Ervaringen met een (hypo)manie?
 

Op het moment dat ik dit typ, ben ik niet geheel in normale staat. Vanavond heb ik weer even met mijn hoofd bij de muziek gezeten en toen ik ermee stopte bleef het onrustige gevoel aanhouden. Nu heb ik even smooth jazz radio aan staan en probeer ik tot rust te komen. Dit blijkt, naast regelmaat (wat ik gelukkig heb) en een goede nachtrust (dat komt ook wel goed), een goed effect te hebben op het begrenzen van een manie.

Nu is mijn vraag, of eigenlijk zijn mijn vragen, zoals de topictitel al doet vermoeden: 'Zijn er hier mensen die ervaring hebben met deze psychische toestand van opgewondenheid? Zo ja, wat heb je toen gedaan en wat het je vooral niet gedaan om het binnen te perken te houden?'

Tips van mensen die er zelf geen ervaring mee hebben zijn ook welkom :)

Wat ik tot nu toe erg moeilijk vind, is het inhouden op het moment dat ik in deze psychische toestand verkeer, met name in sociale situaties. Ik zeg nog niet de helft van wat ik denk en zelfs dat is eigenlijk nog teveel.

Afgelopen zondag raakte ik best in de war, omdat ik wou voorkomen dat ik niet door zou schieten. Toen mijn vader me geruststelde met de woorden 'ik denk dat het niet zo erg is dan jij denkt', was het vrijwel helemaal weg na een klein uurtje.

Even hoe ik me over het algemeen voel:
Ik ben ontzettend druk, scherp, snel en vrijwel de hele tijd vrolijk (alsof ik me in hogere sferen bevind), verschrikkelijk assertief, soms brutaal (is ook wel nodig op mijn werk... als mensen erom vragen, krijgen ze het als het even kan het dubbel zo hard terug :))
Daarnaast ben ik erg sociaal, ik heb een ho(o)g(e) zelfvertrouwen/zelfverzekerdheid, ik ben ontzettend creatief (niet alleen in de muziek, maar ook op het werk, in praktische/sociale situaties en in woordkeus), handig en vooruitdenkend en als laatste: relativeren is ook geen enkel probleem.

Als het even kan, pas ik RET toe op momenten dat ik me al goed voel en er bijvoorbeeld een ontzettend manie-stimulerende gebeurtenis optreedt. Daarnaast maak ik veel gebruik van affirmaties, als ik dingen goed en fout doe. Dat moet je nniet te zwart-wit zien, want ook tussen deze 2 polen in komen affirmaties ook wel te pas.

Ik heb ooit wel zoiets gehad, een beetje als afsluiting van de langdurige depressie toen ik op de middelbare school zat. Maar dat was niet heel ernstig, eerder hypomaan dan manisch. Ik heb twee weken door de school gestuiterd, iedereen breed toegelachen en alles zingend gedaan. Ik zag nergens een probleem in, voelde me mooi, sociaal en leuk en vond dat ik het helemaal zou gaan maken in de toekomst. :D

Het is gewoon over gegaan. Van mij hoefde het niet, maar na een week of twee werd het flink minder en ging het over. Best grappig om aan terug te denken, het is een beetje of ik twee weken lang een trip heb gehad (niet dat ik enig idee hoe dat voelt, maar dat terzijde). Het was een goede gelegenheid om eens wat beweeglijker te worden (dat was ik tijdens mijn depressie niet echt natuurlijk) en een beetje bewegen hielp om me uiteindelijk rustiger te krijgen.

Dankjewel voor je reactie.

