Sinds ik in therapie zit, komen er steeds meer dingen duidelijk naar voren, die laten zien of verklaren waarom ik gedaan heb zoals ik deed, of waarom ik doe zoals ik doe (lekkerrrr vage zin :D)
Ik ben erachter gekomen dat ik ontzettende heimwee heb naar het klein zijn. (Ook als ik deze topic lees van je vroegere herrineringen, gaat er een misselijk gevoel van heimwee door me heen)
Volgens mijn psycholoog heb ik een progressieve en een regressieve kant. Mijn regressieve kant wil graag klein blijven, niets hoeven. Geen verplichtingen hebben, gewoon doen waar die zin in heeft, lachen, huilen en getroost worden. Anderen lossen problemen voor je op, er is niet zoiets als een weegschaal die mijn humeur beinvloed, er zijn geen vervelende jongens, alleen maar verdrietige momenten als mama het licht uitdoet om te gaan slapen of wanneer ik val en me bezeer. Mijn andere kant, mijn progressieve kant, wil graag groter worden en de jeugd achter zich laten. Die wil graag ontwikkelen en een diploma halen. Die wil verliefd kunnen worden en een vriendje krijgen. Het tegenover gestelde van mijn regressieve kant.

Ik heb een heerlijke onbezorgde (van baby tot 10 jaar ongeveer) jeugd gehad. miOndanks dat mijn ouders grote problemen hadden in hun huwelijk en vaak ruzie maakten, sloeg ik me daar vrij gemakkelijk doorheen. Ik was geliefd en iedereen vond me schattig en aandoenlijk. Ik wond iedereen om mijn vinger met mijn enorm blauwe ogen en grappige lijfje. Dat zei mijn moeder en ik zie het ook op een video van mezelf, vanaf dat ik een jaar of 1,5 ben. Ik kijk graag en vaak naar deze video. Ik zitdan grijnzend en gelukzalig op de bank naar mezelf te kijken. Als dansend, lekker etend, mijn eerst stapjes en woordjes staan daarop. Er is geen mooiere video dan die video. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat kleine mooie mensje op tv ben.

Daarna begon het gedonder, ongeveer na mijn 10de jaar. Vanaf toen heb ik nauwelijks fijne en goede herinneringen meer. Alleen maar rottige en traumatische. Vrijwel dan. Sommige zijn ook fijn en mooi, maar niet veel. Ik heb het op deze site wel wat vaker uitgelegd. mijn ouders gingen scheiden, ik kreeg rottige ervaringen met jongens enz enz.

Wat is er nu aan de hand? Mijn regressieve kant is soms zo sterk. Die wil er dan op de een of andere manier voor zorgen, dat ik niet verder kom in mijn leven, maar me blijf vasthouden aan het onschuldige, afhankelijke en aanhankelijke meisje, die niets zelf hoeft te bepalen, behalve dat ze eet en drinkt en huilt en lacht en beweegt. Door niet te eten, zorg ik er als het ware voor, dat mensen weer bezorgd om mij raken, dat ik aandacht krijg, dat ik een toekomst voor mezelf verknal, dat ik als het ware, een beetje 'terug naar af' ga. En dat voelt zo ontzettend veilig!!!
Ik weet niet goed wat ik er mee aanmoet. Ik heb het gevoel dat het mijn hele leven blijft achtervolgen en datik er vroeg of laat toch wel een keer aan toe zal geven opnieuw
Ik heb er al eens aan toegegeven, en toen werd ik dus opgenomen in een kliniek. Ik weet ook dat als ik onder een bepaald gewicht kom, ik dan weer opgenomen ga worden. En toch...het verlangen blijft. en wil niet weg. Ik heb dromen over klein zijn en lekker met een ijsje in de buggy rondgereden worden.

Heeft iemand dit ook? En hoe kan ik met dit gevoel omgaan? Ik weet me er geen raad mee. Ik denk wel dat ik weet waarom ik er graag naar terugwil, maar het kan gewoon niet, ik ben tenslotte 17 jaar en ik wil ermee in het reine komen. En hoe kan ik mijn progressieve kant sterker maken? Kan iemand me helpen?

Ik heb dit ook, ik weet niet of ik het in even sterke maten heb als jij maar ik herken het heel erg. Ik zou graag terug 8-9 jaar oud zijn. Dat gevoel heb ik al enkele jaren.

