Autisme (asperger)
 

Ik ben een paar keer naar een psycholoog geweest.
en toen zei die dat ik weleens autisme zou kunnen hebben en dan volgens mij het syndroom van asperger.
Ik zou hier voor een onderzoek kunnen doen om het te laten testen. Ik weet nog niet of ik dit wil gaan doen.

maar nou wil ik vragen of hier meer mensen met autisme en dan lichte vormen.
zouden jullie deze vragen willen beantwoorden? zodat ik weet wat hoe jullie er over denken?
Hoe je dat ervaart?
of je je hebt laten onderzoeken, waarom wel waarom niet?
Of je er mee hebt leren omgaan of nog steeds problemen er van hebt?
en verder gewoon wat je zelf nog wil zeggen :P

:o

Pruts0r naamzoek!:p

Een jongen uit mijn klas (die ooit op de basisschool mijn eh..'vriendje' was maar dat terzijde) heeft ook het syndroom van Asperger. Als ik jou was, zou ik het wel prettig vinden om dat te weten: aan de ene kant voel je je dan misschein in een 'uitzonderingspositie', wat je waarschijnlijk ook niet wilt, maar dan heb je wel zekerheid en kun je er evt. (mocht je er echt last van krijgen in some way) mee geholpen worden.

Maargoed, ik ben verder ook geen expert. :P

ik denk dat het handig is om te onderzoeken wat je "hebt" zodat je der gerichter wat aan zou kunnen doen als het je functioneren belemmerd, je zit tenslotte bij een psycholoog, dus zal niet alles koek en ei zijn..

maar denk wel dat het heel belangrijk is om jezelf te realiseren dat wat voor stempel je ook op jezelf geplakt krijgt, het niets verandert aan wie je bent.. jij bent jij en je bent met diagnose nog steeds dezelfde persoon.. een etiketje verandert niets aan wie jij bent, je hebt dan misschien autisme, maar in de eerste plaats blijf je altijd jij!

Mathfreak dacht ik ;)

Heb je enig idee waarom de psycholoog vermoedt dat er bij jou sprake zou kunnen zijn van het syndroom van Asperger, en is die psycholoog gerspecialiseerd in stoornissen in het autistische spectrum?
Om te beslissen of je het wel of niet nader wilt laten onderzoeken lijkt het me het beste dat je zelf eerst het een en ander over het syndroom van Asperger te weten probeert te komen. Aan de hand daarvan kun je voor jezelf waarschijnlijk beter bepalen of je het wel of niet zou kunnen hebben, en of het wel of niet de moeite waard is om nader onderzoek te laten doen.

Ik heb op 18 maart 2003 zelf de diagnose van het syndroom van Asperger gekregen, terwijl ik daar helemaal niet op gerekend had. Ik wist wel sinds 1990 dat ik een sociale handicap heb omdat ik moeilijk contact maak met anderen, maar dat was eigenlijk alles wat ik er van wist. Ik heb mijn handicap pas echt leren kennen na de diagnose, toen ik me er nader in ging verdiepen door het lezen van boeken over autisme in het algemeen en het syndroom van Asperger in het bijzonder, en mede daardoor heb ik er echt mee om leren gaan. Echte problemen heb ik sindsdien niet meer.

Mathfreak: wat houdt er mee omgaan voor jou dan in?

Ik kan me een bowlmeeting van een tijdje terug nog goed herinneren. Wij vonden je een heel interessant persoon. We vroegen ons af wat er in je omging.

Ik was een beetje bezorgd over jou, of je het wel leuk vond. En wat zag ik daar in het after-meeting-topic? 'Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad :D'

Misschien 'moeten' we nog eens wat 'bij'praten ;)

Zelf heb ik geen autisme, maar omdat ik met autistische kinderen en studenten werk, heb ik er veel over geleerd. Mijn ervaring is dat psychologen er een potje van maken met hun diagnoses op het autistisch spectrum, maar dat terzijde. En heeft je psycholoog gezegd dat je een milde variant van autisme hebt, dus Asperger? Of een milde vorm van Asperger?