Vandaag had ik groepstherapie. Ik zal morgen, als ik er tijd voor heb, even typen hoe het was. Nu ga ik maar eens snel naar bed :o

Jij hebt hier misschien niet zoveel aan, maar een vriendin van mij heeft ook in een manie gezeten. Voor ons leek het uit het niets te komen (je weet natuurlijk wel dat het niet helemaal goed ging, maar dat het zo erg was...) en zeker in het begin was het verschrikkelijk moeilijk. Ik heb nog steeds schuldgevoelens over die keren dat ik mijn telefoon niet op kon nemen. Zij belde namelijk voortdurend, soms wel 7x op een dag en dat dan bij meerdere mensen. Ik vind het heel moeilijk om tips te geven, zij is opgenomen op de PAAZ en heeft daar ook wel medicijnen gehad geloof ik. Wat ik jou nog wilde vragen: hoe 'help' je iemand met een manie het best als vriend(in)?

Ik heb wel ervaring met 'een psychische toestand van opgewondenheid', maar ik weet niet of het onder 'manie' valt (ik denk het niet, daarbij denk ik eerder aan wanen, dingen als denken dat je kunt vliegen, enz.). Ik denk dat het dus meer was/is als wat Kruimel omschrijft; hypomaan.

Over het algemeen doe ik er niet zo veel aan, ik heb ook periodes waarin het minder gaat, en maak om die reden dankbaar gebruik van 'goede periodes'. Wel probeer ik anderen te ontzien (niet iedereen vindt dergelijk gedrag prettig) en probeer ik toch een klein beetje regelmaat te houden.

Ik heb wel eens als ik ongesteld moet worden een heel rusteloos vrolijk gevoel dat moeilijk te stoppen is. Maar meestal verdwijnt dit dus vanzelf omdat ik dan ongesteld word. Ik doe er niet heel veel aan omdat ik weet dat het hooguit een dag duurt, maar ik vind het soms wel vervelend omdat ik mezelf ergens ook heel moe ermee maak.

Wat vind je hier vervelend aan?
Ik weet niet of je de stempel manisch hebt, maar mensen die ik ken waar wel dit etiket op geplakt zit, zijn in manische toestand niet te houden. Ze overschatten zichzelf ontzettend zonder dat ze het doorhebben (op feestjes verkondigen dat je grasmaaiers in grote getalen verkoopt, zeggen en denken dat je Jezus, God, Allah of Maria bent...). Ten tijde van de manie vinden mensen het alles behalve plezierig om afgeremd te worden, wanneer je grenzen stelt kunnen ze behoorlijk geagiteerd raken.. En mensen vinden het geen probleem dat ze zich zo goed voelen. Naderhand hoor je vaak dat mensen vreselijk balen doordat er vele vriendschappen kapot zijn gegaan door het manische gedrag. Daarna komt dus het berouw en de schaamte wanneer het inzicht komt wat er allemaal kapot gemaakt is.

Ik herken het niet, mijn stemming is nooit bovennormaal vrolijk, ontremd ofzo.

iig succes

nee, helaas niet. of iig niet waar ik me van bewust ben.

Dat manische ken ik absoluut niet (en dan heb ik het dus over het voelen als je Jezus/God/een superheld bent), ik ken wel periodes van extreme positiviteit. Dat is geen overmoedigheid, maar gewoon veel energie en motivatie, het idee dat je de hele wereld wel aan kan, zonder echt onrealistisch te worden.

Wat ik vervelend vind, is dat het allemaal te extreem is... met name voor mijn omgeving. Ikzelf vind het zeer prettig dat ik druk, vrolijk, assertief, etc. ben.

Gelukkig is het nog niet zover geweest dat ik mezelf God heb genoemd. In mijn geval zei ik bijv.: 'damn, ik ben goed'. Ook deze uitspraak is manie-stimulerend in mijn ogen. Dat is waar ik afgelopen week veel over nagedacht heb. Ook extreem assertief zijn kan in mijn geval een erg goed gevoel geven. Soms misschien zelfs dat ik me veel belangrijker vind dan de ander.

je wilt het graag meemaken?

Vandaag heb ik een rustig dagje gehad.Mijn weekend was vrij druk, dus het feit dat ik moe was speelde ook mee. Ik kon mijn energie vrij goed doseren.