Ik ben in mijn gedrag nu ook vrij kinderlijk. Dat vind ik van mezelf en dat vinden andere ook van mij.

Ik kan er opzich wel mee omgaan, soms wil ik het echt zo graag dat ik het niet houden kan. Maar die gevoelens zijn steeds minder. Ik moet wel zeggen dat als ik bv iets wil doen dat niet meteen bij m'n leeftijd past, ik het zeker wel zal doen. Ook op school heb ik een richting die over opvoeden gaat, soms worden daar situaties van magisch denken oid beschreven, dan voel ik echt de kriebels door mijn buik gieren van heimwee :p
We moeten op school vaak verven en knutselen en kinderspelletjes spelen waardoor ik me soms oook echt wel gewoon weer kind voel :)

Je schreef dat je na je 10e jaar voornamelijk nare en traumatische ervaringen hebt gehad. Het is bekend dat er diverse soorten afweermechanismen bestaan waarmee men zich tegen inwendige prikkels en voorstellingen die angst teweeg brengen of tegen situaties die dergelijke prikkels oproepen probeert te beschermen. Een van deze afweermechanismen is regressie, waarbij men terugvalt naar een eerdere ontwikkelingsfase. Het feit dat jij na je 10e jaar voornamelijk nare en traumatische ervaringen hebt gehad roept bij jou het verlangen op om weer een kind te zijn, hetgeen betekent dat je er naar verlangt om naar een eerdere ontwikkelingsfase terug te keren, wat dus neerkomt op een vorm van regressie.
Ik weet niet in hoeverre jij die ervaringen na je 10e jaar hebt weten te verwerken, maar ik denk dat je je regressieve kant alleen maar onder controle kunt houden door die ervaringen te verwerken door er over te praten. Ik begrijp dat je bij een psycholoog in behandeling bent. Hebben jullie het wel eens over die ervaringen gehad en zo ja, wat heeft dat opgeleverd?

Ik gedraag me verder wel behoorlijk volwassen, hoor ik van anderen. Maar soms heb ik echt zo'n bui, dan doe ik net weer als of ik kleiner ben. Dan heb ik gewoon zin om hutten te bouwen en dat soort dingen. Of om lekker hard te gaan gillen. Ik vind het ook heerlijk om te knutselen maar dan zonder dat er echt een opdracht aan vast zit, gewoon mijn fantasie laten gaan. Ik voel me dan ook weer net een beetje kind.

ja, ik denk dat het zo wel zit. zoals jij het verteld. Ik heb er nog nauwelijks bij mijn psycholoog over gepraat. Ik durf dat niet, omda tik dan vervelende gebeurtenissen op mijn netvlies te zien krijg, en ik daar bang voor ben. Ik weet dat ik dan op een bepaalde manier ga ademhalen waardoor ik kan gaan hyperventileren. Ook schaam ik me er nog te erg voor en ik heb het er dus ook nauwelijks over gehad. Ik zorg steeds dat ik anderen afleid van het werkelijke probleem (namelijk mijn verleden herinneringen die ik nog niet verwerkt heb) door te gaan automutileren of te stoppen met eten.

Ik ben 20 en ken het gevoel ook...ik denk niet dat het na een bepaalde leeftijd over gaat... Ik denk dat het helpt als je er soms gewoon aan toe geeft (helemaal klein kun je niet meer worden, maar een beetje doen alsof dan maar ofzo...)...maar ik weet niet of dat is wat je wilt.

Laat ik je verzekeren dat je je niet hoeft te schamen. Psychologen zijn door hun training wel het een en ander gewend. Jezelf verminken of tijdelijk stoppen met eten zijn in ieder geval geen juiste oplossingen omdat ze geen problemen oplossen, maar alleen maar nieuwe problemen veroorzaken. Wat je neiging tot hyperventileren betreft zou je, als je het aan voelt komen, kunnen proberen om een keer diep in te ademen, je adem even vast te houden en langzaam uit te ademen en dit een aantal keer te herhalen. Mogelijk wordt je ademhaling dan weer wat rustiger. Als je bang bent voor die gebeurtenissen is het van belang dat je er over kunt praten. Indien je het te moeilijk vindt om dat rechtstreeks te doen zou je die gebeurtenissen op papier kunnen zetten en ze door je psycholoog kunnen laten lezen om zo het gesprek op gang te brengen.

Wat wazig.. ik heb precies het omgekeerde gehad. Als jij terug denkt aan je jeugd krijg je een misselijk gevoel van heimwee, als ik terugdenk aan mijn jeugd krijg ik een misselijk gevoel van walging.