Misschien heb je er wat aan om boeken over en door autisten te lezen. Zelf heb ik net Freaks, Geeks & Asperger Sydrome van Luke Jackson gelezen. Hij heeft een vreselijke schrijfstijl, maar beschrijft de kenmerken erg goed. Het boek The Curious Incident of the Dog in the Night-time is erg leuk om te lezen, maar minder algemeen.

Zelf zou ik wel willen weten wat ik heb en dat is ook mijn ervaring met de studenten die ik begeleid. Zonder dat je weet in welke richting je moet denken, kun je niet behandelen. De studenten die ik nu begeleid, zouden deze hulp niet krijgen zonder diagnose.

Voor ik de diagnose kreeg was het voor mij heel moeilijk om na te gaan hoe ik precies op een (sociale) situatie moest reageren, juist omdat ik toen nog niet wist dat ik een denk- en belevingswereld heb die van een neurotypische ("normale") denk- en belevingswereld verschilt. Het is juist vanwege die afwijkende denk- en belevingswereld van mensen met een stoornis in het autistische spectrum, dat zij moeite hebben met sociale interacties. Nu ik eenmaal weet wat ik precies heb is het voor mij dan ook gemakkelijker geworden om op de juiste manier op bepaalde situaties te reageren. Alleen onverwachte situaties kunnen nog wel eens een probleem opleveren.

Dus je hebt als het ware een verzameling scenario's klaarliggen om te reageren op alles wat je tegenkomt, en dan dus alleen nog problemen als er geen scenario op de situatie past?

Nee, zover gaat het niet. Het is wel zo dat bepaalde situaties beter voor mij herkenbaar zijn dan eerst, en dat ik er daardoor dus beter op kan reageren.
Wat jij beschrijft als een verzameling scenario's is overigens wel van toepassing op Temple Grandin, een hoogleraar diergeneeskunde aan de Colorado State University. Zij slaat een bepaalde gebeurtenis als een soort mentale video in haar geheugen op, en als dat nodig is roept ze die "video" in haar geheugen op om zo op een bepaalde situatie te kunnen reageren.

Nog een poging dan, dank voor je geduld voorzover :)

Je werkt niet meer met de aanname dat iedereen denkt zoals jij, in plaats van dat je denkt 'wat zou ik doen' denk je nu meer 'wat zou een normaal mens doen?'. En voor bepaalde situaties weet je nog niet wat een normaal mens zou doen?

Heb het ook, voor zover je bij dit "dingetje" een rode draad kan trekken waar wat ligt.

Het is gewoon een "mixed blessing", ik weet niet hoe oud je bent maar het is hier pas afgelopen zomer vastgesteld, aardig wat dingen in mijn leven gehad waarvan ik achteraf zoiets had van "als ik dit had geweten, waren bepaalde dingen heel anders gegaan".

Gewoon rustig aandoen, dat bepaalde dingen lastiger zijn wil niet zeggen dat ze onmogelijk zijn, alleen dat je ontwikkeling wat langer duurt. Ik ben echt gruwelijk hard op mijn smoel gegaan bij bepaalde dingen, zie een paar regels hierboven, als ik dit had geweten (wat eigenlijk een open deur intrappen was, ik heb praktisch alle "symptomen") had ik echt zoveel shit kunnen ontwijken.

Ik heb een best wel erge vorm van klassiek autisme, maar ik heb daarbij een hoog iq, waardoor het minder opvalt. Ik ben 19 jaar maar emotioneel verre onder dat.


Hoe je dat ervaart? Ik ervaar mijn autisme als een deel van mij. Als ik op een knopje kon drukken dat mijn autisme weg was, zou ik dat niet doen want ik weet niet wie ik ben zonder autisme.

of je je hebt laten onderzoeken, waarom wel waarom niet?
Ja ik heb inmiddels al weer een heleboel jaar geleden de diagnose gekregen, en inmiddels woon ik in een instelling speciaal gericht op jongeren met autisme.

Of je er mee hebt leren omgaan of nog steeds problemen er van hebt?
Autisme zal nooit weg gaan. Autisme kan niet met een pilletje verholpen worden. Je kan wel hulpmiddelen maken om het makkelijkER te maken. Maar je zal altijd problemen ondervinden. Ik dus ook.

en verder gewoon wat je zelf nog wil zeggen :P
Je moet het gewoon laten onderzoeken, want met een niet officiele diagnose kan je niks nakkes nada.

