon, pestend blauw, nog niet
het kleinste spoor van wolken wilde vertonen

"Het is niet dat ik je niet wil geloven," zei ze
"maar het is zoweer halverwege oktober en geen
noodweer heeft zich voorgedaan, nog geen bui
heeft jouw woorden willen verdrinken deze maand"

"Ik zou de rest van de maand huilen, als dat
voldoende zou zijn voor een plaatselijke bui" zei hij
en merkte op de hoe de lucht speels drukkender werd

Ik heb werkelijk geen idee wat ik er van vinden, maar ik heb al zo lang niets geschreven dat ik het idee heb dat ik het niet meer kan. Eigenlijk vind ik alleen de eerste strofe mooi en dan nog niet écht. Verder weet ik ook niet zo goed wat ik met de interpunctie moet. Wie heeft er ideeën, verbeteringen, kritiek, wat dan ook?

Ik heb er wel een idee over: leuk. Leuk bedacht gewoon. Het is geen overdonderend meesterwerk, maar wel een mooi geheel.

Zou je de aanhalingstekens niet gewoon weg kunnen halen? Het is ook dan vrij duidelijk wie wat zegt, en het staat een stuk minder proza-ig.

Dingen als 'innig in elkaar verstrengeld' vind ik wel een stuk minder. Dat heb ik al zo vaak gelezen. Je kunt veel meer met die zin. En verder staan er ook veel clichébeelden en dingen in: de lucht, het blauw, de horizon, liefde, verdrinken... maargoed, het geheel is leuk genoeg om mij dat niet heel erg te doen storen.

Volgens mij zou een tekening of schilderij hier niet bij misstaan. Kun je veel mee denk ik. Maakt het ook interessanter:).

Ik heb er niet zoveel verstand van, maar ik vind de laatste strofe erg mooi.
Verder sluit ik me aan bij Porcelain, een schilderij oid zou hier tof bij zijn.