Als kind al wilde ik zo snel mogelijk volwassen worden, want dan kon niemand me meer pijn doen. Vanaf mijn 14e ongeveer nam ik het heft in eigen handen, en ondanks alle teringzooi die ik gemaakt heb in de afgelopen 5 jaar ben ik er in ieder geval op vooruit gegaan. Ik ben wie ik wil zijn, niet meer dat vreselijke, walgelijke, hulpeloze kind.

En dat was voor mij dus een van de oorzaken van mijn eetprobleem: streven naar perfectie, zelf de controle willen, eruit zien zoals ik dat wil en niet meer gedwongen worden zoals dat bij kinderen gebeurt.

Eigenlijk zouden wij een stukje van elkaar moeten hebben: ik wat meer rust en tevredenheid over mijn jeugd, en jij wat meer over wat je nu bent en wat je nog meer kunt worden..

Cat

Ja. Heb ik ook. Ik wil klein zijn, onbezorgd kunnen leven en me niet druk maken over mijn toekomst. Ik wil dat mijn ouders alles voor me regelen, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor mijn daden en ik kan niet zelfstandig zijn... :( Heimwee dus. :(

Herkenbaar!!!. Ik ben op zich ook best wel volwassen in mijn gedrag, maar ik heb soms echt van die buien en dan heb ik ineens zooo'n zin om van die "kinderlijke" dingen te doen>>>en dat laat ik dan soms ook gewoon toe, ik kan mij dan weer heerlijk vrij voelen.(als een klein kind) Voorbeelden:
Bellen blazen op schiphol
met een papieren masker op, dansend over een brug in Praag(samen met vriendin):D...
lekker rollebollen van een grote groene heuvel (met van die lieve kleine kindertjes uit de buurt),
met een vlaggetje wapperend in de wind in mijn haar gestoken al fietsend etc etc.......>>Dit is niet hoe ik mij altijd gedraag hoor:D...zijn van die uitspattingen, maar ik vind dat zo heerlijk....doe ik de laatste tijd steeds minder, misschien ook wel omdat ik mij toch probeer wat in te houden, maar t kan mij enorm goed doen en is volgens mij op zich ook niets mis mee. Maar het moet natuurlijk je niet gaan overheersen, dat je zo'n drang er naar hebt, dat je niet echt goed verder kan met het heden. Moeilijk is dat he?, al die verantwoordelijkheden, die verplichtingen en de zorgen die je met je mee draagt, ik kan mij zo goed voorstellen dat je dan het liefste wilt vluchten in een veilige (kinder) wereld. Zo heerlijk onbezorgd en onbevangen wat rond dartelen in de buitenwereld. Maar goed ik dwaal weer af....Hoe je die progessieve kant sterker kunt maken?....Ik denk allereerst ook, door problemen uit het verleden te verwerken, je zelf er toch mee te confronteren, hoe moeilijk dit ook voor je kan zijn. En dat verwerken hoeft niet alleen door praten, maar kan ook plaats vinden wanneer je het op een andere manier gestalte leer te geven. Je zou bijvoorbeeld over de dingen, uit het verleden, die je blijven achtervolgen en die je toch zo veel mogelijk weg probeert te stoppen, kunnen gaan tekenen. Of op een heel groot papier uitwerken door knippen plakken, schrijven en tekenen etc en dan vervolgens die hele ellende op papier kapot scheuren (of juist bewaren)...(klinkt misschien raar, maar kan misschien behoorlijk opluchten) zodat je het leert te plaatsen en te verwerken én leert achter je te laten....misschien geeft dat ook wel een veilig gevoel?.......Ik herken ook wel dat veilige gevoel wat je beschrijft door niet te eten.....ook wel een controle die je wilt denk ik over dingen waar je geen controle over kan hebben....wil je weer vat op het heden krijgen, dan zal je eerst het verleden goed moeten verwerken......en wat betreft dat je zo verlangt naar dingen die je als kind altijd deed; misschien is het juist wel hartstikke goed om weer eens van die kinderlijke dingen te doen, gewoon evn lekker gek doen. Je sleurt binnenkort gewoon een goede vriendin mee naar het bos en dan ga je gewoon lekker hutten bouwen, niets mis mee toch?.....Je moet je denk ik niet te veel gaan ontzeggen en soms af en toe, het kind in je, weer eens naar buiten laten treden.........

ps: Heeft je psych je er al advies over gegeven, je zou hem/haar er ook naar kunnen vragen, hoe dit aan te pakken......