Vanavond, op school, was dat op het laatste halfuurtje na ook vrij goed gelukt. Ineens werkten we met z'n tweetjes ipv alleen... laat ik maar zeggen dat we niet meer erg productief waren ;)

Nu, bijna een week later, wil ik even wat meer kwijt over mijn ervaringen rondom de psychische toestand waarin ik momenteel verkeer... en met name de negatieve gevolgen, die nu wat duidelijker naar voren komen.

Posiitieve effecten:
- ontzettend vrolijk
- heerlijk assertief op zijn tijd
- snel kunnen denken
- erg sociaal zijn
- fantasierijke gedachten
- verhoogde creativiteit (met name op muzikaal gebied, maar ook op mijn werk en met dagelijkse dingen)
- hoog zelfvertrouwen
- kan goed relativeren
- perfectionisme

Negatieve effecten:
- (extreme) vermoeidheid
- verwardheid
- duizeligheid
- hoofdpijn, aan de achterkant van mijn hoofd... helemaal onderin, welke vrij snel weg te werken is dmv. een aantal affirmaties als 'het is niet erg dat je dit voelt', 'dit mag je voelen', 'het komt heus wel goed', ed.
- oversociaal zijn
- de omgeving die het niet altijd snapt, veelal uit onwetendheid
- tè perfectionistisch
- tè assertief zijn
- tè fantasierijke gedachten
- tè hoog zelfvertrouwen
- tè goed relativeren... zo goed dat negatieve gebeurtenissen als irrelevant worden beschouwd

Het is goed mogelijk dat ik dit lijstje later nog aanvul :)

Wat ik bij een vriendin van mij heel erg merkte toen zij een manie had, was dat ze maar blééf praten. Ze ging en ging maar door, terwijl ze normaal juist heel erg stil is. Je kwam er ook gewoon niet tussen, ze praatte niet met je, maar tegen je. Verder onthield ze niets, was ze verschrikkelijk in de war en leek het gewoon een compleet ander mens. Ze deed dingen die we niet konden begrijpen. Ze had zelf niet door dat ze 'ziek' was en belde me vanuit de PAAZ wanhopig op of ik haar niet kon komen halen, want ze hadden haar opgesloten en dat was toch helemaal niet nodig...:(

k wil graag zoveel mogelijk gare gedachtengangen persoonlijk ervaren om er wijzer van te worden en me beter te kunnen inleven in mensen die er voortdurend mee rond lopen.

Op die manier... tja, daar kan ik je niet bij helpen :)

De omstandigheden moeter ernaar zijn. Ook je verleden (trauma's ed.) helpen bij aan psychische klachten of wat dan ook.

Ik heb zelf momenten "last" van een héél euforisch gevoel ja, maar ik heb geen idee of dat werkelijk manisch ben...ik ben in elk geval labiel. Het duurt ongeveer twee uur en nadien voel ik me vrijwel altijd erg rot.

Ik leg veel associaties met allerlei prikkels die ik op dat moment te verwerken krijg met als gevolg dat ik dan nonstop praat (ik kraam de grootste onzin uit dan...) wat wel vervelend kan zijn voor anderen. Of ik des te "creatiever" ben, dacht het niet. Ik heb sowieso een zeer korte aandachtsspanne, en dat wordt alleen maar erger als ik euforisch wordt. Ondanks ik me bewust ben van mijn euforie slaag ik er op dat moment niet om er in zekere mate rekening mee te houden. (bv minder druk doen, zeg maar)

Verder heb ik ook periodes (die maximaal ongeveer 2 dagen duren) waar ik opmerkelijk down ben. Ik ben dan zo ongeconcentreerd dat ik tijdens een gesprek voortdurend het onderwerp vergeet, of zelf echt compleet vergeet waarover ik eigenlijk zelf aan het praten ben...wat echt niet leuk is als je probeert een gesprek te voeren met mensen die je niet echt kennen.

