Utilisme versus egalitarisme in de gezondheidszorg
 

Een patiënt heeft op grond van zijn voorgeschiedenis en zijn leefstijl een verlaagde te verwachten gezondheidswinst ten op zichte van een patiënt met een blanco voorgeschiedenis en een gezondere leefstijl. Het betreft een behandeling die gerantsoeneerd wordt: op jaarbasis mag deze behandeling een x aantal keer worden uitgevoerd. Er vindt na indicatiestelling dus behandelselectie plaats, bijvoorbeeld aan de hand van utilisme.

Op individueel begrijp ik wat dit inhoudt (denk ik): wanneer verwacht wordt dat deze behandeling niet zal leiden tot gezondheidswinst dient deze niet te worden uitgevoerd. Maar hoe zit het op maatschappelijk niveau: dient de patiënt met de grootste te verwachten gezondheidswinst voorrang te krijgen op de betreffende behandeling, of is dat dan juist het tegenovergestelde van utilisme: het egalitarisme?

Alvast dank voor hulp :).

Bij orgaandonatie ben ik voorstander van een andere vorm van utilisme, namelijk dat wie te lame is om zichzelf als orgaandonor op te geven in geval dat deze persoon een orgaan nodig heeft onder alle geregistreerde orgaandonoren wordt geplaatst op de wachtlijst.

Dit onder het motto 'wil je anderen niet redden, sterf dan maar'.

Ik ben het met je eens. Maar daarmee heb ik nog geen antwoord op mijn vraag, geloof ik :o ;).

het lijkt me verstandiger om de mensen die al donor zijn het laatst te helpen. levert weer meer kans op donoen he :)

Maar dan moet je ook instellen dat je niet zo makkelijk kan switchen tussen wel of geen donor zijn. Anders krijg je dat mensen die een orgaan nodig hebben zich registreren als donor, en dan na de operatie weer een nieuw formuliertje opsturen dat ze geen donor willen zijn. En staat iemand die alleen z'n huid wil doneren dan ook lager dan iemand die meer dingen wil doneren?

Wanneer je utilistisch zou kijken: voor welke patient zal de operatie de beste gevolgen hebben voor zoveel mogelijk mensen. Als je het goed wil doen moet je dan ook kijken naar andere factoren. De leeftijd bijvoorbeeld, heeft de persoon kinderen, ouders en een partner of is het een eenzame kluizenaar. Heeft de persoon grote maatschappelijke verantwoordelijkheid (de koningin bijv.) of is ie werkloos.

Wanneer je elke patient gelijke kansen geeft en slechts een slechte levensstijl (een rokende versus een niet rokende longkanker patient) een negatief besluit tot gevolg kan hebben, zoals dus in jouw voorbeeld, is er denk ik eerder sprake van egalitarisme dan van utilisme. Maar ik vind het best ingewikkeld :o

Ik ook, vandaar dit topic. Bedankt voor je ontopic reactie :o :p..

Hetgeen echter verwerpelijk is, omdat mensen helpen dan bestraft zou worden.

Egalitarisme: iedereen gelijke kansen
Utilitalisme of utlisme: we gaan voor de optie met die het beste gevolg voor zoveel mogelijk mensen heeft

De behandeling in je casus kan maar een x aantal keer per jaar plaats vinden en dus worden er selecties gehouden voor de behandeling. Deze selectie kan utilitischtisch gedaan worden of egalitaristisch.
In het geval van egalitarisme zal er bij beide het persoonlijke en maatschappelijke niveau evenveel kansen zijn voor iedereen. Gewoon een soort random loting dus.

In het geval van de utilitische aanpak zal er dus gekeken worden naar welke keuze er het meeste 'goed' of geluk voor zoveel mogelijk mensen realiseert.
Er zal dan gekeken worden naar kans op slagen van de behandeling. Het aantal familie leden (beter gezegd, het aantal mensen dat gelukkig zal worden van een geslaagde operatie). Leeftijd (oftewel, hoe lang kan er van 'geluk-opbrengst' gesproken worden omdat diegene gered is). Etc.

Is dit wat je bedoelde met je vraag?

Niet echt een actueel issue, aangezien we in het Westen meer dan genoeg middelen hebben om voor iedereen de zorg te leveren die nodig is.

Ja! Bedankt :).

joh?