Veel succes er mee meid!

Liefs,
Mariamne

ja dat heb ik soms ook wel, alhoewel ik nu met compleet andere dingen bezig ben dan toen, toch krijg ik van die momenten dat ik terug wil spelen met poppen ofzo, de wereld rondom mij kunnen vergeten, er zelf 1 maken, net als vroeger, toen ik zelf nog over niets moest nadenken.

ik denk dat het komt uit een te vroeg afsluiten van de jeugd, door druk vanuit de omgeving, of door traumatische ervaring... de periode was niet af, maar je hebt ze kunstmatig afgesloten omdat je moest groeien. maar daar was je nog niet klaar voor en zo kun je niet groeien...

ik weet het niet precies, maar bij mij zal het daarmee zeker te maken hebben en misschien bij 1 van jullie ook. andere dingen zijn natuurlijk ook mogelijk

Ja, dat zou heel mooi zijn!

ik ken het gevoel ook heel erg, nu ik ziek ben wil ik heeeel graag beter worden maar ik ben ook bang voor het beter worden, dat dan alles op eens weer op me geschoven word en ik dat helemaal niet aan kan. het liefst zou ik een klein kind zijn dat nog niets hoeft. terwijl er ook wel een kant is dat graag verder wil.
mocht je ooit een manier vinden hoe je je hier los van kan maken wil ik het gaarg weten...

Ik ken dit gevoel ook heel erg goed, maar het komt bij mij niet doordat ik nou juist zo'n onbezorgde jeugd heb gehad, want die heb ik niet gehad. Ik ben eigenlijk te snel opgegroeit en ben mede daardoor behoorlijk onzeker over mezelf. Ik zie de toekomst niet zitten, te veel verantwoordelijkheden enzo. Ik ben depressief, waardoor ik heel vaak geen energie heb om de dingen te doen die ik zou moeten doen en dan zie ik de toekomst weer niet zitten en wil ik heel graag terug in de tijd. De tijd waarin je nog geen beslissingen hoefde te nemen, de tijd waar alles nog voor je geregeld werd, de tijd...enz.

Ik gedraag me er niet na. Ik weet dat ik niet terug kan en dat die tijd geweest is, ook al heb ik hem niet bewust meegemaakt.
Ik wil er wel vanaf, want het houdt me toch wel tegen bij bepaalde dingen die ik moet doen, zoals als het bepalen wat ik nou wil met mijn leven enzo.
Helaas heb ik (nog) geen oplossing. :(

Cerr

:eek: herkenbaar!! Ik wil vaak gewoon heel volwassen zijn, overkomen, alles zelf doen, mn eigen leven leiden.. Maar soms al k t even niet meer zie zitten, wil k t liefst wegvluchten voor alles en iedereen, en zou ik het liefst gewoon 'papa en mama' alles laten regelen, gewoon weer lekker in bomen hangen, belletje lellen, met snoepjes voor sesamstraat en daarna in bad ofzo..etcetcetc, niet altijd die druk op me van 'verantwoordelijkheid' en 'volwassen moeten zijn'. Ik moet me ook echt altijd inhouden op straat om bv niet te gaan rennen ipv wandelen en vind t af en toe echt heerlijk om met mn oppaskindjes te spelen, omdat ik zelf dan ook nog even ongeneerd kind kan zijn. T is echt niet zo dat ik weer 8 zou willen zijn, hooguit voor heel even, maar sommige dingen mis ik echt wel, en af en toe heb k mn buik behoorlijk vol van al dat zogenaamde 'volwassen gedrag'... maarja...
K zit r niet zo heel erg mee, je moet denk ik gewoon n beetje nuchter blijven. Tiz denk ik meer een beetje een 'vlucht'.. Jonger word je nooit meer en dat kinderlijke zal vanzelf wel overgaan wanneer je eigen persoonlijkheid ook sterker wordt denk ik...
xxx

Wat ik bij mijzelf eigenlijk nog veel erger vindt, is dat ik heel slecht met kinderen op kan schieten. Ik weet niet hoe ik me tegen over ze moet gedragen enzo, hoe ik met ze moet spelen. Komt misschien wel doordat ik zelf nauwelijks 'kind' geweest ben. Vind ik zelf echt heel jammer.

Cerr