In de eigenschappen die je opnoemt vind ik me eigenlijk juist niet in terug. Ik ben niet zelfverzekerd, heb geen hoog zelfvertrouwen etc..

Ik ben daarentegen wel te perfectionistisch in die mate dat het in vele situaties een probleem vormt, maar dat staat volgens mij los van mijn wisselende stemmingen.

Verder wordt het ook bij mij erger als ik geen vast slaapritme heb.

edit: wat is RET?

Ik zal morgenavond reageren op de rest van je bericht, ik moet zo naar bed...

RET betekent Rationeel Emotieve Therapie. Het is een manier om negatieve (irrationele, ongezonde/schadelijke) gedachtes om te zetten in positieve (rationele, gerelativeerde, gezonde) alternatieven.

In één enkele zin is het idee van deze therapie uit te leggen: 'Het zijn niet de problemen zelf die het ons zo moeilijk maken, maar de manier waarop we tegen deze problemen aankijken.'

Er zijn een aantal boeken over geschreven, van zeer theoretische varianten tot bruikbare handleidingen. Ikzelf heb een helpende hand gehad aan RET-jezelf, geschreven door klinisch psycholoog Jan Verhulst. Deze kreeg ik van mijn psych, als aanvulling op de cognitieve therapie die ik toendertijd kreeg.

Dit schema is wel handig om mee te beginnen, als je de uitdaging met jezelf aan durft te gaan :)

Afgelopen dinsdag had ik de eerste afspraak met mijn psychiater. Zij dacht aan een bipolaire stoornis type II. In principe betekend dit hypomanisch-depressief.

Nu heb ik een soort van dagboek om de ernst van de manie/depressie in kaart te brengen. Dit gebeurd op een schaal van 0 tot 100, waarbij 0 uiterst depressief is, 100 uiterst manisch en 50 neutraal. Ik hou 75 aan als uiterst hypomaan. Daarnaast moet ik ook gebeurtenissen op schrijven en mijn stemming bijhouden (ook op een schaal van 0 tot 100).

Momenteel zit ik waarschijnlijk in een gemengde periode, sinds afgelopen donderdag. Zelfs op een enkele dag heb ik momenten dat ik me kut voel en hypomanisch; het wisselt dus heel erg. Door te veel input raakt mijn hoofd al snel vol en dus chaotisch. Dit beperkt mij in al mijn kunnen (sociaal, op mijn werk, etc.). Tijdens deze periode ben ik soms ook vrij prikkelbaar/gevoelig en kan ik snel emotioneel raken.

Ik blijf dit topic af en toe bijwerken, om het zo voor educatieve doeleinden te gebruiken... voor mezelf en ook voor anderen :)

ik vind het allemaal niet echt uitzonderlijk of bezwaarlijk klinken, maar succes met je therapie.

Momenteel krijg ik nog geen therapie. Er wordt een soort van langdurig onderzoek gedaan, als in, na een tijd wordt het dagboek bekeken en bestudeerd.

Ik vind jouw reactie wel uitzonderlijk en bezwaarlijk klinken. Dit beïnvloed mijn leven voor een vrij groot deel. Daarbij speelt mijn gevoel een grote rol, dus ik ervaar het ook als echt (hoe onnatuurlijk hypomaan/depri ik af en toe ook mag zijn).