Het gaat niet weg, maar zeker met de mildere vormen kan je aardig leren leven.

Voor ik de diagnose kreeg ging ik ervan uit dat ik op dezelfde manier dacht als een NT-er, ofwel iemand met een "normale" hersenfunctie. Ik probeer nu inderdaad te kijken wat vanuit een neurotypisch gezichtspunt een "normale" reactie op een gegeven situatie is.
Eergisteren maakte ik een situatie mee waarbij ik niet wist hoe ik daarop zou reageren. Ik was op het station in Eindhoven en wou instappen in de bus naar mijn woonplaats. De chauffeuse stond bij de bus een sigaret te roken, en het was op dat moment voor mij niet duidelijk of ze door een collega zou worden vervangen of dat ze alsnog weer in de bus stapte. Ik besloot uiteindelijk om bij de bus te blijven staan en af te wachten wat er verder zou gebeuren. Toen ze haar sigaret had opgerookt bleek dat ze weer instapte, en ben ik ook ingestapt.

ik ken een aantal jongens met asperger.

maar van alle mensen die autsties zijn is 80% jongen
en de gene met asperger 90%

ik zou het wel laten testen al is het maar voor je zelf.

Mag ik vragen waar je deze getallen op baseert?

Het eerste cijfer klopt wel ongeveer. Ik heb altijd geleerd dat onder de mensen met een aan autisme verwante stoornis 1 op de 4 meisje is. Dus 75% jongen. Voor Asperger verschillen de cijfers heel veel, maar over het algemeen wordt gehanteerd dat 1 op de 6 Aspergers een meisje is.

Kun je ergens naar refereren, op internet?

Ik, ik ga er even vanuit dat ik een NT-er ben, zou vragen of ze daadwerkelijk de buschauffeuse was. Ik kan me voorstellen dat zulke, eigenlijk vrij standaard, situaties erg verwarrend voor jou zijn.

Toch vind ik dat je het nog goed hebt opgelost :)

Op internet niet, of misschien wel, maar dan moet ik gaan zoeken. Heb het uit een een Psychopathologie boek. Comer, R.J. (2005). Fundamentals of abnormal psychology.

Ik snap niet zo goed wat het probleem was? Of ze nou vervangen werd of niet, jij kon toch hoe dan ook al gewoon in de bus gaan zitten? Díe rijdt toch wel. Of is dat nou weer een typische NT-gedachte?

Ik denk dat het gaat om het stempelen van je strippenkaart.

Dat klopt. Meestal is het zo dat ik, als de bus stopt of er al staat, meteen instap en mijn strippenkaart laat afstempelen omdat de chauffeur dan nog op zijn plaats zit, maar dit was een situatie die afweek van wat ik gewend ben.

Hmmm, zo 'erg' is het bij mij niet, ik heb het mischien ook onbewust wat meer geoefend door/met vrienden met een grote bek.

Wat een ander probleem is in combinatie met mijn gebrek aan empathie. Op een slechte dag kan ik een paar minuten in een voor mij vervelend gesprek zijn en de andere partij, zijn ouders, zijn geboorteland, zijn huis en zijn hond hebben beledigd, zonder dat ik het doorheb.

Wat enigzins overdreven is, maar het punt blijft.

Ik heb ook een diagnose. Ik zou het óf vragen, of als ik dat niet zou durven (wat goed kan), dan zou ik ook gewoon wachten tot de buschauffeur (of -chauffeuse) in de bus zit.

Edit:
Hm, ben er toch niet helemaal zeker van wat ik zou doen. Misschien ook wel gewoon aannemen dat die rokende persoon de buschauffeuse is, erin stappen, kijken wat de buschauffeuse er van zegt, of als die persoon toch niet de buschauffeuse is, dan kijken wat de persoon die wel de buschauffeur/-chauffeuse is zegt. Zal niet veel ergs kunnen gebeuren.

Hoi Faded-Away :bloos:

Hoe je dat ervaart?