Je zou ze de kost moeten geven die weigeren zien als een uiting van vrijheid, maar mensen die anderen willen helpen dan vanuit doorgeschoten pragmatisme wel dood zouden willen zien... Jij zal het vast niet menen, maar desondanks wilde ik het even aantekenen. ;)

Wat een lange zin :P
Ik vind de donor vraag denk ik een vraag waar we ons`helemaal nog niet aan hadden moeten wagen.

Mja, het is inderdaad wel direct een van de kroonjuwelen van medisch-ethische vraagstukken.

Dat vind ik nu juist één van de minst interessante vraagstukken. Maar ik begrijp dan ook niet zo goed waarom mijn stanpunt om orgaandonatie verplicht te stellen niet meer steun vindt, in ieder geval bij atheïsten dan.

Ik denk dat dat ermee te maken heeft dat mensen van die sentimentele neigingen hebben en alles. je kent dat wel.

daarbij heet het dan geen donatie meer he

Ik als atheist laat het juist aan mijn nabestaanden over. Zij zitten met mijn lichaam opgescheept. Ze doen er maar lekker mee wat ze willen :p.

Ik ben atheist en vind dat ik mijn nabestaanden niet moet opschepen met een moeilijke beslissing die ze ook nog eens heel snel moeten nemen.

Een vriend van mij is atheist en is geen orgaandonor omdat hij het een heel erg idee vind.

Wat is trouwens het verschil tussen utilisme en utilitarisme? Want van het eerste heb ik werkelijk nog nooit gehoord (niet dat dat iets wil zeggen hoor :))

Ik denk dat het tweede bedoeld wordt.

Yup. Utilisme is een soort afkortingen van het utilitilisme. Hoef je wat minder over je tong voor te struikelen enzo.

yeki yeki yêki yêki.

(oftewel: 'grote erg vieze stad' in Fulani)

Niet echt. Door vooruitgang van de medische wetenschap kan men steeds nieuwere en meer behandelingen ondergaan.

Laten we voor het gemak aannemen dat er een oneindeig aantal behandelingen is, met exponentieel oplopende kosten. Daarnaast zal dit aantal behandelingen steeds minder winst opleveren voorde gezondheid (die we bv . kunnen uitdrukken in het aantal levensjaren). De winst van een nieuwe behandeling zal dus steeds afvlakken, terwijl door het oneindeig aantal behandelingen niet iedereen maximale gezondheidszorg kan genieten.

De overheid kan er uiteindelijk niet onderuit om een maximaal gezondheidsniveau vast te stellen (sommige behandelingen worden maatschappelijk onnodig verklaard). Aangenomen dat dit moet, laten we dit gezondheidsniveau dan afhangen van de investeringen die de persoon, willens en wetens in zijn eigen gezondheid doet (niet roken, sporten, etcetera?), of noemen we dit irrelevant?

Ik zou zeggen dat de staat ervoor moet kiezen om bij een keuze tussen twee personen altijd moet kiezen voor de persoon die zelf het meest in zijn gezondheid investeert, aangezien deze zijn best heeft gedaan om de totale maatschappelijke kosten van de behandeling die hij moet ondergaan zo klein mogelijk te maken (door risicomijdend gedrag etc). Door dit gedrag zo aan te moedigen zullen de totale maatschappelijke kosten afnemen, en zullen mensen beloond worden en gestrafd worden op basis van hun individuele verantwoordelijkheid.

Daarom is het ook gewoon verstandig om orgaandonatie verplicht te maken. Vooral wanneer emotionele nabestaanden een beslissing moeten nemen, is de kans groot dat hun emotie wint van hun verstand.

Oew, en jij beweert dat de wereld er een stuk beter af is als mensen hun emoties opzij zetten voor hun verstand?

In dit geval zeker. Kijkt men puur rationeel naar orgaandonatie, dan is weigeren onmogelijk.

misschien ben ik er wel van overtuigd dat er werkelijk teveel mensen op de wereld zijn om het zaakje duurzaam draaiende te houden, en misschien ik dus wel van mening dat we, omdat we toch geen uitroeing van mensen willen gaan starten, in ieder geval moeten stoppen met het artificieel verlengen van levens zoals bij orgaandonatie duidelijk het geval is.
puur rationeel heb je trouwens geen enkele basis om te zeggen dat je iemands leven zou willen verlengen.

Mensen willen graag lang leven.

Niet rationeel.

Wel volgens het utilitarisme. :p

welnee. die opvatting doet uitspraken over maximaal te behalen hoeveelheden nut en geluk. als er nu íéts niet rationeel is...

Het utilitarisme probeert nu juist moreel te rationaliseren.

maar het lukt ze niet.

Hoezo niet?