Bij deze vraag ik je dit soort reacties subtiel te houden. Ik weet niet wat voor ervaringen jij hebt met stoornissen? :)

begrijp niet echt waarom dit in een apart topic moet, kan net zo goed in het lucht je hart topic. Het komt op mij over alsof je er aandacht mee wil

Een beetje aandacht is niks mis mee, maar dat is niet de opzet van dit topic. Ik wens niet in discussie te gaan over de echtheid van dit gebeuren. Bovendien kan ik zo snel geen recent topic over bipolaire stoornissen vinden, waarbij de topicstarter het zelf ervaren heeft.

ik wil de echtheid ook niet in twijfel trekken, maar je upt wel elke keer je eigen topic met naar mijn idee berichten die net zo goed in het ljh kunnen of op een weblog wat mijn part. Maar er is nul discussie waarde naar mij idee.

ik herken deze "toestand van overmatige euforie & opgewondenheid", ben zo vaak tegen aan gelopen.:( Het heeft zijn mooie kanten, voor mij in dit geval , creatief denken op beeldende gebied,spontaan en scherp in sociale contacten, verhoogde zelfvertrouwen, en het gevoel dat ik de bergen onver kan duwen,om mijn doel te bereiken.
Maar ik heb ook mindere kanten ervan ervaren, en daar ben ik niet zo blij mee. Versnipperde aandacht die vliegt van het ene naar de andere, gigantische onrust in mijn hoofd,niet meer weten waar ik mee bezig ben....
Ik ben nu mezelf aan het leren om de bovenmatige euforische toestanden te herkennen en mezelf (of mijn paarden, zoals ik het noem:p) te temperen. Het gaat heel langzaam, maar wel vooruit:)
Hoe lang heb jij hier al last van?

dat gevoel heb ik er ook bij..

Klinkt alsof je exact dezelfde ervaring(en) hebt/hebt gehad.

pm :)

weet je al hoe dat onderzoek er (buiten jouw dagboek) ongeveer uitziet? ik ben wel benieuwd naar hoe ze dit beoordelen.

je klinkt alsof je zowat blij bent met je stoornis, of blij bent dat het een stoornis is, of dat je dat nu weet, of ik weet het niet. dat is volledig afhankelijk van wat andere mensen opvatten van jouw toon op internet, oordelen over je situatie zou ik nooit kunnen, of al helemaal niet willen. als ik dat gesuggereerd heb, sorry.

ik weet niet wat je hiermee duidelijk wilt hebben.
als het jouw leven bepaalt/verpest, dan moet je vooral hulp zoeken en daar wilde ik je dan ook succes bij wensen. zinloze reactie al met al. ik heb misschien wel wat van deze symptomen in het verleden gehad, ik zou het zelf nooit stoornis willen noemen, maar dat kan voor jou heel anders liggen, dus, enzo.

Ok, graag ontopic posten. Het topic gaat over (hypo)manie, niet over het feit dat de TS jullie hulp en aandacht vraagt voor zijn problemen. Het oordeel laten we verder fijn aan de psych over. :)

Verder zal ik de titel aanpassen, lijkt me wat duidelijker.

Onderzoek is denk ik niet het meest juiste woord, maargoed. Over 4 weken kunnen we een lijn bekijken... de lijn die ik dan gecreëerd heb door het invullen van de 'Life Chart Zelfreportage", kan het verloop van mijn stemming in beeld brengen. Ook kan gekeken worden naar welke invloed gebeurtenissen in mijn leven hebben.

Blij zijn met een stoornis, dat is denk ik ook niet helemaal lekker geformuleerd. Het is niet dat ik er erg aan heb, laat ik het zo zeggen. Mijn stemming is, voor zover ik weet, altijd schommelend geweest... depressief, wat beter, weer depressief, weer beter dan de eerste beter, etc. Als dit echt is wat ik heb, ben ik 'blij', ja. Dan kan er een naam aan worden gegeven, om het zo goed mogelijk te kunnen behandelen, mocht dat nodig zijn. Bovendien staan tot nu toe vooral de positieve kanten van dit gebeuren op de voorgrond... en ik moet zeggen, dat is mooi om mee te maken :)

Offtopic: Helemaal niet zinloos! Komop, een beetje positiever mag wel ;)

Paddo's!

Overigens herken ik het wel. Alleen heb ik het zelf korte periodes, hetzij door muziek, hetzij een gebeurtenis waar ik door geraakt wordt (zowel in positieve als negatieve zin).