Ik heb er niet echt problemen mee en ik ben er ook heel erg open over tegen mensen. In het dagelijks leven merk je wel dat er mensen zijn die raar tegen jou aankijken, omdat je anders bent, maar dat heb je ook zonder dat het labeltje Asperger aan je hangt, want je bent immers toch anders.

Voor de goede vrienden (die heb ik weinig, maar ik heb ze wel) is het wel handig om te weten waarom je anders reageert en ook hoe ze onduidelijkheden onderling eventueel kunnen voorkomen.

of je je hebt laten onderzoeken, waarom wel waarom niet?

Ik heb me laten onderzoeken op autisme/Asperger omdat iedereen wist dat ik anders was, maar niemand wist wat er was. In de tijd van de onderzoeken had ik heel veel last van Asperger in het dagelijks leven, met daardoor continu ruzies, meningverschillen en ik werd in die tijd ook heel erg gepest en was zwaar depressief op de basisschool.

Om erachter te komen waardoor ik anders was, lieten ze me onderzoeken op dingen zoals autisme, pdd-nos of adhd.

Of je er mee hebt leren omgaan of nog steeds problemen er van hebt?

Ik heb met Asperger leren omgaan en ik heb ook geleerd dat je het hebben van Asperger kunt zien als een probleem/handicap, maar ook kunt zien als iets goeds (ook voor de maatschappij, ook al communiceer je vaak net iets lastiger met autisten, doordat die beeldspraak en dergelijke soms verkeerd opvatten en dingen soms moeilijker begrijpen door hun interpretatie).

Ik zie Asperger eigenlijk een beetje als een pluspunt en dat klinkt misschien raar, maar vooral in mijn middelbare schooltijd viel mij op dat de andere leerlingen alles gewoon zomaar geloofden en opnamen en zich niet afvroegen of die stof wel klopte, of zich afvroegen waardoor iets gebeurt. En nja, je bent gewoon ander dan de massa.

Niet leuk als je perse populair wil zijn, mja, dat hoeft voor mij niet. Ik heb een paar heel goede vrienden waarop ik terug kan vallen als ik het moeilijk heb, maar waarmee ik ook lol kan hebben enzo :) Ik zie Asperger dus niet als een probleem. Je houdt altijd wel je dingen waarmee je moeite hebt, maar als je die kent en ook weet waar je wel goed in bent, kun je "problemen" op zo'n manier benaderen dat je zoveel mogelijk gebruik maakt van je goede punten en daarmee dat probleem oplost.

en verder gewoon wat je zelf nog wil zeggen :P

Ik zou wel onderzoek laten doen. Je weet zelf dat je anders bent (en dat zullen de anderen ook wel merken) dus dan is het sowieso al voor jezelf fijn om te weten waardoor dat komt. Je kunt er altijd zelf voor kiezen of je het andere mensen wel/niet vertelt, maar zeker voor jezelf is het handig om te weten waar je aan toe bent en waardoor je anders bent dan de massa.

Eventueel kun je ook medicatie krijgen waardoor het wat makkelijker wordt om mee om te gaan. Autisme gaat in ieder geval niet over, maar dat vind ik niet erg. Ik weet wie ik ben en ik heb leren leven met autisme, in het begin was dat moeilijk, nu eigenlijk helemaal niet meer. Ik ben wel heel erg eigenwijs, maar zoveel problemen heb ik daar niet mee in het dagelijks leven, omdat ik weet wanneer ik op moet houden met eigenwijs doen :)

Wow, how weird... maar ik ervaar het gewoon precies hetzelfde (in de hoofdlijnen tenminste) als jij.

Ik vind het alleen zo vermoeiend dat ik zo ongeveer iedereen moet uitleggen wat het nou precies inhoud. En mensen die niet weten dat ik Asperger heb kijken alleen raar tegen me aan omdat ik er ook tamelijk vreemd uitzie. xD

> In ieder geval tof om eens te zien dat er ook mensen zijn die een beetje op dezelfde lijn als ik zitten.. voor zover mogelijk. xDD

Oki, weten we dat ook weer. Maar nu is dit topic meer dan een half jaar oud, en in die tijd kan veel gebeuren.