Nee, daar heb je weer zo weinig controle over..
Gare stofjes die met je hersenen sollen..

Dat heb ik ook altijd gehad. Voor deze hypo, en de vorige, waren toch wat grote positieve gebeurtenissen nodig om het op te wekken.

Tis maar hoe je het bekijkt. Als je het vaker doet, weet je het effect... en dan weet je wat je vooral niet en vooral wel moet gaan doen ;)

Mij lijkt het overigens niks... ik hou het bij af en toe een blowtje.

Als je een bad trip zou ervaren zoals mijn beste vriend twee keer meegemaakt heeft, dan praat je wel anders.
Overigens kan blowen op termijn ook langdurige (misschien zelfs permanente) bijwerkingen hebben.
Maar tis wel safe om het gewoon af en toe te doen, mijn insziens zelfs geestverruimend.

Daar hebben we het nog wel over op MSN :)
Vanaf nu graag weer ontopic, aub.

In principe heeft iedereen dat wel.

Wat merk jij als je een aantal grote positieve gebeurtenissen achter elkaar hebt gehad? Ben je dan een week of 4 ontzettend vrolijk en daarna lichtelijk depri?

En ik zit weer aan de Prozac :)
Stemmingswisselingen, niet normaal meer. Ik heb vandaag maar de psychiater gebeld en gevraagd voor medicatie, ondanks dat ik er geen fan van ben. Nog geen 2 uur later had ik het recept en weer een uurtje later de pilletjes.

Dinsdag, de 18e, mag ik de psychiater weer een half uurtje spreken. Ik ben benieuwd...

wat voor stemmingswisselingen? word je agressief?

Nee, totaal niet...

Stemmingswisselingen in de zin van, positieve gedachtengang en negatieve. In beide gevallen zoek ik vrij vaak spanningsmomenten op, heb ik ontdekt. Dit ga ik proberen in te dammen :)

als je prozac van je psychiater krijgt, zonder daarnaast een stabilisator, kun je er iig zeker van zijn dat je arts niet aan een bipolaire stoornis denkt (gelukkig, i guess). iig sterkte!

Op een of andere manier had ik dat zelf ook al beredeneerd :)


Ik had een stukje gelezen over Jim Carrey, hij heeft een bipolaire stoornis type I. Hij zei het volgende over Prozac:
Ook heb ik nog iets op hulpgids.nl gevonden:
In het verleden kreeg ik dit AD voorgeschreven ivm depressie. In het begin veranderde het mijn toestand niet echt, dacht ik. Toen ik er mee stopte, na een dik jaar, merkte ik dat mijn stemming weer meer begon te schommelen.
Gisteren voelde ik me voor het eerst sinds maanden weer extreem depri. Daarbij schommelt mijn stemming nog elke dag. Voor een antipsychoticum was het nog te vroeg, zei de psychiater, dus kreeg ik dit middel.


Ik denk dat het stoppen met blowen na Lowlands, zowel vorig jaar als dit jaar, een factor is geweest voor het opwekken van de hypo's. Dit heeft mijn stemming over een langere tijd positief weten te beïnvloeden.

Daarnaast spelen ook een aantal psychosociale factoren een rol.

Vorig jaar was ik heel blij dat ik, na een lange periode van uitzendwerk, weer kon gaan studeren. Tevens speelde ik ook weer in een bandje (al voor de zomervakantie).

Dit jaar ging het wat minder snel. De mate van blowen was ook al wat minder dan het jaar ervoor. Ik heb dit jaar maar liefst 2 vakanties in het buitenland mee mogen maken, én Lowlands.
Als ik terugkijk op de laatste vakantie... toen had ik ook 1 avond dat ik maar niet wist te stoppen met praten en best druk was. Dit heb ik al vaker meegemaakt, ook nog voordat ik ooit iets gerookt had (met name bij feestjes).
Na de vakantie duurde het even (2 weken, oid) voordat de positiviteit omhoog vloog. Op mijn verjaardag, 12 oktober, kreeg het ineens een stimulans. Niet veel later heb ik het bijgelegd met mijn stiefmoeder... op diezelfde dag werd ik door een vriend gebeld of ik in een band wou spelen :)

Het is dus een combinatie van vanalles. Een bipolaire stoornis is hiermee naar mijn idee nog niet uitgesloten. Mijn stemming heeft, voor zover ik weet, altijd al veel geschommeld. Daarbij ben ik ook nogal in de war over mijn identiteit... ik vraag me nu serieus af of ik wel een vaste identiteit heb gehad.

Ik ben benieuwd wat er de komende maanden allemaal gaat gebeuren rondom mijn toestand. Het liefst laat ik een groot onderzoek uitvoeren... dan weet ik daarna wat ik wel en niet heb en kan ik leren omgaan met mijn beperkingen :)

Jup. Zoiets. Dat tijdsbestek waarin ik dan vrolijk ben gaat soms wel gepaard met negatieve momenten, maar die kom ik vrijwel altijd te boven. En dan volgt er weer een periode waarin ik 'depri' ben, al worden die periodes gaandeweg steeds korter.

Waar ligt overigens de grens tussen stemmingswisselingen, hypomanie en een dysthyme stoornis?

Je leert er steeds beter mee om gaan, denk ik :)

Ik snap je vraag niet. Het zijn alledrie totaal andere dingen.

Een stemmingswisseling kan onderdeel zijn van een stoornis.
Een hypomanie kan dat ook zijn, maar is weer heel wat anders dan een stemmingswisseling.
Een dysthyme stoornis is een stoornis, en dat zijn de andere 2 niet.

Kun je je vraag wat duidelijker maken?

Van stemmingswisselingen is ook sprake in hypomanie, evenals in een dysthyme stoornis.

Nu is in het eerste geval misschien sprake van 'uitbundige' emoties/stemmingen, en in de laatste de vooral negatievere, maar ondanks dat kan het zeker verwikkeld zijn met elkaar (door afwisseling van uitbundige / negatieve gevoelens). En wanneer kun je dan zeggen; er is sprake van stemmingswisselingen / een hypomanie/ een dysthyme stoornis? Begrijp je mijn vraag?

bij dysthyme is geen sprake van stemmingswisselingen. dysthyme stoornis valt ondere de depressieve stoornissen en lijkt op een depressie maar de symptomen zijn "lichter" en moeten minstens twee jaar aanwezig zijn. voor meer info wiki.
stemmingswisselingen kunnen deel uitmaken van een stoornis bijvoorbeeld borderline
hypomanie hoort als ik de dsm goed lees ondere de bipolaire stoornissen en gaat uit van een soort van euforische stemming, maar er is ook geen sprake van stemmingswisselingen.

Ben benieuwd waar jij je info vandaan haalt. Hoop dat je wat met mijn antwoord kan.

Ik kan je vertellen dat in een pure hypomanie geen stemmingswisseling zit :)

Een stemmingswisseling houdt in dat je van vrolijk inzakt naar een depri gevoel, of andersom. Bij mij wisselt het momenteel dagelijks.

Volgens de Life Chart-methode die ik gebruik, is sprake van een stemmingswisseling als er een verschil van '30 punten' of meer optreedt. De schaal die ik aanhou is als volgt:

Een aantal jaren terug is bij mij min of meer dysthyme stoornis vastgesteld. Toen had ik nog dikwijls stemmingswisselingen, er zat geen bepaalde lijn in. Van hypomanie is geen sprake, maar toch ervaar ik sommige momenten, bepaalde perioden wel als zijnde een hypomanie.

Wat ik me min of meer afvroeg was of bij deze 'stoornissen' de symptomen elkaar kunnen overlappen. Maar blijkbaar zit hier wel degelijk een groot verschil in...